Το… «λαίμαργο» χειμωνιάτικο σπίτι σου! Γιατί η θέρμανση δεν θέλει… ζεστά λόγια αγάπης. Γράφει η Πίτσα Στασινοπούλου.
(1ο μέρος) Καλέ μου φίλε αναγνώστη, αφού εξαντλήσαμε και τα τελευταία αποθέματα υπομονής για να παρακολουθήσουμε την χείριστη παράσταση με τίτλο «Πρόταση Μομφής» και φύγαμε με τα νεύρα κρόσσια… αφού καταναλώσαμε άπειρα λίτρα σόδας για να χωνέψουμε νέα και παλιά μέτρα… αφού εκτονωθήκαμε αναλύοντας σε βάθος τον ρόλο των ΜΑΤ, τον ρόλο των κάγκελων, τον ρόλο της γόβας και τον πόνο κάθε «στερημένης» ή μη βουλευτίνας… είναι νομίζω καιρός να έρθουμε σε θέματα πεζά και πρακτικά γιατί υπάρχει κι αυτή η ρημάδα η καθημερινότητα που δεν βγαίνει η άτιμη με αναλύσεις, θεωρίες και παιχνιδάκια εντυπωσιασμού!
Γιατί αν μου πεις ότι η θέρμανση του σπιτιού σου δεν θέλει καύσιμο, αλλά.. ζεστά λόγια αγάπης από κομματόσκυλα που σε συμπονούν, εγώ θα γίνω πάραυτα το «κοριτσάκι με τα σπίρτα» και θα «μου» βάλω μπουρλότο! Επίσης αν μου πεις ότι, χειμώνας καιρός που έρχεται, εσύ αντιπαρέρχεσαι το θέμα «θέρμανση» γιατί τη βγάζεις με τη λαϊκή ρήση «κρύο, καιρός για δύο», θα σου αντιγυρίσω ότι: α) αν είστε και δύο κρυόκωλοι, από το σμίξιμό σας το πολύ να προκύψει… παγοκολώνα, και β) δεν σου πέρασε καθόλου από το μυαλό ότι μπορεί ξαφνικά το ταίρι σου να αποδημήσει για πιο «θερμά κλίματα» και συ να μείνεις… στα κρύα του λουτρού, κοινώς παγωτό, κοινώς μπακούρι; Οπότε, άσε τα «υπεράνω»… Μπορείς βέβαια να τη βγάλεις (λέμε τώρα..) παραχωμένος κάτω από τόνους βελέντζας, με όλα τα «λευκά είδη» της προίκας σου στους ώμους, ως φορητό παπλωματάδικο, αλλά όσο να ‘ναι, βολικό δεν το λες! Και φαντάσου να ΄ρθει παρ’ ελπίδα, η ώρα «για δύο» και να θες τρία μεροκάματα για ξεφόρτωμα… άστο σου λέω! Οι εναλλακτικές σου είναι χαμένες από χέρι και έτσι μοιραία θα καταφύγεις στους παραδοσιακούς τρόπους θέρμανσης, αν θέλεις να επιζήσεις μέχρι την άνοιξη και να δεις τα λουλούδια ν’ ανθίζουν…
Ναι, το ξέρω, το πετρέλαιο ξεπέρασε την τιμή του χρυσού, τα καλά ξύλα είναι δυσεύρετα, άσε που μπορεί να μη διαθέτεις και τζάκι, το ρεύμα για άλλες πηγές θέρμανσης, φτηνό δεν το λες με τίποτα, και το χειρότερο, το σπίτι σου «μπάζει» από παντού, δεν ζεσταίνεται το ρημάδι και έχει καταντήσει τρύπιος κουμπαράς. Πάνω σ’ αυτό, θέλω να σου πω μια μικρή ιστορία, που ίσως και να την ξέρεις. Πριν από καμιά 30αριά χρόνια, όταν άρχισε να φουντώνει η οικολογική «μόδα» (ελέω ΕΣΠΑ κλπ), ξεκίνησε παράλληλα μια καθ’ όλα υγιής τάση στην κτιριακή δόμηση, με τον όρο «βιοκλιματική». Πρόκειται για μια μεθοδολογία βασισμένη στις πρακτικές των παλιών χτιστάδων – παππούδων μας, σύμφωνα με την οποία ο κατασκευαστής αξιοποιεί όλα τα στοιχεία του μικροκλίματος μιας περιοχής και με κατάλληλες, απλές επιλογές, επιτυγχάνει φυσικό δροσισμό και θέρμανση του κτιρίου. Το όλο εγχείρημα στηρίζεται κυρίως στον τρόπο σχεδιασμού (κατάλληλος προσανατολισμός, θέση