Τα παραμύθια των αδελφών Γκριμ πολλοί τα γνωρίζουν κι ακόμη περισσότεροι τα έχουν αγαπήσει εξαιτίας όλων των εμπορικών πατέντων που εκμεταλλεύονται το περιεχόμενό τους, τις ταινίες της Disney, για παράδειγμα, ή όλα τα παιχνίδια με θέμα την Κοκκινοσκουφίτσα, την Ραπουνζέλ ή τους Χάνσελ και Γκρέτελ. Εξαιρώντας το ελαφρώς μακάβριο, μα πάντα αναγκαίο, στοιχείο του ότι πάντα θα υπάρχει κάποιος χαρακτήρας με κανιβαλιστικές ή έστω σαδιστικές διαθέσεις, στα παραμύθια αυτά υπάρχει ΠΑΝΤΑ το πολυπόθητο happy end συνήθως με μια πανέμορφη κοπέλα να ζει ευτυχισμένη στο πλάι ενός γενναίου και γοητευτικού κροίσου. Αν, ωστόσο, η Χιονάτη μας, ας πούμε, ήταν πνεύμα ελεύθερο, αποδεσμευμένο από συμβάσεις, που γεννά η φαντασία των απανταχού οκτάχρονων, τί θα γινόταν τότε;
Η εν λόγω ηρωίδα είναι βεβαίως πανέμορφη και υπερβολικά γενναία και για να μη «σπάσω» και εντελώς το καλούπι των Γκριμ θα την αφήσω ως έχει. Ίδιοι θα παραμείνουν στην εκδοχή μου και η κακιά μητριά-βασίλισσα, ο φιλεύσπλαχνος κυνηγός, ο «έχει όλο το πακέτο» πρίγκιπας και οι επτά νάνοι. Η Χιονάτη, λοιπόν, παρά το ότι εγκαταλείπεται μόνη στο δάσος, αποδεικνύει ότι είναι «σκληρό καρύδι, αφού καταφέρνει να βρει την κομπανία των νάνων, τους κερδίζει με το χαρακτήρα της και ζουν μαζί μέχρι να γνωρίσει και αυτή τον πρίγκιπά της. Κλασικό, αγαπημένο, αλλά βρωμάει και λίγο ναφθαλίνη. Μια πιο ρεαλιστική εκδοχή ίσως ενθάρρυνε ένα ειδύλλιο μεταξύ της ηρωίδας και ενός από τους νάνους, για παράδειγμα του Σοφού! Και αυτό, γιατί οι έρωτες οι ρίαλ είναι οι απροσδόκητοι, οι ασυμβίβαστοι και κυρίως οι καταδικασμένοι…
… Ζώντας όλη μέρα με τους νάνους, η Χιονάτη ένιωσε πως άνηκε σε αυτήν την οικογένεια με τον πιο απλό τρόπο ζωής. Είχε αρχίσει να αγαπάει κάθε νάνο για τις ιδιαιτερότητές του, ανεχόταν πλέον τα ελαττώματα του Γκρινιάρη ή του Συναχωμένου και τους χειριζόταν τον καθένα τους με εξαιρετική διπλωματία και κατανόηση. Μα για τον Σοφό ένιωθε μέρα με τη μέρα κάτι να ανθίζει στην καρδιά της. Οι ατέλειωτες συζητήσεις που έκαναν το βράδυ, όταν οι άλλοι κοιμούνταν, η σιγουριά στο βλέμμα του, η στοργή και η ασφάλεια που της παρείχε τη γοήτευαν και έκαναν την καρδιά της να πάλλεται σαν τρελή, όταν βρισκόταν κοντά του…
Αυτή θα ήταν η δική μου εναλλακτική αφήγηση σε ένα παραμύθι για ενήλικες. Αν διάβαζαν την εκδοχή μου μικρά κοριτσάκια, θα έκαναν έναν μορφασμό αηδίας. Ο έρωτας αυτός είναι χαμένος από χέρι για το αναγνωστικό κοινό, γιατί, βλέπεις, όλοι συνήθισαν στο ότι η Χιονάτη υπακούει και αυτή στον νόμο που υπαγορεύει ότι τελικά καταλήγουμε με αυτόν που είναι ορθολογικά καλύτερος για μας.
Την Χιονάτη και τον νάνο τους χωρίζει χάσμα αφενός ηλικιακό, αφετέρου… εμφανισιακό. Όσα χρονάκια ρίχνει στην ηρωίδα ο νάνος, τόσους πόντους ύψους ρίχνει και αυτή σε εκείνον. Επιπλέον, όλοι θα απογοητευτούν, αν τελικά η Χιονάτη το σκάσει με τον Σοφό και ο πρίγκιπας μείνει μπακούρι. Το αληθινό φιλί της αγάπης δε θα δοθεί ποτέ και το παραμύθι ίσως πάψει να έχει και νόημα. Έρωτας καταδικασμένος, λοιπόν.
Όμως, για εσάς που βλέπετε και Game of Thrones φανταστείτε τον Σοφό κάπως σαν τον Tyrion Lannister. Έναν τύπο τρομερά πνευματώδη, με λεπτούς τρόπους και ασυναγώνιστο χιούμορ που όσο υστερεί σε μπόι τόσο ξέρει να κερδίζει μια γυναίκα. Πώς να μην ερωτευτεί μετά η άμαθη Χιονάτη έναν άντρα τόσο ξεχωριστό που εισέβαλε εντελώς απρόβλεπτα στη ζωή της;
Η Χιονάτη αυτή θα μπορούσε να είναι ο καθένας, η καθεμιά από μας που ένιωσε ότι βρίσκεται σε συναισθηματικό αδιέξοδο. Που αισθάνθηκε κάτι δυνατό για το απαγορευμένο, το μη αποδεκτό από τους άλλους. Δεν είναι λίγες οι φορές που ερωτευτήκαμε κάτι που φαινομενικά δε μας ταιριάζει, το δοκιμάσαμε και απέτυχε ή δειλιάσαμε και δε το αφήσαμε ποτέ να εξελιχθεί.
Δε σκόπευα να γράψω κάτι δακρύβρεχτο, που να ξεχειλίζει συναίσθημα και να συγκινεί την μέση έφηβη. Ήθελα, απλώς, να δώσω τη δική μου «ώριμη, ενήλικη» εκδοχή ενός παραμυθιού με ερωτικό στοιχείο. Εξάλλου, αφού το αλάτι στη ζωή είναι η ανατροπή, γιατί να μην είναι τελικά και στο παραμύθι καθενός μας;
