Δοθείσης ευκαιρίας…
Ήταν τέλη Δεκεμβρίου του 2016 όταν βρεθήκαμε στο θέατρο Αμαλία για να παρακολουθήσουμε την παράσταση «Εκτός Ύλης» ή «Ο μονόλογος ενός καθ’ ομολογία παράλογου», σύντομα όμως, αντιληφτήκαμε πόσο βαρετή παράσταση ήταν, αποτυπώνοντας την άποψή μας σε εκτενή κριτική λίγες μέρες αργότερα.
Η παράσταση αυτή λοιπόν, επανέρχεται διαδικτυακά για μια μοναδική δωρεάν προβολή το Σάββατο 27 Μαρτίου 2021, που γιορτάζεται και η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου (σχετικά εδώ)
Διαβάστε παρακάτω την κριτική την οποία υπογράφει η Πίτσα Στασινοπούλου.
,
.
«ΕΚΤΟΣ ΥΛΗΣ» και… ενδιαφέροντος!
Ή αλλιώς η πλήξη ενός ανούσιου μονολόγου…
.
Το τελευταίο που θα περίμενα προσωπικά στο κλείσιμο μιας γόνιμης θεατρικής χρονιάς με θαυμάσιες παραστάσεις, ήταν μια απογοήτευση… Και μάλιστα από παράσταση που ουδόλως προμήνυε κάτι τέτοιο. Διότι διαβάζεις για κείμενο βραβευμένο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών, με περιεχόμενο άκρως επίκαιρο πολιτικά και ερμηνευμένο από έναν καταξιωμένο ηθοποιό με σπουδαία δείγματα γραφής. Κατόπιν τούτων, το λιγότερο που περιμένεις είναι μια ενδιαφέρουσα παράσταση και με… λίγη τύχη ίσως και εξαιρετική. Μόνο που τούτη τη φορά η «τύχη» δεν ήταν καθόλου με το μέρος μας, αντίθετα μετέβαλε τον προσδοκώμενο «θησαυρό» σε χειροπιαστό «άνθρακα»…
.
Ο λόγος για την παράσταση «ΕΚΤΟΣ ΥΛΗΣ» ή «Ο μονόλογος ενός καθ’ ομολογία παράλογου» σε κείμενο Κώστα Λεϊμονή, σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαϊδη και ερμηνεία Γεράσιμου Σκιαδαρέση, που παρακολουθήσαμε στο θέατρο ΑΜΑΛΙΑ. Και παρά τη μικρή διάρκεια των 60 λεπτών, η πλήξη περίσσεψε φλερτάροντας με την υπνηλία…
Θέμα της παράστασης η εκφώνηση του τελευταίου λόγου ενός πολιτικού από βήματος της Βουλής, καταθέτοντας την παραίτησή του. Μια οριακή στιγμή της καριέρας του, έχοντας διατρέξει όλες τις βαθμίδες εξουσίας μέχρι το αξίωμα του υπουργού, κατά την οποία συνειδητοποιεί πολλά… Όσα σημαντικά θυσίασε από την προσωπική του ζωή- φτάνοντας στη διάλυση της οικογένειάς του για χάρη της πολιτικής φιλοδοξίας… όσα σπουδαία πίστευε ως αρχές και έφτασε να τα προδώσει… όσα οράματα είχε στο ξεκίνημα και μεταλλάχθηκαν σε «ηδονή εξουσίας»… Και σε μια κρίση συνείδησης/ πολιτικής ωριμότητας, αντιμέτωπος με τη ματαιότητα και διαφθορά του συστήματος που τον απορρόφησε, αντιδρά κι αποφασίζει να παραιτηθεί. Καταγγέλλοντας στον τελευταίο του λόγο από το βήμα της Βουλής και ενώπιον συναδέλφων και ακροατών, όλες τις παθογένειες ενός σαθρού πολιτικού κατεστημένου που τον οδήγησαν στην απόφασή του, έχοντας στο μεταξύ αφαιμάξει τη ζωή του.
Κύρια και βασική πηγή πλήξης (–) για την παράσταση ήταν βεβαίως το «εν αρχή ην ο λόγος», ήτοι το κείμενό της δια χειρός Κώστα Λεϊμονή…
– Ένα εντελώς ανέμπνευστο έως ανούσιο κείμενο, που εξαντλήθηκε σε χιλιοειπωμένα συμβατικά κλισέ, σαν αυτά που κουραστικά επαναλαμβάνονται από χείλη «αντιπολιτευόμενων», δημοσιογράφων, αναλυτών, έως και πολιτικολογούντων καφενόβιων. Τετριμμένες ατάκες περί των αυτονόητων, εντελώς επιδερμικές χωρίς την παραμικρή εμβάθυνση, εκφρασμένες μάλιστα με ηθικολογίες και απωθητικό «κηρυγματικό» λόγο – όπου το «πρέπει» περίσσεψε και ξύλινη πολιτικάντικη ή καθημερινή γλώσσα, χωρίς ίχνος λογοτεχνικής υφής. Και εν προκειμένω γεννώνται δύο σοβαρότατες απορίες: Κατά πρώτον, ΤΙ ακριβώς είδε και βράβευσε η Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών που εμείς δεν είδαμε ούτε ως υποψία; Και δεύτερον, ΤΙ ενδιαφέρον μπορεί να παρουσιάζει ως θεατρικός λόγος και πράξη, παρόμοιο πόνημα; Ποιος ο λόγος να ξοδέψεις δύο ώρες τουλάχιστον με το πηγαινέλα και 10 ευρώ για να ακούσεις αυτά που ολημερίς αναμασώνται σε τηλεοράσεις, διαδίκτυο και παρέες; Υπάρχει άραγε κανείς που αγνοεί τα αυτονόητα περί πολιτικής παθογένειας, ειπωμένα με τον πλέον πεζό έως αφελή τρόπο; Σταματώ τις απορίες, γιατί έτσι κι αλλιώς απάντηση δεν θα πάρω… Να σημειώσω μόνο ως μοναδικό «διαμάντι» στο κείμενο, τα δανεικά και σπουδαία λόγια του Μ. Χατζηδάκι που ακούσαμε με τη φωνή του.
