.
Συνέντευξη στον Γιώργο Μπαστουνά για την Κουλτουρόσουπα
Αποτελεί ένα νέο πρόσωπο, ιδιαίτερα ταλαντούχο, το οποίο θαυμάσαμε στην παράσταση «Noigandres: ιστορίες σεξισμένης παιδικότητας» σε σκηνοθεσία του Στέλιου Βραχνή. Ο ίδιος εκφράζει τα όνειρα και τις φιλοδοξίες κάθε νέου ανθρώπου που ξεκινάει στον καλλιτεχνικό χώρο, αλλά φυσικά και τους υπαρκτούς φόβους, που φέρει η εποχή.
Για τη ζωή, τις σπουδές, τις ασχολίες, τα ενδιαφέροντα και τους στόχους του, ο Θανάσης Τζιντζιός μιλά στην Κουλτουρόσουπα και τον Γιώργο Μπαστουνά.
1. Πες μας δύο λόγια για τον εαυτό σου, για την οικογένειά σου, τον τόπο καταγωγής, τις σπουδές σου, τις προηγούμενες ασχολίες και γενικότερα τα ενδιαφέροντα σου.
Είχα την τύχη να μεγαλώσω στα Νέα Μουδανιά Χαλκιδικής. Ένα μέρος ούτε πολύ μεγάλο ούτε μικρό, δίπλα στη θάλασσα, με ηρεμία και όλες του τις παροχές. Το πρώτο μας σπίτι ήταν ακριβώς απέναντι από μια παιδική χαρά και για χρόνια ήμουν καθημερινά εκεί μαζί με παιδιά που έμεναν στην γειτονιά. Τα καλοκαίρια είχαν πάντα πολύ θάλασσα και αυτό έδωσεστη μετάβαση μου στην Θεσσαλονίκη μια αίσθηση οικειότητας.
Οι πρώτες μου σπουδές ήταν στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Α.Π.Θ. Σήμερα, είμαι στο τελευταίο έτος των σπουδών μου στο Τμήμα Θεάτρου του Α.Π.Θ, με κατεύθυνση την υποκριτική. Μου αρέσει πολύ το περπάτημα στην παραλία με παρέα ή ακούγοντας μουσική.Τους τελευταίους μήνες προσπαθώ ανά διαστήματα να μάθω μόνος μου κιθάρα, δυστυχώς χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία.
2. Ποια ήταν παλιότερα και ποια είναι σήμερα η σχέση σου με το θέατρο; Τί σημαίνει το θέατρο για σένα;
Όσο ήμουν ακόμα στο σχολείο, θυμάμαι μια δυο περιπτώσεις που καθηγητές με είχαν ρωτήσει αν θα μου άρεσε να ασχοληθώ με το θέατρο, όμως δεν είχα δώσει σημασία. Δεν υπήρχε στο στενό οικογενειακό περιβάλλον κάποιο πρόσωπο με καλλιτεχνικές ενασχολήσεις, οπότε δεν το είχα καθόλου κατά νου. Στο δεύτερο έτος των Πολιτικών Επιστημών, μια φίλη μου πρότεινε να συμμετέχω στην θεατρική ομάδα που ήταν μέλος. Με αυτό τον τρόπο ξεκίνησε μια πρώτη επαφή, είδα ότι με γέμιζε πολύ και ανυπομονούσα για τις συναντήσεις μας. Έμεινα στην ομάδα για 3 χρόνια. Κάτι με έτρωγε μέσα μου με το θέατρο και δεν ήξερα τι Θυμάμαι ακόμα το απόγευμα που καθόμουν με την μητέρα μου στο μπαλκόνι και μου είπε: «Γιατί δεν δίνεις κατατακτήριες για το Τμήμα Θεάτρου;». Αυτές οι σπουδές δεν συγκρίνονται με προηγούμενες εμπειρίες. Να βρίσκομαι ανάμεσα σε τόσα δημιουργικά νέα άτομα με όρεξη και ευαισθησίες, με βοήθησε να διευρύνω τον τρόπο που βιώνω τον κόσμο γύρω μου. Μπορεί να ακουστεί κλισέ, πάντως για μένα το θέατρο είναι οι άνθρωποι. Τόσο αυτοί που συνδημιουργείς μαζί τους, όσο και αυτοί με τους οποίους το μοιράζεσαι. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Όλα είναι μοίρασμα.
