Είδε και σχολιάζει η Χρύσα Καρδαρά, Φιλόλογος – Θεατρολόγος
Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός μας έχει συνηθίσει σε σύγχρονες και πρωτότυπες αποδόσεις του αρχαίου μύθου. Φέτος αναμετριέται με τον Όμηρο, παρουσιάζοντας μας, μια συμβολική, σχεδόν σχηματική απόδοση της ζ- η – θ ραψωδίας της Οδύσσειας.
Ο Οδυσσέας φτάνει στην χώρα των Φαιάκων, οι οποίοι πολύ σωστά βέβαια παρουσιάζονται και στην σκηνική απόδοση όπως και στον Όμηρο ως ένας ειρηνικός λαός με καλά έθιμα, με σεβασμό στο θεσμό της φιλοξενίας. Οι Φαίακες τιμούν τον ξένιο Δία, περιποιούνται τον ξένο που έφτασε ταλαιπωρημένος στις ακτές τους. Ο Οδυσσέας ως πολυμήχανος δεν αποκαλύπτει την ταυτότητα του παρά μόνο στο τέλος του έργου.
Το σκηνικό της παράστασης ντυμένο με κάποιες καλαμιές και δέντρα ελιάς φτιάχνει την ψευδαίσθηση ενός αμιγώς ελληνικού εξοχικού τοπίου. Σε ένα λεπτό σχοινί στον αέρα, ανεμίζει ένα μεγάλο διάφανο πανί, κατά τη γνώμη μου, σύμβολο του τσακισμένου καραβιού του Οδυσσέα.
Στην αρχή του έργου, κρέμονται υφάσματα στη σειρά πάνω στην σκηνή. Να είναι άραγε τα πανωφόρια της πριγκίπισσας Ναυσικάς και των κοριτσιών του παλατιού που πήγαν να πλυθούν στο ποτάμι (όπως μας δείχνει η αρχική δράση του έργου) ή μήπως άραγε είναι οι χιτώνες των χαμένων συντρόφων του Οδυσσέα;
Ο Χάρης Φραγκούλης ως Οδυσσέας είχε αξιοπρέπεια και σταθερότητα στην απόδοση του ρόλου. Δεν ήταν πια ο Οδυσσέας που πολεμούσε και καυχιόταν για τα κατορθώματα του αλλά ένας Οδυσσέας τσακισμένος που δεν είχε χάσει την εξυπνάδα του και την πονηριά του και πάλευε για την επιβίωσή του.
Επαρκής ήταν επίσης σε μια αξιόλογη έξαρση επί σκηνής όταν οι Φαίακες θέλησαν να δοκιμάσουν την ικανότητα του στα αγωνίσματα και ο Οδυσσέας προσβλήθηκε από τη στάση τους.
Πολύ αξιόλογη και ενδιαφέρουσα η κινησιολογία της Έλενας Τοπαλίδου στο ρόλο της Αρρήτης (σύζυγος του Αλκίνοου), η οποία με πολύ ωραία σωματική κίνηση έντυνε το έργο. Ενδιαφέρον είναι ότι κάποιες στιγμές παρουσίαζε μια στερεοτυπική κινησιολογία που συνόδευε ρυθμικά το λόγο της σκηνής.
Η Αρρήτη παίζει κινητικά με ένα κόκκινο κουβάρι, προφανώς το κουβάρι της περιπέτειας και της πραγματικής ταυτότητας του ξένου που πρέπει να ξετυλιχθεί.
Η Ναυσικά (Κλέλια Ανδριολάτου) και οι ακόλουθες της, ντυμένες στα λευκά με κοντά φορεματάκια, παρέπεμπαν περισσότερο σε ανάλαφρες νύμφες πάρα σε κορίτσια του παλατιού. Ναυσικά και χορός κοριτσιών είχαν υιοθετήσει ένα ρυθμικό μοτίβο στην εκφορά της φωνής που είναι ειλικρινά δύσκολο να επιτευχθεί υποκριτικά από πλευράς των ηθοποιών αλλά σαν αποτέλεσμα δεν ήταν τόσο πετυχημένο ακουστικά.
Στην υπόθεση του έργου που λαμβάνει χώρα όταν ο Οδυσσέας φτάνει στο νησί των Φαιάκων παρεμβάλλονται αποσπάσματα από την Ηλιάδα του Ομήρου και την Αινειάδα του Βιργιλίου ενώ επίσης υπάρχει σύνδεση με το καθαυτό ομηρικό κείμενο με παρουσίαση του ομηρικού κειμένου από μετάφραση σε ένα φωτεινό πανί στο βάθος της ορχήστρας ενώ παράλληλα υπήρχε δράση στη σκηνή. Το τελευταίο προσδίδει μια φιλολογική διάσταση στην παράσταση.
Σε μια απόδοση του Ομηρικού κειμένου, δεν θα έπρεπε να λείπει από μια τέτοια παράσταση, το τραγούδι του αοιδού (υψίφωνος Λένια Ζαφειροπούλου) αφού έτσι διαδόθηκαν στην αρχαιότητα τα ομηρικά έπη και η μυθική παράδοση.
Βαθμολογία: 7/10
Η παράσταση έκανε πρεμιέρα στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου και θα συνεχίσει με περιοδείες σε όλη την Ελλάδα και την Κύπρο καθώς και στη Θεσσαλονίκη στο θέατρο Δάσους: Κυριακή 31 Αυγούστου.
Φωτογραφίες από τη πρεμιέρα της παράστασης στην Επίδαυρο και …κοσμικές! ΕΔΩ
