Γράφει η Νταίζη Λεμπέση για την Κουλτουρόσουπα
Ο θεούλης του θεάτρου είχε σίγουρα κέφια και για δώρο λίγο πριν τις γιορτές μας έδωσε αυτή την παράσταση.
Είναι η μαγική στιγμή που οι ομάδες γράφουν τη δική τους ιστορία με αρχηγό τον Δημήτρη Καρατζιά που λίγο πριν φύγει το 2025 αποφάσισε να πραγματοποιήσει το όνειρο του και έτσι το “Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν” του Χόρας Μακκόι πήρε σάρκα και οστά στο Εν Αθήναις.
Θα πρέπει να το δεις για να καταλάβεις την δουλειά του Δημήτρη. Έχει εκμεταλλευτεί τα πάντα. Έχει κάνει το ακατόρθωτο. Έχει συγκεντρώσει δεκαεφτά εξαιρετικά ταλαντούχα πλάσματα που όλα μαζί καταφέρνουν να δημιουργήσουν μια ατμόσφαιρα εκρηκτική.
Τι να πρωτογράψω δεν ξέρω.
Τα κοστούμια τα υπέροχα του Γιώργου Λυντζέρη, γεμίζει το μάτι σου. Η απίστευτη πρωτότυπη μουσική του Μάνου Αντωνιάδη; Οι άψογες χορογραφίες της τόσο ταλαντούχας Ναταλίας Βαγενά, όχι Ναταλία να μην πας Βερολίνο σε θέλουμε εδώ έχεις μέλλον κορίτσι μου. Το ίδιο το κείμενο; Η δραματουργική επεξεργασία του Δημήτρη Καρατζιά; Η σκηνοθεσία του;
Οι ερμηνείες και των δεκαεφτά; Τα φώτα που χάθηκα κάποια στιγμή και σταμάτησα να μετράω φωτισμούς του Βαγγέλη Μούντριχα; Το πόσο συγχρονισμένοι είναι όλοι;
Το ότι 2 και 1/2 ώρες κυριολεκτικά σαρώνουν τη σκηνή μέσα κι έξω και γύρω γύρω χωρίς ανάσα; Η εξαιρετική επιλογή ηθοποιών από τον ίδιο τον Δημήτρη Καρατζιά που ναι πρέπει να έχεις έμπνευση μεγάλη και όραμα ακόμα μεγαλύτερο για να ξέρεις ποιος ηθοποιός είναι ο καταλληλότερος για τον κάθε ρόλο.
Διαφορετικές σχολές ηθοποιών που έγιναν μια σχολή, με πάθος, με έμπνευση, με ανοιχτά φτερά, με πείσμα, με αφοσίωση, με σκληρή δουλειά, με απογειωτικό αποτέλεσμα.
Τα όνειρα όταν καλά κρατούν έχουν μόνο αστρόσκονη. Κι ας ρισκάρεις. Κι ας μην είσαι ούτε μεγάλο θέατρο, ούτε μεγάλος παραγωγός. Άρα χωρίς ευκολίες. Κι όμως μιλάμε για υπερπαραγωγή. Σε μικρό θέατρο. Θέατρο όμως που το λέμε σπίτι μας. Που παίρνουμε ο ένας τον άλλον αγκαλιά. Που καμαρώνουμε το ίδιο όλοι.
Εάν μπορούσα σήμερα να σηκωθώ την ώρα της υπόκλισης θα το είχα κάνει. Ήθελα να σηκωθώ και να φωνάξω Μπράβο σας αλλά κρατήθηκα. Αυτό ήθελα όμως.
Ε και μετά πολλές αγκαλιές, πολλά Μπράβο, πολλά όμως.
Αρχικά στον Δημήτρη που τόλμησε να δώσει μορφή στο όνειρο του. Που ρίσκαρε τόσο πολύ. Και μετά σε όλους τους συντελεστές της παράστασης. Μα σε όλους όμως. Μα δεν έχω να πω κάτι αρνητικό πέραν του ότι θέλει λίγο κόψιμο. Μα τίποτα άλλο αρνητικό όμως.
Βραδάκι Κυριακής, η μαγική στιγμή που φεύγεις από το θέατρο και κυριολεκτικά πετάς. Σκοτώνουν τα άλογα πριν γεράσουν μεν ετούτα εδώ τα Άλογα όμως και μέλλον έχουν και ήρθαν για να μείνουν και δεν θα γεράσουν ποτέ.
Ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ για αυτήν την εξαιρετική παράσταση που είδα και έχω την τιμή να είμαι συνταξιδιώτης. Μόνο αέρα στα ολόλευκα πανιά μας. Μόνο ταξίδια φωτεινά. Μόνο επιτυχία.
Κλείστε εισιτήρια τώρα, δεν χάνεται