3. Ποιος πιστεύεις ότι είναι ο ρόλος του θεάτρου στη σημερινή κοινωνία και ειδικότερα στην ελληνική πραγματικότητα; Θεωρείς ότι, στα πλαίσια και της οικονομικής κρίσης που επικρατεί, παρακολουθεί ο κόσμος θέατρο ή έχει μειωθεί το θεατρόφιλο κοινό;
Νομίζω πως οι τέχνες και το θέατρο ειδικότερα αποτελούν μια πολιτισμική σταθερά στην ελληνική πραγματικότητα, πιθανόν και εξαιτίας του πλούσιου παρελθόντος. Μου αρέσει να βλέπω το θέατρο ως ένα πολύτιμο «εργαλείο» που μπορεί να είναι ωφέλιμο και να απευθύνεται σε όλους. Θέατρο δεν είναι μόνο η επαγγελματική θεατρική παράσταση. Μπορεί να αποτελέσει ένα εξαιρετικό εκπαιδευτικό και εκφραστικό μέσο επίσης.Από τα σχολεία, τα εργαστήρια ενηλίκων, τις ομάδες ψυχολογικής ενδυνάμωσης, τα προγράμματα ένταξης και επανένταξης, μέχρι τα σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας και τις φυλακές. Στην Ελλάδα λαμβάνουν χώρα πολύ ενδιαφέρουσες τέτοιες πρωτοβουλίες, είναι όμως λίγες και δυστυχώς εξαρτώνται σχεδόν αποκλειστικά από τους διαρκώς συρρικνωμένους πόρους που το κράτος επιλέγει να διαθέσει. Επομένως, η πραγματικότητα δεν είναι ιδανική για να συμβούν τα παραπάνω. Έχω την αίσθηση πως ο κόσμος παρακολουθεί θέατρο. Μάλλον όχι με τη ζέση που το έκανε παλιότερα, αφού τα τελευταία χρόνια ήταν τρομερά αμφίβολα γύρω από ζητήματα υγείας και οικονομικής εξασφάλισης. Για τον ίδιο λόγο, νομίζω πως μεγάλη μερίδα κόσμου που δεν παρακολουθούσε τακτικά, επέλεξε να εστιάσει στην κάλυψη άλλων αναγκών.
4. Ποια είναι η γνώμη σου για τις παραστάσεις που ανεβαίνουν τα τελευταία χρόνια στη Θεσσαλονίκη και γενικά για την θεατρική παραγωγή στην Ελλάδα;
Η Θεσσαλονίκη αποτελεί μια ιδιαίτερη περίπτωση πολιτιστικού κέντρου. Μερικές φορές νιώθεις ότι παίζονται παράλληλα πολλές καλές παραστάσεις και άλλες το τοπίο μοιάζει αρκετά κορεσμένο. Οι παραστάσεις που ανεβαίνουν από την Αθήνα και αυτές που έρχονται από το εξωτερικό είναι πάντα μια καλή επιλογή για επαφή με κάτι νέο. Ωστόσο, η χαρά είναι ακόμα μεγαλύτερη, όταν παραστάσεις με πρόσωπα που ζουν και εργάζονται εδώ έχουν μια επιτυχημένη πορεία. Τα τελευταία χρόνια εμφανίζονται ομάδες στην πόλη που φέρνουν μια ανανεωτική πνοή, μια φρέσκια οπτική συγκριτικά με τις συνήθεις προσεγγίσεις. Καταφέρνουν να προσελκύσουν κόσμο, να συστήσουν νέα πρόσωπα και να αγγίξουν θέματα που «καίνε». Βέβαια, συχνά δεν πάει όσο καλά θα ελπίζαμε, όμως το σημαντικό είναι να επιμένουμε. Να γεμίζουμε μπαταρίες και να επανερχόμαστε. Μακάρι στο μέλλον να υπάρχει και η αντίστροφη περίπτωση, όπου παραστάσεις από εδώ να κάνουν την εμφάνιση τους στην Αθήνα και σε σκηνές άλλων πόλεων.
5. Ζούμε σε μια δύσκολη εποχή και κατά πολλούς σε μια εποχή κρίσης των αξιών. Θεωρείς πώς υπάρχουν επιπτώσεις στην δουλειά σου και ιδιαίτερα στις συνεργασίες με παλαιότερους αλλά και νέους συναδέλφους σου;
Μόνο την οικονομική αβεβαιότητα αν αναλογιστούμε, είναι αρκετό. Δυστυχώς το κομμάτι των οικονομικών και του κόστους είναι πάντα βασικό. Έχει επιπτώσεις να κάνεις μια δουλειά που σου ζητά τον χρόνο και την παρουσία σου, χωρίς τις αντίστοιχες απολαβές ή την ασφάλιση.Θαυμάζω πάντα συναδέλφους και γενικότερα ανθρώπους που τολμούν να πουν όχι, παρά να κάνουν συμβιβασμούς. Στους νεότερους κύκλους είναι υπέροχη πάντα η ένταση και η θέληση που αντιμετωπίζουν τα πράγματα, γεμίζεις από αυτό. Σαφώς από τους πιο πεπειραμένους υπάρχουν επίσης πολλά που μπορείς να πάρεις. Η συνάντηση διαφορετικών γενιών φέρνει πολύ ενδιαφέροντα αποτελέσματα. Ούτως ή άλλως, όλοι στον ίδιο κόσμο ζούμε και κατά κάποιο τρόπο τα άγχη και οι επιθυμίες μας είναι κοινές, ακόμα κι αν παίρνουν διαφορετικές μορφές.
