Συνέντευξη στην Ελπίδα Παπαδανιήλ
Γεννημένος στην Αθήνα. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών και στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, απ’ όπου αποφοίτησε το 1989. Αρκετές γνωστές σειρές που έχει γράψει είναι Ντόλτσε Βίτα, Δύο ξένοι, Το κόκκινο δωμάτιο, Οι στάβλοι της Εριέτας Ζαΐμη, Η τούρτα της μαμάς, Η Ελίζα και οι άλλοι και Τι ψυχή θα παραδώσεις μωρήκαι πολλά ακόμη. Ο Ρήγας δήλωσε ότι η αγαπημένη του σειρά είναι Οι στάβλοι της Εριέτας Ζαΐμη. Την σεζόν 2020-2021 και 2021-2022 συμμετέχει και γράφει την σειρά Η τούρτα της μαμάς μαζί με τον Δημήτρη Αποστόλου.
Στο θέατρο της δουλειάς του σεναριακά και σκηνοθετικά είναι το Νυφικό κρεβάτι, Το δώρο, Μπαμπά μην ξαναπεθάνεις Παρασκευή, Τρεις φορές γυναίκα, Παρακαλώ ας μείνει μεταξύ μας, Τα κορίτσια με τα μαύρα, Hangover IV, Χωρίζουμε λέμε, Πυγμαλίων-Ωραία μου κυρία, Εκκλησιάζουσες, Shirley Valentine, Εκείνος & Εκείνος.
Ποια είναι τα όρια της προσωπικής μας ελευθερίας; Πώς τα διεκδικούμε στον καθημερινό στίβο της ζωής; Ποιο είναι το κόστος αυτής της διεκδίκησης; Αυτά και άλλα πολλά συζητάμε με τον ταλαντούχο συγγραφέα, σκηνοθέτη και ηθοποιό Αλέξανδρο Ρήγα, με αφορμή την παράσταση «Εκείνος & Εκείνος» του Κώστα Μουρσελά σε σκηνοθεσία δική του που έρχεται στη Θεσσαλονίκη, στο Θέατρο Κήπου.
.
Συνέντευξη του συγγραφέα, σκηνοθέτη, ηθοποιού στην Ελπίδα Παπαδανιήλ για την Κουλτουρόσουπα
«Το «Εκείνος & Εκείνος» του Κώστα Μουρσελά είναι ένα έργο γνωστό και πολύ αγαπημένο. Πρόκειται για μια κοινωνικοπολιτική σάτιρα, αν και στα χρόνια που γράφτηκε δεν χαρακτηριζόταν έτσι λόγω του φόβου που υπήρχε από το καθεστώς τότε.. Για μένα το σημαντικό κομμάτι του έργου είναι ότι φεύγει από τα στενά όρια ενός κοινωνικοπολιτικού σχολίου, που έχει να κάνει με μια ανελεύθερη εποχή, και πηγαίνει σε άλλες σφαίρες που οδηγούν σε άλλο είδους θέατρο. Πιστεύω ότι συγγενεύει πολύ με το παράλογο, το σουρεαλιστικό θέατρο, με Ιονέσκο, με Μπέκετ… Είναι ένα δύσκολο έργο θα έλεγα όσο αφορά τις αναφορές του και ουσιαστικά επεκτείνεται σε ερωτήματα πολύ σπουδαία και πανανθρώπινα, όπως τα όρια της προσωπικής ελευθερίας, η αναζήτηση της προσωπικής ελευθερίας, όλα αυτά που υφίσταται ο σύγχρονος άνθρωπος μέσω της εξέλιξης ή μέσω των σχέσεων όπως έχουν διαμορφωθεί και ποιο είναι το κόστος που πληρώνει στην αναζήτηση αλλά και στην πραγμάτωση της ελευθερίας του.. Εμείς προσπαθήσαμε να το φέρουμε σε ένα mainstream χρόνο».
Ε.Π.: Είναι μεγάλο θέμα η αναζήτηση της προσωπικής μας ελευθερίας..
