Ο Χρήστος Αντωνιάδης παραδίδει ένα μυθιστόρημα βαθειά κοινωνικό, τόσο αληθινό που σε σοκάρει. Καταπιάνεται με το λεγόμενο οικογενειακό ζήτημα, τις αξιώσεις που έχει ο καθένας από τον σύντροφο, το παιδί και τον γονέα. Τις διαπροσωπικές σχέσεις και τις ανθρώπινες συμπεριφορές μέσα στην οικογενειακή εστία αλλά και στην κοινωνία. Στο μικροσκόπιο εναποθέτει την σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σε ένα ανδρόγυνο και πως εξελίσσεται με την πάροδο του χρόνου, την αναταγωνιστική σχέση πατέρα και γιου,τα προβλήματα των εφήβων αλλά και τις εφήμερες ερωτικές σχέσεις των εποχών.
Το βιβλίο ξεκινά με τον Σωτήρη, έναν μεσήλικα ο οποίος επισκέπτεται τον γηραιό πατέρα του. Γίνεται φανερό όλο το μένος που αισθάνεται για τον πατέρα του αλλά και η προβληματική σχέση με τον γιό του. Προσπαθεί να ισορροπήσει τη ζωή του ανάμεσα στη γυναίκα του, την ερωμένη του, τον γιο του, την καριέρα του και την ταινία που θέλει να φτιάξει. Παλεύει για να του φτάσει ο χρόνος που κυλάει και τον αφήνει με ανολοκλήρωτες επιθυμίες, με όνειρα απραγματοποίητα, με απωθημένα.
Η εστίαση αλλάξει και πλέον μας διηγείται την οπτική της η γυναίκα του, η Σούλα, κουρασμένη από τον σκληρό ανταγωνισμό του εμπορίου και την συνεχή απαξίωση από το περιβάλλον του συζύγου της λόγω του χαμηλού μορφωτικού επιπέδου της.
Παίρνει φωνή και ο Λάζαρος, ο γιος τους, ανήσυχος, εσωστρεφής, πάντα στη σκιά των γονιών του, μοιάζει να παλεύει με την τρικυμία της εφηβείας.
Τέλος μας μιλά ο πάτερ φαμίλιας, διανοούμενος, εραστής της ζωής και του πνεύματος, αγωνιά για την πορεία της ζωής του γιου του.
Διαβάζουμε τις τελευταίες 15 ώρες του πριν από το τέλος.
Αξίζει να το διαβάσεις για την πολυφωνία του. Από τις 200 σελίδες του θα παρελάσουν ο χαμένος στον κόσμο του μεσήλικας, η μπουχτισμένος σύζυγος, ο έφηβος με την ιδιάζουσα και προβληματική συμπεριφορά, ο μποέμ συνταξιούχος φιλόσοφος και η νεαρή επιστήμονας με το απωθημένο μιας σταθερής σχέσης που θα οδηγήσει σε γάμο.
Άφησε το στην άκρη γιατί θα σου θυμίσει μια συμπεριφορά που θέλεις να ξεχάσεις. Στο βιβλίο αναφέρονται μονίμως καβγάδες, καβγάδες που κι εσύ έχεις βιώσει, γλώσσα αισχρή και ωμή, θυμός, ένταση και μιζέρια που όμως όταν λίγο βρίσκεις την ψυχραιμία σου προσπαθείς να ξεχάσεις όσα είπες. Διαβάζοντας το παρόν μυθιστόρημα καταλήγεις θυμωμένος για την βωμολοχία, για τις συνεχής αναφορές στους μεγάλους φιλοσόφους λες και ο αφηγητής προσπαθεί να σε πείσει για τις γνώσεις του και για ένα τέλος τόσο προβλέψιμο. Το βιβλίο στην προσπάθεια να αποτυπώσειτην αληθινή ζωή και μιαρή κοινωνία ξεχνά ότι πρόκειται για λογοτεχνία, τέχνη του λόγου.
Συνειρμικά διαβάζοντας το, θυμήθηκα το αφυπνιστικό και προκλητικό μυθιστόρημα «Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν», της Λάιονελ Σράιβερ. Σε καμιά περίπτωση το «Κεφάλαιο Τέταρτο» δεν θα σε απασχολήσει τόσο.
Βαθμολογία:
2,1/5
Εκδοτικός Οίκος: ΠΗΓΗ
Συγγραφέας:Χρήστος Αντωνιάδης
Κατηγορία: Ελληνική λογοτεχνία
Σελίδες: 200
Μπορείτε να βρείτε το βιβλίο εδώ
Φωτογραφικό υλικό
