Είδε ο Γιώργος Μπαστουνάς και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα
Σε δύο διαδοχικές, κατάμεστες βραδιές στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, η Άλκηστις Πρωτοψάλτη επιβεβαίωσε – για ακόμη μία φορά – πως δεν είναι απλώς μια σπουδαία φωνή, αλλά ένα ολόκληρο σύμπαν σκηνικής γενναιοδωρίας.
Το «Επίσημο Ένδυμα» In Red, μια επιβλητική παραγωγή του Κέντρου Πολιτισμού Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, δεν λειτούργησε ως μια ακόμη μουσική παραγωγή. Μεταμορφώθηκε σε τελετουργία φωτός, εικόνας και συναισθήματος, που παρέσυρε 3.000 θεατές σε μια εμπειρία συλλογικής ανάτασης.
Η Πρωτοψάλτη, αεικίνητη και ουσιαστική, τραγούδησε σαν να έπλεκε έναν διάλογο με τη δική της πορεία. Η φωνή της – αυτή η αναλλοίωτη, ζεστή φλόγα που συνδυάζει ποιότητα και δύναμη – έβρισκε σε κάθε τραγούδι έναν νέο τρόπο να ανασάνει. Ούτε επίδειξη, ούτε ευκολία, αλλά μια συνεχής κατάθεση ψυχής, που έκανε το κοινό να νιώθει πως κάθε νότα περνούσε πρώτα από την καρδιά και ύστερα από τα χείλη της.
Με τη γνώριμη πυγμή και τη διαχρονική ευγένεια της ερμηνείας της, ταξίδεψε τους 3.000 θεατές μέσα από σταθμούς της 51χρονης πορείας της. Και η αλήθεια είναι πως μας έλειψαν αρκετά τραγούδια, όπως όμως το έθεσε απλά και ουσιαστικά: «Πώς να χωρέσουν 51 χρόνια σε 2,5 ώρες;»
Κι όμως, χώρεσαν πολλά. Και κυρίως χώρεσε η αλήθεια της.
Αξέχαστες στιγμές της βραδιάς:
- Το βίντεο-φόρος τιμής στα 51 χρόνια πορείας της, συγκινητικό και μεστό, που λειτούργησε ως γέφυρα ανάμεσα στη μνήμη και το παρόν.
• Τα ντουέτα με τον Κωνσταντίνο Καΐκη, γεμάτα ζωντάνια και ευγένεια, μια όμορφη συνάντηση δύο γενεών που έδεσε άψογα με το ύφος της παράστασης.
• Τα χάλκινα στις μελωδίες του Μπρέγκοβιτς, που απογείωσαν τον συμφωνικό ήχο και χάρισαν θεατρική εκρηκτικότητα.
• Η αναβίωση της εμβληματικής «Λάβας», με την άνοδο της Πρωτοψάλτη στη σκάλα των 20 μέτρων — μια σκηνική εικόνα που δεν λειτούργησε ως εντυπωσιασμός, αλλά ως σύμβολο δύναμης, συνέπειας και υπέρβασης.
Σταθερή αξία της βραδιάς, η Συμφωνική Ορχήστρα Δήμου Θεσσαλονίκης και η Μικτή Χορωδία Θεσσαλονίκης: άψογοι, ευγενικοί στον ήχο, με υποδειγματική προσοχή στο μέτρο και στο υλικό. Κάθε είσοδος, κάθε φράση, έδειχνε σύμπνοια και βαθιά κατανόηση του κόσμου της Πρωτοψάλτη. Οι ενορχηστρώσεις των Πάνου Κοσμίδη και Κωνσταντίνου Δημηνάκη ένωσαν τον συμφωνικό όγκο με τη σύγχρονη ευαισθησία, ενώ η μουσική διεύθυνση του Δημηνάκη κράτησε το έργο ενιαίο, αβίαστο, ανάλαφρο μέσα στην έντασή του – σαν μια μεγάλη, κοινή ανάσα.
Η σκηνοθετική και σκηνογραφική σφραγίδα του Αθανάσιου Κολαλά έδεσε εικόνες, φωτισμούς και αίσθημα σε μια συνεκτική, ατμοσφαιρική παράσταση που δεν επένδυσε στην επιφάνεια, αλλά στην ουσία. Ρυθμός που συνέδεε τον χώρο, τον ήχο και την κίνηση σε μια αφήγηση συνεχούς κορύφωσης. Μια παράσταση δομημένη με ακρίβεια, αλλά βιωμένη με πάθος.
Το κοινό, με τις δικές του «κόκκινες πινελιές», δεν υπήρξε απλός παρατηρητής. Ήταν συνοδοιπόρος. Συμμετείχε, συγκινήθηκε, ενέδωσε στη μαγεία. Κι αυτή η αμφίδρομη ενέργεια ήταν που μετέτρεψε τις δύο αυτές βραδιές σε εμπειρία – όχι μόνο μουσική, αλλά βαθιά ανθρώπινη.
Στο τέλος, η αίσθηση ήταν κοινή: η Πρωτοψάλτη μετάλαβε το φως της πορείας της και το μοιράστηκε απλόχερα.
Το «Επίσημο Ένδυμα» In Red δεν έκλεισε απλώς με χειροκροτήματα. Έκλεισε με την αίσθηση ότι η τέχνη, όταν συναντά αλήθεια, μέτρο και τόλμη, μπορεί ακόμη να δημιουργεί στιγμές που μένουν.
Και αυτές οι δύο νύχτες… θα μείνουν αξέχαστες.
