Να γιατί κ. ΚΙΜΟΥΛΗ δεν πρέπει να αναλάβετε την προεδρική καρέκλα. Από τον «ΠΑΛΜΟ ΤΩΝ ΦΟΥΑΓΙΕ» της Π. Στασινοπούλου.
Μετά τη Λυδία Κονιόρδου, ένας ακόμη φανατικός υποστηρικτής του κυβερνώντος κόμματος στον καλλιτεχνικό χώρο, πιθανότατα θα αναλάβει κορυφαία διοικητική θέση ως διευθύνων σύμβουλος του Κέντρου Πολιτισμού του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, το οποίο παραχωρεί τη διαχείρισή του συνολικά στο Δημόσιο, ένα… πλήγμα ήδη από μόνο του! Αυτό τουλάχιστον δημοσίευσε η εφημερίδα «Καθημερινή», πυροδοτώντας ένα μπαράζ αντεγκλήσεων για το πρόσωπο του συγκεκριμένου. Κατά πόσο είναι ή όχι το «κατάλληλο πρόσωπο στην κατάλληλη θέση», με εκατέρωθεν έντονους διαξιφισμούς από συμφωνούντες και διαφωνούντες.
Βέβαια ακούγοντας για καταλληλότητα προσώπων σε δημόσιες θέσεις στην Ελλάδα – ανέκαθεν και ειδικότερα σήμερα – το πρώτο που σου έρχεται αυθόρμητα να πεις είναι «το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις;» Είδε κανείς πουθενά εδώ γύρω την αξιοκρατία και μου διαφεύγει; Είδε μήπως αξιολόγηση προσώπων για κρίσιμες θέσεις ευθύνης με αδιάβλητα, αντικειμενικά, ποιοτικά κριτήρια; Είδε μήπως διαφανείς διαδικασίες, διαγωνισμούς, εξετάσεις ή προσλήψεις για υψηλά πόστα του δημόσιου τομέα; Εάν είδε και το γεγονός είναι πιστοποιημένο, ας ενημερώσει τους αρμόδιους να το εντάξουν επειγόντως στα «προστατευόμενα είδη υπό εξαφάνιση», διότι δεν πρόκειται να το ξαναδεί ή στον κατάλογο των θαυμάτων, που μπροστά του η ανάσταση του Λαζάρου δεν πιάνει μία… Γιατί είναι πολύ πιο εφικτό να συμβεί μια νεκρανάσταση, παρά μια αξιοκρατική τοποθέτηση στην κορυφή ενός δημόσιου φορέα.
Τα κριτήρια για τις εν λόγω τοποθετήσεις στα καθ’ ημάς είναι εντελώς διαφορετικά, πολυσύνθετα, πρωτότυπα και για να μην το κουράζουμε… το εξής ένα: ο βαθμός κομματικής πίστης, για να το πω ευπρεπώς. Στο πιο… απρεπές θα έλεγα το πόσο «κομματόσκυλο» είσαι. Πόσο φανατικά στηρίζεις το κόμμα σου, πόση προπαγάνδα κάνεις υπέρ του, πόσους ψηφοφόρους επηρεάζεις, πόσους χειροκροτητές κουβαλάς, πόσο «πλάτη» βάζεις στα στριμώγματα… Σε παρόμοια «υψηλά κλιμάκια» οπαδών, δεν μιλάμε για χαμαλοδουλειές τύπου αφισοκόλλησης, ποδαρόδρομου σε πορείες, κατασκευής πανώ με συνθήματα, πώλησης κουπονιών και λοιπά που αφορούν τη «πλέμπα» των ανώνυμων. Ο διάσημος οπαδός- δημόσιο πρόσωπο επιτελεί καθοριστικό κομματικό έργο, θέτοντας την επιρροή του σε ευρύ κοινό στην υπηρεσία του κόμματος και φροντίζοντας να αξιοποιεί την προβολή του για διαρκή υπεράσπιση- προπαγάνδα. Ακόμα κι αν πρέπει να σώσει αυτά που ΔΕΝ σώζονται με καμία κυβέρνηση, ούτε καν τη δική του!
