Είδε ο Γιώργος Μπαστουνάς και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα
Το «Πλυντήριο» αποτελεί μία παράσταση, η οποία παίζεται από τον Δεκέμβρη και είναι αυτό που λέμε πως γίνεται γνωστή από στόμα σε στόμα. Η συγκεκριμένη παράσταση λαμβάνει χώρα στο μικρό, αλλά φιλόξενο χώρο του Alte Fablon, με τα soldout-και όχι άδικα- να είναι απανωτά. Η παράσταση πραγματεύεται πολλά κοινωνικά και ηθικά ζητήματα, τα οποία όσο επίκαιρα και αν μοιάζουν παραμένουν διαχρονικά.
Αρχικά, ως προς τα θετικά (+) σημεία της, στην κορυφή τοποθετείται το εξαιρετικό κείμενο του Θανάση Τριαρίδη. Ο συγκεκριμένος συγγραφέας πάντα κάτι έχει να πει, με το ενδιαφέρον να προσδιορίζεται στο γεγονός πως παρότι τα κείμενά του έχουν κοινά σημεία γραφής, όλα να μοιάζουν διαφορετικά μεταξύ τους. Το κείμενο διαμορφώνεται πάνω σε έναν αξιακό κώδικα, ο οποίος μοιάζει σιγά-σιγά να ξεφτίζει. Η ιστορία, προκειμένου να αποβάλλει από πάνω της το βάρος της ταύτισης με σημεία της σύγχρονης εποχής, μεταφέρεται στο μακρινό μέλλον, με την σύλληψη να δημιουργεί ένα δυστοπικό περιβάλλον.
Στο επίκεντρο της ιστορίας είναι δύο μητέρες, οι οποίες συναντιόνται στα δημόσια πλυντήρια. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός, όπως μας ενημερώνουν, έχει θεσπίσει έναν νόμο όπου για να επιτευχθεί η πληθυσμιακή εκκαθάριση εισάγονται δημόσιοι αποκεφαλισμοί κοριτσιών… Για το καλό της πατρίδας και του κόσμου… Οι συμβολισμοί πολλαπλοί, οι ανατροπές έντονες, με τον εύρημα του πλυντηρίου που ξεπλένει τα αίματα και τις αμαρτίες με μυρωδιά πεύκου και κανέλας να μοιάζει εξαιρετικό. Εν αρχή ην ο λόγος και πράγματι εδώ μιλάμε για ένα κείμενο που σε μόλις τρείς πράξεις περικλείει μέσα του πολλαπλά νοήματα, ασκώντας μία υποδόρια κριτική στην ηθική κατάπτωση των πάντων. Η διάρκεια της παράστασης (λίγο μεγαλύτερη της μίας ώρας) βοήθησε να συμπτυχθούν τα νοήματα, χωρίς να κουράσει λεπτό, κρατώντας όλα τα βλέμματα κολλημένη στην σκηνή.
Η σκηνοθεσία του Γιάννη Παρασκευόπουλου αποτέλεσε μία έμπειρη ματιά πάνω στο κείμενο, το οποίο κατάφερε να εξυψώσει, τονίζοντας τα έντονα νοήματά του, χωρίς περιττές εντάσεις. Έντονη η κινησιολογία που συνέβαλε στο να μεταφερθεί η ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα του κειμένου. Η μοιρασμένη πλοκή και η αυτοτέλεια κάθε σκηνής βοήθησε την σκηνοθεσία να δομηθεί πάνω ένα συνεχώς αυξανόμενο μοτίβο για να φτάσει στην πολυπόθητη κορύφωση. Νομίζουμε πως η σκηνοθεσία ακολούθησε τη δομή των αρχαίων τραγωδιών με την πρώτη πράξη να αφορά στην «ύρβριν», η δεύτερη την «άτη» και την «νέμεσιν» και η τρίτη την «τίσιν». Αυτή η συμπαντική νομοτέλεια υπογραμμίσθηκε έντονα από την σκηνοθεσία. Το εύρημα με τον αφηγητή (Ραφαήλ Παρασκευόπουλος) που παρουσιάζοντας την ιστορία «δανειζόταν» τα λόγια των ηρωίδων ήταν εύστοχο και φάνηκε να αποτελεί τον τρίτο-αόρατο ήρωα που σχολίαζε διακριτικά μεν, σκωπτικά δε.