.
– Προφανώς σε ένα στεγνό συμβατικό κείμενο στερούμενο έμπνευσης, η σκηνοθεσία της Κωνσταντίνας Νικολαϊδη δεν μπορούσε να κάνει σπουδαία πράγματα, παρότι πάσχισε φιλότιμα να του δώσει όγκο και θεατρικότητα με κάποιες παρεμβάσεις. Όπως δύο κινηματογραφημένα στιγμιότυπα από επίσκεψη του πολιτικού στο νοσοκομείο που νοσηλεύεται η κόρη του, κάποιο μικρό φλας μπακ στη νεαρή ζωή του με συμμετοχή δύο ηθοποιών, η ολιγόλεπτη συνάντηση με το γιό του, κάποια κίνηση στο χώρο μεταξύ έδρας και γραφείου, ένα-δύο τηλεφωνήματα, κάποια ηχογραφημένα ακούσματα, μια-δυο στιγμιαίες παρεμβάσεις ηθοποιών καθισμένων στην πλατεία… ωστόσο όλα τούτα- παρότι αξιόλογες προσπάθειες που θα μπορούσαν να προσθέσουν ενδιαφέρον- χωρίς δέσιμο μεταξύ τους ως συμπαγές σύνολο, έμοιαζαν περισσότερο με σκόρπιες, τυχαίες πινελιές για γέμισμα ή για σπάσιμο της μονοτονίας. Όσα συνέβαιναν επί σκηνής δεν είχαν «εσωτερική» ή «δομική» συνοχή και δεν κατάφερναν να αιτιολογηθούν στέρεα από άποψη τόσο κειμένου όσο και σκηνοθεσίας, μοιάζοντας περίπου αυθαίρετα ή έστω πρόχειρα βαλμένα… Μια σκηνοθεσία που φαινόταν ότι «κάτι» ήθελε να πει, αλλά κατέληξε άνευρη, συμβατική, χωρίς ουσία και στίγμα…
Στα θετικά (+) της παράστασης, ωστόσο με έναν «αστερίσκο», θα σημειώσουμε την ερμηνεία του Γεράσιμου Σκιαδαρέση. Πρόκειται αναμφίβολα για έναν σημαντικό, «πολυμορφικό» ηθοποιό με μεγάλη πορεία και ερμηνευτική γκάμα, έχοντας δοκιμαστεί σε εντελώς αντιφατικούς ρόλους και υπηρετήσει το ίδιο επιτυχημένα το δράμα και την κωμωδία. Στον παρόντα ρόλο είναι γεγονός ότι επιβεβαίωσε το ταλέντο, τη σκηνική του άνεση, την αμεσότητα, τη φυσικότητα, τον επαγγελματισμό, την εκφραστικότητά του, πείθοντας απόλυτα ως δυναμικός πολιτικός. Εκεί που κατά τη γνώμη μας υστέρησε ήταν στην απόδοση της εσωτερικής δοκιμασίας. Διότι η ανθρώπινη πτυχή και οριακή καμπή που βιώνει ψυχολογικά ο ήρωας σε παρόμοιες συνθήκες/ αποφάσεις ζωής, δεν φάνηκε καθόλου πάνω στο βήμα, όπου παρέμεινε δυναμικός και ατσαλάκωτος χωρίς κανένα «σπάσιμο», εστιάζοντας στο καταγγελτικό ύφος, διανθισμένο επιπλέον περιστασιακά με (αψυχολόγητο) χιούμορ ή πειράγματα… Θεωρούμε ότι ένας αποδεδειγμένα καλός ηθοποιός όφειλε να προσέξει τόσο καθοριστικές λεπτομέρειες.
.
– Από άποψη σκηνικού, είχαμε μια επιτυχημένη και ρεαλιστική «απεικόνιση» της Βουλής, ενισχυμένη επιπλέον από ηχητικά εφέ «φασαρίας», ενώ κοστούμια και φωτισμοί κινήθηκαν σε συμβατικά, ικανοποιητικά πλαίσια. Οφείλουμε όμως να τονίσουμε την υπέροχη πρωτότυπη μουσική της παράστασης, με ένα όντως εμπνευσμένο τραγούδι που συνδύασε μοναδικά ρυθμό, μελωδία και ατμόσφαιρα και σήμανε την έναρξη και το φινάλε με τον καλύτερο τρόπο.
Εν κατακλείδι (=) λυπούμαστε ειλικρινά για το ατυχές κλείσιμο της θεατρικής χρονιάς και περισσότερο για τις ατυχείς επιλογές ταλαντούχων καλλιτεχνών, οι οποίες δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα ουσιώδες παρά μόνο πλήξη, που δεν σώζεται με μια καλή ερμηνεία, ένα ωραίο τραγούδι ή φιλότιμη σκηνοθετική προσπάθεια… Ξέροντας επιπλέον ως τηλεοπτικά πρόσωπα- κράχτες ότι αποδέκτες της ανουσιότητας θα είναι πολλοί, γεμίζοντας τις αίθουσες.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
4 ΣΤΑ 10
Φωτογραφικό υλικό