και μέγεθος παραθύρων, ειδικά «έξυπνα» ανοίγματα, μελετημένες φυτεύσεις αειθαλών ή φυλλοβόλων θάμνων ή δένδρων κλπ.), καθώς και στην χρήση απλών δομικών και σαφώς λιγότερων μονωτικών υλικών για μέγιστο αποτέλεσμα. Κάποιοι αρχιτέκτονες και μηχανικοί, με όραμα και ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ οικολογική ευαισθησία, έδωσαν αγώνα για να προωθήσουν μια ιδέα εξαιρετικά αποτελεσματική, εύκολα εφαρμόσιμη και κυρίως φτηνότερη από τις συμβατικές κατασκευαστικές λύσεις, αλλά όπως ήταν αναμενόμενο, πολεμήθηκαν τόσο από το συνάφι τους (που έχανε προμήθειες), όσο και από μεγάλες εταιρίες δομικών υλικών και ειδών ψύξης- θέρμανσης. Και παρ’ όλο που κάποια πιλοτικά βιοκλιματικά κτίρια, έδωσαν άριστα αποτελέσματα στον τομέα της εξοικονόμησης ενέργειας, ουδείς «υπουργικός παράγων» ενδιαφέρθηκε σοβαρά για την προώθηση αυτής της πρακτικής, τουλάχιστον στις καινούργιες κατασκευές, σε μια εποχή που η δόμηση ήταν σε οργασμό! Αλλά και η… ρεμούλα επίσης! Αντί αυτού, προτίμησαν τα ανεγκέφαλα «λαμόγια», να πετάξουν λεφτά σε ανεπαρκή μπαλώματα εκ των υστέρων, σε «πιστοποιητικά ενεργειακής απόδοσης», σε πρόστιμα ή σε φόρους… Παλιά, γνωστή, αγαπημένη συνταγή!
Και να ‘μαστε τώρα, εσύ κι εγώ, σε ένα σπίτι, που ενώ θα μπορούσε πανεύκολα από την κατασκευή του με πέντε απλές κι ανέξοδες επιλογές να εξοικονομεί τουλάχιστον το μισό καύσιμο της χρονιάς και να μην είχε καθόλου ανάγκη από κλιματιστικό το καλοκαίρι, να έχει καταντήσει μια… ρουφήχτρα και να μην χορταίνει! Και δεν σου μιλάω για αερολογίες ή ανεδαφικές θεωρίες, έχω ξεναγηθεί ή ίδια σε τέτοια βιοκλιματικά σπίτια (από τα ελάχιστα που υπάρχουν), έχω τσεκάρει τις αποδείξεις για πετρέλαιο και ρεύμα… κι έμεινα κάγκελο! Και ήταν τόσο, μα τόσο απλό! Όπως ας πούμε, τα βορεινά παράθυρα να γίνονταν στενά και μικρά και τα νότια μεγάλα και φαρδιά… Ή να φύτευες στο βορρά αειθαλή φυτά και στο νότο φυλλοβόλα… Ή με δυο-τρία ανοίγματα κοντά σε οροφή και δάπεδο να δημιουργούσες φυσική ανακύκλωση του αέρα και δροσισμό…
Επειδή όμως τα «λαμόγια» (είδες πώς κολλάει παντού τελικά;) δεν επέτρεψαν να είμαστε τυχεροί και να ζούμε σε βιοκλιματικά σπίτια, τώρα που το κεφάλαιο «θέρμανση»… καίει και τσουρουφλίζει την «πονεμένη» τσέπη, στο επόμενο ραντεβού μας σε 15 μέρες θα επανέλθω. Υποθέτω ότι μέχρι τότε θα έχουν πιάσει και τα χειμωνιάτικα κρύα, παρ’ όλο που σύσσωμο το… έθνος το απεύχεται, δεόμενο νυχθημερόν στον Θεό της Ελλάδας! Εγώ όμως, πιστή στο οικολογικό, κοινωνικό και ανθρωπιστικό μου καθήκον, θα σου έχω συγκεκριμένες συμβουλές για το πώς να περιορίσεις δραστικά την «λαιμαργία» του έτσι κι αλλιώς προβληματικού, από άποψη κατανάλωσης ενέργειας, σπιτιού σου. Μέχρι τότε, σε πείσμα… όλου του σύμπαντος, να χαρείς απερίσπαστος τις τελευταίες, απολαυστικές δροσιές του ρομαντικού Νοέμβρη…
Και αυτό, ΔΕΝ είναι… μομφή!
Φωτογραφικό υλικό
