Γράφει ο Μανώλης Ιωαννίδης για την Κουλτουρόσουπα
Βγάζουν καινούρια μουσική οι Judas Priest; Μα και βέβαια! Και έβγαλαν και το νέο τους άλμπουμ πριν από περίπου τρεις βδομάδες. Το 19ο άλμπουμ της δισκογραφίας τους… Με μέσο όρο ηλικίας τα μέσα των εξήντα, δείχνουν ότι το ταλέντο και η ικανότητα, πράγματα που διαθέτουν σε ευκαταφρόνητες εκτάσεις, χρόνια δεν κοιτούν. E, και για να ‘χουν μουσική διαδρομή σχεδόν μισού αιώνα, κάτι θα κάνουν καλά τα «παιδιά».
Πάμε λοιπόν να περιηγηθούμε στο νέο άλμπουμ των Βρετανών μεταλλάδων, το Invincible Shield.
Disclaimer: το άλμπουμ το ακούσαμε πρώτη φορά, όταν κάναμε μίνι γενική καθαριότητα στο υπνοδωμάτιό μας. Καλά πήγε αυτό. Πετάξαμε κάτι ΑΦΜ, κάτι ΑΜΚΑ και διαβατήρια αλλά δεν πειράζει- ανάσανε ο χώρος.
Στα περίχωρα
Το Panic Attack αποτελεί εξαίσια είσοδο σ’ αυτήν τη μεγαλούπολη που ξερνάει μέταλλο παντού. Παραδοσιακό heavy metal έτους 2000 συν δυο ντουζίνες. Αυτά που κάνει με τη φωνή του ο τραγουδιστής, Rob Halford (για όσους ζουν κάτω από βράχους) ΣΤΑ72 ΤΟΥ είναι τουλάχιστον αξιοζήλευτα, για οποιονδήποτε είτε εκτιμά το είδος είτε το ταλέντο, γενικά. Αυτές τις τσιρίδες μπορεί να μην τις πολυλατρεύουμε, είναι η αλήθεια, αλλά η ικανότητα και ο έλεγχος από πίσω είναι αυτά που επιτρέπουν σε κάποιον να δουλεύει σε αυτή τη βιομηχανία για πέντε δεκαετίες, παρακαλούμε πολύ. Πανταχού παρόντα και τα πάντα πληρόντα ντραμς, κιθαριστικά σόλο που ξεπηδάνε από πάσα κατεύθυνση, ιλιγγιώδες τέμπο- κλασικό, καλό speed metal.
Προχωράμε στο The Serpent and the King και πιο στερεοτυπικό μέταλ βίντεο πεθαίνεις: δράκοι, ιππότες λουσμένοι στο μέταλλο, άγγελοι και δαιμόνια με τόνους πανοπλίας, ερπετά, σπαθιά, πόλεμος. Γενικά ονείρωξη edgy έφηβου μεταλλά άλλης δεκαετίας. Η Α.Ι. τέχνη είναι καλή τελικά; Γιατί στην προκείμενη περίπτωση φθηναίνει αρκετά τη γειτονιά καθ’ ημάς, λες και διαφημίζει παιχνίδι για κινητό με microtransactions, που καμιά σχέση δεν έχει με το trailer. Όχι, να ξέρουμε τι να σκεφτόμαστε. Κατά τ’ άλλα, πατροπαράδοτο, υπερηχητικό, ευθύβολο μέταλ, έχει μια θεϊκή μετάβαση μετά το σόλο. Ή πρέπει να πούμε διαβολική; Τα επιθετικά, ανελέητα ντραμς στα θετικά. Αν είστε ντράμερ και σας αρέσει η γυμναστική, γλυτώνετε και τις συνδρομές σε γυμναστήρια και personal trainer: δεν υπάρχει καλύτερο cardio απ’ το να προσπαθεί κάποιος να παίξει τέλεια ένα τραγούδι των Judas Priest στα ντραμς.
