Μην κολλάς στις λέξεις. Από τον Μάκη Σενή.
Ένα από τα φαινόμενα που παρατηρείται στην κοινωνία μας και είναι η αιτία που αντί να προχωράμε μπροστά επιστρέφουμε σε συνθήκες μεσαίωνα, είναι το εξής: Είμαστε κολλημένοι σε μια άποψη και δεν θέλουμε επ ουδενί να την αλλάξουμε. Δεν μας ενδιαφέρει να βρούμε την αλήθεια, μας ενδιαφέρει να έχουμε δίκιο. Ακόμα χειρότερα, επειδή δεν έχουμε γνώση για το αντικείμενο που εκφέρουμε γνώμη, άρα δεν έχουμε και βάσιμα επιχειρήματα, θέλουμε να έχει άδικο ο άλλος. Αντί να ακούσουμε ουσιαστικά τι έχει να πει και να μάθουμε ίσως από την διαφορετική άποψη του, εστιάζουμε σε λέξεις που μπορούν να παρεξηγηθούν ή μπορεί να χρησιμοποιηθούν λανθασμένα. Λίγο ή πολύ εσκεμμένα κοιτάμε το δέντρο για να χαθεί το δάσος.
Ένα δεύτερο σημείο που υπάρχει πρόβλημα στην ελληνική κοινωνία και το συναντάμε από μικρές ηλικίες μέχρι και σε ηλικιωμένους είναι ότι είμαστε οπαδοί. Είτε αυτό λέγεται ποδοσφαιρική ομάδα, είτε λέγεται πολιτική παράταξη, είτε λέγεται θρησκεία, υποστηρίζουμε τυφλά κάτι το οποίο πολλές φορές δεν γνωρίζουμε τι είναι. Ο λόγος είναι φυσικά ότι θέλουμε να αισθανόμαστε μέρος ενός συνόλου, να κατευνάσουμε τις ανασφάλειες μας και προστατεύοντας με τον οπαδισμό μας αυτό το σύνολο να προστατευτεί και ο εαυτός μας. Εκτιμώ βαθιά τους ανθρώπους που ζουν με πάθος αλλά αν διοχέτευαν αυτή την παθιασμένη ενέργεια τους στην αναζήτηση της αλήθειας, τότε αυτοί θα γίνονταν οι πυλώνες της προόδου μας. Αυτοί οι γεννημένοι μαχητές, θα γίνονταν πλέον μαχητές του φωτός αν καταλάβαιναν πως η αμφιβολία και η αναζήτηση δεν σημαίνουν αβεβαιότητα, για την ακρίβεια είναι η μόνη βεβαιότητα.
Αφού ξεπεράσουμε τον εγωισμό μας και τις ανασφάλειες μας ερχόμαστε στο σημείο που ανακαλύπτουμε ότι δεν ξέρουμε να χρησιμοποιούμε σωστά τις λέξεις. Είναι λυπηρό, αλλά μπροστά στο θαύμα της ελληνικής γλώσσας, κάνουμε χρήση ενός πολύ περιορισμένου λεξιλογίου. Ακόμα όμως και για τις λέξεις που προφέρουμε ή γράφουμε δεν γνωρίζουμε ακριβώς την σημασία τους ή την ετυμολογία τους. Από κάποιους που «ξέρουν καλύτερα ελληνικά», αυτό γίνεται αφορμή να χλευαστούν ιδέες ανθρώπων με χαμηλότερου επιπέδου εκπαίδευση. Άποψη μου σε αυτή την περίπτωση είναι ότι οι μονόφθαλμοι αναδεικνύουν την τυφλότητα των άλλων για να αποκτήσουν και αυτοί ένα βασίλειο. Αυτός που έχει γνώση πληροφοριών αλλά και εσωτερική γνώση δεν μπορεί να την χρησιμοποιήσει εναντίον αυτών που για συγκεκριμένους λόγους έχουν λιγότερες γνώσεις, ούτε να θυμώσει με την αμάθεια των άλλων. Μόνο υποχρέωση έχει να μεταδώσει τις γνώσεις του, να γίνει ένας πολέμιος της αμάθειας και ποτέ των αμαθών.
