Προσπαθώντας να νιώσω «Ωραίος και σέξυ» | Πέρα από αυτό που βλέπεις | Νέλη Βυζαντιάδου

Όλοι έχουμε μέσα μας έναν Άλαν που έχει πληγωθεί, έχει απορριφθεί, έχει παραιτηθεί, έχει εγκαταλειφθεί. Πώς είναι άραγε η επόμενη μέρα ενός χωρισμού;

Γράφει η Νέλη Βυζαντιάδου για την Κουλτουρόσουπα.

Το ζέσταμα

Ήθελα οπωσδήποτε να δω αυτήν την παράσταση γιατί έπαιζε ένας αγαπημένος φίλος και συνεργάτης μου οπότε το λιγότερο που μπορούσα να κάνω ήταν να τον απολαύσω επί σκηνής. Δεν ήξερα την υπόθεση του έργου παρά μόνο το ότι επρόκειτο για την ιστορία ενός ανθρώπου που προσπαθεί να διαχειριστεί το χωρισμό από τη γυναίκα που είχε αγαπήσει και παντρευτεί.

Φανταζόμουν λοιπόν να δω μια ιστορία που θα επικεντρωνόταν σε όλα τα βασανιστικά συναισθήματα που χαρακτηρίζουν τη φάση μετά το χωρισμό αλλά και την προσπάθεια του πρωταγωνιστή να βρει τις ισορροπίες του μετά την απώλεια.

Η δράση

Ο Άλαν, ο πρωταγωνιστής, δυσκολεύεται να ξεπεράσει το χωρισμό του από τη Νάνσυ η οποία του ανακοίνωσε πως δεν άντεχε άλλο να μένει σε αυτό το γάμο και ήθελε διαζύγιο. Κι όσο έβλεπα την προσπάθεια του Άλαν να χωνέψει αυτήν την απόφαση και να αποδεχθεί το γεγονός του χωρισμού, τόσο σκεφτόμουν τον πυρηνικό φόβο της εγκατάλειψης που έχουμε όλοι οι άνθρωποι και που έχουμε βιώσει τουλάχιστον μια φορά στη ζωή μας για να μην πω κάθε φορά που ερωτευόμαστε και μπαίνουμε σε σχέση. Η Λίντα, φίλη του Άλαν, επιχειρεί να εξηγήσει αυτά που νιώθει ο Άλαν θυμίζοντας του ότι για όλα φταίει η παιδική μας ηλικία. Λέει μάλιστα πως το να χωρίσουν οι γονείς μας σε μικρή ηλικία, μας δημιουργεί εύκολα το σύνδρομο της εγκατάλειψης.

Παρά την προσπάθεια της Λίντα και του άντρα της Ντιγκ, καρδιακών φίλων του Άλαν, να τον παρηγορήσουν, εκείνος εξακολουθεί να νιώθει ανασφαλής και να αγχώνεται στην προοπτική ενός επόμενου ραντεβού. Κι αν δεν αποδειχθεί επαρκής; Κι αν δεν αρέσει στη γυναίκα που θα γνωρίσει; Κι αν αυτή με τη σειρά της τον αφήσει πάλι; Μήπως τελικά η λύση είναι να μην επενδύσει ξανά σε μια γυναίκα; Μήπως θα ήταν καλύτερα να μείνει μόνος του;

Η σκηνή που ξεχώρισα ήταν η σκηνή στην οποία ο Άλαν κάνει τα πάντα για να πείσει τον εαυτό του  και μετά τους άλλους ότι αξίζει. Δεν είναι εύκολο να θυμηθεί πώς ήταν η ζωή του προτού γνωρίσει τη γυναίκα που τον πλήγωσε. Δεν είναι εύκολο να επανασυνδεθεί με την αξία του. Αν είχε ποτέ πιστέψει ότι είχε αξία. Η απόρριψη που βίωσε πάντως διέλυσε τη σταθερότητα μέσα του και τον έκανε εξαιρετικά εύθραυστο. Κι αυτό συμβαίνει με όλους μας και όχι μόνο με τον Άλαν. Η απόρριψη βιώνεται πολύ άσχημα καθώς απειλεί την εσωτερική μας ισορροπία και θέτει σε κίνδυνο τη σωματική μας ασφάλεια. Όλοι θέλουμε να αρέσουμε στον άνθρωπο που μας αρέσει και που επιλέγουμε να έχουμε δίπλα μας για σύντροφο. Όλοι επιθυμούμε την αποδοχή του και επιδιώκουμε να είμαστε σημαντικοί. Όταν όμως αυτό δεν συμβαίνει, τότε αρχίζουμε να στρεφόμαστε εναντίον του εαυτού μας και να αμφισβητούμε την αξία μας. Όσο πιο πολύ θυμώνουμε με τον εαυτό μας, τόσο πιο ανάξιοι νιώθουμε. Κι όσο πιο ανάξιοι νιώθουμε, τόσο πιο αδέξιοι γινόμαστε. Κι όσο πιο αδέξιοι γινόμαστε, τόσο λιγότερες οι πιθανότητες να ρισκάρουμε να γνωρίσουμε έναν άλλον άνθρωπο.