Το σκηνικό, αλλά και τα κοστούμια της Ευαγγελίας Κιρκινέ ήταν ιδιαιτέρως εύστοχα. Ως προς το σκηνικό, αυτό κατάφερε να γεμίσει τη μικρή σκηνή, δημιουργώντας ένα πλήρες σύνολο. Τα δύο πλυντήρια λειτούργησαν ως το επίπλαστο καθαρτήριο των συνεχώς λερωμένων ψυχών των ηρώων. Όσο τα ρούχα πλένονταν, οι ψυχές λερώνονταν… Τα κοστούμια, δηλαδή δύο πορτοκαλί στολές, δημιουργούσαν την αίσθηση της ιδρυματοποίησης των ηρωίδων, συμβολίζοντας τη φυλακή στην οποία ζούσαν, αλλά και την παντελή έλλειψη ατομικής βούλησης…
Η μουσική του Μάνου Μυλωνάκη έδωσε παλμό στην πλοκή και τις μεταβάσεις, καλύπτοντας επιτυχώς τα σημεία των παύσεων, ενώ οι φωτισμοί της Αθηνάς Μπανάβα κατάφεραν να χρωματίσουν τις συναισθηματικές μεταπτώσεις των προσώπων, αλλά και το εύθραυστο των ισορροπιών.
Οι πρωταγωνίστριες στάθηκαν επάξια στην σκηνή. Η χημεία μεταξύ τους ήταν εμφανής, με τις ίδιες να αντιμετωπίζουν με ευκολία τις δύσκολες και ακαριαίες μεταβάσεις του κειμένου, χωρίς να αποκλίνουν ή να μπερδεύονται. Μας άρεσε ιδιαίτερα το σχήμα που διαμορφώθηκε. Η Ελένη Δημοπούλου ξεκίνησε ακέραια και χωρίς να σηκώνει μύγα στο σπαθί της για να καταλήξει ευάλωτη και κατακερματισμένη. Αντίστροφη πορεία ακολούθησε η Μαγδαληνή Μπεκρή, ο ρόλος της οποίας ξεκίνησε ηθικά ακμαίος για να καταλήξει ηθικά έκπτωτος. Μαεστρία στην απόδοση και από τις δύο.
Μία πολύ μικρή παρατήρηση (–) που πρέπει να υπογραμμισθεί ήταν κάποιες επαναλήψεις του κειμένου που προκάλεσαν τα αμήχανα γέλια των θεατών, αλλοιώνοντας το ύφος του κειμένου. Ίσως θα έπρεπε να «μαζευτούν», ώστε η καθαρή ατμόσφαιρα θρίλερ που επιδιώκεται να δημιουργηθεί να είναι απόλυτα επιτυχημένη. Σε τέτοια σοβαρά κείμενα που μιλάνε νοηματικά, τα πιο χιουμοριστικά σημεία περιττεύουν.
Συνολικά (=), θα λέγαμε πως η παράσταση είναι μία απρόσμενη έκπληξη της σεζόν. Ένα εξαιρετικό κείμενο που στάθηκε επάξια και πλαισιώθηκε από ένα επιτυχημένο σύνολο σκηνοθεσίας, ερμηνειών και λοιπών στοιχείων. Μία παράσταση γροθιά στο στομάχι που αξίζει να παρακολουθήσετε… Οι συντελεστές πρέπει να σκεφτούν πολύ σοβαρά μία μεγαλύτερη παράταση… Σπεύστε!
Βαθμολογία: 7,9/10
ALTE FABLON
«Το Πλυντήριο» του Θανάση Τριαρίδη.
Σε ένα πολύ κοντινό μέλλον (ή και σε ένα ακόμη κοντινότερο παρόν) δυο γυναίκες συναντιούνται τρεις φορές σε ένα δημόσιο πλυντήριο ρούχων. Στις συναντήσεις τους μιλούνε για τα παιδιά τους, για τα εκπαιδευτικά ντοκιμαντέρ του Διαδικτύου, για την τρομερή δύναμη της Εξέλιξης. Ωστόσο
Σκηνοθεσία: Γιάννης Παρασκευόπουλος. Ερμηνεύουν: Ελένη Δημοπούλου, Μαγδαληνή Μπεκρή.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21:15 και Κυριακή 19:15 (έως Κυριακή25/02)
-Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ.
