Αν ήταν μάθημα στο σχολείο, δεν θα χρειάζονταν καν πάνω από δυο λεπτά για να το διδαχτούν, να το κατανοήσουν, και να το εφαρμόζουν τα παιδιά, και έτσι θα είχαμε προλάβει μια σειρά ψυχικών και διατροφικών διαταραχών που ίσως να προέκυπταν μεταγενέστερα.
Το σώμα και η εμφάνιση των ανθρώπων, ΔΕΝ είναι θέμα προς σχολιασμό και επίκριση.
Μπορούμε να πούμε την γνώμη μας για κάτι που αφορά την εικόνα κάποιου, αν αυτός μας ρωτήσει. Στις υπόλοιπες περιπτώσεις, αυτή δεν θα έπρεπε να μας αφορά καν.
Ναι, προφανώς ζούμε σε έναν κόσμο που η εικόνα κυριαρχεί. Φίλτρα, φωτογραφίες, μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κατακλυσμός από εικόνες προσώπων και κορμιών.
Ναι, έχουμε κάθε δικαίωμα να διαχειριζόμαστε την εικόνα μας με όποιον τρόπο εμείς θέλουμε και δεν χρειάζεται να δώσουμε εξηγήσεις ή λογαριασμό σε κανέναν για αυτό.
Ναι, δεν είναι κακό να μας ενδιαφέρει το πως δείχνουμε, και να επιδιώκουμε ότι, εμείς και μόνο, θεωρούμε αισθητικά καλύτερο για τον εαυτό μας.
Όμως όχι, δεν έχει κανένας το δικαίωμα να σχολιάζει και να κρίνει την εμφάνισή μας.
«Μην φοράς αυτό γιατί σε παχαίνει.» «Μην χτενίζεις έτσι τα μαλλιά σου δεν σου πάνε.» «Μην βάφεις έτσι το πρόσωπό σου, δείχνεις μεγαλύτερη. »«Μην αφήνεις μούσι, κρύβει τις γωνίες σου.» «Μην φοράς κοντό, δεν είναι για την ηλικία σου» «Πως θα βγεις στην παραλία έτσι, πρέπει να χάσεις κιλά».
Άντρες και γυναίκες μπαίνουμε από παιδιά σε έναν αγώνα που δεν έχει τερματισμό, μόνο συνεχή ανταγωνισμό.
Μας βάζουν από μικρούς σε μια διαδικασία σύγκρισης, μας βομβαρδίζουν με στερεότυπα, μας κάνουν πλύση εγκεφάλου με τα ¨πρότυπα ομορφιάς¨, και αν επιβιώσουμε από την δύσκολη εφηβεία, φτάνουμε σε μια ενήλικη ζωή που έχουμε πια χάσει τον εαυτό μας.
Η μοναδικότητα με την οποία γεννηθήκαμε όλοι μας, έχει πνιγεί στο κυνήγι της ¨τελειότητας¨ και του καθωσπρεπισμού.
Όσοι βρίσκουν το ψυχικό σθένος μεγαλώνοντας να αναθεωρήσουν και να επαναπρογραμματίσουν τον εαυτό τους (με βοήθεια ή μόνοι τους) ώστε να μην τους αγγίζουν όλα αυτά, παρά να ακολουθούν το δικό τους μονοπάτι, κοιτάζοντας μόνο μπροστά, αγνοώντας ότι τους λένε, και έχοντας μια υγιή σχέση με τον εαυτό τους, καταφέρνουν να είναι ευτυχισμένοι. Οι υπόλοιποι συνεχίζουν να παλεύουν με την εικόνα τους, και να επιτρέπουν σε πληγωτικά σχόλια να καθορίζουν την διάθεση και την ψυχολογία τους.
Η ειρωνεία είναι, ότι θύματα είναι και οι δύο πλευρές.
Όλοι μας κάποια στιγμή κάτι έχουμε σχολιάσει για κάποιον άλλον. Είτε γνωστό είτε άγνωστο. Όλοι κάποια στιγμή έχει τύχει να πούμε κάτι επικριτικό, και πιθανά να ξανατύχει στο μέλλον. Το στοίχημα είναι να είναι η εξαίρεση όμως εκείνη η φορά, και όχι ο κανόνας. Να προσπαθήσουμε να μην ξαναπληγώσουμε κανέναν με τέτοια συμπεριφορά.