Αλέξανδρος Ρήγας: Μεγάλο θέμα και όχι ευκολοκατόρθωτο… Στο συγκεκριμένο έργο οι ήρωες είναι δύο άνθρωποι που έχουν βγει έξω από την κανονικότητα, από το σύστημα. Πρόκειται για δύο ανθρώπους που έχουν αρνηθεί την προηγούμενη ζωή τους και έχουν αποφασίσει να περιδιαβαίνουν στα πάρκα της Αθήνας, να φιλοσοφούν και να έρχονται σε πειρασμούς με τον έξω κόσμο. Και όπως λέει και Μουρσελάς, «άστεγοι αλήτες» που μπαίνουν πότε πότε σε πειρασμούς με τον «έξω κόσμο» αλλά πάντα κερδίζει το όνειρό τους να αναπνέουν ελεύθερα, να φιλοσοφούν, να χαίρονται τη θάλασσα, να έχουν χρόνο να ζούνε….Για μένα το πικρό της ιστορίας είναι ότι πληρώνουν πολύ ακριβά το κόστος της ελευθερίας τους καθώς στερούνται πάρα πολλά πράγματα και μπαίνει στην καθημερινότητά τους και η ζήλεια για τη ζωή των «κανονικών» ανθρώπων.
Ε.Π.: Τους αρέσει τελικά αυτή η ελευθερία ή το μετανιώνουν κατά κάποιο τρόπο;
Α.Ρ.:Δεν ξέρω… Μιλώντας για τους ήρωες του Μουρσελά, του δικού μας έργου, δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο οι άνθρωποι αυτοί θα θέλανε τη βοήθεια του συστήματος.. Οι δικοί μας ήρωες αναπολούν, ζηλεύουν, σκέφτονται πώς θα ήτανε εάν…. Αλλά πάντα στη ζυγαριά όπως είπαμε και πριν, βαραίνει το ταξίδι τους στην ελευθερία, βαραίνει η θάλασσα, ο ήλιος, ακόμη και η βροχή που τους πλένει…Κυρίως βαραίνει η φιλοσοφία τους ότι ο άνθρωπος δεν είναι προγραμματισμένος για να δουλεύει αλλά για να δημιουργεί που είναι διαφορετικό από τη δουλειά…να χαίρεται, να γελάει και να φιλοσοφεί, να κάνει έρωτα και να αγαπά τους άλλους ανθρώπους αλλά και τον εαυτό του, να συνδιαλέγεται με τη φύση και να χαίρεται με ό,τι μπορεί να του δώσει αυτή η συνδιαλλαγή, όπως λέει και ο Μουρσελάς.
Ε.Π.: Είναι μια δύσκολη απόφαση αυτή.. και πολύ περισσότερο να τη διατηρήσεις, να μείνεις πιστός στα πιστεύω σου..
Α.Ρ.:Σίγουρα είναι πολύ δύσκολο να μπει κάποιος σε αυτή τη διαδικασία. Όσο αφορά σε εμάς, από τη στιγμή που δεν είμαστε θεατρικοί ήρωες, προσωπικά θα έλεγα ότι μπορούμε να προσπαθήσουμε να κάνουμε τη δική μας προσωπική «επανάσταση» και να κερδίσουμε ένα λεπτό, μισό λεπτό έστω και να σκεφτούμε εάν από όλα αυτά που κάνουμε, όλα αυτά στα οποία αναλωνόμαστε είναι πραγματικά σημαντικά.. Γιατί μπαίνουμε συχνά σε ένα κύκλο, σε μια ρόδα που απλά γυρνάμε χωρίς να σκεφτόμαστε, παράγουμε υλικό και γινόμαστε απλώς μια παραγωγική μονάδα…Ο Μουρσελάς καταθέτει αυτό το κείμενο όχι για να μας παροτρύνει να βγούμε στους δρόμους και να διαλύσουμε οτιδήποτε κοινωνικό υπάρχει… Ο στόχος είναι πιο ποιητικός και ενδεχομένως και πιο ουσιαστικός γιατί είναι βαθιά ανθρώπινος και προσωπικός. Στην ουσία μας παροτρύνει να επεκτείνουμε τα όρια της δικής μας προσωπικής ελευθερίας. Δεν νομίζω ότι από κάτω κρύβεται κάποιο σπέρμα μιας ευρύτερης κοινωνικής επανάστασης. Το παιχνίδι είναι προσωπικό.. με τον χρόνο, με την ποιότητά μας, με την αξιοπρέπεια μας και κυρίως με τον τρόπο που διαχειριζόμαστε τα συναισθήματά μας αλλά και τα θέλω μας και κατά πόσο επιτρέπουμε να μας επηρεάζει η οργανωμένη κοινωνία, όπως λέει και ο ίδιος ο συγγραφέας.
Ε.Π.: Και αυτό όμως έχει το κόστος του. Δεν είναι εύκολο να καταθέτεις τα όριά σου…
Α.Ρ.: Όχι δεν είναι εύκολο να λες ότι μέχρι εδώ μπορώ, μέχρι εδώ θέλω και το υπόλοιπο είναι για μένα και για τους ανθρώπους γύρω μου.. Και αυτό έχει κόστος..
