Γράφει για την Κουλτουρόσουπα
.
Ημερολόγιο ” μετά καραντίνα ” …5
.
Είναι τελικά πολλά τα πράγματα, που μπορεί κανείς να αναρωτηθεί, να σκεφτεί και να συζητήσει με τον εαυτό του, όταν αναγκάζεται να καθίσει στον καναπέ του για αρκετές ώρες, μέρες, δίχως να το θέλει.
Συνήθιζα πάντοτε να λέω, ότι είναι καλό οι άνθρωποι να έχουν στόχους, να είναι προσηλωμένοι, να βαδίζουν, να ζουν με βάση αυτούς. Και ξαφνικά έρχεται μία στιγμή, που κάποιος ή κάτι σου λέει, πως λάθος έπραττες όλα αυτά τα χρόνια, πως κάτι έκανες στραβά. Εσύ, οι άλλοι, ολοι! Και ξαφνικά επιβάλλεται να αλλάξει ο ρους και η πορεία των ανθρώπων, της ιστορίας, του κόσμου ολόκληρου.
Τότε είναι που αρχίζεις να σκέφτεσαι. Διαφορετικά… αν είσαι τυχερός. Να σκέφτεσαι, αυτά που ήθελες και αν τα θέλεις πια. Να σκέφτεσαι αυτά που έκανες και αν θες να συνεχίσεις να τα κάνεις. Να σκέφτεσαι αυτά που πίστεψες η σου επέβαλαν να πιστέψεις, τους τρόπους κατάκτησης πραγμάτων που τελικά – δίχως να το καταλάβεις – έγιναν απο τροποι… στόχοι… κι άλλα, άλλα, άλλα…
…ρούχα μαζί που πλύθηκαν…
Δεν ήταν ο Χίτλερ που με έβαλε στο τρένο για το στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ήταν ο τσαγκάρης, γαλατάς, ο γείτονας”.
Κάρελ Στόικα.
Θυμάμαι, παλιότερα, εκεί στην παιδική, εφηβική ηλικία, ανάλογα την ώρα της ημέρας, που άνοιγα την τηλεόραση… ήξερα τι θα παρακολουθήσω, τι θέματα θα ακούσω, τι θεάματα θα δω. Aν τύχαινε να είμαι στο σπίτι μου πρωινή ώρα ήξερα, ότι θα ανοίξω την τηλεόραση και θα δω ένα πρωινό μαγκαζίνο με μόδα, γυμναστική, μαγειρική, παρουσιάσεις διάσημων καλεσμένων… γέλιο. Ήξερα, ότι αν ανοίξω το βράδυ την τηλεόραση θα έβλεπα ένα λαμπρό show με χορό, τραγούδι, πολύ επισημότητα… ήλπιζα ότι, αν ανοίξω την τηλεόραση την ώρα που θα έβλεπα τις ειδήσεις, θα άκουγα κάποια δυσάρεστα και αρκετά ευχάριστα γεγονότα και ότι το μεσημέρι, εκείνες τις βροχερές μέρες του χειμώνα, θα παρακολουθούσα ανέμελες εκπομπές, με όμορφο κόσμο, που σκοπό είχαν να με κάνουν να χαμογελάσω… και σταματώντας αυτές τις σκέψεις, ανοίγοντας την τηλεόρασή μου τώρα, σκέφτομαι πως, αν κάποια μέρα αποφασίσω να κλείσω τα παντζούρια του σπιτιού μου, να αποσυνδέσω τα ρολόγια μου, να κλείσω το κινητό μου και απλά να ανοίξω την τηλεόραση… δεν θα καταλάβω τι ώρα είναι, δεν θα καταλάβω ποια τηελοπτική ζώνη της ημέρας παρακολουθώ, καθώς όλα, τα πάντα, όλες οι εκπομπές, όλα τα σόου, όλες οι ειδήσεις εκφράζονται από μία και μόνο λέξη… ασχήμια, ασχήμια και ανθρώπους που έχουν άποψη για τα πάντα. Σκληρές κριτικές, άνθρωποι που φωνάζουν, άνθρωποι θυμωμένοι, άνθρωποι που δεν διστάζουν να τοποθετηθούν επί παντός επιστητού, χωρίς καν να υπάρχει στο μυαλό τους, στη σκέψη το αν έχουν δικαίωμα να το κάνουν αυτό δημόσια, αν τους επιτρέπεται, όχι από το νόμο της τηλεόρασης, αλλά από την ανθρώπινη συνείδηση, να μιλήσουν για όλα και για όλους, να βγάλουν το θυμό που έχουν μέσα τους και να εκφράσουν την άποψή τους σε θέματα που δεν δικαιοδοτούνται να έχουν άποψη…
