Performance στα 50ά Δημήτρια. Πρόγραμμα παραστάσεων.

50ά Δημήτρια. Η performance τους πάει πολύ! Πρόγραμμα παραστάσεων.

50α ΔΗΜΗΤΡΙΑ 2015 – ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ: KULTUROSUPA.GR

-Όλο το πρόγραμμα εκδηλώσεων ΕΔΩ

Τολμηρά, νεωτερικά, κοσμοπολίτικα και μετατρέποντας την γκρι φθινοπωρινή Θεσσαλονίκη σε πολύχρωμο εργοτάξιο πολιτισμού και θεάματος, τα φετινά 50στά Δημήτρια φέρνουν στην πόλη μερικές σπουδαίες performance που θα συζητηθούν.

3 ΟΚΤ
ZIERLE & CARTER
Ένα performance ντουέτο που εξερευνά με τρόπο διεπιστημονικό, αισθητηριακό και απόλυτα πειθαρχημένο ως προς τη χρήση της εικόνας, του ήχου και των εγκαταστάσεων. Χρησιμοποιεί τη δυναμική των ανθρωπίνων σχέσεων, με άξονα το σώμα ως σύνορο ανάμεσα στο εγώ και τον υπόλοιπο κόσμο.

Ζευγάρι στη ζωή αλλά και την τέχνη, δείχνουν να κινούνται δημιουργικά, από το 2006 που ξεκίνησαν να συμπράττουν καλλιτεχνικά, γύρω από οτιδήποτε περιστρέφεται εντός αλλά και πέραν της συνθήκης «άνθρωπος, σύνορο, μετάλλαξη και επικοινωνία», όπως αλληλοεπηρεάζουν και αλληλοεπηρεάζονται από κάθε είδους κοινωνικές και γεωπολιτικές συμβάσεις.

9 ΟΚΤ – PERFORMANCE, ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
EXULAT […poeta in terra…]
Το «EXULAT […poeta in terra…]» είναι μια σπονδυλωτή σκυταλοδρομία ποίησης και επιτέλεσης, όπου διερευνώνται τα όρια μεταξύ γραπτού και προφορικού ποιητικού λόγου, με έμφαση στη σωματοποίηση της ποίησης, καθώς και στην ποικιλότροπη διάδραση της ποιήτριας-ποιητή με το κοινό.
Συμμετέχουν με ποιητικές επιτελέσεις οι ποιήτριες-ποιητές: Κατερίνα Ηλιοπούλου (με τη σύμπραξη του εικαστικού Γιάννη Ισιδώρου), Φοίβη Γιαννίση, Γιάννης Στίγκας, Βασίλης Αμανατίδης (με τη σύμπραξη της εικαστικού Ράνιας Εμμανουηλίδου), Μάριος Χατζηπροκοπίου, Λένια Ζαφειροπούλου και Ζαφείρης Νικήτας.

Η πολύωρη παρουσίαση θα αποτελέσει ένα είδος ανακεφαλαίωσης, και για πρώτη φορά παρουσίας στη Θεσσαλονίκη, της πορείας μερικών από τους σημαντικότερους ποιητές που δραστηριοποιήθηκαν από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 [μέσα από τις δράσεις «Karaoke Poetry Bar» (Α’ Biennale της Αθήνας), «Athens Prostibulo Poetica», τον διαδικτυακό ιστότοπο «Greek poetry now», και πρόσφατα το έντυπο «ΦΡΜΚ» (περιοδικό για τη διερεύνηση του ποιητικού φαινομένου)]. Σε αυτή την ποιητική ρετροσπεκτίβα προστίθενται και μερικοί σημαντικοί νεότεροι Θεσσαλονικείς ποιητές που ενδιαφέρονται ενεργά και για το πεδίο της σωματοποίησης του λόγου.
Βασικοί στόχοι: μία αναπάντεχα ζωντανή εμπειρία υβριδικής μετατόπισης από το ένα είδος στο άλλο, από το κέντρο στο έκκεντρο και απόκεντρο, από την ποιητική σιωπή στον ήχο και στη φωνή, στην παρουσία και στη δράση. Απώτερος στόχος: η εξορία από κάθε ασφυκτικά θεσμοθετημένο όριό μας απέναντι στο ποιητικό γεγονός, εν τέλει ένα είδος ελευθερίας απέναντι σε κατηγορίες και είδη.
Κυρίως όμως: το «EXULAT […poeta in terra…]» μπορεί να ιδωθεί ως μία συνολική performance, αλλά και ένας ενδεικτικός χάρτης των όρων και ορίων της παραστασιμότητας του ποιητικού λόγου στην Ελλάδα τού σήμερα.
Οι σχεδιαζόμενες επιτελέσεις χρησιμοποιούν ένα ευρύ λεξιλόγιο: από την επιτελεστική ανάγνωση μέχρι την αμιγέστερη performance, και από την ψευδο-διάλεξη και τη χρήση video, φωτισμών και κοστουμιού μέχρι τις ακροβασίες με την προσωδία και τη μουσική.
Μεταξύ των επιτελέσεων, οι ποιητές παρουσιάζουν το έργο τους και συνομιλούν δραστικά με το κοινό. 
Επιμέλεια: Βασίλης Αμανατίδης