Ακριβώς σαν τη στάση (και δράση) του Γ. Κιμούλη απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και φυσικά ουδείς αρνείται ότι πρόκειται για αναφαίρετο δημοκρατικό του δικαίωμα να στηρίζει με όποιον τρόπο επιθυμεί οποιοδήποτε κόμμα, αναλαμβάνοντας μάλιστα γενναία το κόστος της όποιας επιλογής. Και εκθέτοντας τον εαυτό του, πέραν της καλλιτεχνικής κριτικής ΚΑΙ σε πολιτική- κομματική για τις δημόσιες τοποθετήσεις του, που προφανώς δεν μπορεί να αποφύγει. Ακούγοντάς τον σε συνεντεύξεις τα τελευταία δύο χρόνια της «αριστερής» διακυβέρνησης, όπου οι ερωτήσεις περί πολιτικών είναι αναπόφευκτες, δύο τινά εισπράττεις: από τη μία θαυμασμό για τον περίτεχνο τρόπο υπεράσπισης και της πιο φαιδρής κυβερνητικής πατάτας με άριστο χειρισμό «σοφιστειών» και από την άλλη απορία που ένα ευφυές, ελεύθερο και καλλιεργημένο πνεύμα ταλαντούχου καλλιτέχνη, έχει εγκλωβιστεί σε τόσο θλιβερές στενωπούς! Σαν να θέλεις να χωρέσεις το πόδι ενός γίγαντα σε παπούτσι νάνου… κι ο γίγαντας να μην αντιλαμβάνεται τη ματαιότητα και παραλογισμό του εγχειρήματος,
Ωστόσο, αν ο ίδιος δεν το αντιλαμβάνεται – αιωρούμενος σε ένα παράλληλο, ακατανόητο σύμπαν, δεν σημαίνει ότι το κόμμα δεν εκτιμά τα πολύτιμα άλλοθι που του προσφέρει γενναιόδωρα, με το κύρος, την αίγλη και κουλτούρα ενός καταξιωμένου καλλιτέχνη. Κάθε άλλο, και μόνο για αγνωμοσύνη δεν μπορείς να το κατηγορήσεις, καθώς ξέρει να αμείβει το ίδιο γενναιόδωρα τις αξιέπαινες προσπάθειες των κομματικών φίλων, προσφέροντάς τους υψηλά ιστάμενες θέσεις, είτε είναι κατάλληλοι γι αυτές είτε όχι. Δεν κολλάει σε ασήμαντες λεπτομέρειες και για του λόγου το αληθές, το παράδειγμα Καρανίκα ας πούμε, τα λέει όλα, για να αναφέρουμε ένα πρόχειρο από τα άπειρα… Οπότε πολύ φυσικά, μόλις φάνηκε στον ορίζοντα θέση προέδρου για πολιτιστικό οργανισμό, το όνομα Κιμούλης για τους κομματικούς εγκεφάλους έκανε αυτόματο συνειρμό. Ιδού ένα υπέροχο δώρο ως ανταμοιβή των κομματικών κόπων ενός ορκισμένου φίλου, σε θέση σχετική με το αντικείμενό του, τύπου Κονιόρδου στο ΥΠΠΟ.
