Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου για την Κουλτουρόσουπα
Κλασικό πλέον το διάσημο έργο του Τομά, ως μία από τις αρτιότερες αστυνομικές πλοκές με πληθώρα ανεβασμάτων που έχουμε απολαύσει στο παρελθόν, ωστόσο πάντα θα ενδίδουμε σε καινούργιες προσεγγίσεις που αφορούν στο «καλό θέατρο», βασισμένο σε καταξιωμένα έργα…
Πόσω δε μάλλον όταν τα ονόματα των συντελεστών συνηγορούν σε ένα αποτέλεσμα εγγυημένης ποιότητας και μιλούμε για την παράσταση «Οκτώ γυναίκες» του Ρομπέρ Τομά σε σκηνοθεσία Χρήστου Σουγάρη, που παρακολουθήσαμε στο ασφυκτικά γεμάτο θέατρο Κήπου, με όρθιους, καθισμένους κατάχαμα ή πάνω σε… ζαρντινιέρες όπως η υποφαινόμενη, με τον καύσωνα να δοκιμάζει οριακά για πολλοστή βραδιά τις τελειωμένες πια αντοχές μας…
Το έργο διαδραματίζεται σε μια έπαυλη όπου επτά συγκεντρωμένες γυναίκες συν μία που θα εισβάλλει αργότερα, αντιμετωπίζουν ένα τραγικό γεγονός: ο οικοδεσπότης βρίσκεται δολοφονημένος στην κάμαρή του και δεδομένου ότι πέραν των οκτώ γυναικών ουδείς άλλος εισήλθε στο σπίτι, μοιραία η δολοφόνος βρίσκεται ανάμεσα στη σύζυγο, την πεθερά, τις δύο κόρες, την κουνιάδα, την οικονόμο, την καμαριέρα και την αδελφή του θύματος… Στην προσπάθεια να την ανακαλύψουν, διαπιστώνουν ότι είναι απόλυτα εγκλωβισμένες κι αποκομμένες από τον έξω κόσμο χωρίς δυνατότητα επικοινωνίας με την αστυνομία κι αρχίζουν να αναζητούν εναγωνίως τα κίνητρα καθεμιάς για το έγκλημα… όπου οι απίθανες, απανωτές αποκαλύψεις για καλά κρυμμένα μυστικά σοκάρουν, ενώ η λύση του μυστηρίου στο φινάλε αφήνει τον θεατή κατάπληκτο…
Προφανώς ένα καταξιωμένο έργο (+ ) δεν κατέκτησε τυχαία τη διαχρονική του φήμη, την οφείλει σε πληθώρα συγγραφικών αρετών από ένα δυνατό μυαλό ως το βασικότερο προσόν ενός επιτυχημένου αστυνομικού έργου, που απαιτεί ιδιαίτερα δεμένη, αληθοφανή πλοκή χωρίς τίποτα ξεκρέμαστο, εξελίξεις με απόλυτη ακρίβεια, γερή συνοχή στη μυθοπλασία, αγωνιώδη κλιμάκωση με ανατροπές, δυνατή κορύφωση πλήρως εξηγήσιμη ως λογική συνέπεια όσων οδήγησαν σε αυτήν… Μια απαιτητική εγκεφαλική διεργασία που δομεί μεθοδικά βήμα- βήμα έναν μυστηριώδη, δύσκολο γρίφο και αφού φτάσει στο αποκορύφωμα που μοιάζει αδιέξοδο, οφείλει να τον λύσει χωρίς τίποτα αναπάντητο ή αναιτιολόγητο, όπως ακριβώς συμβαίνει στο παρόν έργο του Τομά… Το οποίο, πέραν της ευφυίας του, επιπλέον διαθέτει έντονη εσωτερική θεατρικότηταμε πολλαπλές συγκρούσεις, ανατρεπτικές διαρκείς αποκαλύψεις, συναίσθημα και χιούμορ, ιδανικά κλιμακούμενο σασπένς, στοιχεία θρίλερ, καθαρούς χαρακτήρες και ένα απρόσμενο θεαματικό φινάλε που καθηλώνει, ενώ μέσα από το ξεγύμνωμα των ηρωίδων αναδύονται ψυχικά αδιέξοδα ή κοινωνικές παθογένειες με διαρκή αναφορά στον χρόνο…Ένα υπέροχα δομημένο έργο- πρότυπο του είδους του…
Το οποίο αξιώθηκε μια θαυμάσια σκηνοθετική διαχείριση από τον Χρήστο Σούγαρη, με πρωτότυπη, σύγχρονη, ενδιαφέρουσα οπτική, εντελώς διαφορετική από συμβατικές προηγούμενες… Με πρώτο ελκυστικό στοιχείο το εξαιρετικά εύστοχο αλληγορικά, ευφάνταστο, λειτουργικό σκηνικό με μορφή κυκλικού τρισδιάστατου λαβύρινθου, από κατασκευές που εξυπηρέτησαν ως δαιδαλώδες «καθιστικό» με κρύπτες – όπως ακριβώς οι ζωές των ηρωίδων- ή ως υπερυψωμένα «βάθρα» αναπτύσσοντας τη δράση σε επίπεδα, ενώ μια οθόνη στο βάθος πρόβαλε βιντεοσκοπημένα στιγμιότυπα της παράστασης σε ζωντανό χρόνο… καθώς ένας «οπερατέρ» με κάμερα, ως βουβός συντελεστής σε όλη τη διάρκεια, εστίαζε μελετημένα και συμβολικά σε πρόσωπα γκρο πλαν με χαρακτηριστική έκφραση ή επιλεκτικές μαρτυρίες ή κομβικά αντικείμενα, υπογραμμίζοντας την ένταση των στιγμών με αμεσότητα και κινηματογραφική ατμόσφαιρα…
Πέραν της καταπληκτικής σύλληψης του σκηνικού που υπηρέτησε άριστα τον συμβολισμό του έργου, την εικαστική αισθητική και τη χωροταξία των ηθοποιών, το επόμενο καινοτόμο στοιχείο εν προκειμένω ήταν η «μιούζικαλ» πινελιά του σκηνοθέτη… Σε μια παράσταση που ουδόλως το περίμενε κανείς, εντάχθηκαν οργανικά και εμπνευσμέναοκτώ πρωτότυπα τραγούδια, «κουμπωμένα» σε κάθε χαρακτήρα που ερμήνευσαν ζωντανά οι ηθοποιοί… άλλοτε με μπρίο και χορό ως περφόρμανς κι άλλοτε ατμοσφαιρικά, διανθίζοντας το μυστήριο με απρόβλεπτες τραγουδιστικές ανάσες, από ενδιαφέρουσες μουσικές (RSN) και ιδιαίτερα καλογραμμένους στίχους(Γεράσιμος Ευαγγελάτος), σχετικούς με τα δρώμενα…Κάτι που χωρίς να αλλοιώσει τον χαρακτήρα του κειμένου και βοηθούμενο από έξυπνα χιουμοριστικά στοιχεία, πρόσφερε ευεργετικό φως στο «δολοφονικό», αγωνιώδες κλίμα, ξαφνιάζοντας ευχάριστα με την απρόοπτη επιλογή… Επιπλέον θαυμάσαμε τη γερή συνοχή, τον ωραίο ρυθμό, την ευρηματική αξιοποίηση όλου του καστ, την υποδειγματική κλιμάκωση μέχρι την τελική κορυφαία αποκάλυψη, το δυνατό ατμοσφαιρικό φινάλε, τους υπέροχα μελετημένους φωτισμούς με ουσιαστική συμβολή…
