Η ΒΟΛΙΚΗ ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΑΜΝΩΝ… Από την «ΟΙΚΟνική πραγματικότητα» της Π. Στασινοπούλου
Δεν έχω καταλάβει, αν και δεν ανήκω στους vegeterian, γιατί κάθε γιορτή και σχόλη είναι συνδυασμένη με μαζική θυσία ενός ζωικού είδους. Με αποκορύφωμα τον πασχαλινό οβελία, μετά από 40ήμερη χορτοφαγία/ νηστεία για «κάθαρση», ώστε να ακολουθήσει πανηγυρικά και αναστάσιμα το.. «βρώμισμα»; Ξέρω ότι τα έθιμα θα μένουν πάντα εξ ορισμού στο «απυρόβλητο», ως τα πλέον αμετακίνητα… στερεότυπα, καθότι έτσι τα βρήκαμε κι έτσι θα τα συνεχίζουμε στο διηνεκές. Ωστόσο δεν μπορώ να μένω απαθής στη σκέψη της μαζικής γενοκτονίας κοπαδιών, ενός είδους συνυφασμένου με την αθωότητα, με τη γαλήνη… Άκακος σαν πρόβατο σου λέει… Ήσυχος σαν πρόβατο… που θα παραδοθεί χωρίς ίχνος καχυποψίας και σιωπηλά, χωρίς κραυγές, χωρίς αντιδράσεις στο μαχαίρι του σφαγέα…
Δεν μπορώ να ξέρω τί προηγείται, ούτε θα άντεχα να το δω… Δεν ξέρω αν ο σφαγέας χρησιμοποιεί κάποιο μέσο παραπλάνησης και ποιο είναι αυτό. Αν πριν το μοιραίο «καλοπιάνει» το πρόβατο με έξτρα «παροχή αγάπης» για να πετύχει αποτελεσματικά το σκοπό του ή ποντάρει στην διαπιστωμένα άκακη κι απονήρευτη «ιδιοσυγκρασία» του, που ποτέ δεν θα υποθέσει ότι το αγαπημένο του αφεντικό έχει σκοτεινές προθέσεις. Άλλωστε έχει αποδείξει από καταβολής ζωικού βασιλείου ότι η άκακη σιωπή του είναι η μέγιστη αδυναμία του και ταυτόχρονα το μέγιστο πλεονέκτημα για τον θύτη. Που ουδόλως θα καταπονηθεί προσπαθώντας να τιθασεύσει το θύμα… ούτε πάλη, ούτε κραυγές, ούτε αντίσταση… Ακριβώς σαν «πρόβατο επί σφαγή». Η πλέον ήσυχη και βολική θυσία ανά τους αιώνες. Πάντα το αίμα ενός αθώου αμνού εξευμένιζε θεούς, εγκαινίαζε εκστρατείες, σφράγιζε γεγονότα… Με την Ιστορία, αδιαμφισβήτητο μάρτυρα.
Γιατί βέβαια το να τιθασεύσεις… ας πούμε ταύρο για να τον οδηγήσεις στο μαχαίρι, συνεπάγεται μεγάλη καταπόνηση και το μακάβριο εγχείρημα – ΑΝ το πετύχεις- θα σου στοιχίσει πολύ… Ο «θορυβώδης» ταύρος, που στερείται την αθωότητα του πρόβατου, πιθανότατα θα μυριστεί τον ύποπτο, θα πονηρευτεί, θα «διαβάσει» τις ασυνήθιστες κινήσεις του και θα… αντιδράσει! Θα επαναστατήσει σε αυτόν που επιβουλεύεται άδικα τη ζωή του. Θα ορθώσει τα κέρατα, θα ορμήσει, θα βρυχηθεί, θα προσπαθήσει να τον φοβίσει, θα παλέψει για να κερδίσει το αυτονόητο. Θα μπει με τα όπλα του στη μάχη και ο πιο… οπλισμένος θα νικήσει. Έστω κι αν αυτός είναι ο Άνθρωπος. Το σίγουρο είναι ότι ο ταύρος ΔΕΝ θα παραιτηθεί από το στοιχειώδες δικαίωμα στη ζωή, ΔΕΝ θα παραδοθεί αμαχητί σαν τον «συνάδελφο» αμνό, υπομένοντας σιωπηλά μια άδικη θυσία… Και θα πέσει ηρωικά στη μάχη με τα… κέρατα ψηλά!
