Γράφει η Πίτσα Στασινοπούλου για την Κουλτουρόσουπα
Σκέφτηκα να βάλω τίτλο τον στίχο του Λευτέρη Παπαδόπουλου «Σάββατο κι απόβραδο στην Αριστοτέλους που γυρνάς» καθώς ταιριάζουν γάντι η μέρα και η ώρα των επεισοδίων στην γνωστή πλατεία, αλλά εγκατέλειψα τη σκέψη γιατί ο ωραιότατος λυρικός στίχος – απλά η ασετιλίνη στους καιρούς μας αντικαταστάθηκε από… φακούς κινητών- δεν δηλώνει θέση κι εγώ επιθυμούσα να δώσω στον τίτλο οπωσδήποτε το στίγμα της προσωπικής μου θέσης… την οποία θα μπορούσα να συνοψίσω στην λέξη ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ως σήμα κατατεθέν της εποχής, ωστόσο οφείλω εν προκειμένω να την αιτιολογήσω για ένα γενικότερο θέμα τρομακτικών διαστάσεων που «υπό κανονικές συνθήκες» ΜΗ υποκριτικής ευαισθησίας θα ανατρίχιαζε, αλλά… Αυτό το αναθεματισμένο «αλλά»!
Παρακολούθησε λοιπόν το πανελλήνιο και όχι μόνο, Σάββατο κι απόβραδο στην πλατεία Αριστοτέλους, μια παρέα εφήβων να κράζει αναίτια δυο τρανς άτομα με χυδαίες εκφράσεις και εντός ολίγου στην παρέα προστέθηκαν κι άλλοι, κι άλλοι, κι άλλοι διερχόμενοι σχηματίζοντας έναν όχλο με κινητά στο χέρι να βιντεοσκοπούν το συμβάν και κάποιοι εξ αυτών να βρίζουν, να χλευάζουν, να πετούν μπουκάλια, προπηλακίζοντας τους τρανς που αναζήτησαν έντρομοι καταφύγιο σε καφετέρια… Αποτρόπαιες σκηνές ρατσιστικής βίας από πολύ παλιά «πέτρινα» χρόνια, που φυσικά προκάλεσαν ένα τσουνάμι αντιδράσεων, από την αυτονόητη κάθετη καταδίκη μέχρι τις συνήθεις κατάρες, αφορισμούς, κηρύγματα, τσιτάτα, ηθικοπλαστικές κορώνες κλπ., τουλάχιστον στη διαδικτυακή- μιντιακή κοινωνία(αλλά υποθέτω και ευρύτερα) που δήλωσε με όλους τους τρόπους άκρως «σοκαρισμένη»…
Επιχειρώντας εν βρασμώ βαθιές ψυχαναλύσεις για τα παιδιά- τέρατα και τους γονείς- κτήνη που ανατρέφουν παρόμοια τέρατα και πώς είναι δυνατόν να μην έμαθαν τη «συμπερίληψη», να μη σέβονται τη διαφορετικότητα, να εκδηλώνουν τόσο ρατσιστικό μίσος, να λειτουργούν σαν αγελαίος όχλος… Πώς είναι δυνατόν «εν έτει 2024» (σιχάθηκα να το ακούω και να το βλέπω λάθος γραμμένο ) κι ενώ διάγουμε το αποκορύφωμα της πολιτικής ορθότητας ψηφίζοντας μάλιστα νόμο για ισότητα στον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, κάποια μιαρά τσογλάνια να μη συνετίζονται με ορθοπολιτικά κηρύγματα, να μην συμπλέουν με το κυρίαρχο ρεύμα, να μην αλλάζουν νοοτροπία «βάσει νόμου» εδώ και τώρα… Αδιανόητο μιλάμε!Ενώ άπαντες, μεταξύ άλλων, απέδωσαν το συμβάν στην επιρροή της Εκκλησίας με την ρητορική μίσους και κάποιων πολιτικών με την ομοφοβική τους στάση, καθώς είναι γνωστό τοις πάσι ότι ο σημερινός έφηβος ξημεροβραδιάζεται μελετώντας τα λόγια των παπάδων και των πολιτικών φαφλατάδων κι αν δεν τα αναλύσει σε βάθος δεν κουνάει ρούπι!
