Ο παντοτινός τρελός θεός έρωτας. Από τον Μάκη Σενή (Maco Grello).
Ο Έρωτας. Αρχαίος θεός, πανάρχαιος. Υπάρχει από την αρχή της ύπαρξης. Είναι ένα με την ύπαρξη και δεν θα χαθεί ποτέ, γιατί είναι αυτός που συντηρεί την ύπαρξη. Απεικονιζόταν στην αρχαία Ελλάδα όμορφος, νέος, δροσερός, φτερωτός, τόσο ανεξέλεγκτος και ελεύθερος που κανείς θεός δεν μπορούσε να του μοιάσει. Σου δίνει φτερά να πετάξεις, να σεργιανίσεις στους ουρανούς και να δεις αυτά που οι άλλοι δεν μπορούν να δουν. Να ακουμπήσεις τα σύννεφα και να νιώσεις αυτά που οι άλλοι δεν μπορούν να νιώσουν. Μπορούν τα φτερά του Έρωτα να σηκώσουν από την γη τον πεθαμένο, μπορεί να μεταμορφώσουν τον γέρο σε νέο, να κάνουν την δειλή ψυχή να γίνει η πιο γενναία. Έναν μονάχα όρο έχει για να κάνει ο Έρωτας τα θαύματα του: Να είναι ελεύθερος ο άνθρωπος. Να μην τον κρατάνε προσγειωμένο οι σκέψεις του κόσμου, οι φόβοι, οι προκαταλήψεις. Αλυσίδες μέσα μας όλα αυτά. Ένας είναι ο όρος του: Να μην είναι σκλάβος ο άνθρωπος. Αν δεν έχεις ελεύθερο πνεύμα και ανάλαφρη ψυχή και σε χτυπήσει ο έρωτας, πάει χάθηκες! Βαρύ φορτίο τα φτερά για εκείνους που φοβούνται να πετάξουν...
.
Φτάνει μια στιγμή για να γίνει αυτό που θα μπορούσε να μη συμβεί ούτε σε χρόνια εκατό. Να καθίσουν δυο άνθρωποι ο ένας πλάι στον άλλο, άγνωστοι μα να νομίζουν πως «δε μπορεί, είμαι σίγουρος πως από κάπου σε γνωρίζω». Να πει ο ένας «θα ήθελα να ταξιδέψω σε εκείνο το μέρος», κι ο άλλος, «πλάκα κάνεις, εκεί είναι το όνειρο μου να πάω». Να πει ο ένας «Πάντα ήθελα να κάνω αυτό» και ο άλλος «Κι εγώ το ίδιο μα δεν έβρισκα άλλον να θέλει»… Να τρέχουνε οι λέξεις ποταμός ασταμάτητος, ορμητικός. Να μην χορταίνεις να ακούς τη φωνή του άλλου. Ένας κόμπος το στομάχι και τα πόδια αδύναμα να σηκώσουν το ίδιο τους το βάρος. Οι νόμοι της φύσης, μελετημένοι χρόνια από τους επιστήμονες, σε μια στιγμή να καταρρίπτονται ένας ένας. Να συρρικνώνεται ο χρόνος και τα λεπτά να γίνονται δευτερόλεπτα, μια ώρα να περνάει και να ΄ναι σαν να πέρασε μονάχα ένα λεπτό. Κι όταν έρθει η ώρα να φύγει, όταν οι λέξεις σιωπήσουν και τα χείλη σφαλίσουν, τότε κενό. Νοιώθεις ένα κενό μέσα σου. Μα μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να αισθανθείς την ζωή σου κενή, να ήταν κάποτε γεμάτη.