Ε.Π.: Προσωπικά το έχετε καταφέρει να θέσετε τα όρια της δικής σας ελευθερίας;
Α.Ρ.: Δύσκολη απάντηση…
Ε.Π.: Για παράδειγμα κλείνετε κάποιες στιγμές το κινητό, βάζετε κάποια παύση;
Α.Ρ.: Σε περιόδους πολλής δουλειάς είναι δύσκολο, δεν μπορώ να το κλείσω. Εάν όμως το ήθελα θα το είχα κάνει… Το έχω κάνει αρκετές φορές στο παρελθόν..
Ε.Π.: Πώς πήρατε την απόφαση να παίξετε στην παράσταση;
Α.Ρ.: Υπάρχει ένας πρακτικός και ένας ουσιαστικός λόγος.. Ο πρακτικός είναι ότι είχα χρόνο να διαχειριστώ την όλη κατάσταση, το να υπάρξω πάνω στη σκηνή. Ο ουσιαστικός λόγος είναι ότι ήθελα να είμαι πάνω στη σκηνή και να ανασαίνω αυτό το σπουδαίο ρόλο και να ζω μέσα στη συνθήκη του Μουρσελά μαζί με τον σπουδαίο Γιώργο Κωνσταντίνου. Τώρα εάν είναι καλό ή όχι, δεν το γνωρίζω… κάθε βράδυ είναι ένα στοίχημα.
Ε.Π.: Το κερδίζετε το στοίχημα;
Α.Ρ.: Κοιτάξτε, μερικές φορές ξεφεύγεις από την αγωνία εάν αυτό που κάνεις αρέσει στο κοινό ή όχι, το οποίο είναι σχετικό.. Δηλαδή σε κάποιους αρέσει το έργο και σε κάποιους πάλι όχι, και είναι φυσιολογικό.. Ή πάλι, κάποια βραδιά η παράσταση πετυχαίνει γιατί είναι ένας ζωντανός οργανισμός.… Όπως ένα φαγητό που φτιάχνεις κάθε βράδυ, που λίγο παραπάνω να πέσει ένα υλικό, λίγο να ξεχαστείς έχει χαθεί.. Παρόλο αυτά εγώ είμαι εκεί γιατί το χαίρομαι. Είναι ένας ρόλος πολύ ουσιαστικός, σε ένα έργο επίσης ουσιαστικό.
Ε.Π.: Μιλήστε μας για την συνεργασία σας με τον Γιώργο Κωνσταντίνου..
Α.Ρ.:Ο Γιώργος Κωνσταντίνου έχει καταθέσει τη δουλειά του τόσα χρόνια τώρα.. Είναι ένας σπουδαίος θεατρίνος και έχει βάλει τη δική του σφραγίδα στο χώρο μας. Χαίρομαι που υπάρχει και που είμαστε μαζί σε αυτό το ταξίδι. Οτιδήποτε άλλο πω για τον Γιώργο, πιστεύω θα ήταν πλεονασμός..
Ε.Π.: Πάμε στο δημιουργικό κομμάτι της συγγραφής, πώς γίνεται το κλικ, πώς ξεκινά μια έμπνευση που φτάνει στην επιτυχία;
Α.Ρ.: Όταν δεν γράφω για θέματα που έχουν συγκεκριμένα πλαίσια και ζητούμενα, θα έλεγα ότι η έμπνευση είναι στιγμές που έρχονται από αυτό που έχει γραφεί μέσα μου ως παρελθόν. Άλλοτε είναι σημαντικό και άλλοτε πάλι φαντάζει πολύ σημαντικό από τη στιγμή που σου καίει το μυαλό ή την ψυχή και θέλεις να το μοιραστείς.. Είναι γεύσεις και αρώματα, είναι πληγές, πολύ προσωπικές σου στιγμές που η μυθοπλασία τις πλαισιώνει και τις επεξεργάζεται έτσι ώστε να παρουσιαστούν στο κοινό.