10 ΟΚΤ
MOUNT OLYMPUS – TO GLORIFY THE CULT OF TRAGEDY (μια 24ωρη performance)
Του Jan Fabre
Αμβέρσα, μέσα της δεκαετίες του ’70, Municipal Institute of Decorative Arts και Royal Academy of Fine Arts. Από εκεί ξεκινά η περιπέτεια του Jan Fabre, μιας πολυσχιδούς προσωπικότητας που έμελλε μερικά χρόνια αργότερα να εξελιχθεί σε έναν από τους πιο αξιόλογους εκπροσώπους της ευρωπαϊκής τέχνης. Ένας καλλιτέχνης που έγραψε θεατρικά έργα, υπηρέτησε την τέχνη της performance και της Bic-art, ίδρυσε τον περιβόητο καλλιτεχνικό οργανισμό Troubleyn, σκηνοθέτησε παραστάσεις και ταινίες, μπήκε πανηγυρικά στο Λούβρο, φιλοτέχνησε την οροφή του παλατιού των Βρυξελλών, εξερεύνησε τις δυνατότητες της γλυπτικής και των έργων μνημειακών διαστάσεων. Τέσσερις δεκαετίες μετά, η φήμη του έχει εξαπλωθεί παγκοσμίως, το όνομά του έγινε τίτλος τραγουδιού των Motovune, εκείνος όμως δεν επαναπαύεται στις δάφνες του. Δραστήριος, με αντισυμβατικό λεξιλόγιο και ενσυνείδητους αναχρονισμούς, πάντα στα όρια, όπως οφείλει να κάνει κάθε καλλιτέχνης που σέβεται το χώρο που υπηρετεί, επιστρατεύει τη δυναμική της επιτέλεσης για να παίξει το ολισθηρό παιχνίδι ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα, με βασικό όχημα επικοινωνίας το ανθρώπινο σώμα. Ένα σώμα στην επιφάνεια του οποίου η κοινωνία, μέσα από τις δικές της επιτελέσεις, αφήνει τα αποτυπώματα και τις κατευθυντήριες οδηγίες της. Σώμα-εκτελεστής, σώμα-θύτης, σώμα-τραγικό, αλλά και αθεράπευτα ερωτευμένο με την υλικότητά του.
Το «Mount Olympus / 24h: Η αποθέωση της κουλτούρας της τραγωδίας» είναι χωρίς αμφιβολία το πλέον προ(σ)κλητικό όσο και φιλόδοξο project του Jan Fabre, όπου συναθροίζονται όλα εκείνα τα στοιχεία που τον έκαναν παγκόσμια καλλιτεχνική είδηση.
Το μνημειακών διαστάσεων project του αναμετράται με το χρόνο. 24 ώρες είναι μια συγκεκριμένη μονάδα χρόνου: μία μέρα και μία νύχτα. Είναι επίσης μια απλή μονάδα δράσης: όλες οι δραστηριότητες λαμβάνουν χώρα μέσα σε 24 ώρες – εργασία, φαγητό, ανάπαυση, ύπνος, έρωτας, συζήτηση, διαφωνία, αποπλάνηση, απόλαυση, ικανοποίηση αναγκών, έγνοια, θυμός. Ένα 24ωρο είναι, τέλος, μια συγκεκριμένη μονάδα χώρου: η σκηνή, ο σκοτεινός καθρέφτης του κόσμου, αυτός ο σκοτεινός χώρος μέσα στον οποίο η φαντασία λάμπει πρόσκαιρα, για να σβήσει σταδιακά.
Ο Jan Fabre διευρύνει το χρόνο, τον αφήνει να τρέξει γρηγορότερα, άλλοτε πιο αργά, πιο τρελά. Καταργεί τις γραμμικότητες. Μια τον κουρδίζει, μια τον ξεκουρδίζει, σαν ωρολογοποιός που ρυθμίζει το ξυπνητήρι των αισθήσεων και παραισθήσεών μας.  Κι όλα τούτα συμπυκνωμένα σε ένα μακρόσυρτο και συνάμα απόλυτα θνησιγενές «εδώ και τώρα», που είναι η πεμπτουσία της θεατρικής πράξης και πρόσληψης.

