Γράφει “Απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη” η Ρένα Καλπάκη
«Αν το απαίσιο γύρω σου δε σου προκαλεί απέχθεια, τότε έχεις κι εσύ γίνει μέρος του απαίσιου», είχε πει ο Μάνος Χατζηδάκης. Και η αλήθεια είναι ότι το «απαίσιο» υπάρχει τόσο πολύ και τόσο συχνά σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δράσης μας, που έχουμε γίνει τέρατα. Και από την άλλη, το «απαίσιο» δεν είναι για όλους κάποιες φορές το ίδιο ή πιστεύουμε ότι δεν είναι και τόσο απαίσιο τελικά.
Για παράδειγμα, για την ομάδα «Δίκτυο Αλληλεγγύης Κρατούμενων» είναι απαίσιο να κάνει απεργία πείνας ο Δημήτρης Κουφοντίνας και να μην ικανοποιούνται τα αιτήματά του από το Κράτος. Το ότι κάθε κρατούμενος εξακολουθεί να έχει δικαιώματα – όσο και να μην τρέφουμε αισθήματα συμπάθειας για κάποιον που έχει διαπράξει έγλημα/τα- είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο. Οπότε ο αγώνας κάποιων υπέρ αυτών των δικαιωμάτων, σε περίπτωση που αυτά καταστρατηγούνται, είναι κάτι θεμιτό. Και φυσικά το Κράτος οφείλει να εφαρμόζει τα νομικώς προβλεπόμενα και να διδάσκει κατά κάποιον τρόπο στον εγκληματία πώς είναι η δικαιοσύνη. Το να ανάγει όμως αυτός ο αγώνας το υπερασπιζόμενο άτομο σε «ήρωα», σε «εμπνευστή» που τρέφει τους συνεχιστές του δικού του βρώμικου αγώνα, είναι αν μη τι άλλο επικίνδυνα απαίσιο. Ή μήπως είναι επικίνδυνο να καταδικάζουμε τη συμπεριφορά που εκθειάζει και ονομάζει «συναγωνιστή» έναν άνθρωπο που καταδικάστηκε σε 11 φορές ισόβια και 25 χρόνια κάθειρξη για συμμετοχή σε 11 ανθρωποκτονίες, σε εκρήξεις, σε ληστείες και για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση;Από την άλλη, το τι και ποιοι ορίζουν έναν «ήρωα» είναι κάποιες φορές αμφιλεγόμενο αν ανατρέξουμε στην ιστορία, όπως και η ίδια η ιστορία μπορεί να αμφισβητείται κάποιες φορές…
Μία επίσκεψη στο προφίλ της εν λόγω ομάδας στο Facebook καταδεικνύει τα παραπάνω, με δεκάδες μάλιστα ανώνυμα άλλα προφίλ να σχολιάζουν απειλητικά ότι ούτε λίγο ούτε πολύ θα κάψουν την Αθήνα αν αφήσουν τον «ήρωά» τους να πεθάνει.Εντάξει, θα πει κάποιος, είμαστε συνηθισμένοι στο μίσος και τη βία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αυτό είναι το πρόβλημα, ότι συνηθίσαμε. Και δεν είναι ότι συνηθίσαμε στο να τρώμε κάθε μέρα το ίδιο φαγητό, αλλά στη βία και τομίσος, που δεν ασκούνται μόνο λεκτικά αλλά ψυχολογικά, αισθητικά και κάποιες φορές σωματικά. Να θυμίσω, για το εν λόγω θέμα πάλι, τι γίνεται μέσα στα Πανεπιστήμια; Τα υβριστικά πανό με τα κατορθώματα του «ήρωά» τους και τις ιδέες που προπαγανδίζουν; Ποιο είναι το ακαδημαϊκό επίπεδο ακριβώς που διαμορφώνουν και πώς κάνουν πράξη τη Δημοκρατία στη χώρα που τη «γέννησε»;