Το γκάζι δεν τον αφήνουν, όσοι μπορούν να χειριστούν ένα τανκ ενέργειας και ηλεκτρισμού. Έτσι, συνεχίζουμε περικυκλωμένοι από ανόθευτο μέταλλο, με το Invincible Shield. Έχει τον απαραίτητο σκληροπυρηνισμό και δυνατό σόλο. Πόσο υπέροχο, όταν τεχνίτες δεν μεταποιούν το ταλέντο τους με μια καγκούρικη επιδειξιομανία σε μια καρικατουρίστικη και κοινότυπη ψευδο-τεχνικότητα, μήπως και οι εφτά εκατομμύρια νότες που θα παίξουν κινήσουν το ενδιαφέρον κανενός… Τέλειο outro, σε σημείο που οφείλουμε να το μάθουμε στην κιθάρα. Εν καιρώ. Δηλαδή ποτέ. Αλλά δεν πειράζει.
Στο κέντρο
Προσεγγίζοντας την καρδιά της ολοκαίνουριας σκληροτράχηλης πόλης, βλέπουμε το Devil in Disguise. Πιο αργό, χαρντ ροκ προσανατολισμός, πιο μοτλυκρουίσια hair metal εσάνς. Υπέροχο, μελωδικό σόλο, θεωρούμε το δεύτερο μισό του τραγουδιού δυνατότερο του πρώτου. Στην πρώτη ακρόαση ήταν μια ψιλοαδιάφορη γειτονιά για τα γούστα, αλλά με τόσα σόλο, ακόμη και στατιστικά να το πάρει κανείς (που δεν χρειάζεται αλλά έστω), είναι αδύνατον να μην υπάρξει κάποιο που να αφήσει κάποιον μεταλά ασυγκίνητο.
Επίσης, στο Gates of Hell χαμηλώνουν τα τέμπο, για να έχει και την απαραίτητη δυναμική το άλμπουμ. Τα σόλο όμως εκεί, θρασομανούν, μαζί με μια μι χορδή που δε μένει σε ησυχία στιγμή. Μπάσο και ντραμς να υποστηρίζουν τα υπερηχητικά, συνηθισμένα σόλα, που είναι ό,τι πρέπει για τους λάτρεις του ταχύ και σκληρού ήχου, έτσι όπως μας αρέσουν. Πάρτε μια μπύρα και τριπάρετε, ρε, τριπάρετε!
Στην παγερή καρδιά αυτής της βρετανικής ατσαλούπολης βρίσκεται το Crown of Horns. Μας αφήνει μια ιδέα ότι κάπου το ‘χουμε ξανακούσει, το ‘χουμε δει κάπου, κάπου το ξέρουμε… Δε βρίσκουμε κάτι ιδιαίτερα ελκυστικό στο κομμάτι, μας φαίνεται κάπως υπερβολικά radio friendly single, σχεδόν μια power metal, mid tempo ροκιά. Μα δεν έχει την ελάχιστη σημασία, συνεχίζει το ταξίδι.
As God Is My Witness να βαράνε στα αφτιά τα riffs, κι εμείς που διονυσιαζόμαστε με τη στοχευμένη ταχύτητα, ξαναμπαίνουμε με τα μπούνια στο ταξίδι. Παλιό, ίσως παλιακό (δεκτό) μέταλ. Αλλά υπάρχουμε κι εμείς που γουστάρουμε τρελά αυτόν τον ήχο. Κι όταν γίνεται καλά, δεν είναι ούτε νεκροφιλική ανοησία ούτε δονκιχωτική ταξίδι στα βάθη του πουθενά. Είναι μια υπέροχη ανάσα, που μας κάνει να λαχανιάζουμε απ’ το headbanging. Ανεκτίμητη και απαραίτητη η πρωτοπορία (ασυζητητί), αλλά και οι ρίζες χρήσιμες είναι.
Judas Priest – Trial by Fire
Στα περίχωρα
Και φτάνουμε στο Trial by Fire… Κορυφή. Για εμάς, το αγαπημένο λημέρι του ταξιδιού, το διαμάντι του άλμπουμ. Τελειότητα σε 6/4. Πέσαμε μέσα στη μαντεψιά ότι ήταν single, γύρισαν και μουσικό βίντεο κλιπ. Θείο riff εισαγωγής, τρομερό κουπλέ, ρεφραίν για στάδια και πάνω. Όχι τυχαίο ότι ήταν απ’ τα τραγούδια που θυμόμασταν απ’ την πρώτη ακρόαση. Η παρατεταμένη χρήση ακουστικών με υψηλή ένταση βλάπτει την υγεία αυτιών. Ας βάλει ένα λιθαράκι αυτό το κομμάτι στην αναπόφευκτη βαρηκοΐα μας, οκ. Δεν προτιμάμε γενικά η μελωδία των φωνητικών να ακολουθεί αυτήν της κιθάρας αλλά εδώ αξίζει. Ντραμς, μπάσο, κιθάρες, φωνητικά, όλα άρτια.
