Γράφει ο Ιωάννης Κυφωνίδης για την Κουλτουρόσουπα.
Η “μυστική” μου Θεσσαλονίκη. Που λέει ο λόγος δηλαδή, γιατί πολλές και πολλοί έχουν περάσει από εκεί αλλά δε συνειδητοποιούν που βρίσκονται, γιατί είναι κάπως σαν αδιέξοδα, σαν ξέφωτα, σαν παράδρομοι. Κάτι σα μυστικά περάσματα, σαν κρυμμένοι κήποι, αλσύλλια, πάρκα και ρέματα.
Στον ανατολικό τομέα της πόλης που κρύβει περισσότερες από όσο πιστεύει κανείς εκπλήξεις. Λίγο πριν την Ανθέων, λίγο πιο κάτω από τον Ευκλείδη, κάπως παρακάτω από το Ιπποκράτειο, στα όρια του προιστορικού οικισμού της Άνω Τούμπας, στις πρασιές και τους ακάλυπτους της Βασιλίσσης Όλγας, κάτω από την Υφανέτ, πίσω από τους Μύλους Αλλατίνη.
Χώροι και περάσματα που εάν τα απαθανατίσεις χώρια από το υπόλοιπο περιβάλλον νομίζεις ότι βρίσκεσαι αλλού.. Κι επειδή καθημερινά περπατώ κι ανακαλύπτω ή βλέπω αλλιώς τα μέρη ή παρατηρώ πρόσωπα και πράγματα, ακόμη και συνθήματα, που δεν είχα παρατηρήσει, έχω την εντύπωση ότι είναι τα μυστικά μου περάσματα για τον εντελώς δικό μου κόσμο. Σα να σπάω το φράγμα του χρόνου και πάω από εποχή σε εποχή. Σα να γυρνάω στο παρελθόν, στις ωραίες και πιο ανέμελες στιγμές ή σα να δραπετεύω στο μέλλον φτιαγμένο από τα όνειρα και τα σχέδια μου. Πως στην ταινία “Στο μυαλό του Τζων Μάλκοβιτς” είχαν ανακαλύψει ένα μυστικό ημιόροφο, όπου πέφτοντας σε μία κρύπτη προσγειώνονταν μέσα στον Μάλκοβιτς, έτσι κι εδώ σα να βρίσκει κανείς το μυστικό πέρασμα για να μπει στο μυαλό του Τζων Κυφωνίδη. Είναι ακριβώς τα μέρη και οι στιγμές όπου βλέπω τον εαυτό μου ως τρίτος και τον παρατηρώ χωρίς εγωισμούς, ανασφάλειες, καθωσπρεπισμούς.
Επιστρέφω στο μέλλον, μέσα από την προσωπική επιστημονική φαντασία μου. Κάνω γενναία αυτοκριτική, αλλά αποκαθιστώ και τη δικαιοσύνη υπέρ μου. Ευχαριστώ το Θεό, ευγνωμονώ το Σύμπαν και κάνω τα μανιφέστα μου. Αλλάζω συχνότητα, ανοίγω την ενέργεια μου. Πετάω στα σύννεφα, αλλά την ίδια στιγμή περπατάω στο δρόμο γειωμένος στο έδαφος. Ισορροπώ ανάμεσα σε αντίθετους κόσμους, αλλά πλέον χωρίς την ισορροπία του τρόμου.
Κι ονειρεύομαι μια ζωή γεμάτη περάσματα και διαδρομές που θα κλειδώνουν ή θα κουμπώνουν τέλεια με μένα. Και την ίδια ώρα μου γεννιούνται ιδέες για εναλλακτικά walking tours μέσα στην πόλη, μακριά από τις στερεοτυπικές τουριστικές ξεναγήσεις. Όπου θα μπορούσα να είμαι ένας tour Walker – αφηγητής.. Θα μου πήγαινε κουτί ένας τέτοιος ρόλος. Παραπέμποντας ίσως στο μαγικό φλαουτίστα -αυλητή του παραμυθιού που τον ακολουθούσαν τα ποντίκια για να τα εξαφανίσει, πνίξει.
Αλλά θα το παράλασσα το παραμύθι, ώστε οι τουρίστες που θα με ακολουθούσαν να “πνίγονταν” στην εναλλακτική πληροφορία και γνώση για τις γειτονιές της πόλης. Κι επειδή παραμένω άνθρωπος συγχρονισμένος με το σήμερα και τις ανάγκες του φαντάζομαι σταθμούς του Μετρό “έκπληξη ” σε σημεία που δε τα περιμένει κανείς, να σαν τα δικά μου μυστικά μου περάσματα.
