Γράφει για την Κουλτουρόσουπα.
.
Βαθιά φιλοσοφημένη η ρήση που λέει ότι «εχθρός του καλού είναι το καλύτερο» και τελικά δεν υπάρχει μεγαλύτερο στοίχημα από την αναμέτρηση με τον ίδιο τον εαυτό, αναζητώντας την ολοένα αρτιότερη εκδοχή του…
Αν μεταφέρουμε τη ρήση στα «καθ’ ημάς» όσον αφορά στον θεσμό των Θεατρικών Βραβείων Θεσσαλονίκης, είναι γεγονός ότι κάθε χρόνο μετά τη λήξη της Τελετής Απονομής, εισπράττουμε θερμό απόηχο για μια «πολύ καλή» έως «εξαιρετική» διοργάνωση από γενναιόδωρα σχόλια ευγενών φίλων και παρότι κατά την αυτοκριτική εντοπίζουμε τις αδυναμίες μας, νιώθουμε όντως κάθε φορά τη βεβαιότητα ότι πράξαμε το καλύτερο δυνατό τη δεδομένη στιγμή με ολοκληρωτική κατάθεση ψυχής και μας συγκινεί η αναγνώριση…
Μόνο που ξέρουμε ότι από το «καλύτερο δυνατό» πάντα υπάρχει να μας γνέφει το «ακόμα καλύτερο δυνατό (ή… αδύνατο που οφείλει να γίνει δυνατό!) για την επόμενη φορά, που πασχίζουμε να προσεγγίσουμε με όποιο κόστος, καθότι το πάθος ΔΕΝ «κοστολογείται»…
Φτάνοντας στη φετινή διοργάνωση, όλοι οι οιωνοί ήταν άριστοι, ξεκινώντας από την ανέλπιστα συγκινητική συμπαράσταση του θεάτρου Αυλαία και καταλήγοντας στη θαυμάσια συνεργασία άξιων συντελεστών, που με ανάλογο πάθος, μεράκι, ανιδιοτέλεια συνέπραξαν στην «οργιώδη» προετοιμασία…
Ωστόσο μόλις μία μέρα πριν την εκδήλωση συνέβη το τραγικό ναυάγιο της Πύλου με τον πνιγμό τόσων ανθρώπων, οδηγώντας στην κήρυξη 3ήμερου εθνικού πένθους, που αρχικά προκάλεσε έντονο προβληματισμό σε ηθικό επίπεδο για την πραγματοποίησή της ή όχι… μετά όμως από αλλεπάλληλες συζητήσεις αποφασίσαμε ομόφωνα να απαντήσουμε στην ωμότητα των καιρών με την θεραπευτική δύναμη του πολιτισμού… άλλωστε αυτή ήταν ανέκαθεν η υψηλή αποστολή του θεάτρου, ως ιαματικό αποκούμπι της ψυχής στα δύσκολα και ως αυθεντική παιδεία του «άνω θρώσκω» Ανθρώπου και όχι «κάτω» στα δυσώδη τάρταρα των ανάλγητων σκοπιμοτήτων…
Σε κλίμα σεβασμού λοιπόν και αφιερώνοντας συμβολικά τη βραδιά στη μνήμη των θυμάτων της τραγωδίας, ξεκινήσαμε σε ένα κατάμεστο θέατρο που αποδείχθηκε μικρό για να χωρέσει το πολυπληθές κοινό, με «ατμοσφαιρική» είσοδο της χορωδίας από την πλατεία… Μιλάμε για την υπέροχη, καταξιωμένη Μικτή Χορωδία Θεσσαλονίκης που διευθύνει η υποδειγματική μαέστρος Μαίρη Κωνσταντινίδου και μας χάρισαν μια θαυμάσια, πολυφωνική μουσική έναρξη με υποβλητικά κομμάτια από μιούζικαλ, Θεοδωράκη, διεθνές ρεπερτόριο, κλείνοντας το δεύτερο μέρος της εμφάνισής τους με το εμβληματικό «Ζαβαρακατρανέμια» του μεγάλου εκλιπόντα πρόσφατα Γιάννη Μαρκόπουλου…
