.
Οι παραστάσεις που μ’ έχουν σημαδέψει μέχρι σήμερα…
Η Κουλτουρόσουπα απευθύνεται σε αγαπημένα πρόσωπα του καλλιτεχνικού χώρου και τους ζητά να θυμηθούν και να περιγράψουν αγαπημένες παραστάσεις που έχουν δει μέχρι σήμερα. Αυτές τις παραστάσεις που για κάποιο συγκεκριμένο λόγο τους έχουν «στοιχειώσει», είτε για το περιεχόμενο του έργου, είτε για την ευφάνταστη σκηνοθεσία ή τις πολύ δυνατές ερμηνείες, είτε για το εντυπωσιακό σκηνικό που απλά δεν μπορούσες να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του…
.
Από την Άννια Κανακάρη
Τη νέα μας στήλη εγκαινιάζει ένας εμπνευσμένος, ευρηματικός και πολυτάλαντος καλλιτέχνης, ο οποίος με τη θεατρική του ομάδα, επί σειρά ετών, προσφέρει εξαιρετικές παραστάσεις στο θεατρόφιλο κοινό της Θεσσαλονίκης. Μεταξύ των πιο γνωστών του έργων είναι «Το ΣΕΞ αρχίζει στα 40», το «Σουτζούκ Λουκούμ», τα «Άδεια πιάτα» & «Άδεια πιάτα 2» και το «Sorry λάθος κρεβάτι», το οποίο είχε βραβευτεί με το πρώτο βραβείο σεναρίου στα θεατρικά βραβεία Θεσσαλονίκης (2017-2018) και το οποίο μάλιστα αυτό τον καιρό επαναλαμβάνεται, για λίγες παραστάσεις, στο Θέατρο Άρατος (διαβάστε σχετικά εδώ).
Το πάθος του για δημιουργία δεν περιορίστηκε στο χώρο του θεάτρου. Ήδη έχουν ξεχωρίσει οι πολύ προσεγμένες, ανεξάρτητες κινηματογραφικές παραγωγές του «Έξοδος 1826», «Πολιορκία» και «Πέντε», μια τριλογίαπου αναφέρεται σε ήρωες της Επανάστασης του 1821 από τη Μακεδονία και τη Θράκη, ενώ αναμένουμε την νέα του δουλειά το «Operation Star», μια επίσης ιστορική ταινία που αναφέρεται στην περίοδο της Γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα.
Ο λόγος για τον καταξιωμένο σκηνοθέτη, συγγραφέα και ηθοποιό Βασίλη Τσικάρα που μιλά στην Κουλτουρόσουπα για τα πρώτα ερεθίσματα στην θεατρική του πορεία, τις παραστάσεις που τον άγγιξαν αλλά και γνωστούς κωμικούς ηθοποιούς που θαυμάζει.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΣΙΚΑΡΑΣ
Σκηνοθέτης – συγγραφέας – ηθοποιός
«Σε αυτήν την έως τώρα πορεία μου στο θέατρο, δεν μπορώ να μην αναφερθώ στα πρώτα ψήγματα, στα πρώτα ερεθίσματα, τα οποία ήταν… τηλεοπτικά. Θυμάμαι ακόμη σαν να ήταν χθες τις ασπρόμαυρες κι αργότερα τις πρώτες έγχρωμες προβολές της ΕΡΤ στο θέατρο της Δευτέρας.
Μέχρι σήμερα με στοιχειώνει ο «Δον Καμίλο» του Σωτήρη Πατατζή με τον αείμνηστο Μίμη Φωτόπουλο, ένα έργο που για το παιδί που το παρακολουθούσε μπροστά στην τηλεόραση έχοντας παρέα τη μητέρα του, φάνταζε ως μία θεατρική «μαγεία» απ’ όλες τις απόψεις. Σήμερα αντιλαμβάνομαι και την πολιτική χροιά του έργου, αλλά τότε ήταν μια απολαυστική θεατρική ιστορία, μια πολύ έξυπνη κωμωδία. Στο καστ ήταν ο Δημήτρης Καλλιβωκάς, ο Σταμάτης Τζελέπης, ο Γιάννης Μαλούχος και ο Κώστας Χαλκιάς απ’ ότι θυμάμαι. Ο Μίμης Φωτόπουλος απολαυστικός. Λιτό σκηνικό, αλλά τόσο ωραίο!
Στα χρόνια που ακολούθησαν έβλεπα περισσότερο κινηματογράφο παρά θέατρο. Έτσι για να πω την αλήθεια, θυμάμαι λίγα πράγματα. Πιο εντατικά άρχισα να βλέπω θέατρο από τα τέλη της δεκαετίας του ‘90 και μετά. Παρακολούθησα αρκετά κλασικά έργα και φυσικά Αριστοφάνη, Αισχύλο, Σοφοκλή, Ευριπίδη. Γενικά έχω προλάβει να δω κάποιους από τους μεγάλους Έλληνες ηθοποιούς που σήμερα δεν είναι κοντά μας…
Όποιος δεν έχει δει ως Λυσιστράτη τον Θύμιο Καρακατσάνη, δεν έχει δει τίποτα. Ο Καρακατσάνης ήταν ο κατ’ εξοχήν Αριστοφανικός ηθοποιός. Ακόμη και σήμερα υπάρχουν ηθοποιοί που προσπαθούν να προσεγγίσουν το στυλ του και το χιούμορ του, ακόμη και το ηχόχρωμά του. «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη από το Θύμιο Καρακατσάνη κάπου στα μέσα ή τέλη της δεκαετίας του ’90, στη Θεσσαλονίκη. Σε μουσική Γιάννη Μαρκόπουλου. Τα κοστούμια και το μακιγιάζ εξαιρετικά.
Επειδή μιλάμε για θέατρο και στο θέατρο καταρρίπτονται τα πάντα, αλλά και οι δυναμικές που δίνει ο κινηματογράφος και η τηλεόραση, θέλω να υπογραμμίσω, πως για τα τελευταία 20 περίπου χρόνια πριν το θάνατο του, ο Βασίλης Τσιβιλίκας ήταν από τους καλύτερους εκπροσώπους της κωμωδίας στο θέατρο και δη της φάρσας που τόσο αγαπούσε. Το χιούμορ του, οι κινήσεις του επί σκηνής, η ευρηματικότητά του, η αλέγκρο παρουσία του στη σκηνή. Η αγάπη μου για την κωμωδία καταστάσεων με οδήγησε στο να ανακαλύψω θεατρικά τον Βασίλη Τσιβιλίκα. Επαναλαμβάνω, άλλο η τηλεόραση άλλο το θέατρο. Στο θέατρο φαίνονται όλες οι αρετές ενός ηθοποιού. Από τα αγαπημένα μου έργα είναι το «Ήρθες και θα μείνεις» (It had to be you) το οποίο ο Βασίλης Τσιβιλίκας παρουσίασε με την Κάτια Δανδουλάκη το 2001 και αρκετά χρόνια μετά επανέφερε ο Γρηγόρης Βαλτινός.
Δυστυχώς, δεν μπόρεσα να δω τον Νίκο Σταυρίδη όταν κάπου στις αρχές του ’80 (1982 – 1983;) ήρθε στη Θεσσαλονίκη για παραστάσεις. Θυμάμαι την αφίσα της παράστασης καρφωμένη σε μια κολώνα δίπλα στο πατρικό μου. Παρακάλεσα τους γονείς μου να πάμε, αλλά για κάποιο λόγο δεν έγινε. Δεν θυμάμαι όμως τίτλο παράστασης».
.
Ακολουθήστε το Kulturosupa.gr στα social media
..