Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου για την Κουλτουρόσουπα
Περίεργος ο τίτλος που στο άκουσμά του αδυνατεί κάποιος να κάνει συνειρμό, οπότε ανατρέχει στο δελτίο τύπου για να διαπιστώσει ότι πρόκειται για ευρηματικό λογοπαίγνιο από τη σύζευξη δύο λέξεων: του ονόματος Ρεμπώ του Γάλλου ποιητή και της μουσικής κατηγορίας ρεμπέτικα, δίνοντας το ευφάνταστο «Ρεμπώτικα»…
Τώρα πώς μπορούν να συνυπάρξουν επί σκηνής δύο εκ πρώτης όψεως ανόμοιες επιλογές μεταξύ ενός Γάλλου ποιητή κι ενός Ελληνικού μουσικού είδους, που αναρωτιέσαι με περιέργεια τί κοινό μπορεί να τα συνδέει, έμελλε να το ανακαλύψουμε στο θέατρο Αμαλία, παρακολουθώντας την παράσταση «Ρεμπώτικα» με δημιουργούς τους αδερφούς Μιχάλη και Παντελή Καλογεράκη και με πολυπληθές, κατά βάση νεανικό κοινό…
Επί σκηνής μια μπάντα που μας εισάγει στο μουσικό κλίμα με λαϊκό τραγούδι –σύνθεση ενός εκ των αδερφών Καλογεράκη- και στη συνέχεια αναλαμβάνει το μικρόφωνο για τα περαιτέρω ο έτερος αδελφός, ενημερώνοντας εισαγωγικά για τη σύλληψη της ιδέας το 2016… όπου τα δύο ανήσυχα αδέλφια ανακάλυψαν κάποιες επιστολές από την ερωτική αλληλογραφία μεταξύ δύο σπουδαίων Γάλλων ποιητών, του Ρεμπώ και του Βερλαίν, στην οποία αποτυπώνεται η θυελλώδης σχέση τους από το 1871 μέχρι το 1875 που διαλύεται και σκέφτηκαν αφενός να μελοποιήσουν τμήματα των επιστολών και αφετέρου να «παντρέψουν» το ερωτικό τους περιεχόμενο με το πάθος των ρεμπέτικων τραγουδιών…
Με αποτέλεσμα μια ιδιότυπη και «χειροποίητη» μουσικοθεατρική παράσταση, που συνδύασε: α)ανάγνωση αποσπασμάτων αυτής της αλληλογραφίας, γραμμένων με ποιητικό, λυρικό ή καυστικό λόγο ώστε η περφόρμανς να παραπέμπει σε απαγγελία ποιημάτων… β) επίκαιρο σατιρικό σχολιασμό των γραφόμενων εκείνης της εποχής με δόσεις χαριτωμένου χιούμορ και αρκετών υπονοούμενων… γ) άφθονο τραγούδι σε ζωντανή εκτέλεση, κυρίως με συνθέσεις του μουσικού Καλογεράκη ως μελοποιημένη ποίηση και εμβόλιμα κάποια γνωστά λαϊκά κομμάτια…
Ασφαλώς μια πρωτότυπη, έξυπνη και χαριτωμένη ιδέα (+) λόγω της απρόβλεπτης επιλογήςνα αναδείξει την υπόγεια σχέση ανάμεσα σε έναν καταραμένο ποιητή της γενιάς του με παθιασμένη, πολυτάραχη, αντισυμβατική ζωή και ένα μουσικό είδος ομοίως «καταραμένο» στην εποχή του και εξορισμένο στο περιθώριο ως «αντικοινωνικό», απορριπτέο πρότυπο που πρέσβευε ακραία πάθη… Διότι αν δεν είχε επιλεγεί ο Ρεμπώ με την τολμηρή ποίηση αρχές του 19ου αιώνα, την περιπετειώδη ζωή, την ομοφυλόφιλη σχέση μέσα από γλαφυρές επιστολές, θα επρόκειτο για μια συμβατική συναυλία με ενδιάμεσες απαγγελίες ή μικρές ιστορίες, που συναντούμε συχνά χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον…
