Στους δύσκολους καιρούς το θέατρο ήταν πάντα και από πάντα μια διέξοδος προς το φως. Η περίοδος αυτή δεν αποτελεί εξαίρεση. Γι’ αυτό πολλές παραστάσεις είναι πλέον προσβάσιμες μέσω διαδικτύου ενώ μικρά διαμαντάκια ήταν πάντα εκεί, χωρίς να μπορούν σίγουρα να αντικαταστήσουν τη ζωντανή θεατρική εμπειρία. Αντί, λοιπόν, απλά να σας ενημερώσουμε για τη διαθεσιμότητα των παραστάσεων, σκεφτήκαμε να το πάμε ένα βήμα παραπέρα και να σχολιάσουμε όσες από αυτές έχουμε ήδη δει. Το σχόλιο μας αυτό σαφώς δε συγκρίνεται με τον ολοκληρωμένο σχολιασμό που η Κουλτουρόσουπα παρείχε για τις παραστάσεις που “έτρεχαν ” στα θέατρα της πόλης μας αλλά και της πρωτεύουσας, σίγουρα όμως θα αποτελέσει έναν ” μπούσουλα” για το τί περίπου να περιμένετε επιλέγοντας να δείτε μία παράσταση.
Ξεκινάμε λοιπόν με την παράσταση της Δήμητρας Παπαδοπούλου “Ο παππούς έχει πίεση“ που παιζόταν για δυο σεζόν στο θέατρο Ηβη από το 2012. Είναι διαθέσιμη, αλλά δυστυχώς δεν έχει καλή ποιότητα λήψης.
.
.
O παππούς, οι τρεις εξωφρενικές εγγονές του, ένας αστυνομικός και ένας αναρχικός συναντιούνται και έρχονται αντιμέτωποι με απρόσμενες και ανεξέλεγκτες καταστάσεις αλλά και με τον ίδιο τους τον εαυτό στην Ελλάδα του 2012.
Η πρώτη εγγονή είναι μια συντηρητική, φοβισμένη γυναίκα που κάνει την επανάστασή της ανακαλύπτοντας ότι δεν υπάρχουν χυδαίες λέξεις, μόνο χυδαίες συμπεριφορές. Η δεύτερη είναι μια αναρχική φιγούρα, που βρίσκει την αγάπη στην αγκαλιά ενός αστυνομικού, ενώ η τρίτη είναι μια πειθαρχημένη καριερίστα, παντρεμένη με έναν αναρχικό και ζει με την εμμονή του να κάνει παιδί. Μέντορας της οικογένειας είναι ο παππούς φυσικά!
Γρήγορο, ασυγκράτητο, ισοπεδωτικό το έργο της Δήμητρας Παπαδοπούλου, είναι σαν να ρίχνει βόμβα σε ένα φαινομενικά ήρεμο οικογενειακό τοπίο… Κανείς μετά δεν θα είναι ίδιος. Σίγουρα όμως θα είναι καλύτερος.
.
.
Η παράσταση δεν έχει σκοπό να προβληματίσει και θα μπορούσε να χαρακτηριστεί “εύπεπτη” όμως είναι τίμια. Το κείμενο της Παπαδοπούλου είναι ζωντανό, αστείο και σύγχρονο με νότες σαρκασμού. Η σκηνοθεσία της ίδιας και της Αγγελίτας Τσούγκου είναι γρήγορη, με ρυθμό ,ότι ακριβώς χρειάζεται για μια κωμωδία. Οι ηθοποιοί είναι απολαυστικοί. Είναι όλοι ένας κι ένας ,αλλά πραγματικά ξεχωρίζουν μια πάρα πολύ καλή Ελισσάβετ Κωνσταντινίδου στο ρόλο της συντηρητικής Φωφώς (που καμία σχέση όμως δεν έχει με την τηλεοπτική Ζουμπουλία, και μπράβο της) και μια ξεκαρδιστική Θωμαίς Ανδρούτσου στο ρόλο της αναρχικής κοπέλας που θέλει επιτέλους “ν’ αράξει” σε μια σχέση. Σοφία Παυλίδου, Πέτρος Λαγούτης και Κώστας Αποστολάκης στα καλύτερα τους και τι να πει κανείς για τον σπουδαίο Κώστα Βουτσά στο ρόλο του παππού.