Ε.Π.: Γυναικείους ή αντρικούς χαρακτήρες προτιμάτε να αποτυπώνετε;
Α.Ρ.: Δεν είναι θέμα προτίμησης… Βγαίνει από μόνη της η ιστορία.. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να παίρνει χαρτί και μολύβι μέχρι και τώρα, με πολύ λίγες εξαιρέσεις, οι γυναικείοι ρόλοι είναι αυτοί που μου «φωνάζουν» να ασχοληθώ μαζί τους περισσότερο. Δεν μπορώ να ξέρω από πού προέρχεται αυτή η τάση ούτε και με ενδιαφέρει τελικά να το ψάξω… Υπάρχει, άρα περπατάω μαζί του. Έχω την αίσθηση ότι οι γυναικείοι ρόλοι έχουν μια πολυπλοκότητα και μια γοητεία απείρως σημαντικότερη από ότι η αντρική κατασκευή εν γένει, που είναι λίγο πιο μονοκόμματη… Στο πεδίο της μυθοπλασίας η γυναίκα έχει κάποια χρώματα που δεν υπάρχουν καν στην αντρική παλέτα. Οπότε, θεωρώ εκ προοιμίου ότι για ένα συγγραφέα είναι πολύ πιο γοητευτικό να ασχοληθεί με τη γυναικεία ψυχοσύνθεση. Στους αντρικούς χαρακτήρες η τάση μου είναι να τους ζωγραφίζω λίγο πιο αδρούς, λίγο πιο όχι ιδιαίτερα θετικούς. Για μένα η γυναίκα κουβαλάει πολύ περισσότερες δικαιολογίες μέσα της, ακόμη και για τα λάθη της.
Ε.Π.: Ποια είναι η βασική σας αρχή στη συγγραφική διαδικασία;
Α.Ρ.: Κοιτάξτε, δεν είναι πάντα ελεύθερη η διαδικασία της συγγραφής… Και αυτό δεν αφορά το κοινό το οποίο μπορεί να απορρίψει ή να αποδεχτεί την αλήθεια σου. Δυστυχώς, υπάρχουν κάποιες φόρμες μέσα στις οποίες πρέπει να ενταχθείς εφόσον θέλεις να υπάρξεις μέσα σε όλο αυτό που ονομάζουμε «αστικό θέατρο», «αστική τηλεόραση». Το γνωρίζουμε ότι υπάρχουν δεσμεύσεις, δεν μπορείς να μιλήσεις ακριβώς όπως θέλεις, ούτε να κάνεις κάποιους ήρωες πάρα πολύ ιδιαίτερους.. Αυτά συμβαίνουν στο χώρο της τηλεόρασης και του θεάτρου. Ο κινηματογράφος έχει μια άλλη λογική και η πεζογραφία επίσης, όπως και η ποίηση. Σίγουρα όμως προσπαθώ να εξαντλήσω αυτό που λέγαμε και πριν, τα όρια της ελευθερίας. Προσπαθώ να το φτάσω στα άκρα τα δικά μου, όποια και αν είναι τη στιγμή που γράφω. Από την άλλη όμως ξέρεις ότι αυτό θα σου επιτραπεί τόσο όσο.. Βασικά, ξεκινάς με απόλυτη ελευθερία και μετά μπαίνει στο παιχνίδι να το κάνεις με τέτοιο τρόπο ώστε να μην ξεφεύγεις από αυτό που λέμε δυστυχώς, «politicalcorrect». Άλλη μεγάλη συζήτηση αυτό… Το κατά πόσο αυτά δύο μπορούν να παντρευτούνε, κατά πόσο η ακαδημαϊκότητα μπορεί να περπατήσει μαζί με ό,τι σημαίνει τέχνη είναι ένα μεγάλο θέμα…
Ε.Π.: Το «political correct» λοιπόν βάζει τα δικά του όρια..
Α.Ρ.: Αυτό τον καιρό ασχολούμαι με ένα θεατρικό έργο και έχω κάνει μια αναφορά στον Ανδρέα Εμπειρίκο. Διαβάζοντας και μελετώντας και τις αντιδράσεις που προέκυψαν από το έργο του «Μέγα Ανατολικό» ο Εμπειρίκος ήτανε ιδιαίτερα αιρετικός, πολύ καυστικός και πολύ τολμηρός στο πεζογράφημα. Ακόμη και η διανόηση της εποχής του, που θα έπρεπε να είναι πολύ πιο «αγαπησιάρα» μαζί του, τον χτύπησε ανελέητα και ελεεινά μπορώ να πω. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι με ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως είναι ο Ελύτης, όλοι οι διανοούμενοι της εποχής τον χτύπησαν για το πνεύμα της ελευθερίας του… Πραγματικά δεν ξέρω πώς θα περπατήσουμε στο χώρο της γραφής ή της σκηνοθεσίας με αυτό το «political correct» που λέμε.. Φαντάζομαι ότι θα πρέπει να φτάσει και αυτό σε ένα τέλμα, όπως και κάθε νέα τάση που υπάρχει στην κοινωνία και κάποια στιγμή θα βρεθεί μια ισορροπία.
