7 λόγοι να ΜΗΝ το κουνήσεις το ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟ! Από την Π. Στασινοπούλου
Πριν βιαστείς να μου τα χώσεις για δήθεν γκρίνιες και μιζέριες, σου παραθέτω απευθείας τη «λίστα» και αφού τη διαβάσεις τα ξαναλέμε… Η οποία σημειωτέον, είναι προϊόν βαθειάς και φιλοσοφημένης έρευνας, καθώς και βιωματικής εμπειρίας χρόνων, οπότε οφείλεις να την αντιμετωπίσεις με τη δέουσα σοβαρότητα και ΑΝ έχεις ενστάσεις… κακό του κεφαλιού σου! Εγώ νίπτω τας χείρας και ο καθένας όπως στρώνει ας κοιμηθεί! Κι όταν λέω «μη το κουνήσεις Δεκαπενταύγουστο» δεν κάνω χιουμοράκι, έχω τους 7 λόγους μου, διότι:
1. Για να βρεις δωμάτιο σε ξενοδοχείο το Δεκαπενταύγουστο του 2016, έπρεπε να το έχεις κλείσει το Νοέμβριο του 2015 και κατά προτίμηση το πρώτο δεκαήμερο. Από κει και μετά το πράγμα δυσκολεύει κι αν φτάσει άνοιξη χωρίς να το φροντίσεις, το ξεχνάς εντελώς. Αν δε σε πιάσει Ιούνιος, ξεχνάς και οτιδήποτε αφορά σε πλυσταριό ταράτσας, κοτέτσι αυλής ή αποθήκη κήπου. Τα μόνα που θα σου μείνουν είναι χαμένα μεροκάματα σε άσκοπα τηλέφωνα, τσαταλιασμένα νεύρα με το «είμαστε πλήρεις»,και αγκύλωση στα δάχτυλα από το πληκτρολόγιο. Συν μυγάκια στα μάτια από την πολύμηνη θέαση στην οθόνη εικονικών ξενοδοχείων, που ΕΚΕΙ θα παραμείνουν, στην οθόνη.
2. ΑΝ όμως, λέμε ΑΝ, οι ουρανοί είναι ανοιχτοί ενόσω ψάχνεις καλοκαιριάτικα και το σύμπαν από καπρίτσιο της στιγμής, θελήσει να συνωμοτήσει υπέρ σου, δεν αποκλείεται να σου κάτσει κανένα ενοικιαζόμενο της συμφοράς στην άκρη Θεού… Αφού πρώτα τρέξεις στο κοντινότερο προποτζίδικο να γράψεις Λόττο –πόνταρε πολλά, μη τσιγκουνευτείς- προμηθεύσου και 2-3 υπογλώσσια για να ακούσεις την τιμή. Διότι μιλάμε για την πιο χάϊ της πιο χάΪ σίζον και η κυρά Μέλπω με την κάμαρη δεν είναι χαϊβάνι. Θα σου τα πάρει χοντρά και μη κάνεις την κουτουράδα να δυσανασχετήσεις που η καμαρούλα μια σταλιά δεν διαθέτει εσωτερική τουαλέτα, γιατί θα θυμώσει και θα μείνεις με την ελπίδα του Λόττο αμανάτι.
3. Πιθανόν βέβαια να ανήκεις στους προνοητικούς και να έκλεισες δωμάτιο της προκοπής από τον Νοέμβριο, οπότε γλίτωσες την προηγούμενη οδύσσεια, ωστόσο και εσύ ξέρεις καλά ότι ένα τριήμερο στην Άνω Ραχούλα θα σου κοστίσει όσο μια βδομάδα στη Στοκχόλμη. Όσο κι αν προσπαθήσεις να προφυλάξεις τα νώτα σου, δεν υπάρχει περίπτωση να μη σου τα… μαγαρίσει όποιος «τουριστικός παράγων» μπορεί. Από τον ξενοδόχο μέχρι τον ταβερνιάρη, το μπιτσόμπαρο, το μίνι μάρκετ, το ταξί, το περίπτερο, τους λουκουμάδες, τα καλαμπόκια, τα μπιχλιμπίδια και γενικώς το «καπέλο» που θα φας, θα κάνει το σομπρέρο να μοιάζει με τραγιάσκα. Ωστόσο «απολαμβάνεις» διακοπές Δεκαπενταύγουστο, οπότε φόρα το να το θυμάσαι, να μη σε πιάνει κι ο ήλιος με το πλατύγυρο.