Πιστεύαμε ότι και το Escape from Reality ήταν single μα λαθέψαμε. Τραγούδι, πιο βαρύ κι από μαύρη τρύπα, cool όσο δεν πάει κι αυτό προορισμένο για αρένα. Μνησίκακο, μανιασμένο, heavy metal υπνωτικό για να πάθουμε αυχενικό.
Λίγο πριν το τέλος αυτής της έξαλλης περιπλάνησης φτάνουμε σε ακόμη μια ακμαία μεταλιά. Το Sons of thunder αποτελεί την πιο μικρή γειτονιά αυτού του μεταλλικά διακοσμημένου εφιάλτη, ούτε τρία λεπτά δεν είναι. Παρόλα αυτά η αποτελεσματικότητα του χτυπήματος σχετίζεται και με τη διάρκειά του. Τέλεια συνέχεια των προηγουμένων, σφυροκόπημα από κιθάρες και ηλεκτρισμό.
Αποχαιρετούμε αυτό το πνιγμένο στο ατσάλι μέρος με το Giants in the Sky. Κλασικός, κλασικότατος Rob. Τρομερό ρεφραίν, άξια έξοδος. Κρύψτε τον Ρομπ απ’ τις κυβερνήσεις που θέλουν να περάσουν μέτρα για το συνταξιοδοτικό. Βλέποντάς τι μπορεί να κάνει θα λένε «Ορίστε αν αυτός μπορεί να είναι το ίδιο υπέροχος στη δουλειά στα 70φεύγα, όπως στα 20, τότε μπορείτε κι εσείς. Δουλέψτε, κοπρόσκυλα!».
ΕΝ ΚΑΤΑΝΤΙΚΛΕΙΔΙ
Η πρώτη ακρόαση μας δεν ήταν η βάση της εντύπωσής μας. Ξανακούγοντας το άλμπουμ εκτιμήσαμε δεόντως τον πατροπαράδοτο, κλασικό μέταλ ήχο (τεσσάρων δεκαετιών πριν και παραπάνω) που έχουμε μάθει και αναπαράγει αυτό το άλμπουμ. Στον οποίο ήχο είναι νονοί και οι Judas Priest, εννοείται, ξεκάθαρα.
Επαναλαμβάνουμε πως όσο σημαντική είναι η ματιά προς τα μπροστά άλλο τόσο είναι και να μην αλληθωρίζουμε όταν κοιτάμε πίσω. Και, θεωρούμε, ότι οι Judas Priest τα κατάφεραν μια χαρά, φέρνοντας στο τώρα κάτι που μεσουρανούσε πάρα πολλά χρόνια πριν, χωρίς να μοιάζει φτηνιάρικο ή πασέ.
Μας αρέσει κιόλας που στον Rob αρέσουν οι επίσης Βρετανοί Sleep Token, που θεωρούνται το σήμερα της μέταλ ή των υβριδίων της. Φαίνεται κουλ τύπος. Σε αντίθεση με το 110 τοις εκατό των μεταλλάδων ακροατών που έχουν μια αξιοζήλευτη στενομυαλιά και χαμηλοτάβανη νοητική δυνατότητα να αντιληφθούν τη ζωντάνια της μουσικής και την αλλαγή της στην πάροδο του χρόνου.
Αναρωτιόμαστε αν θα έφτανε στα αφτιά μας μια μπάντα με αυτήν τη μουσική και αν θα τη ξεχωρίζαμε σήμερα, αν δε λεγόταν Judas Priest. Δύσκολο ερώτημα. Αλλά σημασία έχει ότι μετά από τόσο καιρό και μοιρολατρία γύρω απ’ την κατάσταση της ροκ και της μέταλ σκηνής, οι Judas Priest δίνουν το παρόν και μάλλον την αφορμή για περισσότερη ενασχόληση με τον σκληρό και γρήγορο ήχο μιας σκηνής, που μπορεί να μη βρίσκεται στο προσκήνιο μα δε σημαίνει ότι δεν έχει άξιους καλλιτέχνες να την προωθούν. Νέους ή παλιούς.