Μιάμιση ώρα γέλιου και χαλάρωσης με μόνο αρνητικό, ξανατονίζουμε, την κακή ποιότητα εικόνας. Όμως θα διασκεδάσετε!
Τηλε-Βαθμολογία:
6,1/10
.
Δείτε το παρακάτω
111111111 11111
1111111
Η δεύτερη παράσταση που είδαμε ήταν το “Χτυποκάρδια στο Θρανίο“ του πολύ πολύ σπουδαίου Αλέκου Σακελάριου σε διασκευή και σκηνοθεσία του Λάκη Λαζόπουλου που παιζόταν στο θέατρο Ήβη τη σεζόν 2018-2019.
.
Όλοι γνωρίζουμε την ιστορία της μαθήτριας Λίζας Πετροβασίλη, που όταν μία μέρα είναι αδιάβαστη, προσποιείται την άρρωστη για να αποφύγει το σχολείο. Ο γιατρός που καλείται απ’ τους ανήσυχους γονείς της να την εξετάσει, πείθεται να μην αποκαλύψει το ψέμα της, αλλά την ερωτεύεται και πολύ σύντομα παντρεύονται. Ο γάμος τους και ο μήνας του μέλιτος είναι ονειρικοί αλλά πολύ σύντομα η Λίζα νοσταλγεί το σχολείο και τις συμμαθήτριές της και έτσι αποφασίζει να επιστρέψει κρυφά στα θρανία.
.
.
Η παράσταση που είδαμε ήταν σκέτη απογοήτευση. Πέρα από τα υπέροχα και εντυπωσιακά πραγματικά σκηνικά και την παρουσία των Κοντού, Βουτσά και Γαλανού ,τίποτα θετικό δεν υπάρχει για να ειπωθεί.
Η Αλίκη Βουγιουκλάκη τελικά μάλλον έκανε πολύ καλά τη δουλειά της και οι ηρωίδες της ξεχύλιζαν αλήθεια. Το κατάλαβα βλέποντας τη Γερονικολού στο ρόλο της Πετροβασίλη. Η Κατερίνα Γερονικολού είναι απίστευτα κακή. Είναι ψεύτικη, υπερβολική, άγαρμπη. Μια κακή απομίμηση της Βουγιουκλάκη. Στον τρόπο που προσέγγισε το ρόλο δε φταίει βέβαια μόνο η ηθοποιός αλλά κι η μπαγκέτα του σκηνοθέτη, όμως αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι δυσκολεύεσαι να τη βλέπεις.
.
.
Η υπερβολή χαρακτηρίζει και τις υπόλοιπες ερμηνείες (Ορέστης Τζιόβας, Σοφία Βογιατζάκη, Νίκη Παλληκαράκη). Με μια μικρή εξαίρεση την ομάδα των νεαρών ηθοποιών που παίζουν τις συμμαθήτριες της κεντρικής ηρωίδας. (Αλεξάνδρα Ταβουλάρη, Ιζαμπέλα Μπαλτσαβιά, Ελευθερία Παρασκευά, Κατερίνα Καρατζοπούλου, Υρώ Μακρή, Ζένια Μπονάτσου, Ελεάννα Φινοκαλιώτη, Αναστασία Σκοπελίτη)
Μια παράσταση κάτω του μετρίου, που κάνει την ταινία του 1962 να φαντάζει σκάλες ανώτερη και πιο φρέσκια από ποτέ. Δε σας λέω να μην τη δείτε, άλλωστε έχουμε άπλετο χρόνο για χάσιμο.
Τηλε-Βαθμολογία:
2,1/10
Δείτε το παρακάτω
22222222222 22222222222
—————-
Επανερχόμαστε με το ”Εντμοντ” του Μάμετ από το Θέατρο Τέχνης( φετινή παραγωγή) και τη “Μήδεια” του Ευριπίδη από τον Εθνικό Θέατρο ( θεατρική περίοδος 1997-98) με τη Καριοφυλλιά Καραμπέτη στον ομώνυμο ρόλο. Καλή λευτεριά σε όλους. Ως τότε…
.
Φωτογραφικό υλικό