Η σκηνή που με προβλημάτισε ήταν η σκηνή στην οποία ο Άλαν έρχεται πολύ κοντά με τη Λίντα διαπιστώνοντας πόσο μοιάζουν οι δυο τους αλλά παρόλα αυτά η Λίντα παραμένει κοντά στο Ντιγκ αγνοώντας το γεγονός ότι δεν είναι ευτυχισμένη μαζί του. Είναι θλιβερό να μένει κανείς σε μια σχέση ακόμα κι όταν δεν περνά καλά. Ακόμα κι όταν δεν τον καλύπτει. Ακόμα κι όταν μαραίνεται μέσα σε αυτήν. Κι είναι ακόμα πιο θλιβερό να ξέρει πως κάπου εκεί έξω υπάρχει ο κατάλληλος σύντροφος αλλά του γυρίζει την πλάτη. Είναι πολύ συνηθισμένο να διαλέγει κανείς το οικείο για να μη ρισκάρει να δοκιμάσει το καινούργιο. Κι αυτό συμβαίνει πολύ συχνά στις συντροφικές σχέσεις.

Η ατάκα που θα θυμάμαι ήταν η ατάκα που είπε ο Ντιγκ στον Άλαν προκειμένου να τον ενθαρρύνει να προχωρήσει στη ζωή του κάνοντας το επόμενο βήμα και βγαίνοντας επιτέλους σε ένα ραντεβού. Του είπε λοιπόν: ‘Πώς να στο εξηγήσω; Έκανες μια επένδυση συναισθημάτων σε αξίες που δεν αποδώσανε και η υπόθεση χρεωκόπησε. Και τι κάνουμε σε αυτήν την περίπτωση; Επενδύουμε σε νέες αξίες που θα μας φέρουν ένα σίγουρο εισόδημα’. Πόσο πιο απλά να περιγράψει τον έρωτα; Πόσο πιο ωμά να σκιαγραφήσει την επένδυση σε έναν άνθρωπο; Κι όμως αυτή είναι η αλήθεια. Επενδύουμε συναισθήματα όταν ερωτευόμαστε. Συναισθήματα και προσδοκίες. Συναισθήματα, προσδοκίες και όνειρα. Κι όταν αυτά δεν αποδίδουν, χάνουμε. Κι όταν χάνουμε, αποδιοργανωνόμαστε. Κι όταν χάνουμε, αποδιοργανωνόμαστε και χρεωκοπούμε συναισθηματικά γιατί νιώθουμε ότι έχουμε χάσει κάθε διάθεση για ζωή.

Λίγο προτού δω την τελευταία σκηνή της παράστασης έφερα στο μυαλό μου τα λόγια του Ουίλιαμ Σαίξπηρ: ‘Αν αγάπησες και πόνεσες, αγάπα περισσότερο. Αν αγάπησες περισσότερο και πόνεσες περισσότερο, αγάπα ακόμα περισσότερο. Αν αγάπησες ακόμα περισσότερο και πόνεσες ακόμα περισσότερο, αγάπα περισσότερο ώσπου να μην πονάει άλλο’. Θα καταφέρουμε άραγε να αγαπήσουμε τόσο ώσπου να μην πονάμε άλλο; Γιατί όλοι μας έχουμε μέσα μας έναν Άλαν που έχει πληγωθεί, έχει απορριφθεί, έχει εγκαταλειφθεί, έχει παραιτηθεί. Αναρωτιόμουν όμως και κάτι ακόμα. Θα καταφέρουμε άραγε να διεκδικήσουμε αυτό που μας αξίζει; Γιατί όλοι μας έχουμε μέσα μας μια Λίντα που έχει κάνει πίσω, φοβήθηκε, έμεινε στο επώδυνο, δεν πάλεψε για το καλύτερο.

Το κλείσιμο

Και να σκεφτεί κανείς πως ήθελα να δω αυτήν την παράσταση μόνο και μόνο για να δω επί σκηνής το φίλο μου τον Κωνσταντίνο. Τελικά ήταν μια πλούσια εμπειρία τουλάχιστον για μένα. Προβληματίστηκα, θυμήθηκα, αναλογίστηκα, αξιολόγησα, σκέφτηκα. Έτσι κι αλλιώς η αγάπη και η συντροφικότητα δίνουν πάντα τροφή για σκέψη και γεννούν απορίες.

Η αίσθηση με την οποία έμεινα ήταν πως αξίζει να παλεύει κανείς για την επόμενη μέρα στη ζωή του. Η επόμενη μέρα είναι πάντα διαφορετική. Καλύτερη ή χειρότερη αλλά διαφορετική. Κι αν τελικά δεν ζήσει κανείς αυτό, που θέλει, ούτε την επόμενη μέρα αυτό θα σημαίνει πως δεν το ήθελε αρκετά. Ο Νίκος Καζαντζάκης δήλωνε ξεκάθαρα πως ό,τι δεν συνέβη ποτέ, είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά.

ΣΟΦΟΥΛΗ

«Ωραίος & Sexy» του Γούντι Άλεν.

Δε με γουστάρεις πια, ε; Θα το κάνω το διαμέρισμα νάιτ κλαμπ!» Νέα Υόρκη, 1972. Ο πρωταγωνιστής μας, ο Άλλαν, χώρισε. Όπως εσύ, πριν δύο μήνες. Θα καταφέρει να αντιμετωπίσει ώριμα και με ηρεμία την κατάσταση;

Σκηνοθεσία: Γιώργος Μιχαλάκος. Ερμηνεύουν: Ανθούλα Αηδώνη, Γιάννης Μαυρόπουλος, Ιωάννης Καμπούρης, Βικτώρια Παπαδοπούλου Σισκοπούλου, Κωνσταντίνος Τσώνης.

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Κάθε Τρίτη και Πέμπτη στις 21:15 (Από 9/1)
-Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ.