Είδε η Άννια Κανακάρη και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα
Η χειμερινή θεατρική σεζόν ξεκίνησε και η πρώτη παράσταση που παρακολουθήσαμε για φέτος, στην κατάμεστη αίθουσα του θεάτρου Αυλαία, ήταν το «λαϊκό μιούζικαλ τσέπης» «Μίξερ», της βραβευμένης συγγραφέως Ζέτης Φίτσιου, σε σκηνοθεσία Κώστα Σιλβέστρου, με την,viral μαμά του YouTube και του TikTok,Έλενα Χαραλαμπούδη (5 minute mum) και τον Αλέξανδρο Σιάτρα στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Το έργο
Ένας νεαρός ηθοποιός, που είχε ως όνειρο ζωής να ανεβάσει τον «Άμλετ», λόγω έλλειψης χρημάτων ανεβάζει τελικά την ιστορία του… Βαγγέλη. Αντί για την Δανία, λοιπόν, μας μεταφέρει στην Κυψέλη όπου γεννήθηκε και μεγάλωσεο ήρωάς του. Ο Βαγγέλης, από μικρός «δεν τα έπαιρνε» τα γράμματα και γρήγορα μπλέχτηκε με τον υπόκοσμο. Αφού εξέτισε τη «θητεία» του για κάποια χρόνια στη φυλακή, δοκίμασε στη συνέχεια αρκετές δουλειές μέχρι που συνειδητοποίησε ότι του αρέσει η πολιτική και έγινε …πρωθυπουργός. Στα χρόνια που ακολούθησαν, ηγήθηκε ενός σαθρού πολιτικού συστήματος όπου κυριαρχούσε η αναξιοκρατία, η διαπλοκή και η εξαπάτηση, ενώ ο ίδιος γρήγορα πλούτισε και ανέβηκε κοινωνικά. Κι ενώ απολάμβανε τις κατακτήσεις και τα… κέρδη του, όλα άλλαξαν, όταν ξαφνικά… ο έρωτας του χτύπησε την πόρτα. Η επαναστάτρια, αθυρόστομη και ανυπότακτη Αλέκα του έκλεψε την καρδιά και του άλλαξε εντελώς τον τρόπο που έβλεπε τα πράγματα. Θα καταφέρει άραγε να την κατακτήσει; Θα μπορέσει να αντιληφθεί τα δεινά που η πολιτική κατάσταση της χώρας προκάλεσε στους πολίτες; Μπορεί ο έρωτας να υπερνικήσει την εμμονή για εύκολο χρήμα και εξουσία;
Το ευφυές, σατιρικό κείμενο της Ζέτης Φίτσιου αποτελεί ένα από τα πιο δυνατά (+) στοιχεία της παράστασης. Με όχημα την κωμωδία και μέσα από άπλετο χιούμορ σχολιάζει τα παράλογα και τις παθογένειες της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας, πραγματεύεται ζητήματα όπως η ασυδοσία, ο παράνομος πλουτισμός και η διαφθορά που κυριαρχούν στο πολιτικό σύστημα και σατιρίζει πρόσωπα και καταστάσεις με στόχο να προβληματίσει το κοινό για τα κακώς κείμενα που τείνουν να καταστούν συνηθισμένο και εντέλει αποδεκτό φαινόμενο. Το έργο έχει γραφτεί για δύο ηθοποιούς, έναν άνδρα που υποδύεται τον Βαγγέλη και μια γυναίκα που αναλαμβάνει τους υπόλοιπους …τριάντα ρόλους, μέσα από έναν κυκεώνα μεταμορφώσεων που καθιστούν την όλη ιστορία ακόμη πιο αστεία. Η γλώσσα του κειμένου είναι απλή, η δε συγγραφέας επιλέγει να κάνει χρήση του δεκαπεντασύλλαβου στίχου, του πιο εύχρηστου και πιο διαδεδομένου στίχου στη νεοελληνική ποίηση. Ο έμμετρος στίχος προσδίδει σαφή ελληνικό χαρακτήρα στο έργο και το καθιστά υποσυνείδητα οικείο, ενώ ταυτόχρονα του χαρίζει μελωδικότητα, μουσικό ρυθμό και μια αρκετά ευχάριστη ακουστικά αίσθηση.
Η σκηνοθετική προσέγγιση του Κώστα Σιλβέστρου, ανέδειξε επαρκώς το κείμενο και έχτισε μια παράσταση γεμάτη κίνηση, ζωντάνια, τραγούδι, χορό και φυσικά άφθονο γέλιο. Με βασικούς άξονες τον γρήγορο ρυθμό, τις δυνατές ερμηνείες, αλλά και την μουσική που ήταν παρούσα σε όλη τη διάρκεια του έργου κατόρθωσε να αναδείξει την κωμικότητα της υπόθεσης και να κερδίσει την προσοχή των θεατών.
Σκηνικό στην παράσταση ουσιαστικά δεν υπήρχε. Η σκηνογραφία της Κωνσταντίνας Ανδρέου περιορίστηκε σε τρεις κίτρινες καρέκλες, που ήταν τα μοναδικά αντικείμενα στην κατά τα άλλα άδεια σκηνή. Αξιοπρόσεκτες θα χαρακτηρίζαμε τις βιντεο προβολές που συνόδευαν ένα μέρος της παράστασης, τις οποίες επιμελήθηκε η Άννα Φωτιάδου, με μια αισθητική ιδιαίτερη και απόλυτα συμβατή με την υπόθεση, που αναβάθμισαν εικαστικά το οπτικό αποτέλεσμα.
