Φιλόζωοι… Φιλάνθρωποι… ή αν το προσφυγάκι ήταν αρκουδάκι! Από την «ΟΙΚΟ…νική Πραγματικότητα» της γεωπόνου Π. Στασινοπούλου.
Η φιλία ως έννοια εκ του ρήματος φιλώ= αγαπώ, προφανώς φέρει θετικό πρόσημο. Ως πρώτο συνθετικό μιας σύνθετης λέξης όμως, αυτό που καθορίζει το θετικό ή αρνητικό περιεχόμενό της, εξαρτάται βεβαίως από το δεύτερο συνθετικό της. Το αντικείμενο της αγάπης από το δρον υποκείμενο – άνθρωπο, σε έναν μακρύτατο κατάλογο από «αγάπες» με ποικίλους αποδέκτες : Τα ζώα, τη φύση, τον συνάθρωπο, την τέχνη, μια ιδέα… Αντικείμενα που χαρακτηρίζουν τους «πομπούς φιλίας» θετικά ως φιλόζωους, φιλάνθρωπους, φιλότεχνους, φιλόσοφους, φιλόξενους κλπ. ή αρνητικά ως φιλόδοξους, φιλοχρήματους, φιλοτομαριστές, φιλοναζιστές κλπ…
Μεταξύ των άπειρων «φιλο-κάτι», η οικολογική στήλη επιλέγει τη θετική κατηγορία «φιλόζωος» και έχοντας σοβαρό λόγο, επιχειρεί να την αντιπαραβάλει με την επίσης θετική «φιλάνθρωπος»- βάσει της ετυμολογίας και όχι της συμβατικής έννοιας του όρου. Είχε και έχει πάμπολλες αφορμές να το πράξει, ωστόσο η τελευταία είναι πολύ χαρακτηριστική και αφορά στο «ανάπηρο αρκουδάκι Ούσκο» που περιθάλπτει ο Αρκτούρος. Του οποίου το ιατρικό ιστορικό κάνει το γύρο του διαδικτύου σαρώνοντας σε λάικ και λοιπά … ζουζουνίστικα και εντυπωσιάζει με τις απίστευτες λεπτομέρειες. Τραυματίστηκε και έπαθε κάταγμα λεκάνης… μεταφέρθηκε στην Κτηνιατρική Σχολή του ΑΠΘ… έπεσαν πάνω του οι κτηνίατροι… θα μείνει ανάπηρο σέρνοντας τα πίσω πόδια… φιλοξενείται σε ειδικά διαμορφωμένο και προσεκτικά μελετημένο χώρο… θα του αγοράσουν ειδικό αναπηρικό καροτσάκι… ζητούνται δωρεές για την περίθαλψή του.. και βέβαια απολαμβάνει αμέριστη φροντίδα και την αγάπη ΟΛΟΥ του κόσμου!
Πριν το αρκουδάκι ήταν μια αρκούδα… ήταν ένας λύκος… μια χελώνα careta… ένα δελφίνι… μια φώκια… Πάμπολλα ζώα στο έλεος ατυχημάτων, φυσικών καταστροφών, σαδιστών, απρόσεκτων, στυγνών εμπόρων. Ζώα που η προσωπική τους τραγική ιστορία τα έχει συχνά αναδείξει σε… ζωο-σταρ πρώτης γραμμής κερδίζοντας εν ριπή οφθαλμού το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης και κάνοντας τις καρδιές των απανταχού φιλόζωων να ραγίσουν. Οι οποίοι με τις άπειρες οργανώσεις τους κινητοποιούνται πάραυτα και με ένα «σφύριγμα» τρέχουν ασθμαίνοντες για να παράσχουν τις υπηρεσίες τους και να προσφέρουν περίσσευμα αγάπης στο εκάστοτε θύμα. Πάνω στο οποίο θα σκύψουν συγκινητικά λογής ειδικοί και γιατροί, κάμερες και φωτογράφοι, εθελοντές και αρχές, ιδρύματα και οργανισμοί. Μέχρι την αποκατάσταση μετά από υπερπροσπάθειες που θα γιορταστεί πανηγυρικά με φιέστες και κανάλια ως σώου… Δεν θέλω να μακρηγορώ με παραδείγματα που κατά καιρούς έχουμε δει όλοι.