Αυτό που εν προκειμένω έκανε την διαφορά ήταν το ευφάνταστο «κόνσεπτ» με τον έρωτα δύο κλασικών Γάλλων ποιητών που παράλληλα με τον λυρισμό τροφοδότησε χιουμοριστικές ή σαρκαστικές ατάκες και συνδέθηκε με ανάλογο μουσικό σχολιασμό από λαϊκά τραγούδια… Ένα κόνσεπτ κυρίως συναυλιακό και ελάχιστα θεατρικό, καθώς η μουσική κυριάρχησε σε βάρος της πρόζας, που σημαίνει σχεδόν ανύπαρκτες σκηνοθετικές απαιτήσεις διότι απλά εναλλάσσονταν τα τραγούδια της ορχήστρας με τον λόγο του αφηγητή Καλογεράκη, ο οποίος υπήρξε απολαυστικότατος, γλαφυρός, άμεσος, με ζωντάνια και χιούμορ, με χαριτωμένη χορευτική κίνηση και κυρίως με θαυμάσια αίσθηση μέτρου σε ένα περιεχόμενο που υπέβοσκε διαρκώς η παγίδα της υπερβολής, της χοντράδας ή της καρικατούρας… Με συνέπεια να προκύψει ένα δρώμενο ισορροπημένο, ευχάριστο, με συνεχή ροή, δεμένο ρυθμό, εναλλαγές, κωμικότητα και βεβαίως μια μπάντα με εξαιρετικούς μουσικούς στις άρτιες εκτελέσεις…
Εκεί που κάπως μας τα «χάλασε» (-) με αποτέλεσμα το εγχείρημα να μοιάζει «ημιτελές», ήταν στο κομμάτι του ρεμπέτικου…Διότι όσον αφορά στους Ρεμπώ και Βερλαίν αναδείχθηκαν τα πάντα για το βιογραφικό και το θυελλώδες πάθος τους, για τις ποιητικές δημιουργίες, τους σταθμούς ζωής, τις περιπλανήσεις, τις παλινδρομήσεις της σχέσης καθότι ο Βερλαίν παντρεμένος με παιδί, για το ταραχώδες άδοξο τέλος κλπ. ενώ ουδόλως αναδείχθηκε είτε σχολιαστικά είτε μουσικά κάποια σχέση όλων αυτών με τον σχεδόν ανύπαρκτο κόσμο του ρεμπέτικου, που ζήτημα να ακούσαμε ένα ή δύο το πολύ κομμάτια του είδους, μέσα σε πληθώρα καθαρά λαϊκών αλλά όχι ρεμπέτικων, που σημαίνει ότι το «μισό» της αρχικής σύλληψης εξέλιπε… Επιπλέον δεν θα χαρακτηρίζαμε ιδιαίτερα εύστοχες κάποιες επιλογές τραγουδιών ως «σχόλιο» στα λεγόμενα, ενώ οι συνθέσεις των μελοποιημένων αποσπασμάτων, παρότι ξένιζε η έλλειψη ομοιοκαταληξίας και ενίοτε μέτρου (ως πεζός λόγος) με κλασική λαϊκή μελωδία, εντούτοις διέθεταν μια «ωραία τρέλα» που κάποια εξ αυτών ακουγόταν ευχάριστα και άλλα αδιάφορα…
Εν ολίγοις (=) ναι μεν έλειπε ένα βασικό στοιχείο της αρχικής ιδέας που μπορούσε να την εξελίξει δελεαστικά με συνέπεια να καταλήξει σε ένα «ευνουχισμένο» αποτέλεσμα, ωστόσο αποχωρήσαμε με ανάλαφρη διάθεση από μια απολαυστική (και ενημερωτική) περφόρμανς, που επιπλέον απέδειξε ότι οι αδελφοί Καλογεράκη διαθέτουν πιστό και ενθουσιώδες κοινό…
Βαθμολογία: 5,8/10