Διότι προφανώς οι κυβερνητικοί εγκέφαλοι μέσα σε όλο τον ερασιτεχνισμό που διέπει την παραμικρή τους κίνηση, θεωρούν «σχετική» με έναν καλλιτέχνη τη διαχείριση ενός μεγάλου πολιτιστικού φορέα. Τρίβοντας – υποθέτω- τα χέρια με τρελή χαρά, που πέρα από τα εξασφαλισμένα κομματικά κριτήρια ως νούμερο ένα για την επιλογή, το εν λόγω πρόσωπο τυγχάνει παράλληλα να είναι ένας επιτυχημένος ηθοποιός και σκηνοθέτης ευρείας αποδοχής. Αδιαφορώντας πλήρως για τις διοικητικές ικανότητες που κατεξοχήν απαιτεί η διαχείριση ενός οργανισμού, είτε πραγματεύεται τον πολιτισμό είτε οτιδήποτε! Θεωρώντας προφανώς ότι πρόκειται για… θίασο ή ανέβασμα παράστασης και ο πρόεδρος καλείται να τη σκηνοθετήσει ή να ερμηνεύσει ρόλο! Κάτι που ίσως και να μοιάζει λογικό μέσα στο γενικότερο θέατρο του «αριστερού» παραλόγου ενταύθα…
Βέβαια κάποιος μπορεί να ισχυρισθεί ότι «αποκλείεται δηλαδή ο Κιμούλης, πέρα από άξιος καλλιτέχνης να διαθέτει και διοικητικές ικανότητες;» Αν κρίνουμε από την εδώ και χρόνια πορεία του, τις «περιπετειώδεις» συνεργασίες του, τον ιδιαίτερο αμφιλεγόμενο χαρακτήρα του που ο ίδιος ομολογεί τη δυσκολία προσαρμογής και «συνύπαρξης» με ανθρώπους γενικώς- θέτοντας αυστηρούς όρους, όχι μόνο τίποτα δεν εγγυάται σχετικές ικανότητες, αλλά μάλλον στο αντίθετο παραπέμπει. Όσον αφορά δε στην οικονομική διαχείριση, που αποτελεί καθοριστικό κομμάτι της γενικότερης, προσωπικά τον έχω ακούσει να λέει με αφορμή κατά καιρούς οικονομικά στραπάτσα στη δουλειά του, φτάνοντας στα όρια της χρεωκοπίας και κατηγορούμενος επίσημα για χρέη, ότι τα λογιστικά, οι δοσοληψίες και τα συναφή δεν είναι με τίποτα το δυνατό του κομμάτι, κάπως σαν να τα «απεχθάνεται». Μάλλον αναμενόμενο για έναν αυθεντικό καλλιτέχνη- δημιουργό και ουδεμία έκπληξη.
Η έκπληξη αφορά στην επιλογή του συγκεκριμένου με αυτά τα δείγματα γραφής στον διαχειριστικό / τεχνοκρατικό τομέα, εντελώς άσχετο με το βεβαιωμένο καλλιτεχνικό του μέγεθος. Που μόνο εγκεφαλικά τρικυμισμένοι θα έβρισκαν τους δύο τομείς «σχετικούς» και αντί να αναζητήσουν με διαφανείς και αξιοκρατικές διαδικασίες για την κορυφαία διοικητική θέση έναν έμπειρο μάνατζερ σε ανάλογα πόστα με περγαμηνές και συστάσεις, απευθύνονται σε έναν καλλιτέχνη με εξαιρετικές θεατρικές επιδόσεις μεν, αλλά ανίδεο περί των διαχειριστικών με «συστάσεις» μάλλον αποτυχίας! Βάζοντας πέρα και πάνω από οτιδήποτε άλλο την κομματική ταυτότητα, ως πιστή συνέχιση της εθνικής παράδοσης που αλίμονο… αριστεροί ξε-αριστεροί οι παραδόσεις του τόπου είναι ιερές! Για να ακολουθήσει και το σημαντικότατο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος με το σπουδαίο μέχρι στιγμής πολιτιστικό έργο, την μοιραία πορεία μιας ακόμα χρεωκοπημένης… ΔΕΚΟ! Ιερή παράδοση και αυτό! (Κάτι που βέβαια στις παρούσες συνθήκες δεν αποκλείεται ακόμα και με τον ικανότερο μάνατζερ, πόσω μάλλον…) Ευελπιστώ ο Γ, Κιμούλης, για λόγους σεβασμού στη θαυμαστή καλλιτεχνική του πορεία και τον πολιτισμό, αλλά και για λόγους προσωπικής αξιοπρέπειας, θα αρνηθεί την πρόταση – παγίδα, ρίχνοντας απλά μια ματιά σε όσους κατά καιρούς συναδέλφους του – με πιστοποιημένη μάλιστα διοικητική εμπειρία- «μπλέχτηκαν με τα πίτουρα και τους έφαγαν οι κότες». Ποτέ δεν είναι αργά για αυτογνωσία.
—————————————————————————————————————-
#Κουλτουρόσουπα #kulturosupa #Θεατρομανία #ΣτονΠαλμόΤωνΦουαγιέ #ΠίτσαΣτασινοπούλου #ΓιώργοςΚιμούλης #ΙδρυμαΣταύροςΝιάρχος #Σύριζα
Φωτογραφικό υλικό