Πάνω από όλα αυτά όμως, πάνω από την θαυμαστή ελληνική γλώσσα που είναι από μόνη της ένα εγχειρίδιο φιλοσοφίας και ταυτόχρονα ένας οδηγός ζωής, είναι η ιδέα. Θα δώσω ένα παράδειγμα για να γίνω πιο σαφής. Η τελευταία ιδέα που διάβασα στο ελληνικό ίντερνετ ήταν ενός παπά που έδινε συγχαρητήρια στον γιο του και ας μην πέρασε στην σχολή που ήθελε. Σύντομα έγινε viral και ίσως διαβάσατε τα λόγια του, τα οποία κοινοποίησα και εγώ στον προσωπικό μου λογαριασμό. Το κείμενο του δεν ήταν αλάνθαστο, σε κάποιους δεν άρεσε η λέξη «συγχαρητήρια» στην αποτυχία, σε κάποιους δεν άρεσε επειδή ήταν παπάς αυτός που το έγραψε… Ο καθένας μπορεί να βρει το ψεγάδι που θέλει σε όλη αυτή στην ιστορία, προσωπικά δεν με ένοιαξε αν φορούσε ράσα, αν είχε λάθη στο κείμενο του, αν κάποιος άλλος θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει πιο ταιριαστές λέξεις… Η ιδέα ήταν πως όλα τα παιδιά αξίζουν τα συγχαρητήρια του γονιού για την προσπάθεια τους ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Αυτή η ιδέα όπως και αν διατυπώθηκε ήταν ένα εξαιρετικό μάθημα προς όλους τους γονείς. Μην ξεχνάμε περιπτώσεις μαθητών που αυτοκτόνησαν επειδή απέτυχαν στις Πανελλήνιες και δεν ήθελαν να αντιμετωπίσουν τις συμπεριφορές των γονιών τους. Μπροστά λοιπόν στην σημαντικότητα της ζωής τι σημασία έχουν οι λέξεις; Μπροστά στην βαρύτητα του να παραμένεις ζωντανός, τα λόγια είναι πουλιά αποδημητικά.
Έχω στο μυαλό μου την αγάπη που νιώθει ο γονιός για το παιδί του, την πολύ σπάνια αγάπη που είναι ανεξάρτητη από συμπεριφορές, επιτυχίες, ανασφάλειες και ψυχολογικά κέρδη. Αυτή την αγάπη ποια λέξη μπορεί να θεωρηθεί σωστή για να την περιγράψει και να αποδώσει στο ακέραιο την ουσία και την ένταση της; Για αυτούς και πολλούς άλλους λόγους η προτροπή μου είναι να μην κολλάμε στις λέξεις. Ο τόπος, η κοινωνία μας, εμείς οι ίδιοι χρειαζόμαστε ιδέες που ενσαρκώνονται σε πράξεις, από μεγάλα και κατάλληλα λόγια έχουμε χορτάσει. Αναζητήστε αυτές τις ιδέες, αρκετά με την μπουρδολογία των μέσων μαζικής δικτύωσης, αναζητήστε τις ιδέες που θα μας κάνουν καλύτερους και μοιραστείτε τις. Σβήστε τις προκαταλήψεις, τους περιορισμούς που επιβάλουμε οι ίδιοι στους εαυτούς μας και μοιραστείτε τις δικές σας ιδέες, ξεκινήστε έναν διάλογο. Για κάτι που σας προβληματίζει σε προσωπικό επίπεδο ή για κάτι που αφορά την τοπική κοινωνία. Ποιος περιμένετε να το κάνει; Αν το κάνει κάποιος άλλος στηρίξτε τον, συμμετέχετε! Μην κολλάμε στις λεπτομέρειες και μένουμε στην αδράνεια, τώρα είναι η στιγμή που χρειαζόμαστε πράξεις, χρειαζόμαστε ορμή. Μην συνεχίζετε το “κράξιμο” στο καθετί και τα ειρωνικά σχόλια, αναδείξτε τι έχετε εσείς να προσφέρετε στον αγώνα του καλύτερου απέναντι στο χειρότερο.
Φωτογραφικό υλικό