Η πολύτιμη συμμετοχή τους με τις ποιοτικές επιλογές, την εξαίρετη απόδοση που «δόνησε» μουσικά την αίθουσα, τους άρτιους σολίστ με τις σπουδαίες φωνές, κέρδισε αυτονόητα θερμότατα σχόλια κι ακόμα θερμότερο χειροκρότημα…
Περνώντας στις καθιερωμένες απονομές βραβείων με παρουσιάστρια την γλυκύτατη, φωτεινή, πάντα χαμογελαστή και κομψότατη Ελευθερία Τέτουλα, μας περίμενε μια μικρή, απρόσμενη έκπληξη, καθώς τον φάκελο με τον «κρυμμένο» νικητή, παρέδιδαν στον απονεμητή με αέρινες φιγούρες μπαλέτου νεαρές χορεύτριες- χάρμα οφθαλμών, με χάρη, πλαστικότητα, ακρίβεια, υπέροχες φορεσιές και εντυπωσιακό θεατρικό μακιγιάζ, συμβολίζοντας όπως μάθαμε το «πνεύμα του θεάτρου» που χρίζει τους άξιους ως νικητές…
Το σύντομο, απρόβλεπτο πέρασμά τους ως «αερικά» συνοδεία πιάνου από τον μαέστρο Μιχάλη Χατζηαναστασίου, έγινε αποδεκτό από τους απονεμητές με ευχάριστη έκπληξη και χιούμορ, ενώ η σόλο εμφάνιση των τεσσάρων φρέσκων κοριτσιών – Δέσποινα Ηρακλείου, Ιφιγένεια Πουρλή, Σοφία Καραμάνογλου, Μαριλένα Τσιώμη- με ομαδική χορογραφία υπό τους ήχους της εκπληκτικής κιθάρας του μαέστρου- πολυεργαλείου, προσέδωσε στη βραδιά μια πανέμορφη και εξίσου ποιοτική νότα θεατρικότητας παράλληλα με την αλληγορία…
Μένοντας όμως στα καλλιτεχνικά δρώμενα αξίζει να σταθούμε στον ακούραστο, πολυπράγμονα μαέστρο Μιχάλη Χατζηαναστασίου με την καταλυτική συμμετοχή στην εκδήλωση, την οποία «έντυσε» με πρωτότυπες δικές του συνθέσεις και εκτέλεσε ζωντανά επί σκηνής… άλλοτε στο πιάνο συνοδεύοντας τις χορεύτριες κι άλλοτε στην κιθάρα με κατάλληλη σύνθεση για την ομαδική χορογραφία και βέβαια στο προσωπικό του κιθαριστικό σόλο με εκπληκτικό, υποβλητικό κομμάτι, όπου δεν χορταίνεις να ακούς τον μαγικό ήχο και τα μουσικά «τερτίπια» που παράγουν τα δάχτυλα ενός σπουδαίου, καταξιωμένου, παθιασμένου δεξιοτέχνη και ταυτόχρονα αυθεντικού… ροκά που φέρει περήφανα ως «εύσημο»! Ο οποίος επιπλέον απέσπασε το βραβείο «Καλύτερης Μουσικής» για την παράσταση «Φαίδρας Άτοπος» και όταν με κόμπο συγκίνησης στο λαιμό το παρέλαβε από τη συνάδελφό του Μαίρη Κωνσταντινίδου, εκμυστηρεύτηκε πόσο άβολα ένιωσε που «λύγισε», ξεχνώντας ότι αυτά που αγαπάμε στους «σκληρούς» ροκάδες είναι η ευαισθησία, η αθωότητα, η συγκινητική αντίφαση με την εικόνα…
