«Εικόνων Λέξεις»
– Κάθε Κυριακή στο Kulturosupa.gr
.
.
.
Μια πρωτότυπη ιστορία του σκηνοθέτη και ηθοποιού Σταύρου Παρχαρίδη* εμπνευσμένη από μια φωτογραφία του κινηματογραφιστή και κριτικό κινηματογράφου Γιάννη Φραγκούλη (για συμμετοχή, δείτε παρακάτω).
.
Επεισόδιο εικοστό πέμπτο: «Τι θα γίνω όταν θα μεγαλώσω».
.
Κάθε που σκοτείνιαζε καθόταν στο παράθυρο. Δεν ήταν και πολύ ψηλά από τη γη εκείνο το παράθυρο. Είχε όμως κάτι μαγικό σαν άνοιγες τα παντζούρια του και στεκόσουν εμπρός του, μπορούσες να ονειρευτείς με την δροσιά της νύχτας να σε ποτίζει το πρόσωπο από την μια και την χλομάδα από τα φώτα της υπηρεσίας ηλεκτροδότησης από την άλλη, να βοηθά τα ασπρόμαυρα όνειρά σου να παίρνουν απόχρωση από σέπια. Από την άλλη ήταν και εκείνη η κοπέλα που σε ώρες που δεν το φανταζόσουν έβγαινε και ρέμβαζε στο διπλανό παράθυρο. Τότε να δεις πως γινόταν πολύχρωμα τα όνειρα και ας ήταν λίγα τα λόγια. Τα βλέμματα ήταν πολλά. Ξένοι και οι δύο στον τόπο αυτό ό ένας δεν γνώριζε την γλώσσα του άλλου.
Ένα από αυτά τα βράδια διάλεξε το αγόρι που ονειρευόταν να μιλήσει στο κορίτσι που ρέμβαζε. Αλλά τι να πει; Έπρεπε να βρει τι θα πει. Όλη την μέρα σκεφτόταν τι θα πει, μα σαν ήρθε η ώρα τα μόνα λόγια που του βγήκαν ήταν ένα χαμηλόφωνο «Θέλεις να σου πω τι θα γίνω όταν θα μεγαλώσω ;» Εκείνη δεν κατάλαβε αλλά καθώς τον είδε να κρατά ένα ποτήρι με λεμονάδα νόμιζε πως της την προσφέρει και αφού κούνησε καταφατικά το κεφάλι της άπλωσε το χέρι της να πάρει το αναψυκτικό. Εκείνος πάλι χωρίς σχεδόν να το καταλάβει είχε απλώσει το δικό του και της έδωσε το ποτήρι με την λεμονάδα. Σαν είπε εκείνη ευχαριστώ εκείνος είπε το όνομά του και σαν εκείνος ρώτησε πως σε λένε εκείνη απάντησε «Όχι δεν θέλω άλλο.» Μετά άρχισε να μιλά ο ένας στον άλλον δείχνοντας κάτι. Έδειξε τον ουρανό ο ένας και ο άλλος τα αστέρια, έδειξε την κουκουβάγια ο δεύτερος έδειξε το δέντρο ο άλλος. Λίγο-λίγο και με τον χρόνο σύντροφο άρχισε ο ένας να καταλαβαίνει τον άλλον. «Θα γίνω ναυτικός να γυρίσω τον κόσμο σαν μεγαλώσω», έλεγε εκείνος «Θα γίνω μπαλαρίνα και θα χορεύω στις μύτες των ποδιών μου.» Έλεγε η άλλη. Και πριν καλά-καλά το καταλάβουν άρχισαν να μπλέκουν τα όνειρά τους μέχρι που τα όνειρά τους έγιναν το ίδιο όνειρο. Και πάνω που κατάλαβαν πως το σέπια στα όνειρα δεν είναι αρκετό, μεγάλωσαν.
Ένα τούβλο στην άκρη του παραθύρου τους, φάνηκε έτσι από το πουθενά.
.
Και σαν μεγάλωσαν άρχισαν όλο και λιγότερο να βγαίνουν στο παραθύρι και να κοιτούν έξω τον κόσμο, που έμοιαζε σαν ένα παραμύθι που το μάθαινες λίγο-λίγο και σιγά-σιγά. Με τον καιρό γινόσουν ένας από τους ήρωες που κρατούσαν το ενδιαφέρον, μέχρι που από το πουθενά εμφανιζόταν ο κακός δράκος και αν ήσουν τυχερός γλύτωνες από την ανάσα του που έσπερνε φωτιά σε ότι έβρισκε μπροστά του. Αν πάλι όχι αναγκαζόσουν να αφήσεις πίσω σου το σπιτικό με τα παράθυρα που σαν στεκόσουν στο περβάζι του και κοιτούσες στο πλάι σου έβλεπες μια όμορφη κοπέλα να ρεμβάζει όσο εσύ έκανες πολύχρωμα όνειρα.
