Γράφει για την Κουλτουρόσουπα.
Πες μου φίλη αναγνώστρια, εσύ που έχεις διαβεί την πάλαι ποτέ δεκαετία των 20, που δεν ανήκεις στη μακάρια συνομοταξία του «τρεις λαλούν και δυο χορεύουν», που η ρημάδα τύχη δεν σε ευνόησε με βολικό πλούτο να απολαμβάνεις ό,τι γουστάρεις χωρίς να κουνήσεις δάχτυλο ή κάθε γιορτή και σχόλη να τη βγάζεις με χλιδάτα ταξίδια ανά την υφήλιο, εσύ η μέση εργαζόμενη του μεροκάματου και των επιδομάτων, η νοικοκυρά, σύζυγος, μάνα, νύφη, κόρη και μερικοί ακόμα ρόλοι, όταν σου εύχονται αβέρτα «Καλά Χριστούγεννα», δεν βάζεις ασυναίσθητα από κάτω…. υπότιτλους;;; Ναι ξέρω, χαμογελάς φυσικά, δέχεσαι καλοπροαίρετα την αυτονόητη ευχή, χαίρεσαι μέσα σου την ατμόσφαιρα γιορτής, ανταποδίδεις αυθόρμητα με την καλύτερη διάθεση, συμπληρώνεις και το απαραίτητο «με υγεία» για να ξορκίσεις το κακό, με λίγα λόγια θέλεις διακαώς να χαρείς όπως όλοι οι ευτυχείς ανέμελοι, έλα όμως που οι άτιμοι ρόλοι σου έχουν… διαφορετική άποψη!
Διότι είπαμε… ΔΕΝ είσαι άντρας που ξέρει μόνο δυο δουλειές, μία στην επαγγελματική του δραστηριότητα κι άλλη μία στον… καναπέ αραχτός και μάλιστα ως κάτοχος διδακτορικού, υψηλού επιστημονικού επιπέδου! ΔΕΝ είσαι ξένοιαστη 20άρα σαν την κόρη σου, που πέραν των όποιων σπουδών, όλος ο προβληματισμός εξαντλείται στο εορταστικό νύχι με τα στρασάκια, το τρέντι μπαράκι για ρεβεγιόν κι αν ο κουραμπιές που έφτιαξες είναι του γούστου της… Επίσης ΔΕΝ είσαι ακαμάτρα και τεμπέλα, ούτε τα γράφεις όλα εκεί που δεν πιάνει μελάνι και να πεις «βρε δεν πάτε να κουρεύεστε όλοι! Ζαμάνφου! Μπούχτισα να ασχολούμαι με την πάρτη σας, καιρός να κάνω κι εγώ ζωάρα και να αράξω! Βολευτείτε όπως καταλαβαίνετε!»… Τέλος, ΔΕΝ είσαι ζάμπλουτη με μια στρατιά προσωπικό να εκτελεί κάθε σου επιθυμία με ένα νεύμα και μόλις γυρνάς από κομμωτήρια, μπωτέ και μπουτίκ, να βρίσκεις την έπαυλη στην εντέλεια, το ψυγείο τίγκα και το τραπέζι φορτωμένο γκουρμεδιές, εκτός αν την κάνεις για Ελβετία μεριά στο χειμερινό σαλέ σου…
Δυστυχώς η μοίρα έγραψε για σένα «απλή εργαζόμενη γυναίκα πενιχρότατου εισοδήματος, μεσήλιξ, νοικοκυρά, παντρεμένη με παιδιά, με γονείς, με πεθερικά, με σόγια και λοιπά συμβατικά»… Αυτό δηλαδή που τραγουδούσε «η να αγιάσει το στόμα της» διαχρονική Μαίρη Παναγιωταρά «δεν είμαι τίποτα το σπέσιαλ, το καταπληκτικό, είμαι αυτό που λένε δείγμα τυπικό» για να ακολουθήσει λεπτομερής και ακριβέστατη καταγραφή του καθημερινού γυναικείου γολγοθά! Ο οποίος γολγοθάς, κάθε που πλησιάζουν Χριστούγεννα καλή ώρα, ανεβαίνει… δυο-τρεις πίστες δυσκολίας αγγίζοντας τον τερματισμό, έτσι, για να ξυπνάν τα αίματα και να σπάει η βαρετή ρουτίνα, γιατί σου λέει τόση σκληρή καθημερινή προπόνηση είναι κρίμα να πάει στράφι, ας της δώσουμε την ευκαιρία κανά δυο τρεις φορές το χρόνο να τσεκάρει τις αντοχές της για να δούμε αν θα πιάσει ρεκόρ… άλλωστε τα άλογα κούρσας δεν έχουν προδιαγραφές να κόβουν ανέμελα βόλτες στα λιβάδια, προορισμός τους είναι οι σκληροί αγώνες ταχύτητας!
