Γράφει η Νταίζη Λεμπέση για την Κουλτουρόσουπα
Η μαγική στιγμή του να μπαίνεις στην πρόβα είναι στιγμή ανεκτίμητη. Για εμάς της παλιάς σχολής η πρόβα είναι ιερό πράγμα. Δεν έχει σημασία αν είναι απλό πέρασμα ή πρόβα κανονική με ρυθμό παράστασης και σκηνικό και κοστούμια και ήχο η φως.
Αποφάσισα να πάω να πάρω μυρωδιά πρόβας χωρίς να ενημερώσω κανέναν ίσως γιατί ήξερα ότι αν το πω δεν θα με άφηναν να δω πρόβα γιατί θα είχα καταιγισμό ερωτήσεων για το προωθητικό υλικό της παράστασης και εμένα το μόνο που με ένοιαζε ήταν να μπω να δω πρόβα.
Κακά τα ψέματα που εμένα δεν μου αρέσουν και καθόλου δεν με λες καθαρόαιμο παιδί επικοινωνίας. Έχω γεννηθεί μέσα στο θέατρο οπότε λειτουργώ όπως και το θέατρο, λειτουργώ με την ψυχή μου γιατί το θέατρο έχει να κάνει με την ψυχή και γελάω με τους τεχνοκράτες που προσπαθούν να με πείσουν πως παραγωγή σημαίνει μόνο νούμερα. Όχι αγάπες μου παραγωγή σημαίνει κι άλλα πράγματα εκτός από τα νούμερα και γι’ αυτό ο Γιώργος Λεμπέσης ήταν, είναι και θα είναι ο Γιώργος Λεμπέσης.
Και τσουπ πήγα πολύ διακριτικά και έκατσα στη γωνίτσα μου για να δω πρόβα στο «Εκείνος κι Εκείνος» του Κώστα Μουρσελά σε σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Ρήγα με τους Γιώργο Κωνσταντίνου, Λεωνίδα Κακούρη, Δημήτρη Σταρόβα και Σοφία Μανωλάκου.
Σε κάποια στιγμή που έκαναν διάλειμμα μου λέει ο Γιώργος Κωνσταντίνου τι κάνεις εδώ; Και με ανυπέρβλητο χαμόγελο και βροντερή φωνή του απάντησα: Ήρθα να πάρω τζούρα. Ήταν η μαγική στιγμή που δύο άνθρωποι, ο ένας πάνω από την σκηνή και η υποφαινόμενη κάτω από την σκηνή συνεννοήθηκαν με τα μάτια. Γιατί είμαστε της ίδιας σχολής, του παλιού καλού θεάτρου που δεν χρειάζεται να πούμε πολλά.
Σε μια εποχή αρπαχτής, ευκολίας, μετριότητας , που όλοι τα ξέρουν όλα, τους ξέρουν όλους, εγώ που δεν τα ξέρω όλα και δεν τους ξέρω όλους, καμαρώνω που είμαι πλάι στον Γιώργο Κωνσταντίνου. Έχουμε τις ίδιες μυρωδιές, ξέρουμε το ίδιο θέατρο, μιλάμε με ίδιους κώδικες χωρίς να λέμε πολλά. Λίγα και σταράτα.
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου, ο σπουδαίος Γιώργος Κωνσταντίνου, και το λέω εγώ και όχι δεν είμαι ψωνάρα, αλλά έχω την τιμή και την τύχη να έχω μεγαλώσει βασικά μαζί με τους σπουδαίους είναι Θεατράνθρωπος. Δεν είναι απλά ένας καλός ηθοποιός. Είναι μεγάλος ηθοποιός. Έχει οργώσει την Ελλάδα με περιοδείες. Έχει ξεκινήσει από τα μπουλούκια όπως και ο πατέρας μου. Ξέρεις τι τεράστιο σχολείο είναι τα μπουλούκια; Βασικά ξέρεις τι είναι τα μπουλούκια; Έχει υπάρξει θιασάρχης άρα ξέρει πολύ καλά τι πάει να πει παραγωγή. Γράφει εξαιρετικά. Είναι στρατιώτης στη δουλειά του. Είναι χορτάτο πλάσμα. Είναι ευτυχισμένος που συνταξιδεύει με τον Λεωνίδα Κακούρη, τον Δημήτρη Σταρόβα και την Σοφία Μανωλάκου.
