Γράφει ο μαέστρος Μιχαήλ Χατζηαναστασίου για την Κουλτουρόσουπα.
Η ομορφιά δεν είναι προνόμιο, είναι αποτέλεσμα πνευματικότητας, εσωτερικής πειθαρχίας και συνειδητής επιλογής.
Η επιείκεια που δείχνουμε οι περισσότεροι στο σώμα μας δεν είναι αποδοχή, αλλά παραίτηση και παραδοχή στην ασχήμια κάθε στρεβλής … αλήθειας.
Το “ωραίον” είναι αντικειμενικά αποδεκτό.
Το στυλ – στον αντίποδα – ήταν, είναι και θα αποτελεί πάντα υποκειμενική υπόθεση.
Κι όμως, στην εποχή της ισοπέδωσης, η εμμονή να τα εξισώσουμε όλα καταλήγει σε μια θορυβώδη, ενοχλητική σιωπή. Πίσω από τον θόρυβο της «αποδοχής» και των «καλοπροαίρετων φωνών», κρύβονται ανεπίλυτα συμπλέγματα, κοινωνικές ανασφάλειες και μια συστηματική προσπάθεια να κατεδαφιστεί το μέτρο, το μέτρο που πάντα υπήρχε – όχι για να αποκλείει, αλλά για να υπενθυμίζει.
Το πρότυπο της αρσενικής μορφής είναι ήδη καταγεγραμμένο. Η τέχνη και η λογοτεχνία, από την αρχαιότητα, το απέδωσαν με σαφήνεια: αρμονία, αναλογία, σωματική δύναμη, πειθαρχία. Η γυναικεία ομορφιά, αντίθετα, υπήρξε περισσότερο εναλλασσόμενη, επηρεασμένη από μόδες, εποχές και κοινωνικά ρεύματα. Μα ούτε σε εκείνη χωρούσε ποτέ η ασυμμετρία, η παχυσαρκία, η εγκατάλειψη. Η φύση δεν το υπαγόρευσε. Και η φύση, είτε μας αρέσει είτε όχι, υπήρξε πάντα ο πρώτος καλλιτέχνης.
Δεν μιλάμε για επιφανειακή αισθητική. Μιλάμε για υγεία.
Για την επιμονή και την αυτοπειθαρχία που χρειάζεται να δείξει κανείς για να φροντίσει το σώμα του. Για την άσκηση, τη φυσική διατροφή, τον σεβασμό στον φυσικό ρυθμό. Όχι για την εμμονή με εξωτερικά μέσα, αισθητικές επεμβάσεις, παραπλανητικά φίλτρα και φαρμακευτικά βοηθήματα. Η πνευματική εγρήγορση είναι αυτή που υποτάσσει το σώμα – όχι η τεχνητή “βελτίωση”.
Η κοινωνία, όμως, μετατρέπει σε εχθρό όποιον μιλάει έξω από το πλαίσιο. Οποιονδήποτε τολμά να πει: «Όχι, δεν είναι όλα όμορφα. Και δεν είναι όλα υγιή.»
Όποιος ξεχωρίζει, γίνεται στόχος. Γιατί η ομορφιά και ο πλούτος έχουν κάτι κοινό: τον φθόνο. Κι ο φθόνος δεν έχει φίλους, μόνο εχθρούς με χαμόγελα.
Θα πουν πως είμαι ρατσιστής, σκληρός, σεξιστής, ισως και ανόητος, επειδή πιστεύω στη μορφή που απορρέει από πειθαρχία και εσωτερική δύναμη. Μα αυτοί που αβίαστα σπεύδουν πάντα να καταδικάσουν, σπάνια έχουν παλέψει με τον εαυτό τους. Είναι εκείνοι που ψάχνουν άλλοθι στην “καλοσύνη”, για να μην δουν την προσωπική τους εγκατάλειψη.
Το σώμα είναι ο ναός της ψυχής.
Δεν του αξίζει να γίνεται πεδίο ιδεολογικής σύγκρουσης ή αυτο-δικαίωσης. Δεν του αξίζει το ανάθεμα ούτε η εγκατάλειψη και σίγουρα δεν του αξίζει ο λιθοβολισμός.