4. Όταν φτάσεις περιχαρής στον τουριστικό προορισμό σου, η λέξη «πήχτρα» είναι πολύ φτωχή για να αποδώσει το ανθρωπομάνι που κατακλύζεικάθε διαθέσιμο εκατοστό ανοιχτού και κλειστού χώρου, διαπιστώνοντας τί εστί «βουλιάζει» δια ζώσης. Θα χρειαστούν πολλές δεήσεις στην εορτάζουσα Παναγιά (που χωρίς να το θέλεις χρονιάρα μέρα, θα καταλήξουν σε Χριστοπαναγίες) προκειμένου να βρεις ελεύθερο τραπέζι σε ταβέρνα, σκαμπό σε μπαρ, ξαπλώστρα σε παραλία ή θέση σε πάρκινγκ, πέρα από τρελό μποτιλιάρισμα κι ασφυκτικό στρίμωγμα σε κάθε βήμα, να σου ΄ρχεται λιγοθυμιά. Αναπολώντας με νοσταλγία την Τσιμισκή σε περίοδο ΔΕΘ και ώρα αιχμής… Μα τι ωραία περνάμε στη γαλήνη της εξοχής! Και πόσο μας ηρεμούν τα μπάνια στον ιδρώτα, τα γλυκά ντεσιμπέλ, οι αγγελικές φωνούλες των παιδιών, οι ερημικές παραλίες…
5. Επιπλέον κάθε τουριστικός προορισμός που σέβεται τον εαυτό του, έχει φροντίσει για την εορταστική ψυχαγωγία σουκαι αποκλείεται να μην πετύχεις το χαϊ τριήμερο κάποιο κουλτουρέ φεστιβάλ της πλάκας αν ανήκεις στους (και καλά) ψαγμένους, κάποια συναυλία- αρπαχτή μπουζουκοστάρ αν ανήκεις στους (με το συμπάθιο) μουσικόφιλους, οπωσδήποτε κάποιο πανηγύρι Παναγιάς από τις άπειρες –ούσες που διαθέτει η επικράτεια, αν ανήκεις στους (θρησκευάμενους) πανηγυρτζήδες, με ιδιαίτερο φετίχ τους πάγκους λαϊκής, το μαλλί της γριάς και τα σουβλάκια. Με παραδοσιακή «ορχήστρα» από ένα νταούλι κι ένα ζουρνά που στο πρώτο μισάωρο είσαι έτοιμος να τα ομολογήσεις όλα και ψάχνεις απελπισμένα στους πάγκους ωτοασπίδες, ενώ δίπλα σου (ή πάνω σου) το λεφούσι προελαύνει ακάθεκτο και το υπαρξιακό ερώτημα «ποιος είμαι και πού πάω;» μένει αναπάντητο…
6. Εννοείται φυσικά ότι στη τουριστική μάζωξη όπου συναγελάζεται το σύμπαν, είναι πολύ πιθανό να πέσεις μούρη με μούρη, με όποιον γνωστό/ γνωστή έβλεπες στην πόλη κι άλλαζες δρόμο φτύνοντας τον κόρφο. Άντε όμως τώρα σε μια σταλιά τόπο με τρία στέκια, δυο ταβέρνες και μία παραλία, να τον αποφύγεις! Θα τον τρως στην μάπα επί ένα τριήμερο, θα ακούς τις παπαριές του, θα χαμογελάς με το στανιό και θα εύχεσαι να έχει παρέα, αλλιώς θα σου γίνει τσιμπούρι και όλες οι προσδοκίες για ένα χαλαρό (χαχαχά!) τριήμερο θα μεταβληθούν σε εφιάλτη και η εορταστική διάθεση θα εκδηλωθεί με κατάρες. Αυτό περίμενες από τον Δεκαπενταύγουστο; Γι αυτό έκανες τον τιτάνιο αγώνα και επί δυο μήνες θα τρέφεσαι με παξιμάδι για να ισοφαρίσεις;
7. Τέλος, μπορεί όλα τα παραπάνω να μη σε αφορούν, καθότι διαθέτεις πισινή που λέγεται «πατρικό σπίτι στο χωριό». Ούτε αγώνας για δωμάτιο, ούτε στριμωξίδι, ούτε (με το παρντόν) πιάσιμο κώλου. Εδώ τα δεδομένα παίζουν σε άλλο ταμπλώ. Επί τριήμερο θα ακούς στωικά τη μανούλα, θα υποστείς στωικά τα σόγια, θα γιορτάσετε όλοι μαζί παραδοσιακά και οικογενειακά το θείο Παναγιώτη κι αν διανοηθείς να προτιμήσεις ας πούμε τη θάλασσα από το κλαρινο-τσιμπούσι, κινδυνεύεις με αποκλήρωση και πιθανό έμφραγμα της μανούλας που «δεν ντρέπεσαι, μια φορά γιορτάζει ο θείος», αυτός που με το ζόρι θυμάσαι την ύπαρξή του. Κατά τα άλλα θα ενημερωθείς λεπτομερώς για τα ιατρικά ανακοινωθέντα κάθε θείτσας σου, γεμίζοντας δημιουργικά τον άπλετο χρόνο του τριήμερου.
Και μετά από όοοοοολα αυτά… θα αφήσω εγώ την πόλη, που το Δεκαπενταύγουστο γίνεται ΚΑΤΑΔΙΚΉ μου, για χάρη μιας «επιβεβλημένης φυγής» στο χάος! Θα αφήσω τη μία και μοναδική ευκαιρία ολόκληρου του χρόνου να μου δείξει για τρεις μέρες το ανθρώπινο πρόσωπό της… τρεις μοναδικές μέρες που σε ένα 10λεπτο θα βρίσκομαι σε όποια γωνιά της θέλω, ξεχνώντας τί σημαίνει άγχος, θόρυβος, φωνές, κίνηση, καφρίλα… εγώ και οι γλάροι στο Θερμαϊκό να αγναντεύουμε γαλήνια τα Κάστρα το ηλιοβασίλεμα… ΔΕ ΣΦΑΞΑΝΕ! Και τώρα που το σκέφτομαι, διαπιστώνω ότι με την προτροπή «μη το κουνήσεις το Δεκαπενταύγουστο»… κάτι δεν κάνω καλά. Γράψε λάθος, ήταν παρόρμηση της στιγμής. Να πας στο καλό και στην ευχή της Παναγίας, βοήθειά σου και βοήθειά μας!
