Μια καλή παράσταση για γερά στομάχια «Ο θάνατος του εμποράκου». Είδαμε και σχολιάζουμε.

2η κριτική

Είδε και σχολιάζει η Χρύσα Καρδαρά, Φιλόλογος – Θεατρολόγος

Σε περιοδεία είδαμε το έργο του Αμερικάνου συγγραφέα Αρθουρ Μίλλερ «Ο θάνατος του εμποράκου» στο οποίο έργο του, μας περιγράφει την κατάρρευση της μικροαστικής οικογένειας, τον καιρό του Κραχ και της ανόδου του καπιταλισμού στην Αμερική.

Όπως άλλωστε και  οι περισσότεροι αμερικάνοι συγγραφείς της γενιάς του, κάνει κι ο Μίλλερ κριτική στο υποτιθέμενο αμερικανικό όνειρο, θεωρώντας όπως και άλλοι αμερικάνοι συγγραφείς της εποχής του ότι ήταν μια φούσκα, ένας οικονομικός μύθος που με τη σειρά του οδήγησε σε φρούδα όνειρα ανέλιξης πολλούς μικροαστούς με αποτέλεσμα όπως βλέπουμε  σε αυτό το έργο, την ψυχική και οικονομική κατάρρευση των μικροαστών εργαζόμενων.

Το παραλήρημα του πρωταγωνιστή εμπόρου (Βλαδίμηρος Κυριακίδης) δεν ονομάζεται στο κείμενο ως κάποια ορισμένη πάθηση. Αφήνεται να εννοηθεί εύλογα και μεταφορικά ότι το παραλήρημα του αυτό είναι το σύμπτωμα μιας παθογενούς κοινωνίας όπου το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό.  Αλλά το κείμενο δείχνει επίσης την ηθική διάβρωση και ψυχική κούραση των κατώτερων στρωμάτων (π.χ. ο εμποράκος έχει ερωμένη).

Την σκηνοθεσία υπογράφει ο Γιώργος Νανούρης με έναν ευφυή και σουρεαλιστικό χειρισμό του σκηνικού χρόνου. Η σκηνοθετική του παρέμβαση μινιμαλιστική, χωρίς υπερβολές. Οι σκηνές του έργου αλλάζουν με λίγα βήματα που κάνουν οι ηθοποιοί. Η αλλαγή των σκηνών ρευστή δίνει την εντύπωση ενός σουρεαλιστικού παιχνιδιού με το χρόνο.

Όλοι οι αντρικοί ρόλοι αξιοπρεπείς έως πειστικοί με αξιόλογες εξάρσεις όπου και όποτε  χρειάζονταν. Ο Β. Κυριακίδης έδινε μια κωμική διάσταση στο ρόλο του, σε πολλά σημεία του έργου. Το παίξιμο του είχε χιούμορ, το οποίο προσέδιδε ειρωνεία σε έναν κατά άλλα τραγικό  ρόλο.

Αριστουργηματικές οι ερμηνείες των δύο γυναικών (σύζυγος  Έφη Μουρίκη και ερωμένη Κατερίνα Μάντζιου), η μία στο ρόλο της αφοσιωμένης συζύγου με την βαθειά αληθινή φωνή και η άλλη στο ρόλο της αβανταδόρας,  πληθωρικής ερωμένης. Φαίνεται ότι σε αυτήν την παράσταση η γυναικεία υποκριτική ξεχώρισε πολύ.

Η μουσική μελωδική και απαλή συνόδευε διακριτικά τη σκηνική δράση, δημιουργούσε μια νοσταλγική και  μελαγχολική ατμόσφαιρα και θαρρείς ότι όταν  την άκουγες σε έπαιρνε μαζί της.

Στα αρνητικά της παράστασης να σημειώσουμε ότι το έργο απεικονίζει καταθλιπτικές και αρνητικές καταστάσεις. Απεικονίζει  την σπαρακτική αλήθεια για την οικονομική κρίση στις οικογένειες και την ψυχική κατάρρευση που ακολουθεί. Ο θεατής δεν φεύγει χαρούμενος αλλά προβληματισμένος. Δεν υπάρχει η λυτρωτική κάθαρση αλλά η συνειδητοποίηση του αδιεξόδου του προσωπικού και του κοινωνικού. Ένα έργο επίκαιρο και για τα δεδομένα της ελληνικής κρίσης.

Δείτε και αυτό:

Μία σύγχρονη ματιά στον «Θάνατο του Εμποράκου» η παράσταση του Β. Κυριακίδη| Είδαμε και σχολιάζουμε