Αφού λοιπόν οι «σοκαρισμένοι» τελειώσετε κάποια στιγμή με το παραλήρημα, θέλω να σας ρωτήσω: Όταν αυτοί οι έφηβοι συστήνουν αβέρτα συμμορίες ως ρουτίνα ή κυκλοφορούν με μαχαίρια και σιδερογροθιές στην τσέπη ή απειλούν, εκβιάζουν, κλέβουν ασύστολα ή διασύρουν στο διαδίκτυο κορίτσια που ξεγυμνώνουν ή μαχαιρώνουν οπαδούς της αντίπαλης ομάδας ή ξυλοκοπούν βάναυσα κάποιον που στραβοκοίταξε και γενικώς διαπράττουν άγρια εγκλήματα με τρομακτική ευκολία και συχνότητα χωρίς ουδόλως να ταράζεται η «ευαίσθητη» ορθοπολιτική κοινωνία ή να ιδρώνει κανενός το αυτί, με ποια λογική «σοκάρει» στον υπερθετικό βαθμό η επίθεση στους τρανς, που συγκριτικά με όσα ακούμε για τις απεχθείς δράσεις τους στα δελτία, μοιάζει με πταίσμα;;;
Όταν το φαινόμενο- μάστιγα της εφηβικής εγκληματικότητας γιγαντώνεται καθημερινά με ασύλληπτες, επικίνδυνες διαστάσεις και ολοένα αγριότερα περιστατικά, σοβαρά τώρα περιμένουμε τα επεισόδια της Αριστοτέλους για να «σοκαριστούμε»;; Όλα όσα απείρως πιο τρομακτικά και βάναυσα συμβαίνουν σε σχολεία, παρέες, γειτονιές, μπαρ, γήπεδα, διαδίκτυο κλπ. ως καθημερινή ρουτίνα, ΔΕΝ μας σοκάρουν «αρκετά» σαν κοινωνία να ταρακουνηθούμε, μήπως προλάβουμε τα χειρότερα που έρχονται στον ιλιγγιώδη κατήφορο;; Γιατί ας πούμε δεν είδα καμιά μαζική διαμαρτυρία με άμεσα ανακλαστικά όπως τώρα (και μπράβο!), για καθημερινούς εκβιασμούς, διασυρμούς, ξυλοδαρμούς, απίστευτη βία απέναντι σε συνομήλικους που ΔΕΝ είναι απαραίτητα «διαφορετικοί», αλλά μόνον αδύναμοι στόχοι;;Πώς εξηγείται η επιλεκτική ευαισθησία υπέρ των διαφορετικών και απουσιάζει προκλητικά από τρισχειρότερες περιπτώσεις σε σημείο εγκληματικής αδιαφορίας;;
Στο μεταξύ, ταυτόχρονα με τα αποτρόπαια συμβάντα στην Αριστοτέλους είδα σε αποκριάτικες εκδηλώσεις κάπου στην Κέρκυρα, να παρουσιάζουν ως βασιλιά Καρνάβαλο έναν πολιτικό αρχηγό με κραγιόν και στρινγκ, επειδή δήλωσε ανοιχτά την ομοφυλοφιλία του, πλασάροντας το άθλιο κακόγουστο θέαμα ως «χιούμορ» και την εμετική χυδαιότητα ως «σάτιρα»! Πιστεύοντας ότι ένα έθιμο είναι δυνατόν να νομιμοποιήσει τον δημόσιο διασυρμό της ιδιαιτερότητας ενός ατόμου που την εξέφρασε με ειλικρίνεια και αξιοπρέπεια στους τρόπους ή την εμφάνιση και προσφέροντας στην αρένα για διασκέδαση την προσωπική του ζωή με τόσο χυδαίο τρόπο! Εν προκειμένω οι «ευυπόληπτοι ενήλικες» που ενέκριναν το αισχρό κατασκεύασμα δίνοντας άλλοθι στον όχλο να εκτονώσει τα κατώτερα ένστικτά του, ουδόλως αντελήφθησαν τις επικίνδυνες διαστάσεις παρόμοιων πρακτικών, λειτουργώντας ως ηθικοί αυτουργοί σε φαινόμενα σαν αυτό της Αριστοτέλους, που είμαι βέβαιη ότι «σόκαρε» και αυτούς, αλίμονο!
Καθότι οι «ευυπόληπτοι ενήλικες» με τον ορθό λόγο, την περίσσεια ευαισθησία, την άμεμπτη ηθική, την αδέκαστη κρίση, την σπουδαία κοινωνική συνείδηση, που ορκιζόμαστε στο άγιο τρίπτυχο «ενσυναίσθηση – συμπερίληψη- διαφορετικότητα» ως ευαγγέλιο, είναι αλήθεια ότι στην… άγια Υποκρισία ΔΕΝ παιζόμαστε!Αυτό που λέμε «απέξω κούκλα κι από μέσα πανούκλα», αλλά στο πιο κομψό του για να μη σκιαζόμαστε μεταξύ μας… που ενώ παριστάνουμε στη βιτρίνα τους καθωσπρέπει τιμητές αξιών, την ίδια στιγμή στα σκοτεινά ενδότερα του μαγαζιού, τις καταπατούμε με προκλητική άνεση κατά το δοκούν, μη διστάζονταςνα μεταθέτουμε τις ευθύνες πχ. στα «τσογλάνια» της Αριστοτέλους, παρασυρμένα τάχα από παπάδες ή πολιτικάντηδες, για να μην αναγκαστούμε να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και αντικρίσουμε τα άθλια μούτρα μιας σάπιας, υποκριτικής κοινωνίας…
Η οποία δήθεν αγνοεί ότι πρόκειται για παιδιά παρατημένα από τους πάντες και μεθοδικά σπρωγμένα στον εθισμό της βίας, σε σημείο που όχι μόνο την αποδέχονται ως φυσιολογικό βίωμα, αλλά πλέον ως διασκεδαστικό «φαν» που ανεβάζουν υστερικά στα σόσιαλ για χαβαλέ – εξ ου και η στρατιά των περίεργων στα επεισόδια με τα κινητά ανά χείρας που αποκλήθηκε επιθετικός όχλος, ενώ απλά στριμώχνονταν για να απαθατίσουν τη «φάση» που θα εξασφάλιζε μπόλικα λάικ και χλευαστικά σχόλια, έτσι για το τζέρτζελο… Ωστόσο είναι άκρως βολικό να ασχολούμαστε με το μεμονωμένο δένδρο και να χάνουμε ολόκληρο δάσος και τί δάσος! Σπαρμένο νάρκες έτοιμες να εκραγούν και να αφανίσουν γενιές! Ωστόσο ας συνεχίσουμε μετά το ενοχλητικό διάλειμμα το προσφιλές παιχνίδι «πουν’ το, πουν’ το το τερατάκι, ψάξε, ψάξε δεν θα το βρεις» και μας συγχωρείτε για τη διακοπή…
