Είδε η Ελένη Γιαννακίδου και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα
«Μπροστά στην αιωνιότητα» είναι ο τίτλος του μουσικού – θεατρικού αφιερώματος στον Μίκη Θεοδωράκη, σε σύλληψη ιδέας / ερμηνείας Χαρίκλειας Π., που παρουσιάστηκε την Τετάρτη 26 Νοεμβρίου στο Κινηματοθέατρο Κολοσσαίον, η σημερινή επανάληψη ακυρώθηκε. Αποτελεί κι αυτή, όπως κι άλλα που λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα σ όλη τη διάρκεια της Χρονιάς, τιμητικό αφιέρωμα για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Μεγάλου και αγαπημένου μουσικό -συνθέτη και στιχουργού.
Πρόκειται για μια πολυτροπική δουλειά με συνδυασμό πολλών ειδών Τέχνης πάνω στη σκηνή όπως τη μουσική , το θεατρικό διάλογο, το τραγούδι, τη ζωγραφική , τον χορό, το θέατρο Σκιών σε σκηνοθεσία Νικόλαου Ορτετζάτου. Σε ένα video-wallστην αριστερή, από τον θεατή, πλευρά της σκηνής παρουσιάζονται διάφορα μικρά Videoμε την τέχνη του videoart του Φώτη Πολίτη που έρχονται σε συνάφεια με όσα διαδραματίζονται πάνω στο θεατρικό σανίδι ( τραγούδι, διάλογοι, χορός), δίνοντας έμφαση περισσότερο στον συμπαντικές αναφορές του έργου του Μίκη Θεοδωράκη, έτσι όπως η εμπνεύστρια της παράστασης Χαρίκλεια Πάπαρη κατανοεί και θέλει να δείξει στο κοινό.
Παράλληλα, μια ορχήστρα, αποτελούμενη από τέσσερις μουσικούς που παίζουν ιδιαίτερα μουσικά όργανα, μάς χαρίζει τις μελωδίες και μεγάλες συνθέσεις του Μίκη Θεοδωράκη μέσα από την φωνή και την ερμηνεία της Χαρίκλειας. Πιάνο, κρητική λύρα, κανονάκι και κοντραμπάσο με τους ήχους τους διανθίζουν την ατμόσφαιρα και φέρνουν όλες τις μεγάλες επιτυχίες του Συνθέτη στα χείλη μας που τις σιγοτραγουδάμε.
Ανάμεσα στα τραγούδια παρεμβάλλονται αφηγηματικά και θεατρικά διαλογικά μέρη, δυστυχώς τα τελευταία όχι ιδιαίτερα επιτυχημένα τόσο στη σύλληψή τους όσο και στη θεατρική τους απόδοση, παρά τη φιλότιμη προσπάθεια, που επικαιροποιούν το έργο του συνθέτη στην εποχή μας και δείχνουν και τη διαχρονικότητα του (γίνονται συνειρμοί των δημιουργιών του με τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα του σημερινού ανθρώπου αλλά και τα συναισθηματικά πολλές φορές αδιέξοδά του).
Συνάμα, ένα ζευγάρι δυο νεαρών παιδιών –χορευτών πλαισιώνει κάποιες μουσικές ερμηνείες, ενώ ο Ζωγράφος Μόδεστος Άνθιμος ζωγραφίζει, σχεδόν δύο ώρες συνεχόμενα πάνω στη σκηνή, ξεκινώντας στην έναρξη της παράστασης τη σύνθεσή του πάνω σε έναν λευκό καμβά και φτάνοντας στην ολοκλήρωσή του στο τέλος αυτής, μπροστά πάντοτε στα μάτια των θεατών.
Ιδιαίτερη είναι η συμμετοχή του Αγάπιου Αγαπίου που μετέχει με το Θέατρο Σκιών στην παράσταση και προβάλλει πίσω από το λευκό πανί τις φιγούρες του Καραγκιόζη, του Θεοδωράκη, του Χατζηδάκη με έξυπνους διαλόγους δοσμένους με χιούμορ και φρεσκάδα δίνοντας τόνο ευχάριστο στο έργο.
Εν κατακλείδι, πρόκειται για μια καλή παράσταση όπου ο θεατής όλων των ηλικιών μπορεί να απολαύσει τις συνθέσεις και τα έργα του μεγάλου δημιουργού μέσα από την εξαιρετική ερμηνεία της Χαρίκλειας και να παρακολουθήσει ένα αφιέρωμα που διαπνέεται από σεβασμό κι αγάπη για τον Μίκη Θεοδωράκη, εστιάζοντας σε κείνες τις πτυχές του έργου του που προβάλλουν την αγάπη για τη ζωή, την ελευθερία, την τόλμη για το καλύτερο αύριο, την εσωτερική γαλήνη κι ηρεμία.