Τα κοστούμια των ηθοποιών, επίσης δημιουργίες της Κωνσταντίνας Ανδρέου, πολύχρωμα και παράλογα, όπως και η όλη αίσθηση του έργου, ενίσχυσαν σημαντικά τον χιουμοριστικό χαρακτήρα της παράστασης.
Καίρια υπήρξε η συμβολή στο όλο εγχείρημα της μουσικής του Θοδωρή Οικονόμου που δικαιολογούσε και τον χαρακτηρισμό «λαϊκό μιούζικαλ τσέπης». Μουσική με στοιχεία πρωτίστως λαϊκά και ρεμπέτικα, δοσμένα όμως με μια ανάλαφρη υφή, ώστε, αφενός να αποδίδουν τον ελληνικό χαρακτήρα της όλης σύνθεσης και αφετέρου να συμβαδίζουν με το χιουμοριστικό ύφος του έργου.
Σημαντική η παρουσία επί σκηνής του μουσικού Κωνσταντίνου Τσιμπούκη που, με το μπουζούκι του, συνόδευσε μελωδικά τους χιουμοριστικούς διαλόγους, συμμετέχοντας στην δράση με έναν ιδιαίτερα κωμικό τρόπο.
Οι ηθοποιοί που συμμετείχαν, ένα δεμένο και κεφάτο δίδυμο, έδωσαν επί σκηνής τον καλύτερο τους εαυτό.
Απολαυστικός, καταρχάς, ο Αλέξανδρος Σιάτρας στον ρόλο του Βαγγέλη. Ιδιαίτερα εκφραστικός, με εξαιρετική κίνηση, καλή εκφορά του λόγου και περίσσεια κωμικότητα, χάρισε ζωντάνια και ρυθμό στην παράσταση. Υποδύθηκε εξαιρετικά τον απατεώνα πολιτικό αλλά και τον ερωτοχτυπημένο άνδρα που θα έκανε τα πάντα για την καλή του, σε μια ερμηνεία με περίσσια σκηνική άνεση, ανεξάντλητη ενέργεια και φυσικότητα που απέδειξε το υποκριτικό του ταλέντο και την ιδιαίτερα κωμική του φύση.
Η δε Έλενα Χαραλαμπούδη, που γνώρισε μεγάλη επιτυχία, το τελευταίο διάστημα, ως «5 minutemum» στο Υoυtube, έκλεψε ομολογουμένως την παράσταση με τις συνεχείς μεταμορφώσεις της σε τριάντα σχεδόν ρόλους τους οποίους ενσάρκωσε με αξιοθαύμαστη άνεση, ετοιμότητα, με ρυθμό και ακρίβεια, εξαιρετική αίσθηση του χιούμορ, ενέργεια και αμεσότητα. Ένας ρόλος κομμένος και ραμμένος στα μέτρα της, θα λέγαμε, τον οποίο απέδωσε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και φυσικά καταχειροκροτήθηκε.
Πολύ καλός, τέλος, ο συντονισμός των κινήσεων των ηθοποιών επί σκηνής με την καθοδήγηση του Φώτη Νικολάου.
Και κάποιες παρατηρήσεις (-): Καταρχάς, ενώ πρόκειται για ένα σατιρικό έως κυνικό κείμενο που θίγει σοβαρότατα θέματα που ταλανίζουν την ελληνική πολιτική πραγματικότητα, τα οποία με πολύ ευρηματικό τρόπο προβάλλονται μέσα από τους διαλόγους, εντούτοις στην συγκεκριμένη απόδοση κυριαρχεί το κωμικό – ψυχαγωγικό στοιχείο και υστερεί ο πολιτικός σχολιασμός. Ο θεατής φεύγει περισσότερο χαρούμενος, έχοντας γελάσει με την ψυχή του -είναι η αλήθεια- και λιγότερο προβληματισμένος, γεγονός που απέχει θεωρώ από την πρόθεση της συγγραφέως. Επιπλέον η χρήση του έμμετρου στίχου σε όλη την διάρκεια της παράστασης, όση μελωδικότητα και αν προσδίδει καθίσταται από ένα σημείο και μετά κουραστική. Ένας συνδυασμός πεζού – έμμετρου λόγου ίσως θα αποτελούσε μια πιο συνετή επιλογή, όπως και η επιλογή ενός λιγότερου μινιμαλιστικού σκηνικού.
Συμπερασματικά (=) παρακολουθήσαμε μια ανάλαφρη, διασκεδαστική παράσταση, με δύο εξαιρετικούς κωμικούς που έδωσαν «ρέστα» με το ταλέντο τους. Μια παράσταση που θέτει επί τάπητος τα κακώς κείμενα της πολιτικής κατάστασης της χώρας μας αφήνοντας ένα παράθυρο διαφυγής μέσα από την ηθική ανάταση που μπορεί να προσφέρει στους ανθρώπους ο έρωτας. Ενδιαφέρουσα άποψη, τουλάχιστον για… τους ρομαντικούς εξ ημών.
Βαθμολογία: 6/10
Πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ
