Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου για την Κουλτουρόσουπα
Από τα γνωστότερα θεατρικά έργα του διάσημου Αμερικανού συγγραφέα στην κατηγορία των κλασικών, που όσες φορές κι αν ανέβουν στη σκηνή δεν παύουν να ασκούν ιδιαίτερη γοητεία, στην οποία οφείλεται προφανώς η καταξίωσή τους… Διότι ο χαρακτηρισμός «κλασικό» για ένα έργο, συνεπάγεται αρετές που ξεπερνούν εποχές, ήθη ή κοινωνικές συνθήκες, μεταφέροντας σταθερά στο χρόνο μια σπάνια ποιότητα, ανθεκτική σε οποιεσδήποτε αλλαγές…
Επιπλέον η καινούργια κάθε φορά προσέγγιση λειτουργεί θεωρητικά ως ελκυστικό δέλεαρ και με παρόμοιες σκέψεις προσήλθαμε στο θέατρο Art box Fargani για την παράσταση «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι»του Τέννεσι Ουίλιαμς και σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ…
Όλα ξεκινούν από τον απρόσμενο και μυστηριώδη θάνατο του Σεμπάστιαν που συνέβη «ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι» και παρακολουθούμε την αφήγηση της μητέρας του καθώς περιγράφει στον ψυχίατρο την στενή – σε βαθμό εξάρτησης ή οιδιπόδειου συμπλέγματος- σχέση με τον ιδιόμορφο ποιητή γιο της… όπου κάθε καλοκαίρι οργάνωναν και πήγαιναν μαζί ταξίδια σε ακριβά θέρετρα ανά τον κόσμο, εκτός από το τελευταίο καλοκαίρι που τον συνόδευσε η νεαρή του ξαδέρφη, προκαλώντας την οργή της μητέρας του και κατέληξε στον τραγικό θάνατό του… Ωστόσο η αποκαλυπτική μαρτυρία της ξαδέρφης από αυτό το ταξίδι, θα φέρει στο φως ένοχες και σκοτεινές πτυχές του ήρωα με την ιδιαίτερη ευαισθησία, που η μητέρα του, πασχίζοντας να τις κρατήσει αθέατες, ζητά από τον γιατρό εγκλεισμό της ανεψιάς της στο ψυχιατρείο με εφαρμογή λοβοτομής, κάτι που εκείνος αρνείται καθώς διακρίνει την αλήθεια της επώδυνης μαρτυρίας…
Ένα βαθιά δραματικό έργο (+) με το ιδιαίτερο ύφος και τη δύναμη της πένας του Τέννεσι Ουίλιαμς, που πολλοί χαρακτηρίζουν αυτοβιογραφικό και διαθέτει όλα τα στοιχεία που συνθέτουν το προσωπικό στίγμα γραφής του… Καθώς συναντούμε έντονο συναίσθημα ενίοτε με ακραίες εκφάνσεις, βαθιά ανατομία των ηρώων, διερεύνηση των πιο σκοτεινών ψυχισμών, μια αίσθηση «παρακμής» ή μελαγχολίας να αιωρείται σταθερά στην ατμόσφαιρα, εσωτερικές συγκρούσεις ή τραγικά αδιέξοδα, κλιμακούμενη πλοκή με ανατροπές, δοσμένα με ποιητική διάσταση στο λόγο και κρυμμένες αλληγορίες, που προσδίδουν στα έργα του ξεχωριστή ποιότητα… Εδώ πραγματεύεται έναν θάνατο με τραγικές συνθήκες και εντυπωσιακό παραλληλισμό, που πίσω του κρύβει ένοχα μυστικά, καταπιεσμένες ευαισθησίες, προβληματικές σχέσεις, κοινωνικά στερεότυπα…θίγοντας ζητήματα ταμπού για την εποχή του μέσα από απρόβλεπτη πλοκή που κορυφώνεται ιδανικά με αποκαλύψεις και ξεσπάσματα των δύο κεντρικών χαρακτήρων- της μητέρας και της ξαδέρφης, πάνω στις οποίες είναι δομημένο το έργο… Η μεταξύ τους σύγκρουση αποτυπώνει αλληγορικά την αντιπαλότητα δύο «κόσμων» ανάμεσα στον υποκριτικό, προστατευτικό καθωσπρεπισμό και την ωμή αλήθεια…
Σε επίπεδο σκηνοθεσίας από την Λίλλυ Μελεμέ- που κράτησε επίσης έναν περιφερειακό ρόλο στην παράσταση- διακρίναμε την απλότητα και αποτελεσματικότητα μιας μεστής κλασικής προσέγγισης, χωρίς τίποτα περιττό, αλλά ούτε καινοτόμο, ενώ κάποιες μικρές παρατηρήσεις θα εντοπιστούν παρακάτω… Σε έναν προσεγμένο σκηνικό χώρο που θύμιζε κάτι από εξωτικό θέρετρο με δεσπόζουσα στο κέντρο της σκηνής σαν υπερυψωμένο «βάθρο» ή «θρόνο» τη θέση της χειριστικής μητέρας και με κατάλληλη μουσική υπόκρουση, κίνησε μελετημένα τους ηθοποιούς και ανέδειξε το κυρίαρχο συναίσθημα με σωστές εντάσεις, αποφεύγοντας τραβηγμένες υπερβολές, ενώ εκτιμήσαμε ιδιαίτερα τη χρήση του «υπονοούμενου» ως μέγα καλλιτεχνικό προσόν… Είναι γεγονός ότι παρόμοια ψυχολογικά έργα, βασισμένα κυρίως στον λόγο, παρουσιάζουν δυσκολία στη θεατρικότητα καθώς υστερεί η δράση, οπότε αναπόφευκτα η βαρύτητα δίνεται στις ερμηνείες και σε αυτό ακριβώς εστίασε πολύ ορθά η σκηνοθεσία… άλλωστε από τους πέντε ρόλους του έργου, μόνο οι δύο αναδεικνύονται συγγραφικά, ενώ οι υπόλοιποι τρεις διεκπεραιώνουν κατά βάση έναν βοηθητικό περίγυρο…
