Μια κακή «Πρεμιέρα». Είδαμε στο θέατρο Αθήναιον & Σχολιάζουμε…
Χθες βράδυ, Κυριακή 27 Νοεμβρίου, ολοκληρώθηκαν οι 6 παραστάσεις της «Πρεμιέρας» από τη θεατρική ομάδα Synpraxis στην κεντρική αίθουσα του θεάτρου Αθήναιον. Μιας παράστασης που τα έσοδα από τα εισιτήρια της 12ης, 13ης και 20ης Νοεμβρίου θα διατεθούν στο ορφανοτροφείο θηλέων «Μέλισσα», ενώ της 19ης Νοεμβρίου στο σύλλογο «Γυναίκες χωρίς σύνορα». Οι τελευταίες παραστάσεις, 26 & 27, δεν αναφέρουν που θα δοθούν.
Η Synpraxis για όσους δεν γνωρίζουν, όπως αναφέρουν στο δελτίο Τύπου, «είναι ένα μη κερδοσκοπικό σωματείο θεάτρου και πολιτισμού, που στηρίζει τον πολιτισμό έμπρακτα, πραγματοποιώντας παραστάσεις για φιλανθρωπικούς σκοπούς, τα έσοδα των οποίων διατίθενται για τη στήριξη κοινωνικών ομάδων και φορέων».
Και συνεχίζουν: «Η θεατρική ομάδα Synpraxis απαρτίζεται από πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους, με διαφορετικές ηλικίες επαγγέλματα, ερεθίσματα, αλλά με έναν κοινό στόχο: να κάνει θέατρο για την ίδια τη ζωή! Ένα θέατρο που να μπορεί να προσφέρει, να αγκαλιάζει και να στηρίζει τους ανθρώπους, υπενθυμίζοντάς τους, πως κανείς δεν είναι μόνος».
Αξιοθαύμαστη πρωτοβουλία και μπράβο τους σημειώνουμε εμείς.
.
Πηγαίνοντας λοιπόν να παρακολουθήσω την παράσταση δέχτηκα δυο ισχυρά σοκ. Αρχικά το πρώτο ήταν το μέγα πλήθος… Διότι εντός της αιθούσης δεν υπήρχε κανένα καρεκλάκι ελεύθερο… επικρατούσε το αδιαχώρητο. [σημείωση: όλες οι παραστάσεις ήταν φουλ]. Εντύπωση και έκπληξη πως ένα μέγαρο θέατρο όπως είναι το (ωραιότατο) θέατρο Αθήναιον στη Βασιλίσσης Όλγας, να είναι τιγκαρισμένο μέχρι τ΄ αυτιά για μια παράσταση που δεν έχει ούτε «ονόματα», ούτε μας κουβαλήθηκε από Αθήνα… Σκεπτόμενος δε και τον καλό σκοπό της υπόθεσης, ειλικρινά χάρηκα από τη δυναμική που έχουν αυτές οι εκδηλώσεις. Το πώς δηλαδή ο κόσμος ενισχύει συνδράμοντας οικονομικά (αθάνατε Έλληνα) δράσεις για καλούς σκοπούς.