Ο Γιώργος που στην πρόβα την ώρα που μπήκα ήταν πίσω από τον Λεωνίδα, ήταν η στιγμή που μιλάει ο Λεωνίδας. Πώς λέμε η Μαρινέλλα, άλλο σπουδαίο πλάσμα, έχει καταπληκτική δεύτερη φωνή μέσα σε όλα τα άλλα τα πολύ μεγάλα της; Ε ο Γιώργος στα πίσω από τον Λεωνίδα παραδίδει μαθήματα υποκριτικής που θα έπρεπε να διδάσκονται σε όλες τις σχολές υποκριτικής. Είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό και δεν μένω εύκολα στις μέρες μας. Μαεστρία, λεπτό δουλειά και απόλυτη ισορροπία στο να μην καπελώσει την στιγμή του Λεωνίδα.
Ο Λεωνίδας Κακούρης, εντελώς μου, τον γνωρίζω χρόνια, έχουμε συνεργαστεί σαφέστατα αλλά αυτό που μου μετράει πιο πολύ από όλα είναι το ποσό σπάνιο παιδί είναι. Εδώ στο δύσκολο κείμενο του Μουρσελά ψάχνει να βρει την ταυτότητα του που είμαι βέβαιη ότι θα βρει αλλά επειδή έχει από φύση του μια υπευθυνότητα προσπαθεί κάθε μέρα να είναι και καλύτερος και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία από το να προσπαθείς κάθε μέρα να ξεπεράσεις βασικά τον ίδιο σου τον εαυτό.
Ο καινούργιος μου έρωτας λέγεται Δημήτρης Σταρόβας, δεν τον ήξερα, δεν με ήξερε. Καθάριος, χωρίς πολλά πολλά, με πηγαίο χιούμορ και εκτόπισμα μαγικό εκεί επάνω στο σανίδι όχι γιατί είναι πληθωρικός αλλά γιατί αυτό που βγάζει από μέσα του είναι βασικά ένας φάρος φωτεινός. Δεν είναι τυχαίο το ποσό τον αγαπάει ο κόσμος σε μέρες που ο κόσμος έχει σταματήσει να αγαπάει. Ο Δημήτρης αγχώνεται με τον λόγο του και εγώ είμαι εδώ για να του πω πως είναι τόσο καλός που δεν έχει καμία σημασία ο λόγος του όταν ο θεός τον έχει προικίσει με τέτοιο ταλέντο και τέτοιο εκτόπισμα.
Η Σοφία Μανωλάκου, καλλονή βεβαίως, αλλά και τόσα άλλα σημαντικά πέρα από την εξωτερική της παρουσία. Μην κολλάμε μόνο εκεί. Στη σκηνή της Ρωσίδας είναι εξαιρετική αποδεικνύοντας πως μια πολύ όμορφη κοπέλα διαθέτει και μεγάλο ταλέντο αρκεί να βρεθεί με τους σωστούς συντελεστές.
Άφησα τελευταίο τον Αλέξανδρο Ρήγα. Μαέστρο της παράστασης, μιας παράστασης που γνωρίζει πολύ καλά. Ο Αλέξανδρος που η γραφή του και το χιούμορ του έχουν αφήσει ιστορία. Ο Αλέξανδρος που κάθεται στη δική του γωνία και επεμβαίνει όταν εκείνος το θεωρήσει σωστό. Τέσσερις φορές σταμάτησε την πρόβα, λίγες κατά την ταπεινή μου άποψη. Και οι τέσσερις “παρατηρήσεις” του ήταν θεϊκές. Ήταν to the point. Ήταν καταλυτικές. Αυτή είναι και η σημαντικότητα του σκηνοθέτη, να μπορεί να σου λύνει και να σώζει πράγματα σε χρόνο dt.
Σε χρόνο dt κι εγώ έβγαλα τις φωτός, οπωσδήποτε άφιλτρες, οπωσδήποτε αληθινές.
Οπωσδήποτε με Αστρόσκονη, οπωσδήποτε με αέρα στα πανιά μας, οπωσδήποτε μια δεμένη ομάδα, οπωσδήποτε καμαρώνω, οπωσδήποτε όλα θα πάνε πρίμα γιατί τα όνειρα μας έχουν μόνο άσπρα καράβια που ταξιδεύουν σε καταγάλανους γιαλούς.
ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΑ:
«Εκείνος κι Εκείνος»: Ότι ειπώθηκε από τους συντελεστές για την κωμωδία του καλοκαιριού |Συνέντευξη Τύπου
