Η ΑΝΟΥΣΙΑ ΕΠΑΝΑΛΗΠΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΦΑΡΜΟΣΜΕΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ. Από την «ΠΑΝΔΗΜΟ ΜΟΥΣΑ» της ΑΡΙΑΔΝΗΣ ΚΑΝΑΒΑΚΗ.
«Όλα προχωρούν εγώ θα μείνω η ίδια» και αν η πολιτική είχε σάρκα και οστά αυτό θα ισχυριζόταν. Δεν είναι μόνο που καθημερινές ανάγκες τρέχουν με έτη φωτός και οι κοινωνικό/τεχνολογικές ταχύτητες πέρα από κάθε λογική, είναι και που οι ίδιες οι κοινωνίες στον αλληλοσπαραγμό τους σταδιακά προχωρούν, χωρίς την πολιτική που ακόμα και οι ίδιες κατά καιρούς συγκροτούν. Ναι έχουμε μάθει σε ένα πολιτικό σύστημα αξιών και διαδικασιών αλλά τούτη η κυρία αρνείται πεισματικά να μας ακολουθήσει. “Η ανούσια επαναληπτικότητα της εφαρμοσμένης πολιτικής” και ακόμα και ο τίτλος του παρόντος κειμένου είναι περισσότερο φευγάτος/ φευγαλέος και μακροσκελής, από τη στατικότητα της ιδέας που ασπάζεται ή καλύτερα βιώνει.
Εκ του προχείρου διαβάζοντας ή γράφοντας τούτα, στο πεδίο της αμπελοφιλοσοφίας άνευ αμπέλου, πολλοί θα ισχυριστούν ότι η θέση και η θέαση δεν είναι πραγματική .Άλλωστε “πολιτική είναι τα πάντα” κατά τη χιλιοειπωμένη έκφραση, επομένως προς τι ο διαχωρισμός και μάλιστα της εφαρμοσμένης πολιτικής; Δεν είναι πολιτική η καθημερινή μας συναλλαγή, δεν ζούμε σύμφωνα με τους κρατικούς νόμους, δεν καθορίζει την πράξη μας ένα πολιτικό πλαίσιο από κοινού συμφωνημένο ή μήπως δεν προχώρησε ακόμα και στο έρωτα η πολιτική;
Στην εξακρίβωση θα ακολουθήσει πλήθος απόψεων ιδεολογικών, φιλοσοφικών, πολιτικών και ρομαντικών. Ναι, αν υποθέσουμε ότι ως «πολιτική εννοείται το σύνολο των μέτρων που λαμβάνονται και των μεθόδων και διαδικασιών που ακολουθούνται, μέσω των οποίων, ομάδες ανθρώπων οργανώνονται και λειτουργούν, προκειμένου να πετύχουν με τον αποτελεσματικότερο τρόπο και με το μικρότερο δυνατό κόστος τους σκοπούς που επιδιώκουν σε διάφορους τομείς δραστηριοτήτων» τότε καθετί είναι πολιτικό! Ωστόσο «ο όρος εφαρμόζεται τόσο σε κοινωνικές ομάδες ανθρώπων (κόμματα, οργανώσεις, συνδικάτα, συνελεύσεις κατοίκων κλπ), όσο και σε κυβερνήσεις κρατών για τον τρόπο διακυβέρνησης και χειρισμού των διαφόρων υποθέσεων. Η πολιτική είναι συνυφασμένη με την εξουσία και τη δύναμη που πηγάζει από αυτή»*. Και σε αυτή την εξουσία και τη δύναμη της πολιτικής βρίσκεται το αγκάθι της στασιμότητας και της επαναληπτικότητας της όποιας εφαρμογής. Στην ακρίβειά του δεν είναι αγκάθι αλλά τακτική, γιατί η εξουσία αρέσκεται στους αργούς ρυθμούς και στην στασιμότητα της πράξης. Έχει και η ανουσιότητα το σκοπό της αφού καθώς φαίνεται η καθήλωση μεγεθύνει την εξουσία. Τέρας πχ η κρατική μηχανή-ένα από τα παιδιά της πολιτικής εφαρμογής, παρότι τα δικά μας σχέδια/όνειρα μπορεί να είναι αθλητικής ιδιοσυγκρασίας.
Είναι λεπτομερής η διαφορά αλλά επιφέρει ένα βασανιστικό πλέγμα ορατών ή και αοράτων καθυστερήσεων που επηρεάζει τη ζωή μας με τρόπο επαναληπτικά χυδαίο. Η οικογενειοκρατία, η μόνιμη διέξοδος της εκδούλευσης ,ο εργασιακός φόβος και εν τέλει αύτη η ανούσια φαυλότητα της εφαρμοσμένης πολιτικής εξουσίας, εμφανώς καταδικάζει την πρόοδο ακόμα και σε ζητήματα ζωτικής σημασίας και ευημερίας. Δεν είναι γεωγραφικό το φαινόμενο καθώς η φαυλότητα και η εξουσία δεν έχουν πατρίδα, ωστόσο είναι σχεδόν εγκληματικής φύσης η οπισθοχώρηση που φέρει και φέρνει. Και όλο τούτο ομοιάζει πια με φυσικό νόμο ως σα να μην υπάρχει άλλο περιθώριο ζωής πέρα από την επανάληψη (και δεν εννοούμε τον όρο φιλοσοφικά/υπαρξιακά).
Για μας τρέξτε στο μυαλό σας, τρέξτε στους δρόμους, τρέξτε στα κορμιά που αγαπάτε, τρέξτε σε αυτά που οδηγούν έστω και σπασμωδικά στο μέλλον, τρέξτε ιδεατά, τρέξτε πραγματικά, τρέξτε σαν παιδιά. Έχει κι άλλους δρόμους.
*Βικιπαίδεια – Φώτο Willy Ronis
Φωτογραφικό υλικό