Ε.Π.: Ποια ή ποιες αρχές σας, είναι αδιαπραγμάτευτες στην ζωή σας;
Α.Ρ.: Να μην βαριέμαι, να έχω δίπλα μου ενδιαφέροντες ανθρώπους.. Και αυτό ισχύει σε όλα τα επίπεδα, φιλικό, προσωπικό αλλά και επαγγελματικό. Ξέρετε, όσο περνάει ο χρόνος και το «περπάτημά» μας μεγαλώνει έχοντας αφήσει πολύ δρόμο πίσω μας αισθάνομαι μοιραία ότι αρχίζεις και διαχειρίζεσαι αλλιώς το χρόνο σου, δεν τον σπαταλάς τόσο όσο τον σπαταλούσες πριν. Αισθάνεσαι πλέον ότι έχεις χρόνο μόνο για αυτά που εσύ θεωρείς σημαντικά.. Μπορεί σε μια παγκόσμια ματιά των πραγμάτων να μην είναι σημαντικά αλλά για τη δική σου προσωπική περπατησιά, μπορεί να είναι. Αυτό λοιπόν θα έλεγα ότι είναι αδιαπραγμάτευτο πλέον για μένα, να δίνω χρόνο και χώρο μόνο σε αυτά που προσωπικά θεωρώ σημαντικά. Δεν έχω χρόνο πια να ελπίζω ότι τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν ή οι άνθρωποι.. Εγώ τουλάχιστον, δεν έχω τη δύναμη, την ενέργεια να αλλάξω πια κανέναν.
Ε.Π.: Είχατε μια πολύ σημαντική περιπέτεια υγείας… Ποια καμπανάκια χτύπησαν σε εκείνη την περίοδο;
Α.Ρ.: Αυτό που συνειδητοποίησα είναι ότι οι άνθρωποι δύσκολα αλλάζουμε… Χτυπάνε τα καμπανάκια αλλά… Και αυτό το βλέπεις και σε κοινωνικό επίπεδο και όχι μόνο σε προσωπικό. Ξεκινάς και λες θα προσέχω.., θα κάνω αυτό.., το άλλο.., αλλά η ζωή έχει μια ορμή που σε κάνει να ξεχνάς αυτά που πρέπει να προσέχεις. Το έβλεπα αυτές τις ημέρες, με όλα αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας, με όλο αυτό το χάος, με ανθρώπους να καταστρέφονται, με ζωές να χάνονται και παράλληλα έβλεπα την ίδια στιγμή ανθρώπους να παντρεύονται και να χαίρονται, παιδιά να γεννιούνται.. Πράγματα πολύ φυσιολογικά γιατί η ζωή έχει μια δικιά της δυναμική που μας προσπερνάει. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν μας παρακολουθεί, έχει τους δικούς της κανόνες που είναι πολύ πιο αυστηροί και σίγουρα δεν έχει τη δική μας ηθική επί των πραγμάτων.
Ε.Π.: Πώς νιώσατε τότε; Απογοητευτήκατε από σχέσεις ή φιλίες;
Α.Ρ.: Ίσως ακουστεί λίγο κυνικό αλλά ποτέ δεν παραμυθιαζόμουν εύκολα από ανθρώπους που ήταν γύρω μου, δεν υπήρχε κάτι να με ξαφνιάσει.. Κάποιοι άνθρωποι, πολύ λίγοι που παρέμειναν μέσα στα χρόνια σημαντικοί για μένα, είναι και τώρα. Δεν άλλαξε κάτι γιατί απλά δεν γοητευόμουν εύκολα. Για να απογοητευτείς θα πρέπει πρώτα να έχεις γοητευτεί… και εγώ δεν ήμουν σε κανένα σύννεφο και παραμένω να μην είμαι.
Ε.Π.: Σκηνοθεσία, πώς θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας ως σκηνοθέτη; Τι ζητάτε από τους συνεργάτες σας;
Α.Ρ.: Ως σκηνοθέτης κινούμαι σε εντελώς ακαδημαϊκές αρχές. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι η γραμμική αφήγηση μιας ιστορίας. Εξάλλου, τα έργα με τα οποία καταπιάνομαι, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, είναι έργα ρεαλιστικά, νατουραλιστικά… φάρσες, κωμωδίες καταστάσεων, κομεντί…Αναγκαστικά λοιπόν πηγαίνεις σε μια πιο νατουραλιστική αναζήτηση της σκηνοθεσίας. Από εκεί και πέρα, για μένα η σκηνοθεσία είναι καθαρά ηθοποιό-κεντρική και επιτρέψτε μου τον όρο… Με ενδιαφέρει πάρα πολύ να είναι σε πρώτο πλάνο ο ηθοποιός, να έχει τη δική μου ενέργεια, αυτή που πιστεύω ότι πρέπει να έχει. Μου αρέσει να του δίνω μια τροφή, που έχω προηγουμένως επεξεργαστεί στη συγγραφή και πολλές φορές μου αρέσει να ξαφνιάζομαι.. περιμένω δηλαδή να προκύψει κάτι στην πρόβα που θα με γοητέψει και θα με ξαφνιάσει.. Θα έλεγα μάλιστα ότι το επιζητώ και το θεωρώ πολύ σημαντικό όταν έρχεται. Ο ηθοποιός λοιπόν είναι το κέντρο βάρους για μένα, τόσο στο θέατρο όσο και στην τηλεόραση.