Αν λύναμε ο καθένας τα δικά του θέματα ανασφάλειας, αν ξεπερνούσαμε τα δικά μας ¨πρέπει¨ που μας επιβάλλουν πως να ζούμε, τότε το αποτέλεσμα θα ήταν θεαματικό. Όχι μόνο γιατί έτσι θα πετυχαίναμε την δική μας απελευθέρωση, την δική μας ευτυχία και ισορροπία, αλλά και επειδή δεν θα συνέτρεχαν πλέον λόγοι για να ασχοληθούμε με τους άλλους ανθρώπους, τουλάχιστον σε αυτό το επίπεδο, και θα τους αφήναμε στην ησυχία τους.
Ιδανικό θα ήταν δε, όταν θέλουμε καλοπροαίρετα να κάνουμε κομπλιμέντο σε κάποιον, να αποφεύγουμε αυτά που αφορούν την εμφάνιση.
Ακόμη και ένα ¨Μπράβο, αδυνάτησες¨ μπορεί να έχει αντίθετα αποτελέσματα από ότι θα θέλαμε. Για παράδειγμα να ενισχύσει μια ήδη προβληματική εικόνα που έχει κάποιος για τον εαυτό του και τον οδηγεί σε αποφάσεις που τον βλάπτουν. Επίσης ενισχύουμε όλα αυτά τα λάθος στερεότυπα που θέλουν όποιον αδυνατίζει να είναι πάντα για καλό του και όσο πιο αδύνατος τόσο καλύτερα.
Όχι. Δεν ξέρουμε τι συμβαίνει στην ζωή και την ψυχή ενός άλλου ανθρώπου, τι περνάει, και σε τι φάση βρίσκεται, οπότε είναι καλύτερα να αποφύγουμε τέτοιου είδους σχόλια.
Αν από την άλλη δούμε μια αλλαγή στο σώμα ενός ανθρώπου που τον νοιαζόμαστε πραγματικά και μας φαίνεται ανησυχητική, αντί για το ¨πως αδυνάτησες τόσο¨- ¨πως πάχυνες τόσο¨ ίσως μπορούσαμε να πούμε καλύτερα ¨πως νιώθεις αυτήν την περίοδο;¨- ¨πως είσαι;¨. Το ειλικρινές νοιάξιμο για την κατάστασή του ατόμου και όχι την εμφάνισή του, και η ενσυναίσθησή μας, μπορεί να φανούν ευεργετικά σε ότι βιώνει.
Ας μην υποκρινόμαστε όμως πως πίσω από κάθε σχόλιο μας για το βάρος και την εμφάνιση του άλλου κρύβεται τάχα απλά το ενδιαφέρον μας για αυτόν, είναι ψέμα.
Οι άνθρωποι έχουμε τόσα χαρακτηριστικά τα οποία έχουν ενδιαφέρον. Γνώσεις, χόμπι, ενδιαφέροντα, χαρακτήρας κλπ. Γιατί να επικεντρώνουμε τις συζητήσεις μας σε ότι αφορά την εμφάνισή μας;
Γιατί να αξιολογούμε ανθρώπους με τόσο επιφανειακά κριτήρια όπως ένα νούμερο ζυγαριάς, σημάδια στο δέρμα, την διάσταση μιας μύτης, την ύπαρξη ή την έλλειψη τριχών;
Ας μην ξεχνάμε, πως ότι κι αν επισημάνουμε στην εμφάνιση του άλλου, δεν τον βοηθάει σε τίποτα. Είναι μια πληροφορία που την έχει ήδη. Όλοι έχουμε καθρέφτες και ζυγαριές.
Άρα ας αναρωτηθούμε λοιπόν την επόμενη φορά που είμαστε έτοιμοι να πούμε κάτι τέτοιο… σε τι αποσκοπεί πραγματικά ένα ¨φιλικό¨ σχόλιο που το λέμε ¨για το καλό του¨ και ας βάλουμε τον εαυτό μας στην θέση του αποδέκτη.
Για την 14χρονη Γωγώ, και κάθε άνθρωπο εκεί έξω που πλήρωσε και πληρώνει το τίμημα, μιας κοινωνίας που δεν έχει αναπτύξει ακόμη στην πλειοψηφία της την κουλτούρα της αποδοχής.
Φωτογραφικό υλικό