Έρωτας που μπορεί να γεννήθηκε όταν ήσουν ακόμα παιδί και να έμεινε για πάντα μέσα σου. Να περίμενες την κατάλληλη στιγμή να τον εξομολογηθείς κι αυτή η ρουφιάνα να μην ήρθε ποτέ. Να πέρασαν 20 χρόνια από τότε ή 40 και ποτέ να μην κατάφερες να ανοίξεις την καρδιά σου. Γιατί; Ποιος ξέρει να εξηγεί τον φόβο; Άλλος φοβάται την απόρριψη, άλλος μήπως δεν είναι αρκετός κι άλλος φοβάται τον εαυτό του. Πόσες αγάπες να πήγαν άραγε χαμένες έτσι; Να τις βάλουμε τη μια δίπλα στην άλλη, να μην της χωράει ούτε ο γαλαξίας. Πόσες στιγμές χαθήκανε έτσι; Πόσες στιγμές δεν γεννήθηκαν ποτέ, δεν τις έγραψε ποτέ κανένα ημερολόγιο, δεν έγιναν σε κανέναν νου αναμνήσεις; Κι όμως δεν μπορεί, ο Έρωτας όλα τα μπορεί, φτάνει μια στιγμή. Να σπάσει τις αλυσίδες η καρδιά και να μιλήσει. Ας τα πει όπως να ΄ναι, δεν ξέρει αυτή από ομιλίες και πράγματα σωστά αλλά πάντα λέει αυτό που πρέπει να πει, το αληθινό. «Ξέρεις κάτι; Δεν υπήρξε βραδιά τα τελευταία 50 χρόνια να μη σε σκέφτηκα. Κι αν ασπρισαν τα μαλλιά μας, κι αν ξέφτισαν τα κορμιά μας, εκείνο το παιδί μέσα μου είναι ακόμα ζωντανό και σ΄αγαπά ακριβώς με τον ίδιο τρόπο». Έτσι φαντάζομαι θα μιλούσε ο Έρωτας ο παντοτινός.
Φαντάσου αυτό τον έρωτα που παίρνει σάρκα και οστά. Που από τις σκέψεις και τα συναισθήματα περνά ο Έρωτας στην ύλη. Ξανάβουν τα κορμιά, κλείνουν τα μάτια και παύει να υπάρχει οτιδήποτε άλλο εκτός από τον Έρωτα. Με χάδια και με φιλιά σταματά να υπάρχει ο άνθρωπος και γίνεται θεός κι αυτός. Εκείνης της στιγμής, που κάποιοι ίσως να μην αξιωθούν ποτέ να την ζήσουν, φαντάσου να συμβεί το θαύμα. Να γεννηθεί μία κουκκίδα μέσα στο γυναικείο σώμα που όλο θα μεγαλώνει, και θα μεγαλώνει και θα γίνει ένα μωρό. Καρπός αυτού του Έρωτα του τρελού, του ελεύθερου, του θεϊκού. Σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στο Παρίσι, ή σε μια παραλία στην Ελλάδα, κάτω από το φως των αστεριών ή σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Πόσοι λίγοι πρέπει να είναι οι άνθρωποι που γεννήθηκαν καρποί ενός τέτοιου Έρωτα; Τους φαντάζομαι να τριγυρνούν ανάμεσα μας και κάτω από τα ρούχα τους να κρύβουν στην πλάτη τα φτερά του πατέρα τους, του Έρωτα. Πιο ζωντανοί από όλους μας, πιο ικανοί να γίνουν ξανά κι εκείνοι θεοί.
Λένε πως πεθαίνει ο Έρωτας. Σε έναν χρόνο, σε δύο, σε λίγους μήνες. Μα το αντίθετο της ύπαρξης δεν είναι ο θάνατος, αλλά η ανυπαρξία. Ο θάνατος δεν είναι παρά μόνο η συνέχεια της ζωής. Δεν σταματά να υπάρχει ο έρωτας ανάμεσα σε δυο ανθρώπους. Μια φορά να ερωτευτούν εκείνοι οι τρελοί που έγιναν ένα, είναι για πάντα ερωτευμένοι. Αυτό που αλλάζει είναι οι άνθρωποι. Άλλος ήσουν εσύ όταν σε ερωτεύτηκε εκείνη, άλλη έγινε και αυτή τώρα, και νομίζεις πως χάθηκε ο Έρωτας. Μα δεν χάθηκε, εσείς χάσατε τους εαυτούς σας. Και αυτό είναι εντάξει. Τίποτα δεν μένει στάσιμο στη ζωή, όλα προχωράνε, κυλάνε σαν το νερό και δε σταματάνε. Το στοίχημα το μεγάλο, ο Έρωτας σε όλο του το μεγαλείο που σπάνια συναντάς είναι όταν δύο άνθρωποι αλλάζουν και συνεχίζουν να είναι ερωτευμένοι. Χρόνο με τον χρόνο, μήνα με τον μήνα και λεπτό με το λεπτό. Κάθε στιγμή που μεγαλώνεις κι αλλάζεις, κάθε δευτερόλεπτο που κι εκείνη γίνεται κάποια άλλη , να σε ερωτεύεται και να την ερωτεύεσαι ξανά. Και ξανά και ξανά.
Φωτογραφικό υλικό