Ένα ακόμη τούβλο δίπλα στο πρώτο πήρε την σειρά του στα παραθύρια που σαν στεκόσουν μπορούσες να ονειρευτείς.
Το αγόρι που ονειρευόταν είπε στο κορίτσι που ρέμβαζε. «Όταν θα μεγαλώσω θα γίνω καπετάνιος και θα γυρίσω όλων τον κόσμο, θα γνωρίσω πολλούς άλλους ανθρώπους, θα δω πως είναι τα δικά τους σπίτια αν έχουν όμορφα παράθυρά σαν και το δικό μας. Θα δοκιμάσω από το φαγητό τους και θα μάθω σε ποιον θεό προσεύχονται και θα τους μιλήσω για το πόσο ωραία είναι σαν στέκομαι σε τούτο το παραθύρι και κοιτώ τον κόσμο πέρα από αυτό. Εσύ τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;» Εκείνη τον κοίταξε και χαμηλώνοντας τα μάτια του απάντησε. «Θα γίνω μπαλαρίνα και θα χορεύω στις μύτες τον ποδιών μου. Θα βλέπω σαν τελειώνω τον χορό μου τα δακρυσμένα από συγκίνηση μάτια αυτών που με έβλεπαν να χορεύω και θα ξέρω πως τους έδωσα μια σταγόνα από το αθάνατο νερό. Δεν είναι πολύ σημαντικό να δίνεις μια σταγόνα αθάνατο νερό σε κάποιον;» . Το αγόρι δεν απάντησε, ήξερε πως μόλις είχε γευτεί μια σταγόνα από το αθάνατο νερό της αγάπης, μόνο που ακόμη δεν γνώριζε πως να το πει. Ύστερα ξαφνικά μεγάλωσαν.
Ακόμη ένα τούβλο εμφανίστηκε από το πουθενά και έκανε παρέα στα προηγούμενα.
Το αγόρι έγινε άντρας μα δεν έγινε ποτέ καπετάνιος έκανε πολλά μα δεν ταξίδεψε τον κόσμο, δεν έμαθε σε ποιον θεό πιστεύουν άλλοι που θα συναντούσε πρώτη φορά δεν έφαγε από το φαγητό τους και δεν τους είπε για το παραθύρι του σπιτιού του. Έγινε όμως μεγάλος και τρανός τον σεβόταν όλοι είχε την δύναμη να λέει και οι άλλοι να υπακούουν μέχρι που κατάλαβε πως στο παραμύθι τους κόσμου που ζούσε δεν ήταν ο ήρωας αλλά ο δράκος που η ανάσα του έσπερνε φωτιά. Και ανάμεσα σε αυτούς που η ανάσα του έβλαψε, ήταν και μια μπαλαρίνα που χόρευε πατώντας στις μύτες τον ποδιών της, έκανε τα μάτια να δακρύζουν από συγκίνηση και πότιζε όσους την έβλεπαν με μια σταγόνα από το αθάνατο νερό.