Μιλώντας λοιπόν για ερμηνείες θα ξεκινήσουμε από την υπέροχη Φιλαρέτη Κομνηνού στο ρόλο της μητέρας, όπου το ταλέντο και η καταφανής σκηνική εμπειρία χρόνων, επέτρεψαν να διαμορφώσει υποδειγματικά τον ρόλο μιας δεσποτικής, χειριστικής, αυταρχικής γυναίκας που μετέφραζε την προστασία του γιου της σε αρρωστημένη εξάρτηση, εκδηλωμένη ωστόσο με στιγμές συγκινητικής τρυφερότητας… μια εξαιρετικά δουλεμένη ισορροπία, υποστηριγμένη άψογα από εκφραστική εκφορά του λόγου με ολοκάθαρη άρθρωση, ευθυτενή στάση σώματος που απέπνεε κύρος και δυναμισμό, μελετημένη κίνηση που δήλωνε απόλυτη σιγουριά, ενώ μικρές «ρωγμές» του ψυχισμού άγγιξαν συναισθηματικά…
Απέναντί της η Αναστασία Παντούση στον απαιτητικό ρόλο της ξαδέρφης, στάθηκε υποκριτικά στο ύψος των περιστάσεων με θαυμάσιο επαγγελματικό τρόπο, υπηρετώντας με ωριμότητα, ένταση, πάθος, συντριβή, έναν ευάλωτο ψυχικά χαρακτήρα με ακραίο συναισθηματισμό και εσωτερικές μεταπτώσεις… Δίπλα στις βασικές ηρωίδες, η Λίλλυ Μελεμέ ως μάνα της ξαδέρφης, ο Πάρης Λεόντιος ως αδελφός της και ο Δημήτρης Τσίκλης ως ψυχίατρος, παρά τους περιφερειακούς και αρκετά επίπεδους συγγραφικά ρόλους τους, κατέστησαν εμφανέστατα το ταλέντο, την ενέργεια, την αίσθηση μέτρου, την ακρίβεια, την αφοσίωσή τους…
Οι μικρές παρατηρήσεις μας (-) αφορούν στο σκηνοθετικό κομμάτι, από το οποίο μας έλειψε η έμπνευση μιας σύγχρονης προσέγγισης, κινούμενο σε ασφαλή και αναμενόμενα συμβατικά πλαίσια που «εγκλώβισαν» το έργο στην (μακρινή) εποχή του, χωρίς εύληπτη σημερινή αμεσότητα για θέματα διαχρονικά επίκαιρα… Επίσης μας έλειψε σε κάποιο βαθμό η σκοτεινή, «παρακμιακή», τραγική ατμόσφαιρα των έργων του Ουίλιαμς, κυρίως εξαιτίας των υποτυπωδών έως άστοχων φωτισμών που δεν κατάφεραν να ακολουθήσουν πιστά το συναίσθημα δημιουργώντας το κατάλληλο κλίμα, ειδικά στις σοκαριστικές περιγραφές.. Ωστόσο είναι αλήθεια ότι μας αποζημίωσε σκηνοθετικά με τη συγκινητική λιτότητά του το δυνατό, ατμοσφαιρικό φινάλε ως επιστέγασμα ουσίας…
Εν κατακλείδι (=) απολαύσαμε μια φροντισμένη, καλοστημένη, κλασική παράσταση ενός καταξιωμένου έργου με εξαιρετικές ερμηνείες, της αγαπημένης κατηγορίας «καλό θέατρο» που αξίζει να δει κανείς…
Βαθμολογία: 7,1/ 10
ΦΑΡΓΚΑΝΗ
«Ξαφνικά Πέρσι το Καλοκαίρι» του Τένεσι Ουίλιαμς
Η πλούσια και αυταρχική κυρία Βέναμπλ λάτρευε παθολογικά τον ποιητή γιο της Σεμπάστιαν και κάθε καλοκαίρι οι δυο τους ταξίδευαν μαζί. Το περσινό όμως καλοκαίρι, για πρώτη φορά δεν τον συνόδεψε εκείνη στις διακοπές του, αλλά η νεαρή ξαδέρφη του Κάθριν που επωμίστηκε τον ρόλο που κατείχε εκείνη μονοπωλιακά ως τότε. Εκείνο το μοιραίο καλοκαίρι όμως ο Σεμπάστιαν πέθανε κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες.
Σκηνοθεσία: Λίλλυ Μελεμέ. Ερμηνεύουν: Φιλαρέτη Κομνηνού, Aναστασία Παντούση, Δημήτρης Τσίκλης, Λίλλυ Μελεμέ.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή 19:00 & 21.30, Σάββατο 18:30 & 21.00, Κυριακή 18.30 & 21:00 (έως 19/5)
-Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ
