Γράφει η Πίτσα Στασινοπούλου για την Κουλτουρόσουπα
Ελπίζω να μη σας… σοκάρω, γιατί μάλλον έχετε υπόψιν ότι ΔΕΝ εγκαταλείπουμε άπαντες την πόλη Αύγουστο μήνα λόγω διακοπών, καθότι πολλοί εξ ημών για ποικίλους λόγους φτώχειας ή δουλειάς ή δέσμευσης ή άλλης ανάγκης, παραμένουμε στο κλεινόν άστυ, ενόσω η μεγάλη πλειοψηφία των αδειούχων εκδράμει σωρηδόν σε τουριστικούς προορισμούς… Γεγονός, που όσο να πεις, δεν μας κάνει ακριβώς να πετάμε από χαρά όταν κουνάμε το μαντήλι στους ανέμελους ταξιδευτές μένοντας πίσω να βράζουμε στο ζουμί μας, καθότι ένα αγκαθάκι ζήλειας το νιώθουμε ανθρώπινα… ωστόσο μέχρι πρότινος είχαμε βρει για παρηγοριά ένα σπουδαίο αντιστάθμισμα στην άδικη μοίρα μας: την απόλαυση από τα πλεονεκτήματα της άδειας πόλης τον Αύγουστο, τουλάχιστον μέχρι τα τελευταία χρόνια…
Ξεκινώντας ασφαλώς από τους σχεδόν έρημους δρόμους με την ελάχιστη έως ανύπαρκτη κίνηση, διανύοντας πχ. μια απόσταση που σε «κανονικές» συνθήκες απαιτεί μία ώρα, τον μήνα Αύγουστο σε μόλις 15 λεπτά, που το λες και θαύμα! Να έρχεται το λεωφορείο στην ώρα του, με τακτικά δρομολόγια χωρίς καθυστερήσεις, με λιγοστούς επιβάτες βρίσκοντας άνετα θέση να καθίσεις και μέχρι να χαζέψεις χαλαρά κανά δυο δρόμους να σε πηγαίνει στον προορισμό σου πριν το πάρεις χαμπάρι με την απορία «μα πότε φτάσαμε κιόλας;»… Που σε σύγκριση με το μαρτύριο των άλλων 11 μηνών, αντιμετωπίζοντας το κομφούζιο στους μποτιλιαρισμένους δρόμους, τις απίστευτες καθυστερήσεις των λεωφορείων μέχρι και ολόκληρη ώρα, το αδιανόητο πάστωμα σαν σαρδέλες σε κονσέρβα να σου ‘ρχεται αποπληξία κλπ., το παρόν σκηνικό μοιάζει εντελώς εξωπραγματικό! Αφού θέλεις να κάνεις άσκοπες βόλτες χωρίς λόγο, μόνο και μόνο για να απολαύσεις κάτι μοναδικό που θα ξαναζήσεις τον επόμενο Αύγουστο!
Ή να μιλήσω για το πάρκινγκ;;; Που αν αθροίσω όσες ώρες χάνουμε από τη ζωή μας όλο το χρόνο για την ανεύρεση μιας πολυπόθητης θέσης, θα μπορούσαμε να έχουμε δεύτερη δουλειά με έξτρα εισόδημα, αντί να τις πετάμε στο βρόντο κάνοντας ατέρμονες κύκλους γύρω από τετράγωνα, χώρια η άσκοπη κατανάλωση βενζίνης για το «γύρω- γύρω όλοι», χώρια το μόνιμο άγχος να προλάβεις το ραντεβού στην ώρα του, χώρια το τσίτωμα νεύρων κατεβάζοντας αδιακρίτως καντήλια κι όχι μόνο… άσε που τελευταία για μια θέση πάρκινγκ έχουν πέσει μπουνιές, κατάρες, μηνύσεις και ενίοτε έχουν βγει μέχρι μαχαίρια! Ενώ τον Αύγουστο όλα αυτά τα ζοφερά μοιάζουν με ξεχασμένο εφιάλτη! Όχι μόνο βρίσκεις να παρκάρεις στο λεπτό όπου γουστάρεις, ακόμα και μπροστά στην είσοδο του χώρου που πηγαίνεις, αλλά επιπλέον έχεις την ευχέρεια να διαλέξεις πχ. θέση κάτω από παχιά σκιά και γυρνώντας αντί να βρεις το όχημα σαν πυρακτωμένο φούρνο που αγγίζεις το τιμόνι και παθαίνεις έγκαυμα, το βρίσκεις φουλ δροσερό με φυσικό κλιματισμό…
Και να ήταν μόνο αυτά;; Ξέρετε άλλο μήνα του χρόνου που μπορείς να πας για καφέ, για ποτό, για φαγητό κλπ. στην πόλη και να βρίσκεις παντού ελεύθερο τραπέζι να καθίσεις άνετα όπου θέλεις, χωρίς βαβούρα, χωρίς στρίμωγμα, χωρίς αναμονή, χωρίς κράτηση και με άψογη, ταχύτατη εξυπηρέτηση;; Να απολαμβάνεις την έξοδό σου, την παρέα σου, το περιβάλλον γύρω σου, τη θέα, με ηρεμία χωρίς κανένα άγχος;; Διότι οι λιγοστοί πελάτες της εστίασης που μένουμε στην πόλη, είναι φυσικό να δεχόμαστε ιδιαίτερη περιποίηση χωρίς καθυστερήσεις ή εκνευρισμούς σε μαγαζιά που δεν ασφυκτιούν από κόσμο κι έχουν την άνεση να μας εξυπηρετήσουν με το παραπάνω… Κάτι που βεβαίως ισχύει και σε οποιαδήποτε εμπορικά μαγαζιά της αγοράς, όπου οι χαλαροί πωλητές, απαλλαγμένοι από το άγχος και την κούραση της πολυκοσμίας, έχουν τη διάθεση να σε «κανακέψουν» δίνοντάς σου την αίσθηση ότι είσαι ξεχωριστός, πέραν βέβαια του γεγονότος ότι τελειώνεις τα ψώνια σου ευδιάθετος σε χρόνο ρεκόρ, που λογίζεται ως αξία ανεκτίμητη!