Ε.Π.: Τι μπορεί να σας εκνευρίσει σε μια πρόβα;
Α.Ρ.: Η έλλειψη επαγγελματισμού βασικά. Το να μαζευτούμε κάποιοι άνθρωποι και να προσπαθήσουμε να στήσουμε κάτι, μπορεί να ακούγεται λίγο χαλαρό αλλά είναι μια διαδικασία με κανόνες ή πρέπει να έχει κανόνες. Έχει ιεραρχία ή πρέπει να έχει ιεραρχία. Μέσα σε όλα τα χρόνια της επαγγελματικής μου πορείας, έχω υπάρξει πολύ αυστηρός αλλά δεν νομίζω ότι γίνεται διαφορετικά.. Με ενοχλεί η έλλειψη επαγγελματισμού και βασικά με ενοχλεί να μην κάνουν οι άνθρωποι αυτό για το οποίο πληρώνονται να κάνουν. Ίσως γιατί κουβαλάω πάνω μου όλη την ευθύνη αυτού που πάμε να κάνουμε απέναντι σε όλους, επιχειρηματίες, παραγωγούς, συναδέλφους, στο κοινό…. Για τα αυτονόητα παλεύεις και για αυτά πολλές φορές μπορεί και να συγκρουστείς..
Ε.Π.: Ως ηθοποιός, είστε «υπάκουος» στο σκηνοθέτη ή έχετε τη δική σας άποψη;
Α.Ρ.: Στις ελάχιστες περιπτώσεις που έχω υπάρξει ως ηθοποιός είμαι αυτό που θέλουνε να είμαι. Οπότε ναι, είμαι πολύ υπάκουος.
Ε.Π.: Ποια θέση έχει η φιλία στη ζωή σας;
Α.Ρ.: Θα έλεγα ότι επειδή μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια έχω δουλέψει πάρα πολύ… άπειρες ώρες συγγραφής, σκηνοθεσίας, πλατό, περιοδείες με ταυτόχρονα θεατρικά στην Αθήνα, μοντάζ…. Ο χρόνος λοιπόν ήταν πάρα πολύ περιορισμένος για προσωπική ζωή. Στα χρόνια της νεότητας το κομμάτι του ελεύθερου χρόνου, όσο υπήρχε, το κατανάλωνε ελεεινά και ανελέητα ο ερωτικός τομέας.. Κάνοντας λοιπόν ένα απολογισμό θα έλεγα ότι οι φίλοι δεν πήραν το χρόνο που συναισθηματικά θα ήθελα να δώσω. Και αυτό έχει κόστος.. Δηλαδή δεν έφτιαξα ισχυρούς φιλικούς δεσμούς ή μάλλον δεν έφτιαξα όσους θα ήθελα. Τώρα, που ο χρόνος είναι περισσότερος και πιο διαχειρίσιμος, ίσως μπορέσω να κτίσω κάποιους φιλικούς και συναισθηματικούς δεσμούς.
Ε.Π.: Είναι όμως σημαντικό κομμάτι της ζωής σας..
Α.Ρ.: Για όλους μας δεν είναι; Φαντάζομαι για όλους τους ανθρώπους είναι…Τουλάχιστον για μας που είμαστε αδύναμοι άνθρωποι και χρειαζόμαστε στηρίγματα..
Ε.Π.: Γιατί αδύναμοι;
Α.Ρ.: Μα οι περισσότεροι έχουμε αδυναμίες.. Καθημερινά συναλλασσόμαστε με το σύστημα, με τα οικονομικά μας δεδομένα, μεταξύ μας…. Όλα αυτά αφήνουν αποτυπώματα και αυτά με τη σειρά τους δημιουργούν αδυναμίες..