Και έρχομαι στο έτερο «στοιχείο» της φύσης, το ον «άνθρωπος» – σε θέση θύματος και όχι θύτη. Όταν ως δίποδο ζώο υφίσταται όλες τις ανωτέρω και πολύ περισσότερες συνέπειες από ατυχήματα, φυσικές καταστροφές, σαδιστές, εκμεταλλευτές, πολεμοκάπηλους, εμπόρους και γενικώς από τα χείριστα δείγματα του συναφιού του! Συν- ανθρώπους που ασκούν πάνω του ΒΙΑ αδιακρίτως σε όλες τις αισχρές εκδοχές της, αφήνοντας πίσω ανυπεράσπιστα θύματα, πολλαπλά τραυματισμένα. Θύματα ακόμη απρόβλεπτων φυσικών φαινομένων ή ατυχημάτων, όταν η «κακιά στιγμή» ήταν εκεί… Θύματα ανεξαρτήτως χρώματος, θρησκεύματος, φύλου, ηλικίας… Θύματα σεισμών, πλημμυρών, πείνας, τροχαίων, διωγμών, πολέμων… όσα εξ αυτών επέζησαν εν μέσω μαζικών θανάτων, κουβαλώντας δια βίου μια αναπηρία σε ψυχή και σώμα.
Μόνο που στην περίπτωσή τους η μαζικότητα ενός γεγονότος καταπίνει την ατομικότητα των ανθρώπων, καταγραμμένων στα θλιβερά συμβάντα ως νούμερα και ποσοστά. Ξεχνώντας ότι τα νούμερα αντιστοιχούν σε ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ- ΜΟΝΑΔΕΣ, σε προσωπικές τραγικές ιστορίες, καταδικασμένες στο περιθώριο των παραλειπόμενων και ΑΝ… Ή στην καλύτερη, κάποιες από αυτές, ίσως εμπνεύσουν έναν λογοτέχνη για το βιβλίο του και ΑΝ… Είναι απολύτως σίγουρο ότι μεταξύ των νυν Σύριων προσφύγων για παράδειγμα, αλλά και μεταξύ όλων των κατά καιρούς θυμάτων βίας, πολέμων ή καταστροφών… υπήρξαν και υπάρχουν πολλά αθώα, ανυπεράσπιστα παιδιά που «έσπασαν τη λεκάνη και θα μείνουν ανάπηρα σέρνοντας τα πόδια» σαν το αρκουδάκι Ούσκο… Σέρνοντας πιθανόν κι άλλα μέλη του σώματος ταυτόχρονα με την παράλυτη ψυχή τους.
Αλλά ΤΙ ΕΙΡΩΝΕΊΑ! Αυτά τα άπειρα παιδιά ενός κατώτερου θεού, ουδέποτε θα δουν την ατομική τους ιστορία με ονοματεπώνυμο να φιγουράρει σε οθόνες ή διαδίκτυο… ουδέποτε θα αξιωθούν την αμέριστη φροντίδα γιατρών και ειδικών να πέφτουν πάνω τους για να αποκαταστήσουν τις βλάβες… ουδέποτε θα φιλοξενηθούν σε «κατάλληλα διαμορφωμένο χώρο»… ουδέποτε το θέμα τους θα γίνει σημαία κινητοποίησης, πανώ στους δρόμους, αιτία συλλογής υπογραφών… Θα παραμείνουν απρόσωπα νούμερα σε καταγραφές θυμάτων στην κατηγορία «γυναικόπαιδα» και το μέγιστο που θα αξιωθούν- ΑΝ όλως τυχαίως η εικόνα τους φτάσει στην οθόνη- είναι ο οίκτος «αχ τα καημένα» ή σε έκρηξη ευαισθησίας ένα αθέλητο δάκρυ μέχρι να πέσουν διαφημίσεις…
Σε παρόμοιες περιπτώσεις αναρωτιέσαι: ΤΙ είναι αυτό που κάνει τον «κάθε Ούσκο» ως αρκουδάκι- χελωνάκι- κροκοδειλάκι- τιγράκι και λοιπά εις – άκι μέλη του ζωϊκού βασιλείου, ΤΟΣΟ προνομιούχα στο ανθρώπινο ενδιαφέρον και φροντίδα, έναντι του κάθε πνιγμένου «επώνυμου» Αϊλάν ή «ανώνυμων» Οσμάν, Μουχτάρ, Μαριάμ και άπειρα άλλα παιδ-άκια, μέλη του ανθρώπινου βασιλείου; ΤΙ είναι αυτό που κάνει τον άνθρωπο ΤΟΣΟ ευαίσθητο απέναντι στα τετράποδα ως φιλόζωος και ΤΟΣΟ αδιάφορο απέναντι στα δίποδα της οικογενείας του, ως ΜΗ φιλάνθρωπος;