Όπως ακριβώς η κάθε σύγχρονη «Παναγιωταρά» που βλέπει στη διαφήμιση του Τζάμπο από τον Νοέμβρη ακόμη την αντίστροφη μέτρηση για τα Χριστούγεννα κι ενώ όλη η υπόλοιπη οικογένεια κάνει χαρούλες και αγαλλιάζειμε την προσμονή, εκείνη νιώθει ένα ταράκουλο να την πλακώνει… γιατί ξέρει καλά ότι όλα όσα ειδυλλιακά βλέπει στη διαφήμιση, όλα όσα προκαλούν χαρούλες στους ξένοιαστους της οικογένειας και όλα όσα θα περάσουν απαρατήρητα από τους ανυποψίαστους, θα αφήσουν μοιραία σφραγίδα στα… κοκαλάκια της! Κι όταν λέμε κοκαλάκια εννοούμε το πλήρες σύνολο του σκελετού, από κρανίο και σπονδυλική στήλη μέχρι ακροδάχτυλα και ακροπόδαρα, να μη μείνει σπόνδυλος παραπονεμένος! Άσχετα που οι ανίδεοι (θέλουν να) πιστεύουν ότι όσα απολαμβάνουν γύρω τους έρχονται ως εκ θαύματος εξ ουρανού ή ως δώρα των Μάγων κι όχι επειδή ένα άλογο κούρσας τα ‘φτυσε για να τερματίσει, κι όσο για τη Voltaren που φιγουράρει σταθερά δίπλα στα στολίδια, απορούν νομίζοντας ότι κάποιος ανοικοκύρευτος ξέχασε να τη βάλει στο ντουλάπι…
Διότι δεν είναι ούτε ένα, ούτε δύο, ούτε τρία όσα πρέπει να περάσουν από το μυαλό και τα χέρια της γυναίκας- άλογο καθώς πλησιάζουν «οι γιορτές της χαράς» και για να ακριβολογούμε «οι γιορτές που η γυναίκα φροντίζει να προσφέρει χαρά στους άλλους»…Ξεκινώντας αρχικά από μια γενική καθαριότητα του σπιτιού, γιατί δεν γίνεται να στρώσεις γιορτινά και να στολίσεις μέσα στη μπίχλα, έτσι δεν είναι;; Άσε που θα πλακώσουν σόγια, θειες και πεθερές κι όλο κάποια θα περάσει μουλωχτά το δάχτυλο πάνω στο έπιπλο ή θα τσεκάρει κρυφά μπάνιο και τζάμια… Οπότε θα κάνει αναγκαστικά γερή πάστρα, θα κατεβάσει κουρτίνες, θα τρίψει μπανιέρες, θα γυαλίσει τζάμια και παντζούρια, θα τραβήξει καναπέδες, θα πλύνει το σύμπαν μέχρι να στενάξει το πλυντήριο κι αφού τελειώσει με σκούπες, σφουγγαρίσματα, ξεσκονίσματα και λοιπά παστρικά, θα κατεβάσει από το πατάρι τις κούτες και θα ξεκινήσει το στόλισμα…
Όπου παλιά βολευόταν όλοι με ένα απλό σεμνό δενδράκι «για το καλό», με λίγες μπάλες, βαμβακένιο χιόνι και μια σειρά πολύχρωμα φωτάκια… άντε όμως σήμερα που η διαφήμιση σε στραβώνει από παντού με στολισμούς- υπερπαραγωγές, να τολμήσεις να παρουσιάσεις τέτοια μιζέρια στο σπιτικό σου κι επιπλέον να τολμήσεις να την ανεβάσεις στο φουμπού, που καλύτερα να κάνεις χαρακίρι!Οπότε ο στολισμός- υπερπαραγωγή είναι πλέον μονόδρομος, όπου εκτός του θεόρατου έλατου ως λατέρνα, εκτός του τζακιού ως πάγκος σε πανηγύρι, εκτός των τραπεζιών φορτωμένων «συνθέσεις» ως γιορτινό φιλανθρωπικό μπαζάρ, οφείλεις να περάσεις οπωσδήποτε μια στραφταλιζέ γιρλάντα μέχρι και στον μπιντέ, ώστε να χαρούν όλοι στην οικογένεια την πληθωρική λάμψη «σαν αυτήν στις διαφημίσεις» κι όταν ανεβάσεις φωτό στο προφίλ σου «στολίσαμε κι εμείς», ένα καμάρι να το νιώθεις…