Και μιλώντας για συγκίνηση-που στη φετινή βραδιά κυριάρχησε- θα αναφερθούμε στην πρώτη τιμητική βράβευση του Εργαστηρίου Θεατρικής Δημιουργίας του Δήμου Καλαμαριάς, στην κατηγορία των Ερασιτεχνικών Θιάσων… Μια εξαιρετική στιγμή που ξεχείλισε από συναίσθημα, καθώς εκπρόσωπος της ομάδας που παρουσίασε την 36χρονη πορεία της με συνεπή, αδιάλειπτη, αξιόλογη παραγωγή έργου με όλο το πάθος και την άδολη προσφορά του ερασιτέχνη, αναφέρθηκε υμνητικά στην εμπνεύστρια και σκηνοθέτιδα του Εργαστηρίου Αγγελική Σαπάτρα, αποκαλώντας την «Μαμά όλων» με ό,τι ιερό σημαίνει αυτό! Κι όταν η ίδια, μια σεμνή, γλυκύτατη, αξιοσέβαστη παρουσία υποκλίθηκε ταπεινά παραλαμβάνοντας το βραβείο από τον δήμαρχο Καλαμαριάς κ. Δαρδαμανέλη, σείστηκε η αίθουσα από τις επευφημίες των «παιδιών» της, επιβεβαιώνοντας, πέρα από την αγάπη και τον θαυμασμό, ότι καμιά επιτυχία δεν είναι ποτέ τυχαία… Είναι σίγουρο ότι πολλοί δάσκαλοι, καθοδηγητές, σκηνοθέτες κλπ. θα ζήλευαν εκείνη τη στιγμή τη «μαμά Αγγέλα» για την υπέροχη, αυθόρμητη δικαίωση με ειλικρινή αγάπη, ως απείρως πολυτιμότερο βραβείο ζωής…
Για να ακολουθήσει σε λίγο η μεγάλη στιγμή της τιμητικής βράβευσης του Κώστα Τσιάνου… Σίγουρα πολλοί γνωρίζουν ή έστω «έχουν ακουστά» για την τεράστια, πολύτιμη προσφορά στη θεατρική τέχνη ενός κορυφαίου θεατρανθρώπου ως ορισμός της λέξης,ενός εμπνευσμένου, πολυσχιδούς δημιουργού που οι σκηνοθεσίες του στο αρχαίο δράμα έγραψαν ιστορία, ενός σπουδαίου οραματιστή που με την ίδρυση του «Θεσσαλικού θεάτρου» υλοποίησε πρώτος την θεατρική αποκέντρωση βάζοντας τις βάσεις του θεσμού των ΔΗΠΕΘΕ… Σίγουρα επίσης πολλοί τον έχουν απολαύσει ως ταλαντούχο ηθοποιό ή έχουν θαυμάσει παραστάσεις του στο Εθνικό Θέατρο, το ΚΘΒΕ, το Θεσσαλικό ή ιδιωτικές σκηνές δίπλα στα μεγαλύτερα ονόματα, κερδίζοντας την απόλυτη καταξίωση με δυνατή προσωπική σφραγίδα… Άλλωστε στο βίντεο- έκπληξη που του ετοίμασε η Νταίζη Λεμπέση ως απονεμήτρια του τιμητικού βραβείου του, είδαμε να παρελαύνουν ενδεικτικά οι Γ. Βαλτινός, Γ. Μπέζος, Χ. Χατζηπαναγιώτης, Δ. Τσακνής, Λ. Λαζόπουλος, Α. Πελτέκης, Ε. Παπούλια, Η. Μουκίου, μιλώντας για τον «δάσκαλο» με ύμνους αγάπης…
