Γράφει η Νέλη Βυζαντιάδου για την Κουλτουρόσουπα
Ήταν σειρά της Κατερίνας να πάμε θέατρο και αυτή τη φορά ετοιμαστήκαμε για ένα μαγικό ταξίδι στον κόσμο του Οζ. Δεν είχα ιδέα τι θα βλέπαμε σε αυτήν την παράσταση αλλά και μόνο που θα κάναμε ένα τέτοιο ταξίδι, ήταν αρκετό για να το περιμένουμε με ανυπομονησία. Αυτό που ακολούθησε δεν διέψευσε καθόλου τις προσδοκίες μας. Θα έλεγα μάλιστα πως ήταν ένα ταξίδι που θα έμενε στο μυαλό και την καρδιά μας για πολύ καιρό.
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Πρωταγωνίστρια σε αυτό το ταξίδι ήταν η μικρή Ντόροθυ. Ένα χαριτωμένο κοριτσάκι που βρέθηκε μακριά από το Κάνσας, όπου ήταν το σπίτι της, και άρχισε να περιπλανιέται σε ένα πρωτόγνωρο ταξίδι κατά τη διάρκεια του οποίου γνώρισε περίεργα πλάσματα και έκανε σίγουρα νέους φίλους. Κι όσο παρακολουθούσα τις περιπέτειες της μικρής Ντόροθυ, τόσο σκεφτόμουν τη λαχτάρα κάθε παιδιού να ανακαλύψει νέους κόσμους, να αποκτήσει καινούργιες γνώσεις, να μαζέψει συναρπαστικές εικόνες και να γνωρίσει νέους φίλους. Άλλωστε μόνο τα παιδιά, σύμφωνα με τον Αντουάν ντε Σαιν-Εξπερύ, ξέρουν αυτό που ψάχνουν.
Οι σκηνές διαδεχόντουσαν η μία την άλλη με εξαιρετική σκηνοθετική επιμέλεια και δεν χόρταινα να βλέπω τη Ντόροθυ με τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές πάνω στη σκηνή του θεάτρου Αθήναιον. Οι Λιχουδένιοι, η καλή μάγισσα του Βορρά, ο Αχυρένιος, ο Τενεκεδένιος Ξυλοκόπος, το φοβητσιάρικο Λιοντάρι, οι μάγισσες της Δύσης, ο Πλακατζής και η Πορσελάνινη Κούκλα θα ήταν η συντροφιά μας για όση ώρα θα διαρκούσε αυτή η παράσταση. Κι όλοι αυτοί έστελναν πολλά μηνύματα σε μικρούς και μεγάλους θεατές επιβεβαιώνοντας πως τα παιδιά δεν ξέρουν ούτε παρελθόν ούτε μέλλον. Απολαμβάνουν απλά το παρόν, όπως ισχυρίζεται ο Ζαν ντε Λα Μπρυγιέρ. Κάτι που πολύ λίγοι από εμάς τους ενήλικες κάνουν. Κι εγώ χαιρόμουν πολύ που μπορούσα να ανήκω σε αυτούς τους λίγους ενήλικες. Στους ενήλικες που ήξεραν και μπορούσαν να απολαμβάνουν το παρόν. Κι εκείνη τη στιγμή το απολάμβανα μαζί με τη φίλη μου την Κατερίνα και με τη Ντόροθυ και τους δικούς της φίλους.
Όσο η Κατερίνα παρακολουθούσε εκστασιασμένη την εξέλιξη της υπόθεσης και του μαγικού ταξιδιού της Ντόροθυ, τόσο εγώ επικεντρωνόμουν στο δίλημμα που αναδεικνυόταν στο έργο και περίτεχνα έβαζε σε γόνιμο προβληματισμό τους συνοδούς των παιδιών. Μυαλό ή καρδιά; Καρδιά ή μυαλό; Ποιο είναι το πιο σημαντικό; Ποιο είναι το πιο απαραίτητο; Ο Αχυρένιος από τη μια ένιωθε άσχημα που δεν είχε μυαλό και δεχόταν τα υποτιμητικά σχόλια των άλλων για την έλλειψη εξυπνάδας του. Ο Τενεκεδένιος Ξυλοκόπος από την άλλη παραδεχόταν ότι θα προτιμούσε να έχει καρδιά γιατί θεωρούσε πως αυτή είναι πολυτιμότερη από ένα μυαλό. Τελικά τι άξιζε περισσότερο; Η λογική ή το συναίσθημα; Οι σκέψεις ή αυτά που νιώθουμε; Κι αυτό παραμένει ένα διαχρονικό ερώτημα για όλους εμάς τους ενήλικες που παλεύουμε να φέρουμε μια ισορροπία ανάμεσα σε αυτό που μας προστάζει η καρδιά και εκείνο που επιβάλλει το μυαλό.