Κι αφού τελειώσεις με φασίνες και στολίσματα, αρχίζουν οι λίστες – όχι του Σίντλερ, οι άλλες οι φαρμακερές με τα ψώνια, που όσα «καλάθια» κι αν σου τάξει ο Άδωνις, πάλι σε φορτηγάκι θα καταλήξεις… αφού βέβαια προηγουμένως ζουπήξεις το μυαλό σου για να φτιάξεις καταρχάς το χριστουγεννιάτικο μενού που δεν θέλεις να αντιγράψεις το περσινό και να σου πουν ότι πάσχεις από φαντασία και να φτιάξεις λίστες με δώρα για τον καθένα που επίσης δεν θέλεις να χαρίσεις τις ίδιες παντόφλες, τα ίδια φουλάρια, τις ίδιες κολόνιες κλπ επί δέκα συναπτά έτη και να σου πουν ότι τους ξεπετάς με βολικά κλισέ, που σημαίνει να μαντέψεις τις ανάγκες τους και να μετρήσεις προσεκτικά τα ευρώ σου για να λύσεις την πανδύσκολη εξίσωση… Κι αφού τελειώσεις με τις «ασκήσεις επί χάρτου» αμολιέσαι στην αγορά για τα δέοντα, ευχόμενη να διαψεύσεις τον… Καβάφη και ο δρόμος για την Ιθάκη να ΜΗΝ είναι τόοοοοσο μακρύς και σε αποτελειώσει, αν και χλωμό, τέτοιες μέρες τέτοια λόγια και την Οδύσσεια ΔΕΝ την αποφεύγεις που να χτυπιέσαι…
Κατόπιν τούτων έρχεται μοιραία η ώρα της κουζίνας και η σκληρή μάχη σώμα με σώμα, με κατσαρόλες, ταψιά, κουτάλες, ζεματιστούς ατμούς, που σιγά μη δεν ερχόταν αφού ανήκεις στους πληβείους του Μπίθουλα και μαγείρισσα γιοκ, άρα ΚΑΙ αυτός ο ρόλος είναι κατάδικός σου, αλλά δημιουργικός έτσι;; Θα φτιάξεις λοιπόν με περισσή «δημιουργική» χαρά, οπωσδήποτε τα κλασικά, ήτοι μελομακάρονα – κουραμπιέδες γιατί σαν τα σπιτικά δεν έχει, οπωσδήποτε ένα παραδοσιακό σοροπιαστό ανάλογα τα γούστα της οικογένειας και κατά προτίμηση μπακλαβά ή κανταίφι, οπωσδήποτε ένα γλυκό επιδόρπιο μετά το γιορτινό γεύμα και βεβαίως το καθαυτό λουκούλειο γεύμα με της Παναγιάς τα μάτια στο τραπέζι τουλάχιστον, ώστε να απολαύσουν όλοι την ξεχωριστή γιορτινή μέρα… Κι επειδή εσύ οφείλεις, συν όλοις τοις άλλοις, να προσέχεις ως γυναίκα και την εμφάνισή σου, θα πρέπει ακόμα και στα πρόθυρα της κατάρρευσηςνα φροντίσεις να είσαι λαμπερή κι όσο για τα καλούδια που ετοίμασες, φάε ελεύθερα αν θέλεις, αλλά φρόντισε να μη παχύνεις, έτσι;;
Άντε και… ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!
Φωτογραφικό υλικό