Ε.Π.: Ο έρωτας σας απασχολεί; Πώς βλέπετε τις προσωπικές σχέσεις σήμερα;
Α.Ρ.: Για μένα ο έρωτα με απασχολεί όπως και κάθε φυσιολογικό άνθρωπο. Τα καμπανάκια που χτυπάνε κάποια στιγμή, τα λάθη που κάνουμε, οι ελπίδες, τα όνειρα, αυτή η ψευδαίσθηση του για πάντα, όλα αυτά που όταν μεγαλώσεις σου φαίνονται ανόητα βέβαια αλλά τότε που τα ζεις είναι πολύ σημαντικά. Από την άλλη, βλέπω και μια γκρίνια του τύπου ότι «ο έρωτας δεν υπάρχει πια, οι σχέσεις έχουν χαλάσει και έχουν αλλοιωθεί…» αλλά πιστεύω ότι πάντα έτσι ήτανε. Κάθε γενιά έφερνε τα δικά της και ενδεχομένως όταν εμείς ήμασταν νέοι η προηγούμενη γενιά μας έλεγε ανώριμους ή επιδερμικούς.. Άλλωστε, ο έρωτας έχει να κάνει με τη ζωή, είναι μια παγίδα της φύσης για αναπαραγωγή.. Θέλω να πω ότι έχει πολύ μεγαλύτερη εξουσία από αυτό που εμείς πάμε να ορίσουμε πάνω μας. Είναι ένστικτο, δεν μπορείς να το εκλογικεύσεις, δεν μπορείς να το κρίνεις ορθολογιστικά. Η επιβίωση και η σεξουαλικότητα είναι τα βασικά μας ένστικτα. Οπότε έτσι πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε, ως αδύναμοι απέναντί τους και εάν μπορούμε να μπορούμε να τα απολαμβάνουμε.
Ε.Π.: Ελλάδα του 2023…. Φωτιές, πλημμύρες, αδιανόητες συμπεριφορές – λιμάνι Πειραιά, ενδοοικογενειακή βία, κακοποιητικές συμπεριφορές, ακροδεξιά κόμματα στη Βουλή… Πώς βλέπετε να εξελίσσεται το κοινωνικό/πολιτικό πλαίσιο πλέον;
Α.Ρ.: Θα σας ξαφνιάσω λίγο αλλά θα σας πω ότι εάν μπορέσουμε και φύγουμε από την κριτική της καθημερινότητας που μας ενοχλεί και μας πληγώνει και δούμε τα πράγματα από μια οπτική λίγο πιο συμπαντική, πιο οικουμενική αν θα μπορούσαμε να πούμε, θα έλεγα πως είμαι αισιόδοξος και ο κόσμος πάει μπροστά, προχωράει.. Όλο αυτό που περιγράφετε είναι απίστευτα ζοφερό. Εάν το φέρουμε όμως σε μια αντιδιαστολή με την ίδια κοινωνία, με την ίδια χώρα, 50 ή 70 χρόνια πριν, σκεπτόμενοι χωρίς παρωπίδες και αντικειμενικά, δεν γίνεται να μην διακρίνουμε ότι τα πράγματα είναι καλύτερα από ότι ήταν 100 χρόνια πριν.. Θεωρώ ότι είμαστε σε πολύ καλύτερη φάση και ως κοινωνία και ως χώρα. Είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι όλα αυτά πλέον τα βλέπουμε, τα κρίνουμε, υπάρχει μια μεγάλη ευαισθησία για τα πράγματα, είναι όμως κοντόφθαλμο να μένουμε μόνο σε αυτό γιατί όπως είπαμε και παραπάνω η ζωή ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν έχει τη δικιά μας ηθική. Έχει τη δική της ορμή και μας ξεπερνάει.. Θέλω να είμαι αισιόδοξος και πιστεύω ότι κάθε γενιά θα φέρνει και καλύτερα πράγματα.. Η ζωή πάει μπροστά, πάει με τη νεότητα και η νεότητα θα φέρει κάτι καλύτερο, κάτι πιο καθαρό. Το πιστεύω βαθιά αυτό.
Ε.Π.: Η «Τούρτα της μαμάς», μια οικογενειακή κωμωδία που έγινε επιτυχία..
