Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου για την Κουλτουρόσουπα
Η πρώτη αυθόρμητη σκέψη στο άκουσμα του τίτλου και χωρίς να μπεις στον κόπο να ψάξεις κάτι άλλο, παραπέμπει στην τρυφερή σχέση ενός αγοριού κι ενός κοριτσιού… υποθέτεις ότι θα παρακολουθήσεις τον μονόλογο ενός ερωτευμένου για το κορίτσι του που με κάποια αφορμή τού τον ενέπνευσε και αναρωτιέσαι «άραγε θα έχει ενδιαφέρον;»…. αλλά πάλι γιατί όχι; Ακόμα και τα πιο χιλιοειπωμένα ή τετριμμένα έχουν χιλιάδες διαφορετικούς τρόπους να ειπωθούν και να εκπλήξουν…
Όλα τούτα τα υποθετικά βέβαια, στη σφαίρα της φαντασίας, μέχρι που προσήλθαμε στο θέατρο Αμαλία για την παράσταση «Το κορίτσι μου» σε κείμενο Χρήστου Κωνσταντίνου και Γιώργου Παράσχου, σκηνοθετημένη από τον πρώτο σε συνεργασία με τον Γιώργο Ασλανίδη και όλα τα υποθετικά ανατράπηκαν άρδην…
Γιατί «το κορίτσι μου» είναι η τρυφερή προσφώνηση ενός πατέρα προς στην κόρη του και η υπόθεση- βασισμένη σε πραγματική ιστορία όπως διαβάζουμε- αναφέρεται στην πορεία ζωής ενός σύγχρονου άνδρα που περνά δύσκολες έως δραματικές φάσεις και οδηγείται σε τραγική κατάληξη… Παρακολουθούμε τον αμοιβαίο κεραυνοβόλο έρωτα με τη σύντροφό του, να παντρεύονται με ενθουσιασμό οι δυο τους, να αποκτούν ένα κοριτσάκι που ο ίδιος λατρεύει και πολύ γρήγορα θα αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση, όταν η βαριά καθημερινότητα εξορίζει τον έρωτα, το ζευγάρι απομακρύνεται, ο ίδιος το ρίχνει στο ποτό καταντώντας αλκοολικός και μη στεριώνοντας σε δουλειά, ενώ η ανεργία και η ανέχεια καθιστούν την επιβίωση μαρτυρική δοκιμάζοντας τα όριά του, τη στιγμή που η αδιάφορη γυναίκα του παίρνει το παιδί και τον εγκαταλείπει, για να φτάσει στην σοκαριστική τραγωδία του φινάλε με επίκεντρο «το «κορίτσι του»…
.jpg)
Ένα ρεαλιστικό, έντονα συναισθηματικό έργο (+) από τους Χρήστο Κωνσταντίνου και Γιώργο Παράσχο, σαν αυτά που γράφει η πραγματική ζωή και κατά κανόνα ξεπερνούν την πιο ευφάνταστη μυθοπλασία…
Εδώ ο ήρωας είναι ένας καθημερινός τύπος της διπλανής πόρτας, που ξεκινά την έγγαμη ζωή του με τους καλύτερους οιωνούς ως ερωτευμένο ταιριαστό ζευγάρι, που ολοκληρώνει την ευτυχία του με την απόκτηση μιας κόρης, που ονειρεύεται ένα φωτεινό μέλλον, ωστόσο στην πορεία αδυνατεί να διαχειριστεί τη φθορά στη συζυγική του σχέση και τις απανωτές αναποδιές, καταφεύγοντας στο αλκοόλ σε βαθμό βαριάς εξάρτησης… ένας εθισμός που όχι μόνο δεν του επιτρέπει να σταθεί στα πόδια του ή να δουλέψει, αλλά θα αποβεί μοιραίος με δραματικές συνέπειες, χωρίς να αποκαλύψουμε κάτι άλλο…
Καλογραμμένο έργο ως ολοκληρωμένη ιστορία, που παρότι πραγματεύεται ένα κοινότυπο θέμα χωρίς ιδιαίτερη εμβάθυνση και με τρόπο περιγραφικό, εντούτοις κρατά το ενδιαφέρον μέχρι το απρόβλεπτο φινάλε, χάρη στην αμεσότητα, το συναίσθημα, τη διαρκή κορύφωση, την ανεπιτήδευτη αλήθεια του, παρά τις μικρές υπερβολές…
Το οποίο επιπλέον αποδόθηκε σκηνοθετικά από τους Χρήστο Κωνσταντίνου και Γιώργο Ασλανίδη, με καλοδουλεμένο στήσιμο και θεατρικό όγκο, δίνοντας την αίσθηση πολυπρόσωπης, «γεμάτης» παράστασης και όχι στεγνού μονολόγου… Στο επιτυχές αποτέλεσμα συνέβαλλαν αφενός το πληρέστατο σκηνικό από εσωτερικό σπιτιού ταιριαστού στις συνθήκες, καθώς και οι υπέροχοι, άκρως μελετημένοι φωτισμοί με πλούσιες εναλλαγές, από τους πλέον εύστοχους που έχουμε συναντήσει…και αφετέρου η επιλογή των πολλών ηχογραφημένων φωνών από γνωστούς ηθοποιούς (Βίβιαν Κοντομάρη, Πέτρος Ξεκούκης, Άννα Παράσχου, Ελένη Πύρρου, Έφη Παπαθεοδώρου, Ελένη Προκοπίου κ.α.) με ηχητικές παρεμβάσεις ως πρόσωπα από τη ζωή του ήρωα, που προσέδωσαν ενδιαφέρουσα ποικιλομορφία στην αφήγηση και αίσθηση «πλήθους» επί σκηνής…