Όσο για τις ερμηνείες, όταν έχεις απέναντι οκτώ άξιες ηθοποιούς που έχουν από χρόνια καταθέσει τα διαπιστευτήρια του ταλέντου τους, τα πολλά λόγια περιττεύουν… Με πρώτη την εξαίρετη Υρώ Μανέ (σύζυγος του θύματος) που με το πληθωρικό ταπεραμέντο, την αμεσότητα, ενέργεια, πηγαίο χιούμορ, αυθεντικό συναίσθημα, απλά επιβεβαίωσε όπως πάντα το εύρος του ταλέντου της… Η Φωτεινή Ντεμίρη (πεθερά) υπήρξε υποδειγματική σε έναν ρόλο με κωμικά, χαριτωμένα στοιχεία, εντάσεις, μεταπτώσεις, απρόοπτα, προσθέτοντας ιδιαίτερο, χορευτικό «νάζι» στην ερμηνεία του τραγουδιού της… Η Ευγενία Δημητροπούλου (κόρη) κατέθεσε μια ψύχραιμη, ισορροπημένη ερμηνεία με αίσθηση μέτρου, εκφραστικότητα, γλυκύτητα και συναισθηματικές στιγμές συγκίνησης… Η Ευγενία Ξυγκόρου (δεύτερη κόρη) με καταλυτική συμβολή στις εξελίξεις, απέδωσε εξαιρετικά το μυστηριώδες, δραματικό στοιχείο του χαρακτήρα της, με παλλόμενο πάθος… Η Μαρίζα Τσάρη (κουνιάδα) υπηρέτησε με την απαιτούμενη ένταση και πειστικότητα τον ρόλο μιας φιλάσθενης, ψυχικά ασταθούς, πληγωμένης ηρωίδας με αδιέξοδα…
Η Γιώτα Φέστα (οικονόμος) σαφώς υπήρξε άψογη, στακάτη και επιβλητική σε έναν ρόλο κατώτερο των σπουδαίων ικανοτήτων της… Η Τάνια Τρύπη (αδελφή), που επιπλέον διαθέτει θαυμάσια δουλεμένη φωνή, απέδωσε με λεπτή ειρωνεία, σνομπισμό, μυστήριο, μελετημένη αποστασιοποίηση τον χαρακτήρα της… Τέλος η Ιωάννα Τριανταφυλλίδου (καμαριέρα) ενσάρκωσε απολαυστικά με ιδιαίτερη εκφορά λόγου, έκφραση και στάση σώματος, μια ηρωίδα- πέτρα του σκανδάλου, ενώ η χορευτική της άνεση κέρδισε τις εντυπώσεις… Πρόκειται για ρόλους ισοδύναμους σε έκταση, μιλώντας κατ’ ουσίαν για οκτώ ισάξιες πρωταγωνίστριες, ενώ αξίζει να προστεθούν στα προσόντα τους οι τραγουδιστικές και χορευτικές επιδόσεις ολονών, με αξιοπρεπέστατη παρουσία…
Το μόνο «προβληματικό» (-) που θα επισημάνουμε είναι η λειτουργία της οθόνης με τις προβολές… διότι αφενός η συνεχής βιντεοσκόπηση σε στιγμές αποπροσανατολίζει από τα σκηνικά δρώμενα και αφετέρου (το πλέον βασικό), πέραν του κέντρου ακριβώς απέναντι, οι πλαϊνοί θεατές με το ζόρι μπορούν να δουν, ενώ οι ακριανοί στερούνται πλήρως τη θέαση, που σημαίνει ότι χάνουν μια καθοριστική σκηνοθετική επιλογή… Το έχουμε τονίσει χιλιάδες φορές ότι η προβολή σε ημικυκλικούς αμφιθεατρικούς χώρους ΔΕΝ λειτουργεί σχεδόν για το μισό κοινό, που ενώ έχει πληρώσει ίδιο εισιτήριο με όλους, νιώθει κατάφωρα αδικημένο κι απορούμε γιατί δεν λαμβάνεται υπόψιν…
Εν κατακλείδι (=) και μιλώντας για την ουσία, πρόκειται για μια ευφάνταστη, απρόβλεπτη, ψυχαγωγική εκδοχή ενός άρτιου αστυνομικού έργου με βαθύτερες προεκτάσεις, που αποδόθηκε ερμηνευτικά και κυρίως σκηνοθετικά με άριστο τρόπο και ιδανική διάρκεια 100 μεστών και απολαυστικών λεπτών…
Βαθμολογία: 7/10
