* Μα, καλέ μου Σατανά, σε ξορκίζω, ένα βλέμμα λιγότερο οργισμένο! και περιμένοντας μερικές δειλίες της τελευταίας στιγμής, αποσπώ για σένα, που αγαπάς στον συγγραφέα την απουσία περιγραφικών ή διδακτικών ικανοτήτων, αυτές τις λίγες φριχτές σελίδες απ’ το σημειωματάριο ενός καταραμένου.
ΕΠΟΧΕΣ ΣΤΗΝ (Κ)Ο(Λ)ΑΣΗ: Κ’ ήρθε μοιραία… Χ Του φθινοπώρου η Ώρα… X Blue Valentine
1ος κύκλος, σημείο 3ο
* Κ’ ήρθε μοιραία… Χ Του φθινοπώρου η Ώρα…
το φθινόπωρο σε κόσμο χωρίς ταίρι διαρκεί υπερβολικά πολύ
η πεσμένη άμμος στην κλεψύδρα θάβει όνειρα, σχέδια κι εαυτούς μαζί
πόσο κρίμα τα υπερκόσμια να πεθαίνουν, πόσο κρίμα να υπακούν στη δεσποτική Ώρα
ανάμεσα στους δύο που κάποτε κάναν ότι ήταν ένα, άνθιζαν καινούρια στοιχεία
τώρα πάλι υπακούν στους νόμους της ασφάλειας, σαν παιδιά που ζητούν τον κηδεμόνα τους
κι αν μετράει το γιατί, να το κάνω τι
κουράστηκα να στεφανώνομαι μ’ ένα δίκαιο γελοίο
(άλλα ήθελα να έχω, όχι μόνο δίκιο)
η τύχη τους την έκανε με πιρουέτες
κάποτε ξέρανε να χορεύουν σε σκοπούς όχι πένθιμους
τώρα περιμένει η Ώρα, να υπενθυμίσει πόσο θνητοί είναι
πόσο όλα είναι θνητά για τους συνειδητά κανονικούς
περιήγηση σ’ ένα τσαπατσούλικο μυαλό, μια ακαταστασία όχι δημιουργικής, υπέρχης ζωής αλλά ελεεινού παρασυρμού, αδιαπραγμάτευτης λησμόνιας
τυλιγμένοι με φριχτή ησυχία, φθινόπωρο είναι η αντικατάσταση του γέλιου απ’ το μειδίαμα
τέλειωσαν τα τραγούδια κι οι υποσχέσεις, απ’ αυτή τη διχάλα οι δρόμοι είναι αγύριστοι, χωρίς έξοδο
κάποια βράδια παραείναι σκοτεινά να κοιμηθείς
κάποιες σκιές ζωντανεύουν πέρα ως πέρα
την αλήθεια κατάματα αν δεις
μένεις ενδεής ζωής την άλλη μέρα
* Blue Valentine
Ο Ντιν και η Σίντι είναι ένα παντρεμένο ζευγάρι. Είναι ένα συνηθισμένο ζευγάρι που έχει όσα έχουν τα συνηθισμένα ζευγάρια: ένα σιροπιαστό παρελθόν (τα πρωτοπιάσματα της αγάπης, αυτά έχουν τη νοστιμάδα), ένα παιδί-καρπό της σχέσης τους και ένα μέλλον αβέβαιο.
Φαίνεται στην πάροδο του χρόνου να έχουν απομακρυνθεί τόσο, ώστε κάθε συνάντησή τους να είναι ένα εκρηκτικό κοκτέιλ, που συνήθως σκάει πάνω τους. Οι δρόμοι τους έχουν αποκλίνει σε τέτοιο σημείο που η σκέψη του ενός πλέον γίνεται ένας άδικος γρίφος για τον άλλο. Προοπτικές, συμβιβασμοί και σχέδια, φαίνεται να γεμίζουν τον κενό χώρο που άφησαν τα όνειρα των πρώτων μηνών του μέλιτος.
Ό,τι ξεκινάει με ψηλές υποσχέσεις, νομοτελειακά τελειώνει με απόσταση. Χωρίς να υπάρχει κανείς στον ρόλο του κατηγορούμενου, είναι αναπόφευκτο το φθινόπωρο να έρθει. Μόνο οι αποφασισμένοι να γυρίσουν τον κόσμο (/τους) ανάποδα σώζουν τη απ’ τους κυνηγούς της μιζέριας.
Αλλά χρειάζονται δύο για να χορέψουν- κι ο ένας πάντα αφήνει το χέρι του άλλου και κάθεται, παρατηρώντας απ’ έξω μελαγχολικός. Αν πρέπει όλα να τελειώνουν, ας τελειώνουν στην ώρα τους. Γιατί οι πολύχρωμες αναμνήσεις ίσως να μη φτάνουν για να καλύψουν τη δυσωδία ενός αποπνικτικού τώρα.
ΠΗΓΕΣ:
* Rimbaud, Arthur, Μια εποχή στην κόλαση. 1873. (ελεύθερη μετάφραση)
* Πολυδούρη, Μαρία. “Κ’ ήρθε μοιραία…” Οι τρίλλιες που σβήνουν, 1928.
* Πολυδούρη, Μαρία. “Του φθινοπώρου η Ώρα…” Οι τρίλλιες που σβήνουν,1928.
* Munch, Edvard. Separation. 1896.
* Munch, Edvard. Eye in Eye. 1894.
* Cianfrance, Derek. Blue Valentine. 2010.