Γουόντερλαντ.
Από την Ντόρα Παπάζη.
.
Ένας όχι και τόσο σημαντικός πρόλογος του παρόντος κειμένου εκ των υστέρων διατυπωμένος:
Το κείμενο αυτό θα τιτλοφορούνταν «Οι μεγάλες της ζωής οι αποφάσεις». Άλλαξα γνώμη εχθές το βράδυ που η κουλτουροσουπαία μου φίλη, Μαρία Διαμαντοπούλου, ανέβασε την εικόνα που συνοδεύει το κείμενο αυτό στα προσφιλή σόσιαλ. Όποιος διαθέτει εγκέφαλο που χειμάζεται από συνειρμούς από τότε που γεννήθηκε, θα με συναισθανθεί στο τέλος της ανάγνωσης. Απλώς ένιωσα διαβάζοντας για άλλη μια φορά ό,τι είχα ήδη γράψει πως όλες αυτές τελικά οι αποφάσεις μπορούν και να σε ανταμείψουν με δωρεάν εισιτήριο για την προσωπική σου Γουόντερλαντ.
Στο κυρίως τώρα:
Βήμα πρώτο: Η πρώτη σου απόφαση να γίνεις αποφασιστικός και η υλοποίησή της. Να δώσεις το σύνθημα στους εγκεφαλικούς νευρώνες να λένε «όχι», «δε θέλω», «θα το κάνω» και όντως να το εννοούν. Οι άνθρωποι αγαπούν να βασανίζονται για «τους τύπους» παραγκωνίζοντας προσωπικές επιδιώξεις και πόθους ευσεβείς, αλλά τυφλά ακολουθώντας αυτό που κάποιος τρίτος ορίζει για ορθό και καλό. Ενώ θαρρεί, λοιπόν, ότι ο δυναμισμός, η αυτονομία και η αυτοεπιβολή δεν εκλείπουν από την λίστα με τα προσωπικά του χαρακτηριστικά, ο άνθρωπος ξεχνά να «ξεδιψάσει το μέσα του» με αποφάσεις που θα ευεργετήσουν τον ίδιο. Οι δισταγμοί μιας ζωής παραφυλάνε στη γωνία, για να μην αφήσουν να υλοποιηθεί μια σημαντική απόφαση…
Οι αναποφάσιστοι άνθρωποι ταΐζουν το φόβο –που είναι γεγονός πως φύσει ενυπάρχει με διάφορα άλλα μέσα μας- με τους δισταγμούς τους και αυτός θεριεύει μέρα με τη μέρα. «Ο Γιάννης που δεν ήξερε τον φόβο» είναι άλλο ένα ανατριχιαστικό παραμυθάκι των Γκριμ για παιδιά, η πραγματικότητα είναι ότι οι ενδοιασμοί, η αγωνία και ο τρόμος θα είναι εκεί, η ουσία είναι στο να τα αγνοείς επιδεικτικά και να γίνεις ο νέος Γιάννης. Να πάει και λίγο παρακάτω η ιστορία και να γίνουν πράγματα που ποτέ δεν πίστευες ότι εσύ μπορείς να τολμήσεις… Να κάνεις ελεύθερη πτώση από αεροπλάνο μέχρι να γίνεις ερωτικός μετανάστης για δυο μάτια γαλανά. Φοβάσαι; Τι ιστορίες θα έχεις να λες αύριο στα εγγόνια μας;
Το εισιτήριο για Γουόντερλαντ μάλλον θα κοστίσει μερικές αποτυχίες και λίγο κλάμα, όχι λόγω πεσιμισμού, αλλά επειδή αυτά θα κάνουν την καρδιά πιο δυνατή για τις επόμενες ευχάριστες συγκινήσεις. Για να μπορεί να αντέξει τις συσπάσεις που το γέλιο προκαλεί και την ταχυπαλμία που ο έρωτας γεννά… Να μπορείς να συγχωρείς! Αυτό είναι που χρειάζεται και το μεγαλύτερο σθένος, αυτό είναι που κάνουν οι ανάμεσά μας πραγματικά γενναίοι, καθώς οι μικρότητες δε χωρούν στους κήπους της μεγάλης ευτυχίας. Τα αυτιά να μην τα κλείνεις στη «συγγνώμη», να τη δέχεσαι και μετά να μην ξεχνάς το δώρο που έκανες όχι στον άλλον, μα στον ίδιο τον εαυτό σου.
Να αγκαλιάζεσαι σφιχτά και να αφήνεις να σε αγαπούν. Να εκθέτεις το μέσα σου σε ό,τι το αξίζει ακόμη και αν οι προηγούμενες εμπειρίες άφησαν θραυσμένα τα αισθήματά σου. Αν αυτό δεν το κάνεις, θα χάσεις αυτό που λέγαμε παραπάνω… Την ταχυπαλμία και το γέλιο που έρχονται μετά τη φουρτούνα της αποτυχίας. Από την άλλη, να μπορείς και να φεύγεις. Τα μπογαλάκια στη βαλίτσα έκτακτης ανάγκης και σαλπάρουμε για Γουόντερλαντ χωρίς τα βάρη και τα κόμπλεξ άλλων. Η ανοχή έχει τα όριά της και αυτό που «αγαπάς» καταντά ύπουλα χειριστικό, αν δεν είσαι σε διαρκή επαγρύπνηση για τα δικά σου «θέλω».
Το «άγνωστο» φαντάζει δραματική ως λέξη, ζοφερό αν είσαι τύπος που τρέμει τη σκιά του, μια σκέτη περιπέτεια για κάποιους λίγους και εκλεκτούς. Αν το αντιμετωπίσεις, όπως στην δεύτερη περίπτωση είναι αποδεδειγμένο πως προχωράς ένα βήμα πιο κοντά στη δικιά σου ευτυχία. Γιατί αποδεσμεύεσαι από αυτά που σε τρώνε και πλάθεις με τη δύναμη –μικρή ή μεγάλη, καμία σημασία- της φαντασίας σου τον κόσμο που εσύ θα θες να ανήκεις.
.
Φωτογραφικό υλικό