6. Μίλησε μας για κάποιες δουλειές/παραστάσεις στις οποίες συμμετείχες έως τώρα. Ξεχωρίζεις κάποια και γιατί;
Είχα την χαρά να συνεργαστώ με ομάδες τις πόλεις, όπως την Angelus Novus στην παράσταση «Με το ίδιο μέτρο» (σκην. Δ. Κωνσταντινίδης), την ομάδα Θέατρο Πρόταση στο «Noigandres: ιστορίες σεξισμένης παιδικότητας» (σκην. Σ. Βραχνής) και την ομάδα Hex Theatre Group (σκην. Λ. Μεντεκίδου). Θα ήθελα να σταθώ λίγο παραπάνω στην τελευταία. Είναι μια ομάδα που ξεκίνησε μέσα από το Τμήμα Θεάτρου για τις ανάγκες της διπλωματικής εργασίας συμφοιτητριών μας. Η παράσταση έγινε δεκτή από την Ανοιχτή Θεατρική Σκηνή της Πόλης του Δήμου Θεσσαλονίκης τον Απρίλιο του 2022 κι έτσι αποφασίσαμε να συστηθούμε στο κοινόως νέο καλλιτεχνικό σχήμα.
Ο τίτλος της είναι «Μάγισσες: αυτή η ιστορία (δεν) είναι δική μας». Πρόκειται για μια πρωτότυπη αφήγηση που παίρνει αφορμή από την αυξανόμενη βία εις βάρος των θηλυκοτήτων. Την ξεχωρίζω, γιατί με πέτυχε σε μια ευάλωτη περίοδο και αυτά τα πλάσματα κατάφεραν να ανάψουν και πάλι την φλόγα μέσα μου. Δεν βρισκόμουν καν επί σκηνής, ήμουν βοηθός σκηνοθέτη, κι όμως κέρδισα πολλά από το ταξίδι. Είναι συγκινητικό να βλέπεις δυο νέες γυναίκες να μιλάνε για κάτι που τις αφορά τόσο άμεσα. Αυτό από μόνο του στέκεται ως ζωντανό ντοκουμέντο του σήμερα.
7. Ποιος από τους ρόλους που ερμήνευσες έως σήμερα σε έχει αγγίξει ως προσωπικότητα και θεωρείς ότι σε έχει επηρεάσει σε κάποιο βαθμό;
Νομίζω πως με όποιο δραματικό πρόσωπο έχω καταπιαστεί, όσο ανοίκειο και μακριά από μένα να είναι, στο τέλος καταλήγω κάπως να το αγαπώ και να βλέπω μια πιο οικουμενική εικόνα για τον άνθρωπο μέσα από αυτό.
8. Πες μας μια αστεία ή άβολη στιγμή που είχες σε κάποια παράσταση;
Πρόσφατα, σε μια από τις παραστάσεις για το «Noigandres», το οποίο παρουσιάστηκε στον Πολυχώρο Ένεκεν, που λειτουργεί και ως αρχιτεκτονικό γραφείο, κάποιοι θεατές άργησαν να έρθουν. Προκειμένου να μπουν πατούσαν το θυροτηλέφωνο. Έτσι, εντός της σκηνικής δράσης, πατούσα το κουμπί για να τους ανοίξω την κάτω πόρτα και έπειτα περίμενα μέχρι να ανέβουν τις σκάλες και να μπουν στον χώρο. Η έκφραση στα πρόσωπα τους ήταν ανεκτίμητη, αφού δεν καταλάβαιναν τι ακριβώς συνέβαινε. Αν ήμουν ταξιθέτης, ηθοποιός ή κάποιος τυχαίος. Ήταν κάπως αμήχανο, όμως έδωσε μια απρόσμενη αίσθηση παροντικότητας σε κείνη την παράσταση.