Α.Ρ.: Η «Τούρτα της μαμάς» ξεκίνησε από τις παιδικές αναμνήσεις, από γεύσεις, αρώματα αλλά και εικόνες της τότε εποχής, που είναι γεμάτες από χαρούμενες, ευτυχισμένες στιγμές, από τα οικογενειακά τραπέζια στο χωριό, την τούρτα που έφτιαχνε η μαμά το Πάσχα.. Από τις πιο όμορφες αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων…
Ε.Π.: Με την πολιτική ασχολείστε;
Α.Ρ.: Όχι.. Είμαι λίγο πραγματιστής, λίγο ορθολογιστής και γνωρίζοντας τα όρια και τις δυνατότητες της χώρας που ζω καθώς και ότι είναι πολύ λίγες οι δυνάμεις που έχουμε να επέμβουμε στα πράγματα, πιστεύω ότι η όποια ενασχόληση με την πολιτική αφορά αυτούς που ίσως θέλουν να βολευτούν ή αυτούς που δεν καταλαβαίνουν και πολλά ή ακόμη και αυτούς που απλά γοητεύονται. Προσωπικά, δεν μπορώ να γοητευτώ πια, είμαι περισσότερο πραγματιστής.. Δεν είναι ωραίο αυτό που λέω.. θα ήθελα να είμαι πιο ρομαντικός. Έχω μια γενικότερη αμηχανία από τότε που άρχισα να αντιλαμβάνομαι τι συμβαίνει και όχι μόνο στη χώρα μας αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο. Γιατί, το να κρίνεις την πολιτική της χώρας σου είναι πολύ επιπόλαιο όταν δεν την βάζεις σε ένα γενικότερο ευρωπαϊκό τοπίο, αν όχι παγκόσμιο. Γι’ αυτό και είμαι και πιστεύω ότι θα συνεχίσω να είμαι λίγο αποστασιοποιημένος από όλα αυτά..
Ε.Π.: Η σχέση σας με τη θρησκεία ποια είναι; Πιστεύετε σε κάτι ανώτερο, σε μια πνευματική δύναμη ανώτερη από εμάς;
Α.Ρ.: Η θρησκεία είναι οργανωμένη πίστη. Πιστεύω ότι υπάρχει κάτι που σίγουρα όμως κανείς δεν μπορεί να μας το εξηγήσει. Η ρομαντική πλευρά μου θα έλεγε ότι πιστεύει ότι υπάρχει κάποια δικαιοσύνη στο σύμπαν, κάποια ηθική τάξη που μας προχωράει σε όποιο καλό πιστεύει η ίδια.. Σίγουρα όμως, είμαι πολύ αμήχανος σε οτιδήποτε είναι οργανωμένο.. πίστη, θρησκεία, και δεν αναφέρομαι μόνο στον Χριστιανισμό. Από την αρχή της εμφάνισής τους είχανε μια τάση να «μαντρώνουν» τον κόσμο, να χειραγωγούν, να παζαρεύουν ενοχές και ελπίδες για μια καλύτερη ζωή.. Αυτό κυρίως που με βρίσκει πάρα πολύ αντίθετο είναι ο φανατισμός που υπάρχει σε όλες τις οργανωμένες θρησκείες.
Ε.Π.: Τι αγαπάτε περισσότερο στη Θεσσαλονίκη;
Α.Ρ.:Για μένα η Θεσσαλονίκη είναι η ελπίδα της χαράς στο απρόσμενο της πενταήμερης…. Δηλαδή είναι μια πόλη που μου αφήνει πάντα την αίσθηση ότι μπορεί να μου συμβεί κάτι πάρα πολύ καλό…
Ε.Π.: Πώς βλέπετε το θεατρόφιλο κοινό της πόλης;
Α.Ρ.: Έχω την αίσθηση ότι δεν είναι «μολυσμένο», παραμένει αυθεντικό… Έχει μια εξωστρέφεια και για το θετικό αλλά και για το αρνητικό και θα σου δείξει αυτό που πραγματικά πιστεύει. Αν κάτι του αρέσει πάρα πολύ θα το δείξει με την προσέλευση και το χειροκρότημα στο τέλος, όπως επίσης θα σου δείξει ξεκάθαρα αυτό που δεν του αρέσει. Στη Θεσσαλονίκη υπάρχει ακόμη η παρεϊστικη κριτική, που είναι ακόμη αμόλυντη και αυθεντική, κάτι που έχει χαθεί στην Αθήνα
Ευχαριστώ
.
-k-
.
ΘΕΑΤΡΟ ΚΗΠΟΥ
«Εκείνος και Εκείνος» του Κώστα Μουρσελά.
Πρεμιέρα: Πέμπτη 21/09.
Δύο αντι-στερεοτυπικοί σοφοί, δύο αντισυμβατικοί αλήτες, που θέτουν ερωτήματα και προβληματισμούς που κανείς δεν μπορεί να φανταστεί και προτείνουν απαντήσεις που κανείς δεν μπορεί να φανταστεί επίσης.
Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Ρήγας. Ερμηνεύουν: Γιώργος Κωνσταντίνου & Αλέξανδρος Ρήγας.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Πέμπτη 21 & Παρασκευή 22 Σεπτεμβρίου στις 21:00
Φωτογραφικό υλικό