Τα πράγματα είναι θεωρητικά απλά: Όταν αναγνωρίζει κάποιος τον εαυτό του ως αντι-εξουσιαστή, αναρχικό, αντιφασίστα και χρησιμοποιεί τα ίδια και χειρότερα μέσα από αυτούς που κατηγορεί, γίνεται χειρότερος από αυτόν. Γιατί όταν δεν έχει μάθει να συνδιαλέγεται, να δέχεται τις αντίθετες απόψεις, αλλά αντ’ αυτού να απειλεί, να ασκεί σωματική βία, να καταστρέφει τις περιουσίες συνανθρώπων του, μπαίνει σε ένα διαγωνισμό φασισμού που νικητής θα είναι πάντα ο φασισμός.Πολύ πριν την επέμβαση των ΜΑΤ σε καταστάσεις βίας, χρειαζόταν σωστή Παιδεία- ελλείψεις οικογενειακές πρωτίστως και μετά Κρατικές. Προφανώς αυτές οι ελλείψεις, όπως και η έλλειψη ενός Κράτους Δικαίου είναι που δημιούργησαν και δημιουργούν το θυμόκι ανέπτυξαν αυτιστικά ιδεοληπτικές εμμονές που εκφράζονται με μοτίβα βίας. Πριν από πολλά χρόνια, δεν ξέρω πώς, είχα καταφέρει να πάρω συνέντευξη κάποια μέλη αντι-εξουσιαστών που έκαναν κατάληψη σε ένα γνωστό κτίριο της Θεσσαλονίκης. Όταν όμως πήγε, κατόπιν συνεννόησης φυσικά, ο φωτογράφος της εφημερίδας να τραβήξει σχετικό υλικό, με πήρε έντρομος τηλέφωνο ότι κόντεψαν να τον δείρουν! Την επόμενη, έλαβα από τα μέλη ένα μέιλ με τις γνωστές copy-paste στείρες αντιλήψεις τους και ότι με «λυπούνται» που δουλεύω για ένα διεφθαρμένο, συστημικό μέσο. Το ρεπορτάζ φυσικά δεν βγήκε ποτέ δυστυχώς, και ποτέ δεν θα κατάλαβαν ότι δεν έχει πάντα σημασία το μέσο, αλλά ο τρόπος, και ο τρόπος είναι η συνδιαλλαγή όχι η απομόνωση. Προφανώς, ακόμη δεν θα κατάλαβαν ότι και το Facebook που χρησιμοποιούν, ανήκει στον «διεφθαρμένο» Mark Zuckerberg…
.
.
Θα τολμήσω να θέσω περαιτέρω τον εαυτό μου σε κίνδυνο, χρησιμοποιώντας το σλόγκαν «Να κάνουμε την Αμερική σπουδαία ξανά» (Make America greata gain), ένα πετυχημένο σλόγκαν τουλάχιστον για τον Τραμπ, αφού οι εκατομμύρια υποστηρικτές του, έκαναν τον ίδιο «σπουδαίο ξανά». Το τι μπορεί να ορίσει ο μέσος Αμερικανός ως «σπουδαίο» για τη χώρα του και μάλιστα «ξανά» είναι δικό του θέμα. Στη δική μας περίπτωση και χωρίς κανένα ίχνος εθνικισμού ή συσχέτισης με το περιεχόμενου του Τραμπ, θα ρωτούσα: Ξέρουμε να ορίσουμε πώς «να κάνουμε την Ελλάδα σπουδαία ξανά» και άραγε το θέλουμε; Καταρχάς δεν ξέρουμε σε ποια Ελλάδα αναφερόμαστε, αφού επισήμως το «Ελληνικό Κράτος» εμφανίζεται αμέσως μετά την Ελληνική Επανάσταση, πριν από αυτό ήταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία, πιο πριν η Βυζαντινή που δεν ήταν ακριβώς Βυζαντινή αλλά Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και πιο πριν η Αρχαία Ελλάδα κυρίως με τις πόλεις-κράτη.
Οι «ήρωες» και οι «εμπνευστές» ενός έθνους, είναι σημεία αναφοράς του χαρακτήρα του. Κι ένα έθνος που δεν έχει βρει ακόμη την ταυτότητά του -και ούτε πρόκειται- είναι εξαιρετικά δύσκολο να δούμε τι χαρακτήρα θέλουμε να έχουμε. Προφανώς, κάθε υγιής- σωματικά, πνευματικά και ψυχολογικά- οργανισμός, θέλει αντίστοιχα υγιή πρότυπα. Ας μελετήσουμε, τότε, καλύτερα την ιστορία μας, και όχι μόνο αυτή των τελευταίων 200 χρόνων που γιορτάζουμε φέτος. Κάθε λογικός και υγιής άνθρωπος, θα ταύτιζε τις έννοιες του «ήρωα» και «εμπνευστή» με δεκάδες διάσημα στο παγκόσμιο στερέωμα ελληνικά ονόματα που είναι συνώνυμα του λαμπρού πνεύματος και του ήθους. Ακόμη και στην περίπτωση που κάποια από αυτές τις προσωπικότητες θεωρείται αμφιλεγόμενη, ας υπερισχύσει η πλευρά του που έκανε αυτή τη χώρα σπουδαία. Από την άλλη όμως,ελληνική είναι και η παροιμία «στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα»…
Φωτογραφικό υλικό