Το σοφό οικοσύστημα φρόντισε από αιώνων για την πολύτιμη «ποικιλότητα», εφοδιάζοντας τούτη τη ζωή… από τη μια με ορμητικούς ταύρους και από την άλλη με ήσυχα πρόβατα. Και η σοφία υπαγορεύει ότι τίποτα δεν προέκυψε τυχαία και ότι ΟΛΑ τα είδη και… ιδιοσυγκρασίες είναι πολύτιμα, υπηρετώντας νομοτελειακά συγκεκριμένους σκοπούς. Η σοφία υπαγορεύει επίσης ότι για τη διατήρηση της θαυμαστής αρμονίας, είναι άκρως απαραίτητη η… ζυγαριά ακριβείας! Που σημαίνει ότι οι ορμητικοί ταύροι οφείλουν να εξισορροπούνται από ήσυχα πρόβατα και αν αίφνης η ισορροπία διαταραχθεί, το οικοσύστημα θα… χτυπήσει συναγερμό. Αν για κάποιο λόγο αυξηθούν ανεξέλεγκτα οι επαναστατικοί ταύροι και αντίστοιχα μειωθούν τα σιωπηλά πρόβατα, ο πλανήτης «θα πάρει φωτιά» κι άντε να κουμαντάρεις το ορμητικό ποτάμι… Αν πάλι πληθαίνουν οι αθώοι αμνοί και οι ταύροι απειληθούν ως είδος «υπό εξαφάνιση», τότε…σκούρα τα πράγματα, πολύ σκούρα! Παρά το λευκό των αμνών και παρά το φαινομενικά οξύμωρο…
Άλλωστε το τελευταίο σενάριο το ΖΟΥΜΕ χρόνια τώρα και γνωρίζουμε εκ των έσω τις «σκούρες» συνέπειες. Καθότι οι «ταύροι» αποδείχθηκαν… σικέ και βρέθηκαν ντοπαρισμένοι. Ουδεμία σχέση με το αυθεντικό είδος και τα χαρακτηριστικά του, παρά μόνο ένα παραπλανητικό ομοίωμα που προσπάθησε να «υποδυθεί» το ανυπότακτο ζώο. Μιμήθηκε την κραυγή του, το αγριεμένο βλέμμα του, το ογκώδες εκτόπισμα, τις επιθετικές κινήσεις, αλλά… φευ, με παταγώδη αποτυχία, παραπέμποντας σε γελοίο καρτούν…. Ή στον ανόητο λύκο του παραμυθιού, όπου ΚΑΙ τα 7 κατσικάκια τον μυρίστηκαν με το «καλημέρα». Ένα θλιβερό δείγμα του ζωικού – ανθρώπινου βασιλείου, που ζήλεψε την ταυρίσια δύναμη και πάλεψε να την οικειοποιηθεί, ξέροντας ότι ουδέποτε θα την αγγίξει, γιατί απλά ΔΕΝ ήταν προικισμένο με τις ανάλογες «προδιαγραφές». Τις ΑΥΘΕΝΤΙΚΕΣ του είδους. Που μετά την «αντιποίηση ρόλου» λούφαξε ταπεινωμένο στη γωνιά του και πάνω που η ζυγαριά πήγαινε να αναθαρρήσει προς τα πάνω, έγειρε πάλι…
Διότι ελλείψει δυναμικών ειδών, τα λίγα εναπομένοντα… ξεσαλώνουν για να αναπληρώσουν το κενό και μοιραία πληθαίνουν τα βολικά και πειθήνια . Σαν τα σιωπηλά πρόβατα, που παραμονές Πάσχα θα υποστούν καρτερικά και αδιαμαρτύρητα τη σφαγή, αυτήν που υφίστανται αιώνες και θα συνεχίσουν να υφίστανται, κάπως σαν… νομοτελειακό προορισμό, σαν αναπόδραστο πεπρωμένο. Τόσο που αναρωτιέσαι… άραγε δεν έχει καταγραφεί η συνεχής θυσία στη συλλογική μνήμη του είδους, ώστε «κάτι» την ύστατη στιγμή να το κάνει να αντιδράσει στο άδικο; Ναι, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα καταφέρει να αποφύγει το μοιραίο, αλλά γιατί τόση παραίτηση; Γιατί τόση άνευ όρων παράδοση στον παραλογισμό, χωρίς έστω μια στοιχειώδη διεκδίκηση των δικαιωμάτων του στη ζωή; Πώς αφήνεται χωρίς διαμαρτυρία στο φονικό μαχαίρι κάνοντας εύκολη τη δουλειά του δήμιου; Που βέβαια είναι πολύ λογικό να επιλέγει παρόμοιο θύμα ως σταθερό στόχο και κάνει τα ΠΑΝΤΑ για να μετατρέψει οποιοδήποτε μελλοντικό θύμα σε βολικό, ήρεμο, σιωπηλό πρόβατο. Σιγά να μην ιδρωκοπά παλεύοντας να κάνει ζάφτι τους ταύρους! Του οποίους μεταξύ μας, έχει όλα τα «επιστημονικά» μέσα να ευνουχίσει και την επομένη να ξυπνήσουν αθώα προβατάκια ή χαριτωμένες… κοτούλες, άσχετα που φαντασιώνονται το κακάρισμα για βρυχηθμό!
Κι αν κάτι με προβληματίζει επιπλέον τούτες τις μέρες, είναι που το ανθρώπινο είδος καταβροχθίζει το ζωικό, την ώρα που γιορτάζει την ελπίδα της Ανάστασης… μια ελπίδα που «κράτησε» μόνο για την πάρτη του ως συνήθως, ενώ η καταδίκη του θυσιασμένου αμνού είναι οριστική και αμετάκλητη. Χωρίς ίχνος ελπίδας για «ανάσταση» σε μια μελλοντική ζωή… έτσι για παρηγοριά… έτσι σαν ενδεικτική σημειολογία «συμπαράστασης» για ένα πλάσμα που έζησε τη σύντομη ζωή του μέσα σε βολική σιωπή και την πρόσφερε αδιαμαρτύρητα στο θύτη του για να γιορτάσει τη «νίκη επί του θανάτου»… Χωρίς καν να τολμά τη θαρραλέα διαφοροποίηση του «μαύρου», πάντα λευκό κι αποδεκτό. Κατόπιν τούτων νιώθω την ανάγκη να ευχηθώ στα απανταχού πρόβατα – λευκά και μαύρα- να έρθει σύντομα η στιγμή να… σπάσουμε τη βολική ΣΙΩΠΗ των ΑΜΝΩΝ και βέβαια, με ΟΛΗ τη σημασία της ευχής…
[
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ !
Φωτογραφικό υλικό