9. Πώς αντιδράς γενικότερα στις κακές στιγμές αλλά και στις κακές κριτικές που μπορεί να ακολουθούν;
Προσπαθώ να σκέφτομαι ότι όλα είναι μέσα στο πρόγραμμα. Αναπόφευκτα θα υπάρξουν και κακές στιγμές και κακές κριτικές. Κάτι θα μας δώσουν. Το θέμα είναι να συνεχίζουμε, στοχεύοντας στο καλύτερο.
10. Πες μας τη γνώμη σου για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στον θεατρικό κόσμο και κυρίως για τις συνθήκες εργασίας που υπάρχουν; Αν μπορούσες να αλλάξεις κάτι προς το καλύτερο, τι θα ήταν αυτό;
Λίγο πιο πάνω έθιξα την τάση να υπάρχουν σχεδόν πάντα οικονομικά ζητήματα που έρχονται σε αναντιστοιχία με τις εργατοώρες και ελλιπής κρατική χρηματοδότηση για το θέατρο στο σύνολο του. Θα ήθελα σίγουρα να υπάρχει μεγαλύτερη μέριμνα για την παροχή των τυπικών και νόμιμων προς τους εργαζόμενους στις τέχνες. Επίσης, να προσφέρεται μεγαλύτερο κομμάτι του κρατικού προϋπολογισμού προς τον πολιτιστικό κλάδο, παρά σε διάφορα μέσα καταστολής.
11. Το κίνημα metoo αποτέλεσε ένα κομβικό σημείο για το θέατρο. Έκανε καλό στον θεατρικό χώρο αυτό το κύμα; Είχες ανάλογη εμπειρία;
Αισθάνομαι πως το metoo άργησε να εμφανιστεί στην Ελλάδα. Χαίρομαι που είναι εδώ και έχει αφήσει το αποτύπωμα του στον κοινωνικό χάρτη. Ήταν θέμα χρόνου τα κακώς κείμενα να έρθουν στην επιφάνεια. Το θέατρο αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα, οπότε φυσικό επακόλουθο να επηρεαστεί. Ναι, είναι για καλό. Προσωπικά δεν μου έχει συμβεί κάποιο περιστατικό. Όποια γυναίκα υπάρχει στον κύκλο μου όμως έχει έρθει αντιμέτωπη με σεξιστικές και κακοποιητικές συμπεριφορές εντός και εκτός του εργασιακού της χώρου, τουλάχιστον μια φορά στην ζωή της. Αυτό είναι που πρέπει να αλλάξει. Και στο θέατρο και παντού.
14. Πιστεύεις ότι το επάγγελμα που διάλεξες θα σου προσφέρει ηθική ικανοποίηση;
Μου φαίνεται αρκετά δύσκολο να το απαντήσω αυτό. Εξαρτάται πως θα ορίσουμε την ηθική ικανοποίηση ή την ίδια την «ηθική». Το μόνο που ξέρω, είναι ότι με νοιάζει, έστω και ένα άτομο που έρχεται να μας δει, να βγαίνει από την παράσταση και κάτι να έχει μετακινηθεί μέσα του. Αυτό με ικανοποιεί και με το παραπάνω.
15. Με τι ακριβώς ασχολείσαι αυτή την εποχή;
Μόλις ξεκινήσαμε τις πρόβες για τον «Σιμιγδαλένιο» του Αλέξανδρου Αδαμόπουλου (σκην. Α. Παράσχος) ως την επόμενη θεατροπαιδαγωγική παράσταση του Μικρού Βορρά, με σκοπό να παρουσιαστεί από τον Μάρτιο σε σχολεία και στο Θέατρο Αμαλία. Επίσης, η παράσταση των Hex Theatre Group «Μάγισσες: αυτή η ιστορία (δεν) είναι δική μας» θα βρίσκεται για όλο τον Φεβρουάριο στο Θέατρο Τ. Ανυπομονώ εξίσου και για τα δύο, γιατί γίνονται από ομάδες με μεράκι και θέληση να μοιραστούν με μικρούς και μεγάλους.
18. Τι θα συμβούλευες σε άλλα νέα παιδιά που επιθυμούν να ασχοληθούν με αυτό το επάγγελμα;
Θα τους έλεγα να κυνηγήσουν αυτά που τους αρέσουν χωρίς δεύτερη σκέψη. Η ζωή δεν περιστρέφεται μόνο γύρω από μια επαγγελματική επιλογή και δεν χρειάζεται να είναι απόλυτα δεσμευτική. Απλά είναι λίγο πιο γλυκιά, όταν βρίσκεσαι εκεί που λέει η καρδιά σου.
.
.
Δείτε & αυτά:
Φωτογραφικό υλικό