Δεν ξέρουμε όμως πόσοι γνωρίζουν εκ του σύνεγγυς τον μεγάλο δάσκαλο, έχοντας την ευκαιρία- ευτυχία να διαπιστώσουν την τόσο ξεχωριστή του προσωπικότητα με κυρίαρχα στοιχεία το ήθος, την απαράμιλλη άνεση, το απολαυστικό χιούμορ, το ευπροσήγορο χαμόγελο, αλλά κυρίως την αφοπλιστική απλότητα ενός ανθρώπου «της διπλανής πόρτας», ξέροντας ότι πρόκειται για ένα σπουδαίο θεατρικό κεφάλαιο της χώρας που έχει μεγαλουργήσει… Η στιγμή που ανέβηκαν στη σκηνή η μητέρα Νινέττα – έχοντας ταξιδέψει για χάρη του- και η κόρη Νταίζη Λεμπέση αδυνατώντας να συγκρατήσει τα δάκρυα συγκίνησης ενθυμούμενη τις κορυφαίες συνεργασίες του αείμνηστου παραγωγού πατέρα της με τον Κ. Τσιάνο που αποκάλεσε μέλος της οικογένειά της, υπήρξε από τις πλέον φορτισμένες της βραδιάς με δυνατό συναίσθημα…
Και όταν ανέβηκε ο ίδιος συγκινημένος στο βήμα, εκφράζοντας μεταξύ άλλων την αγάπη του για τη Θεσσαλονίκη που φιλοξένησε με ζεστασιά τα νεανικά του όνειρα, θυμίζοντας μάλιστα την ιστορική παράσταση «Όρνιθες» του Κάρουλου Κουν όπου συμμετείχε και δόθηκε στο Θέατρο Κήπου αμέσως μετά την περιοδεία στη Παρίσι από όπου έφυγαν θριαμβευτικά αλλά χωρίς… φράγκο στην τσέπη, σείστηκε ακόμα πιο δυνατά η αίθουσα από το έντονο, παρατεταμένο χειροκρότημα! Γιατί πέρα από έναν κορυφαίο Καλλιτέχνη με μοναδική πορεία και προσφορά, είχαμε μπροστά μας έναν αξιολάτρευτο, γλυκύτατο άνθρωπο με υπέροχη θετική αύρα και απλότητα, όπως ταιριάζει στα αυθεντικά μεγάλα μεγέθη! Ο οποίος επιπλέον κατέκτησε το βραβείο «Καλύτερου (πρωτότυπου) κειμένου» για την παράσταση «Ζωή… χαρισάμενη», εκδηλώνοντας αυθόρμητη χαρά για το αγαπημένου του «στερνοπαίδι»…
Στις κατηγορίες των βραβεύσεων, δεν θα επαναλάβουμε εδώ τους νικητές που ήδη έχουν κοινοποιηθεί και παραβρέθηκαν σχεδόν καθολικά για την παραλαβή του βραβείου τους, με βασική απουσία λόγω δουλειάς του Αντίνοου Αλμπάνη που απέσπασε το βραβείο του «Καλύτερου Α Ανδρικού Ρόλου» για την παράσταση «Κάποιος να με προσέχει» και έστειλε ένα εκτενές βίντεο με θερμές ευχαριστίες… Στην ίδια κατηγορία το βραβείο «Καλύτερου Α Γυναικείου Ρόλου» κέρδισε η Ράνια Σχίζα για τον μονόλογό της «Η μάνα αυτουνού… Έλλη Ζάχου Ταχτσή» κι αξίζει να αναφέρουμε την έντονη συγκίνησή της- είπαμε, σε τούτη τη βραδιά το συναίσθημα περίσσεψε- καθώς περιέγραφε το βίωμα του ρόλου της και τις αντιδράσεις που εισέπραξε, ευχαριστώντας τους πάντες με δακρυσμένα μάτια…
Ξεχωριστή μνεία επίσης αξίζει στο στιγμιότυπο από τα «Βραβεία Κοινού» για την ιδιαίτερη σημασία τους, τα οποία παρουσίασαν νεαροί συντάκτες του σάιτ και απένειμε εκπρόσωπος του κοινού, με τους τρεις νικητές να εκφράζουν με περηφάνια την ξεχωριστή τιμή που ένιωθαν ως «εκλεκτοί» των θεατών…
.