Μια δίνη σκηνικών εικόνων, ένας λαβύρινθος από θραύσματα σωμάτων, κειμένων, χρόνων, τόπων και εμπειριών καταλήγουν σε μια πραγματική ετεροτοπία με τις αισθήσεις να χτυπάνε διαρκώς στο κόκκινο. Κανείς δεν μπορεί να εφησυχάσει σε αυτήν εδώ την performance, γιατί ακριβώς τίποτα δεν εγγυάται τον εφησυχασμό. Όλα είναι έτσι δοσμένα ώστε να κυριαρχεί το απρόβλεπτο.
Τριάντα ερμηνευτές, τέσσερις ηλικιακά γενιές δρουν και κοιμούνται επί της σκηνής, παρίστανται ακατάπαυστα για να ερμηνεύσουν ένα έργο μεγάλης κλίμακας που έρχεται να εξερευνήσει και να επαναπροσδιορίσει τα όρια της θεατρικής εμπειρίας: 24 ώρες επί σκηνής, χωρίς διακοπή, μια παρατεταμένη ροή, μια συνεχής κραυγή.
«Telos» χωρίς χρόνο. Χρόνος ατελής. Ο χρόνος είναι μια πίστα, από το παρόν στο παρελθόν, και αντίστροφα. Ένα ζαλιστικό στροβίλισμα που άλλοτε περνά ξυστά από κείμενα και άλλοτε καρφώνεται κατευθείαν στην καρδιά τους και τα αποδομεί.

Η ποιότητα και οι αναγνώσεις της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας από τον Fabre δικαιώνουν πέρα ως πέρα τον τίτλο του δημιουργού-auteur. Ενός δημιουργού που έχει διακηρύξει πως πρέπει να επαναπροσδιοριστούν οι χαμένες αξίες, ενός μεταδραματικού δημιουργού που πιστεύει στη δύναμη των συμβολισμών και της επιτέλεσης. Στα χέρια του ο αρχαιοελληνικός μύθος απαλλάσσεται από την ανάγκη ερμηνείας και ουμανιστικής κατανόησης του κόσμου. Το ενδιαφέρον τώρα στρέφεται σε θέματα πρωταρχικής σπουδαιότητας, σκληρά και συγκλονιστικά, θέματα «ά-λογα» αλλά τόσο ουσιαστικά. Μήδεια, Αντιγόνη, Προμηθέας, Οιδίποδας και Ηλέκτρα, φιγούρες συγκλονιστικές και συνάμα ανεξήγητες και άπιαστες, μιλούν μια γλώσσα που παραπαίει, που σωπαίνει, που κροταλίζει, που πληγώνει και πληγώνεται, που ξερνά χολή ή γίνεται κραυγή απελπισίας.
Στον κόσμο αυτών των περιπλανόμενων αλλά, φευ, πλανόμενων υπάρξεων, η πολυαναμενόμενη στιγμή της αναγνώρισης δεν έρχεται ποτέ, γιατί απλούστατα ο μυθολογικός τους κόσμος κυριαρχείται από το σκοτάδι, την έλλειψη κατανόησης, την ωμή βία, την παρανοϊκή αγάπη. Ένας κόσμος ιδιαίτερος, πολύ δικός τους αλλά και ανομολόγητα δικός μας. Μια φυλακή σωμάτων και ψυχών.
Το έργο του Fabre δεν διεκδικεί εύσημα επαναστατικής βλασφημίας. Ανήκει στην κατηγορία αρχετυπικών προσωποποιήσεων του ρίσκου, του πάθους, της απειλής, της απώλειας, της μοναξιάς. Είναι ένα έργο που λειτουργεί στα όρια, στα όρια της κατανόησης και των αισθήσεων. Είναι ένα έργο που δείχνει τα πεδία των μαχών. Για 24 ώρες. Ο Τρωικός Πόλεμος δεν τελειώνει ποτέ.

17, 18 ΟΚΤ
Στάσεις
Από τον Δημήτρη Ράπτη και την Ομάδα «Σώμα Ως»
Ο Δημήτρης Ράπτης, performer, χορογράφος, σκηνοθέτης και επικεφαλής της ομάδας «Σώμα Ως», διαγράφει μια σημαντική πορεία στην πολιτιστική σκηνή της Ελλάδας λειτουργώντας υπό πολύ συγκεκριμένη οπτική: από τα «Αντισώματα» έως και το «Αρχοντικό της Μινόρε», βασική αρχή του σε οποιοδήποτε πρότζεκτ έχει επιμεληθεί είναι το σώμα να μιλά. Να εκφράζει τη γλώσσα του μέσα από ένα συνδυασμό ζωντάνιας και επαγρύπνησης – να μπορεί να αισθανθεί, να πράξει και να είναι υπεύθυνο για τις πράξεις του. 

Όπως έχει τοποθετηθεί ο ίδιος, βασική προϋπόθεση καλλιέργειας καθεμιάς του έμπνευσης είναι η ελεύθερη περιδιάβαση στις επικράτειες της φαντασίας. Όντας δημιουργός που σέβεται τον θεατή, ώστε να λειτουργεί με «μάτια κοινού», όταν ετοιμάζει μια παράσταση, φροντίζει να μην επηρεάζεται καλλιτεχνικά από οποιουδήποτε είδους εμπορική επιταγή.

Μετά την ολοκλήρωση του ομότιτλου workshop του Δημήτρη Ράπτη και των «Σώμα Ως», (13-17 Οκτωβρίου), οι συμμετέχοντες θα συμμετέχουν σε μια performance με στόχο την ανακάλυψη των διαστάσεων της ανθρώπινης αναζήτησης για επαφή και επικοινωνία.

ΧΩΡΟΣ
Maison Crystal, 21:00
Είσοδος: 8€

Φωτογραφικό υλικό