Δίκες γνωστών προσώπων, βιασμοί, κακοποιητικές συμπεριφορές, δολοφονίες, απρεπείς συμπεριφορές, έχουν πει στο ίδιο μίξερ με τη μαγειρική, τη μόδα, διάσημοι καλεσμένοι βιάζονται έμμεσα στο να τοποθετηθούν επί θεμάτων που δεν άπτονται της δουλειάς τους, δεν άπτονται των γνώσεων τους κατά βάση, με το κοινό διαρκώς να βομβαρδίζεται από αρνητικές πληροφορίες για την πραγματικότητα μας και από λανθασμένα συμπεράσματα για το πώς λειτουργεί η κοινωνία μας, συμπεράσματα στα οποία έχει πλέον δικαίωμα ο κάθε παρουσιαστής και παρουσιάστρια. Ο κάθε άνθρωπος που, σωστά ή λάθος, βρίσκεται μπροστά από ένα μικρόφωνο. Και φυσικά η εποχή του απόλυτου μαϊντανού, η εποχή που κάποιοι έχουν βρει την ευκαιρία να βρίσκονται μπροστά από μία κάμερα διαρκώς και να μιλάνε μιλάνε, μιλάνε, ζώντας τη δόξα τους, μην κατανοώντας ότι ζουν στην πλάτη ενός άλλου ανθρώπου, ενός πολλές φορές θύματος, το οποίο αν ερωτηθεί ίσως και να μην επιθυμούσε να μάθει την άποψη των συγκεκριμένων ανθρώπων.
Σκέφτομαι, ποιοι έβγαιναν παλιότερα μπροστά στις κάμερες… όλα αυτά τα πλάσματα πάνω στα οποία πολλοί καλλιτέχνες έχτισαν τα όνειρά τους βλέποντας τα στη μικρή οθόνη και τα συγκρίνω με τους ανθρώπους, που βλέπω τώρα τους ανθρώπους που κυριαρχούν ως καλεσμένοι στα μέσα, για να τοποθετηθούν επαναλαμβάνω επί θεμάτων που δεν τους αφορούν… και κάνοντας αναπόφευκτα τη σύγκριση δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ… αλήθεια αυτή είναι η πραγματικότητα, στην οποία υπάρχω, στην οποία ζω και αναπνέω, αυτές είναι οι παρακαταθήκες που θα αφήσουμε στις επόμενες γενιές, αυτά είναι τα πρόσωπα πάνω στα οποία χτίζουν τα όνειρά τους τα σημερινά παιδιά; Και από μένα η απάντηση είναι φυσικά ένα τεράστιο όχι. όλη αυτή η εποχή του trash που ζούμε, χωρίς να κατηγορώ το trash, το οποίο σε προηγούμενες δεκαετίες παρακολουθούσα, υπερασπιζόμουν και αγαπούσα… καταλαβαίνω ότι έχει μεγάλη απόσταση η γνήσια trash τηλεόραση, η σφραγισμένη trash τηλεόραση, από τη σημερινή μας πραγματικότητα, που δυστυχώς έχει γίνει trash με την επίφαση της ποιότητας και την επίφαση της υπεράσπισης ανθρωπίνων αναγκών.
Δεν ξέρω αν όλες αυτές οι παραπάνω σκέψεις άπτονται της θεματικής της στήλης μας, δεν ξέρω αν είναι μόνο δικές μου ή και άλλων ανθρώπων… σίγουρα πάντως είναι κάτι που εύχομαι να αλλάξει σύντομα, να ξανακούσουμε ευχάριστες ειδήσεις, να ξαναμπούν τα πράγματα στη θέση τους και τα όσα σερβίρουμε στο κοινό, μέσω αυτού του κουτιού που λέγεται τηλεόραση, να είναι συνειδητά και χωρίς καμία ανάγκη εκμετάλλευσης, χωρίς καμία ανάγκη ποδηγέτησης ,χωρίς καμία ανάγκη αυτοπροβολής στην πλάτη άλλων… γιατί πολύ σωστά είχε πει η Καρεν Στοικα… δεν είναι τα μεγάλα κεφάλια που μας βάζουν στις φυλακές και που διαμορφώνουν τα κουτιά του μυαλού μας αλλά οι διπλανοί μας…
Καλο μας χειμωώνα
… ένας θεατής…
Δείτε όλα τα άρθρα του Γ.Κ. με μια ματιά εδώ
Φωτογραφικό υλικό