Και να που φέτος ζήσαμε την σπάνια ευτυχή συγκυρία, ο πλέον «εκλεκτός» κοινού και κριτικής επιτροπής να ταυτιστούν! Μιλάμε βέβαια για την παράσταση «Κάποιος να με προσέχει», που αν γνωρίζαμε τα αποτελέσματα, θα έπρεπε κανονικά να έχουμε τοποθετήσει… καρέκλα επί σκηνής ώστε να κάθεται εκεί η σκηνοθέτιδα Αθανασία Καραγιαννοπούλου προκειμένου να αποφύγει το διαρκές, κουραστικό ανέβα- κατέβα! Καθώς η σπουδαία παράσταση κατέκτησε 6 συνολικά βραβεία, μεταξύ των οποίων τα κορυφαία της «Καλύτερης Σκηνοθεσίας» και της «Καλύτερης Παράστασης», παράλληλα με το Α «Βραβείο Κοινού» και οι συντελεστές με προεξάρχουσα την σκηνοθέτιδα δεν προλάβαιναν να ευχαριστούν θερμά με φανερή συγκίνηση το κοινό, την κριτική επιτροπή, την παραγωγή του θεάτρου Αυλαία, τον θεσμό των βραβείων…
Ο οποίος θεσμός στη φετινή του διοργάνωση, σκηνοθετημένη υποδειγματικά από την σεμνή Καλλιόπη Ευαγγελίδου, με άψογο συντονισμό, σφιχτή ροή, ενέργεια, παλμό, σκηνικές εναλλαγές, καταφέρνοντας με τη φροντίδα της να τηρηθεί το χρονικό πλάνο χωρίς χάσματα ή τεχνικά προβλήματα, κατά γενική ομολογία άγγιξε το «ακόμα καλύτερο δυνατό» του πάγιου στόχου, ανεβάζοντας ποιοτικά τον πήχυ! Καθώς τη «λυτρωτική» ώρα του φουαγιέ, όπου χαλαρωμένοι και πλήρεις απολαμβάναμε το κρασί μας αξιολογώντας εν θερμώ τα υπέροχα που βιώσαμε, έδιναν κι έπαιρναν τα επαινετικά σχόλια των καλεσμένων για μια θαυμάσια τιμητική βραδιά με καλλιτεχνική ποιότητα, πλεόνασμα συναισθήματος και άψογη οργάνωση σε όλα τα επίπεδα, και φυσικά μετά από εμπειρία τόσων χρόνων, αντιλαμβανόμαστε άριστα πότε αυτά είναι τυπικά λόγω ευγενείας και πότε αυθεντικά και αυθόρμητα όπως εν προκειμένω, καθρεφτίζοντας τη συγκινητική αποδοχή στα μάτια και το χαμόγελο…
Γεγονός που πέρα από αίσθημα δικαίωσης των αδιανόητων κόπων από τόσους ανθρώπους που με πίστη, αγάπη και ενίοτε υπέρβαση υπηρετούν αφιλοκερδώς ένα σπουδαίο όραμα, νιώθουμε παράλληλα βαρύ το αίσθημα της ευθύνης για τη συνέχεια… γιατί παρόμοια επιτυχία με ανεβασμένα ποιοτικά στάνταρ ΔΕΝ επιτρέπει ούτε επανάπαυση ούτε έκπτωση, κινητοποιώντας για περαιτέρω, διαρκή «άνοδο» ως στοίχημα- πρόκληση, με σταθερό στόχο την ολοένα αρτιότερη ανάδειξη της θεατρικής τέχνης και των άξιων δημιουργών της…
Μια μεγάλη φετινή επιτυχία που οφείλει τα μέγιστα στην αμέριστη στήριξη των εξαιρετικών συντελεστών της και βεβαίως στην απόλυτη συμπαράσταση και πρακτική βοήθεια του θεάτρου Αυλαία με πρωτοφανή δοτικότητα, που όσες φορές κι αν ευχαριστήσουμε είναι λίγο… το κάναμε ήδη πολλές φορές, αλλά θα το κάνουμε ακόμα μία: ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ!!!
.