Από την Ντόρα Παπάζη.
Με γοητεύουν οι περίεργες λέξεις, το υπνοδωμάτιό μου έχει αρχίσει ήδη να αναδίδει πασχαλιές και αγιόκλημα –και ας τα φυτεύει η γιαγιά στο χωριό, χιλιόμετρα μακριά- το μαξιλάρι μου είναι φουσκωτό όχι από αφρολέξ, αλλά από μαζεμένα όνειρα όλου του χειμώνα και συχνά πυκνά βάζω στη διαπασών να ακούγεται η «Ηλιόπετρα». Κατάλαβες και συ, φαντάζομαι, ότι η άνοιξη δεν έχει εισβάλει μόνο στο δωμάτιο, αλλά τρύπωσε και στην καρδιά. Όταν ήμουν μικρή, τέτοια εποχή κάθε χρόνο, έλεγαν οι «μεγάλοι» πως με έπιαναν τα «εαρινά» και ζωήρευα και έτρεχα και άφηνα τις μέλισσες να με τσιμπούν και τραγουδούσα και ένιωθε αφόρητη φαγούρα παντού στο σώμα. 15 χρόνια αργότερα και ακόμη δεν πολυκατάλαβα τι είναι τα «εαρινά» -κάποιου είδους αλλεργία; Να μου στείλετε μήνυμα, άμα το έχετε διαλευκάνει το μυστήριο -μα σας μιλώ για αναστάτωση.
Τη νιώθεις σε κάθε κύτταρό σου. Σε παιδεύει, δυσφορείς, κάνεις ξόρκια να την αποτάξεις, να ησυχάσει το μυαλό, ο οργανισμός, μα αυτή ανυποχώρητη, εκεί, να επιμένει. Ξέρεις ότι έχεις δουλειά, διάβασμα για εξεταστική, οικογένεια, θέματα υγείας και αυτή η ρημάδα ακλόνητη μένει, να σ’ εκδικηθεί. Η άνοιξη σ’ εκδικείται σπέρνοντας την αναστάτωσή της στα μύχια της ψυχής σου. Παίρνει τη ρεβάνς, γιατί αντί να της παραδοθείς και να απολαύσεις τα αρώματα, να γευτείς τους γλυκούς καρπούς της, να ζήσεις, να ερωτευτείς, επιδεικτικά την αγνοείς και δαπανάς τις στιγμές της σε μια «πεζή» καθημερινότητα.
.
.
Τον έρωτα την άνοιξη δε θα τον απολαύσεις. Θα συμβεί καταναγκαστικά, επειδή αυτό προστάζει η φύση, η επιστροφή των χελιδονιών, οι παπαρούνες που ανθίζουν, τα όμορφα γυναικεία πόδια. Αυτά που τόσο καιρό ασφυκτιούσαν στα τζιν και στα καλσόν αποκαλύπτονται τώρα με τα κοντά φουστάνια, ένα βήμα πιο κοντά στην «εαρινή σου αναστάτωση». Ο ήλιος κάνει τα μαλλιά του Κλέαρχου να φαίνονται καραμελί, καθώς το φως πέφτει πάνω του και εσύ, γλυκιά μου, που στο προηγούμενο εξάμηνο δε δέχτηκες να αναλάβετε μαζί την εργασία για την Ανόργανη Χημεία ΙΙ, τώρα τραβάς τα μαλλιά σου για δύο λόγους. Αφενός γιατί κόπηκες στο μάθημα, αφετέρου επειδή ο Κλέαρχος είναι τελικά σκέτη γοητεία και εσύ τον έχασες. Διττή η ρεβάνς του συμφοιτητή.
Τα σκιρτήματα στην καρδιά για κάποια αγάπη του χθες μήπως επανεμφανίστηκαν; Υποφέρεις από αναμνήσεις της περασμένης άνοιξης λουσμένες στο φως; Το έαρ φέρνει τα φτερνίσματα, για να σε βασανίσει που δε φέρθηκες καλά –δεν είναι απλώς μιαν αλλεργία, ψέματα όλα- αλλά εσύ αθώα θα δηλώνεις πως «κάποιος σε σκέφτεται», για να νιώθεις λίγο καλύτερα με τον εαυτό σου. Αψού! Πείτε μου έναν τριψήφιο, να δω ποιο είναι το θύμα μου. Ή μήπως αποτελώ εγώ το δικό του;
Θηλυκά, αρσενικά και να δούμε ποιος θα τυλίξει τον άλλον, όχι μεταφορικά, αλλά με ένα φλις κουβερτάκι το βράδυ στο κρεβάτι, γιατί έπιασε η ζέστη και το πάπλωμα δεν αντέχεται. «Τα σώματα που σμίγουν» μέσα στο σκοτάδι «φεγγίτες» να αφήνουν το ασημένιο φεγγάρι του Απριλίου να ρίχνει λίγο φως, να βλέπουμε το συναίσθημα λίγο πιο καθαρά. Να μην το αρνούμαστε, να μην το μπερδεύουμε. Να μη βαφτιστεί καταλάθος η υπέρμετρη χαρά της στιγμής «σημείο καμπής» για την ερωτική ζωή και γίνουν σφάλματα. Πάλι η άνοιξη θα φταίει, μα μην αποποιηθείς και εσύ τις ευθύνες σου. Σε παρακαλώ.
Συγγνώμη, παρασύρθηκα. «Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω», όπου αναμάρτητος, όποιος δεν παρασύρθηκε ουδέποτε από την άνοιξη και τα τσαλιμάκια της. Μετά τα αντικαταθλιπτικά, που χορηγήσαμε τον Σεπτέμβρη, σου γράφω μια συνταγή για αντιισταμινικά. Να βολευτεί, καταρχάς, η αλλεργία σου και όταν έρθει η ώρα «να πάρει τη ρεβάνς» η άνοιξη σημειώνω και τον αριθμό μου ως γραμμή ψυχολογικής υποστήριξης.
.
Φωτογραφικό υλικό