Άσε δε την πολύτιμη, δυσεύρετη ησυχία ολούθε, που τύφλα να ‘χουν όλες οι ψυχοθεραπείες μαζί! Ούτε δαιμονισμένα κορναρίσματα, ούτε στριγκλίσματα φρένων, ούτε ντουντούκες πλανόδιων ή ηχεία στη διαπασών ή φωνές κάφρων ή ενοχλητικοί γείτονες στα μπαλκόνια με καψουροτράγουδα πρωινιάτικα, τηλεοράσεις στο τέρμα, καυγάδες σε κοινή θέα, στριγκλιές γονιών και παιδιών, ακατάπαυστα γαυγίσματα από παρατημένους σκύλους, θορυβώδη τσιμπούσια εξωτερικού χώρου ό,τι ώρα να ‘ναι και λοιπά ειδυλλιακά του θέρους από μερακλήδες, που ευτυχώς τον Αύγουστο μεταφέρουν την καφρίλα σε τουριστικά θέρετρα αφήνοντας ένα μήνα την γειτονιά να ανασάνει… σε σημείο να μη θες να το κουνήσεις όσο λείπουν προκειμένου να απολαύσεις τη σπάνια γαλήνη, αναλογιζόμενος με οίκτο όσους δεινοπαθούν στην κόλαση των ασφυκτικά γεμάτων θέρετρων… Ίσως είναι ο μόνος μήνας που μπορείς να ακούσεις με αγαλλίαση μέσα σε αφιλόξενα τσιμέντα, ξεχασμένα κελαηδίσματα πουλιών και ακατάπαυστα τραγούδια τζιτζικιών, θυμίζοντάς σου την πολύτιμή τους ύπαρξη παρά ταύτα…
Ωστόσο, όλα τούτα τα υπέροχα αυγουστιάτικα … όνειρο ήταν και πάει! Διότι τελευταία διαπιστώνω και μάλιστα κάθε χρόνο εμφανέστερα, ότι πλέον η πόλη τον Αύγουστο ΔΕΝ αδειάζει όπως παλιά… μπορεί να υπάρχει μια μικρή διαφορά σε σχέση με προηγούμενους μήνες, όμως σε καμιά περίπτωση δεν συναντώ το ανωτέρω σκηνικό- χαρά θεού, αυτό που πρόσφερε τόσες ανάσες ελευθερίας, χαλάρωσης, ηρεμίας, απόλαυσης στους εναπομείναντες… Και δεν είναι η ιδέα μου γιατί μάτια έχω και βλέπω! Παρότι τα μέσα μας πρήζουν με τις στρατιές αδειούχων που εκδράμουν, με τα «ρεκόρ αναχωρήσεων» σε λιμάνια και σταθμούς, με τις «φουλ πληρότητες» σε τουριστικούς προορισμούς, εντούτοις εγώ βλέπω στην πόλη εικόνα Μάη μήνα… Ελάχιστη διαφορά στην κίνηση, υπαρκτό πρόβλημα πάρκινγκ, πολυκοσμία στα μαγαζιά, η γνώριμη φασαρία παντού, γεμάτα πάρκα και πλατείες, που σημαίνει ότι πλέον φεύγουν πολύ λιγότεροι- αναμενόμενο φυσικά λόγω ακρίβειας- κι άρα πώς εξηγούνται τα «ρεκόρ» και οι τουριστικές «πληρότητες»;;; Μάλλον ανήκουν στα άλυτα ελληνικά μυστήρια, αυτά που κάνουν μελετητές να σχίζουν τα πτυχία πριν την παράκρουση…
Γεγονός ωστόσο είναι ότι πάει πια ο παλιός καλός Αύγουστος, αυτός που επέτρεπε στους «μη διακοπεύοντες» να ανακαλύπτουν έστω για ένα μήνα το ελκυστικό, ανθρώπινο πρόσωπο της πόλης, χαμένο τον υπόλοιπο χρόνο στην αστική παράνοια… και δυστυχώς το μόνο αναλλοίωτο που έμεινε να τον θυμίζει είναι η απόλυτη… ξεραϊλα των θεαμάτων! Εντελώς άφαντα τότε που η πόλη άδειαζε θεαματικά κι ως εκ τούτου υπήρχε μια δικαιολογία, εντελώς άφαντα και τώρα με τόσο κόσμο να παραμένει αναζητώντας ψυχαγωγία, έτσι για να διατηρείται… αλώβητη η παράδοση! Όπως καταλαβαίνετε, τέρμα η ευλογία της αδειανής πόλης και τέρμα το μέχρι τώρα παρήγορο αντιστάθμισμα στην πίκρα όσων μένουμε… Δεν αποκλείω δε, να βγήκε από αυτό το… «μου χρωστάς έναν Αύγουστο», οπότε όσοι μας χρωστάτε, κανονίστε να μας τον φέρετε πίσω, εντάξει;;;