Ήταν πέρα για πέρα ανακουφιστικό το ότι πήραμε απάντηση στο παραπάνω ερώτημα μέσα από τη συνεργασία των πρωταγωνιστών και τη φιλία που αναπτύχθηκε μεταξύ τους. Τίποτα δεν γίνεται χωρίς καρδιά. Τίποτα δεν αξιοποιείται χωρίς μυαλό. Κι αυτός που πιστεύει ότι δεν έχει καρδιά, ανακαλύπτει πως μπορεί να νιώσει. Κι αυτός που φοβάται ότι δεν έχει μυαλό, διαπιστώνει ότι μπορεί να έχει ιδέες που θα αποδειχθούν σωτήριες για το καλό της ομάδας στην οποία ανήκει. Αρκεί να πιστέψει κανείς στον εαυτό του και να έχει την ευκαιρία να δράσει. Μόνο τότε θα καταφέρει να φτάσει πιο κοντά στο στόχο του. Μόνο τότε θα εκπληρώσει το όνειρό του. Μόνο τότε θα ζήσει πραγματικά το παρόν. Όπως συνέβη με τους φίλους της Ντόροθυ που ενώθηκαν για να ξεπεράσουν τους φόβους τους και να απολαύσουν το ταξίδι στον κόσμο του Οζ.
Σύμφωνα με το Μένκιο ανώτερος άνθρωπος είναι εκείνος που δεν χάνει την παιδική του καρδιά. Κι εμείς συνδεθήκαμε με την παιδική μας καρδιά ταξιδεύοντας σε αυτό το ταξίδι. Στο μαγικό ταξίδι στον κόσμο του Οζ. Επομένως υπήρξαμε ανώτεροι άνθρωποι. Αυτό σκεφτόμουν βγαίνοντας από την αίθουσα και κατευθυνόμενη προς την έξοδο. Αυτό το απόγευμα ήταν γλυκό. Κι η γλύκα που είχε ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με αυτό που είχε μόλις ολοκληρωθεί επί σκηνής. Κι αυτό δεν ήταν απλώς ένα μαγικό ταξίδι. Ήταν μια περιπέτεια με αρχή, μέση και τέλος που είχε σίγουρα νόημα για όλους. Κι όχι μόνο. Ήταν μια περιπέτεια με αρχή, μέση και τέλος που είχε σίγουρα νόημα για όλους και ήταν επισφραγισμένη με ένα μαγικό φιλί. Σαν το φιλί που έδωσε η καλή μάγισσα του Βορρά στη Ντόροθυ.
Όσο για εσένα που σκοπεύεις να παρακολουθήσεις αυτό το έργο, αξιοποίησε στο βαθμό που θέλεις, κάποιες ιδέες που παραθέτω ευθύς αμέσως. Κι αυτό γιατί η ουσιαστική μάθηση ξεκινά μετά την παρακολούθηση μιας θεατρικής παράστασης. Έχει να κάνει με αυτά που θα συζητήσεις με το παιδί σου και με το πόσο πιο μακριά θα το πας.]
Ιδέες για εφαρμογή μετά την παράσταση
- Ζήτησε από το παιδί σου να σου πει ποιον/α ήρωα/ηρωίδα συμπάθησε περισσότερο και να σου εξηγήσει το λόγο.
- Ζήτησε από το παιδί σου να σου πει τι του άρεσε στο ταξίδι που είδε και τι θα ήθελε να αλλάξει εξηγώντας σου το λόγο.
- Ζήτησε από το παιδί σου να σου πει τι θα πρότεινε στη Ντόροθυ προτού ξεκινήσει το ταξίδι της για τον κόσμο του Οζ.
- Ζήτησε από το παιδί σου να σου πει πώς θα βοηθούσε τον Αχυρένιο και τον Τενεκεδένιο Ξυλοκόπο ώστε να μη νιώθουν άσχημα.
- Ζήτησε από το παιδί σου να σου πει πώς θα βοηθούσε το Φοβητσιάρικο Λιοντάρι.
- Ζήτησε από το παιδί σου να ζωγραφίσει κάτι που να περιγράφει αυτό που είδε.
- Μίλησε στο παιδί σου για τους φόβους με αφορμή το Φοβητσιάρικο Λιοντάρι που φοβόταν πολλά πράγματα αν και ήταν ο βασιλιάς των ζώων.
- Ψάξε στο διαδίκτυο και βρες ιστορίες για τους φόβους. Διάβασε τις μαζί με το παιδί σου.
- Ψάξε στο διαδίκτυο και βρες ιστορίες με καλές μάγισσες και διάβασε τις μαζί με το παιδί σου.
- Ψάξε στο διαδίκτυο και βρες ιστορίες με ταξίδια και διάβασε τις μαζί με το παιδί σου.
- Μίλησε στο παιδί σου για την αξία της φιλίας και της συνεργασίας για την κατάκτηση στόχων ή/και την αντιμετώπιση δυσκολιών. Εξήγησε πόσο σημαντική είναι η ομάδα.
Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν αρκεί να συνοδεύεις το παιδί σου με τη φυσική σου παρουσία αλλά να μην είσαι ουσιαστικά εκεί. Μοιράσου μαζί του την όλη εμπειρία, για να μάθει κι αυτό να μοιράζεται με τη σειρά του. Δείξε αληθινό ενδιαφέρον, για να μάθει κι αυτό να ενδιαφέρεται με τη σειρά του. Σεβάσου τους κανόνες που ισχύουν μέσα στην αίθουσα θεάτρου, για να μάθει κι αυτό να τους σέβεται και να τους τηρεί με τη σειρά του.
Όσο για εμάς θα συναντηθούμε ξανά μέσα από αυτή τη στήλη με μια καινούργια πρόταση… σε 15 μέρες να με ‘διαβάσεις’… αγαπάμε πολύ το παιδικό θέατρο… κι οι δυο φίλες μου, η Φιλιώ και η Κατερίνα πάνε θέατρο και μετά μοιράζονται μαζί σας το βίωμά τους μέσα από τα άρθρα μου…