Και δεν αναφέρομαι απαραίτητα σε ακραία τραγικά περιστατικά σαν το σύγχρονο δράμα των κατατρεγμένων, πνιγμένων προσφύγων, αλλά και σε συνήθη της καθημερινότητας του δρόμου. Σε ανθρώπους –θύματα σκληρής εκμετάλλευσης, σε παιδιά των φαναριών, σε παιδιά κακοποιημένα στο διπλανό σπίτι… ΤΙ είναι αυτό που κάνει τον φιλόζωο μόλις συναντήσει στο δρόμο ένα παρατημένο ή χτυπημένο σκυλί, μια εγκλωβισμένη γάτα, ένα οποιοδήποτε ζώο σε κίνδυνο να κινητοποιεί άμεσα οργανώσεις, δημοτικές αρχές, πυροσβεστικές κλπ , ενώ στη θέα ενός άστεγου, ενός αξιοθρήνητου επαίτη ή θλιβερού εξαρτημένου ή εκμεταλλευόμενου παιδιού με σημάδια κακοποίησης, να στρέφει την πλάτη, απλά «λυπούμενος»;;;
ΤΙ να υποθέσω ως απάντηση γι αυτή τη γενικευμένη διάκριση υπέρ των πασχόντων ζώων έναντι των πασχόντων ανθρώπων σε συλλογικό επίπεδο; Διότι προφανώς δεν αναφέρομαι σε ατομικά φωτεινά δείγματα όπου η «φιλία» απέναντι στα δύο είδη της φύσης είναι δίκαια μοιρασμένη και η ευαισθησία ΔΕΝ κάνει διαχωρισμούς. Μήπως το γεγονός ότι το ζώο είναι περισσότερο ανυπεράσπιστο από τον άνθρωπο, ακόμη κι όταν μιλάμε για παιδιά; Μήπως οι ενοχές του ανθρώπινου είδους απέναντι στο ζωϊκό για τα εγκλήματα, ακόμη κι όταν οι δράστες των ανθρώπινων θυμάτων παραμένουν οι ίδιοι; Μήπως η εύκολη, ανώδυνη και άνευ ευθύνης εμπλοκή που «τακτοποιεί» βολικά τη συνείδηση; Αφήνοντας τα δύσκολα για άλλους; ΠΟΙΟΥΣ;;;;
ΠΟΥ έχουν χαθεί οι «φίλοι του ανθρώπου» και ανέχονται χρόνια τώρα, τόσα αίσχη, τόσα εγκλήματα, σε τόσα επίπεδα, στους εκπροσώπους του είδους τους; ΠΟΥ είναι οι δυναμικές εξεγέρσεις για το άδικο; ΠΟΥ είναι το νοιάξιμο για τα θύματα; Καμιά φορά σκέφτομαι ότι αν τα πλήθη των αφανισμένων στη θάλασσα ανθρώπων, ήταν κοπάδια δελφινιών σε κίνδυνο, η παγκόσμια συγκίνηση θα είχε χτυπήσει κόκκινο και οι φιλοζωικές οργανώσεις θα είχαν ζώσει νύχτα- μέρα τη Μεσόγειο σε μια τιτάνια επιχείρηση διάσωσης! Κρίμα για την (επιπλέον) ατυχία τους… γεννήθηκαν άνθρωποι και όχι δελφίνια, ρε γαμώτο! Ούτε καν φώκιες ή θαλάσσιες χελώνες ή «Σήφηδες» κροκόδειλοι. Ειλικρινά ΔΕΝ ξέρω… Αυτό που ξέρω είναι ότι ΑΝ η φιλανθρωπία με την έννοια της αγάπης/ αλληλεγγύης/ στήριξης/ μέριμνας για τον πάσχοντα άνθρωπο αντιστοιχούσε- έστω στη μισή της φιλοζωίας απέναντι σε οποιοδήποτε ευάλωτο ζώο… τώρα θα μιλούσαμε για έναν άλλο κόσμο, όπου- αν μη τι άλλο- παιδάκι και αρκουδάκι θα δικαιούνταν ΙΣΗ μεταχείριση…
Φωτογραφικό υλικό