Διακρίναμε επίσης ομαλή ροή και ρυθμό χωρίς να κουράσει, σωστή καθοδήγηση του ηθοποιού, ανάδειξη του συναισθήματος έστω και με μικρές δόσεις μελό περιστασιακά, σε μια συμβατική μεν, αλλά καλοστημένη, φροντισμένη, αποτελεσματική σκηνοθεσία με δυνατό φινάλε…
Σε επίπεδο ερμηνείας ο Γιώργος Παράσχος κέρδισε αναμφίβολα τις εντυπώσεις αλλά και την πλήρη αποδοχή μας για το δύσκολο αντικειμενικά εγχείρημα του μονολόγου, κρατώντας ακέραιο το ενδιαφέρον μέχρι τέλους… Σε όλη τη διάρκεια επέλεξε να αποδώσει τον ρόλο του μισομεθυσμένος μεταξύ «φθοράς και αφθαρσίας» με ελαφρύ τρέκλισμα, παραίτηση στο σώμα και αστάθεια στον λόγο, πείθοντας για την κατάστασή του με αληθοφάνεια και αυτοέλεγχο χωρίς κάτι τραβηγμένο για εύκολο εντυπωσιασμό… Επιπλέον ο ρεαλισμός, η άνεση, η φυσικότητά του, απέπνεαν μια συγκινητική αυθεντικότητα που άγγιξε, άλλοτε με τρυφερότητα, άλλοτε με ένταση, άλλοτε με δραματικότητα…Ιδιαίτερα εκφραστικός στον ευάλωτο χαρακτήρα του, απέδωσεμια πλούσια γκάμα συναισθημάτων, από την ευτυχία και τις προσδοκίες μέχρι την κατάρρευση και την εξάρτηση από το μοιραίο πάθος του, γενικά με αίσθηση μέτρου πλην ελαχίστων εξαιρέσεων…
Οι μικρές ενστάσεις μας (-) εντοπίζονται σε κάποια σημεία – ευτυχώς όχι πολλά- που το κείμενο καταφεύγει στον μελοδραματισμό, κάτι που κατά κανόνα «φτηναίνει» το συναίσθημα με εύκολο εκβιασμό του θυμικού, σε αντίθεση με την βαθιά αυθεντική συγκίνηση που προκύπτει ακόμα και από υπονοούμενο… Επίσης κάποιες καταστάσεις -παρότι πραγματική ιστορία- με τον τρόπο που περιγράφηκαν φάνηκαν σαν να «κλωτσάνε» στη λογική, όπως πχ. η ακραία φτώχεια στα όρια της πείνας για το παιδί που λάτρευε ο πατέρας του, τη στιγμή που η μάνα του ξόδευε για λούσα κι ο ίδιος ασύστολα για ποτό… κάπου ο συνδυασμός δεν κολλάει…
Σε επίπεδο υποκριτικής αυτό που θα επισημαίναμε είναι η έλλειψη εμφανούς κλιμάκωσης κατά την πορεία του ήρωα από το ζενίθ στο ναδίρ, καθιστώντας πιο ευδιάκριτες τις συναισθηματικές φάσεις της ζωής του μέχρι την πλήρη κατάπτωση… Τέλος μας έλλειψε μεγαλύτερη συμμετοχή της μουσικής που σαφώς «σήκωνε» το κλίμα και θα πρόσθετε πόντους στην παράσταση…
Καταλήγοντας (=) η αποτίμηση είναι σε μεγάλο βαθμό θετική, έχοντας παρακολουθήσει έναν τρυφερό, ρεαλιστικό και συνάμα φορτισμένο ανδρικό μονόλογο, ιδιαίτερα προσεγμένο σκηνοθετικά, κάτι που σπανίζει στην εν λόγω κατηγορία και το εκτιμούμε…
Βαθμολογία:
6,4 στα 10
ΑΜΑΛΙΑ
«Το κορίτσι μου» των Χρήστου Κωνσταντίνου – Γιώργου Παράσχου.
Ένας μονόλογος βασισμένος σε αληθινή ιστορία που μιλάει για την ανθρώπινη ύπαρξη και την ισορροπία ανάμεσα στην αγάπη και την εξάρτηση με στόχο την επιβίωση.
Σκηνοθεσία: Γιώργος Ασλανίδης – Χρήστος Κωνσταντίνου. Ερμηνεύουν Γιώργος Παράσχος.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Δευτέρες 4, 18 και 25 Μαρτίου στις 21:00
-Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ.