Ξάφνου έγιναν πολλά τα τούβλα, που από το πουθενά σκαρφάλωναν το ένα πάνω στο άλλο στο παραθύρι, που μπορούσε κανείς να σταθεί και να κάνει όνειρα.Ο άντρας περπάτησε με δυσκολία τον μικρό διάδρομο στον κήπο του σπιτιού του, μπήκε στο αυτοκίνητό και έδωσε στον οδηγό ένα χαρτί με μια διεύθυνση. Όσο εκείνος οδηγούσε ο άντρας τον ρώτησε. «Όταν ήσουν παιδί πέρασε ποτέ από το μυαλό σου η ερώτηση ‘’τι θα γίνω όταν μεγαλώσω’’;» «Πολλές φορές» απάντησε ο οδηγός «Και τι απάντηση έδινες τότε;» Ρώτησε ο γέροντας, που κάποτε ήταν αγόρι στεκόταν στο περβάζι του παραθύρου και έκανε όνειρα, που ήταν ντυμένα με το σέπια μια λάμπας από την εταιρεία ηλεκτροδότησης. Έλεγα πάντα «Όταν θα μεγαλώσω θα γίνω πολλά, δεν θα γίνω ποτέ όμως ο δράκος στο παραμύθι ίσως όχι και ο ήρωας, αυτό που θα γίνω δεν θα προσθέτει τούβλα, από εκείνα που σκαρφαλώνουν το ένα πάνω στο άλλο έτσι από το πουθενά και λίγο-λίγο σφαλίζουν τα παράθυρα που κάποτε στο περβάζι τους στεκόταν κορίτσια και αγόρια και έκαναν όνειρα.» «Και τα κατάφερες;» ρώτησε ο άντρας «Δεν το ξέρω, το ελπίζω όμως. Εσείς γίνατε αυτό που θέλατε να γίνετε όταν ήσασταν μικρός;» «Εγώ έγινα κτίστης» «Και κτίσατε πολλά.» «Δεν έκτισα, σφάλισα, σφάλισα παραθύρια. Και εμπόδισα μπαλαρίνες να κερνούν μια σταγόνα απ’ το αθάνατο νερό.» Ο οδηγός χαμογέλασε. «Φτάσαμε» είπε . Το αμάξι στάθηκε στην άκρη του δρόμου, ο άντρας αποβιβάστηκε και κοίταξε στον δρόμο απέναντι το σπίτι που σαν ήταν παιδί τον φιλοξενούσε στα σωθικά του βρισκόταν ακόμη εκεί μόνο που τα παραθύρια του ήταν σφαλιστά. Το ένα τούβλο πάνω στο άλλο δεν άφηναν κανέναν να σταθεί στο περβάζι τους και να ονειρευτεί η να ρεμβάσει. Μόνο εκείνο το σέπια από τις λάμπες της εταιρίας ηλεκτροδότησης, άφηνε μια χαραμάδα στην ελπίδα να ξαναγίνουν τα ασπρόμαυρα όνειρα ίσως σέπια. Το αγόρι που έγινε άντρας και μετά ο δράκος στο παραμύθι πολλών, πλησίασε με κόπο στο χτισμένο παραθύρι έψαξε τρυγήρο και βρήκε ένα κομμάτι κάρβουνο. Πάντοτε του άρεσε να ζωγραφίζει μάλιστα κάποτε είχε πει «Όταν θα μεγαλώσω θα γίνω ζωγράφος». Με το κάρβουνο ζωγράφισε στο ένα παράθυρο, έναν νεαρό που στα χέρια του κρατούσε ένα αναψυκτικό και στο άλλο παράθυρο μια κοπέλα που στεκόταν στο περβάζι. Έφυγε ήξερε πως ανάμεσα στα τόσα παράθυρα που «σφάλισε» με ότι έπραξε, ήταν και αυτό των παιδικών του ονείρων.
Λίγες μέρες μετά, ένας άλλος άντρας που μικρός φώναζε με πείσμα «Όταν θα μεγαλώσω θα κάνω ταινίες για τον σινεμά» βρήκε ενδιαφέρον θέμα για τον φωτογραφικό του φακό, τα δυο ζωγραφισμένα σφαλιστά παράθυρα. Ύστερα σκέφτηκε πως έχουν μια ιστορία να «πουν» και αποφάσισε να στείλει την φωτογραφία σε μια στήλη ενός περιοδικού, που ο υπεύθυνός της υποσχόταν να γράψει μια ιστορία με αφορμή την φωτογραφία. Αλλά τι ιστορία μπορεί να κρύβουν δύο σφαλιστά ζωγραφισμένα παράθυρα.
Μια ιστορία που δεν γράφτηκε ποτέ.
Γιάννη Φραγκούλη σε ευχαριστώ για την φωτογραφία και την εμπιστοσύνη.
Σταύρος Παρχαρίδης
19-6-2021
Καστρί Λουτρό στα παράλια της Λάρισας.
*Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος άρθρου, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη.
Δείτε όλες τις δημοσιευμένες ιστορίες των «Εικόνων Λέξεις» με μια ματιά, εδώ—
«Εικόνων Λέξεις»: Η Κυριακάτικη στήλη του Kulturosupa.gr και Σταύρου Παρχαρίδη προκαλεί και προσκαλεί καλλιτέχνες & αναγνώστες.
Απαθανατίστε στέλνοντας μας μια ή περισσότερες εικόνες και με αφορμή την φωτογραφία σας θα γραφτεί μια πρωτότυπη ιστορία στην “Κ” από τον Σταύρο Παρχαρίδη που αργότερα θα εκδοθεί σε βιβλίο, έτσι οι «κρυφές ιστορίες αδάμαστων εικόνων» θα γίνουν ο σιωπηλός μάρτυς των λέξεων που κρύβουν οι εικόνες.
..
Ακολουθήστε το Kulturosupa.gr στα social media
..