Και το δεύτερο και ισχυρότερο σοκ ήταν η ίδια η παράσταση. Μια κακή, φθηνή και με την κακή έννοια του όρου λαϊκή παράσταση, που δεν τιμούσε όχι μόνο το μέγα πλήθος, τον ιερό σκοπό, αλλά ούτε τους ίδιους τους εαυτούς τους…
Παλιότερες αναφορές μας σε παραστάσεις για «καλό σκοπό», δεχτήκαμε πόλεμο αρνητικών σχολίων διότι στη θεατρόφιλη πιάτσα ακούγεται και λέγεται (αλλά και ως συμβουλή), πως τούτες τις παραστάσεις «δεν τις αγγίζεις». Δεν τις αντιμετωπίζεις ως ένα καλλιτεχνικό έργο και τις αφήνεις ασχέτως του αμφιβόλου περιεχομένου τους να κάνουν την «δουλειά» τους για καλό σκοπό… Και για να τελειώνουμε μια για πάντα με τους «καλούς φιλανθρωπικούς σκοπούς», δεν έχουμε κανένα ντέρτι για την καλή τους πρόθεση, ίσα – ίσα, προβάλουμε και ενισχύουμε, αλλά γιατί να μην κρίνουμε τον κάθε θιασάκο που μοστράρει την πραμάτεια του μπροστά σε ένα καλοπροαίρετο κοινό που σπεύδει ναι μεν να ενισχύσει ένα ίδρυμα, αλλά τρώει στη μάπα μια κακής ποιότητας παράσταση. Και τέλος, επειδή η Κουλτουρόσουπα είναι στριμμένο άντερο… αδυνατεί να καταπιεί το παραμύθι “παραστάσεις για καλό σκοπό…”, διότι άλλο το ένα και άλλο το άλλο…
Οπότε μετά κόπων αντέξαμε μια ανεκδιήγητη «Πρεμιέρα» που είχε όλα τα στοιχεία του ερασιτεχνισμού και της φθήνιας. Ένα κακογραμμένο λαϊκίστικο κείμενο, μια σαχλή από τα μαλλιά τραβηγμένη υπόθεση, μια προβλεπόμενη εξέλιξη, φορτωμένη επιτηδευμένα από χαρακτήρες για χάχανα (και λάχανα), πάνω σε ένα σκηνικό νηπιαγωγείου. Όσο για τους «ηθοποιούς» αν και δεν θέλουμε να ασχοληθούμε ιδιαίτερα, καθότι «απαρτίζεται από πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους, με διαφορετικές ηλικίες επαγγέλματα και ερεθίσματα»… ωστόσο αν θέλουν να συνεχίζουν να υπάρχουν στο σανίδι έστω και περιστασιακά, έστω και σε τέτοιου είδους παραστάσεις, καλά θα κάνουν να ανοίξουν κανένα βιβλίο, να διαβάσουν πρώτα την ιστορία του θεάτρου, να ανατρέξουν στους κλασικούς συγγραφείς και κατόπιν να μάθουν πως στήνεσαι σε μια σκηνή, ξεκινώντας από το πώς να πέφτεις…
Αλλα δεν θα χαριστούμε στον Δημήτρη Βασιλειάδη που ανέλαβε την σκηνοθεσία, ερμηνεύοντας και ένα κεντρικό ρόλο. Παρότι τον αγαπούμε και το ξέρει, φέρει όλη την ευθύνη. Δυο τινά πρέπει να συνέβησαν κατά τη διάρκεια των προβών: η δεν τον άκουσαν αδιαφορώντας όποιες συμβουλές του, ή δεν είχε ιδέα τι πρόκειται να ανεβάσει. Άλλη εξήγηση δεν υπάρχει όταν μια παράσταση δεν έχει συγκεκριμένο πλάνο και φαίνεται απο το πρώτο ημίωρο. Δεν ήταν κωμωδία, δεν ήταν φαρσοκωμωδία, δεν ήταν σάτιρα, δεν ήταν Σεφερλής, δεν ήταν Δαλιανίδης… Πήρε ένα κείμενο, το έδωσε στους «ηθοποιούς» και ο καθένας έκανε του κεφαλιού του σα να βρισκόντουσαν παρεούλα στο σαλόνι ενός σπιτιού. Δεν κράτησε ισορροπίες, δεν πρόσεξε εναλλαγές και «ξεσπάσματα», δεν έδωσε χώρο για ανάσες και παύσεις, δεν εκμεταλλεύτηκε τον χρόνο που κυλούσε φλύαρα και κυρίως δεν σουλούπωσε τα προσχήματα. Θα συμβούλευα τον βραβευμένο ως «νέο πρόσωπο της χρονιάς 2016» στα 6α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης, να καλλιεργήσει ακόμη περισσότερο το πηγαίο κωμικό του ταλέντο, να συνδράμει ακούγοντας την Βαρβάρα Δουμανίδου στα «περίεργα» της και κάποια στιγμή να την κοπανήσει στην Αθήνα. Ένα κεντρικό θέατρο, είναι βέβαιο πως θα τον συμπεριλάβει στην μαρκίζα του. Το θέμα είναι πως επιθυμεί να καθιερωθεί και σε άλλη τέτοιου είδους «πρεμιέρα» να μην ανακατέψει το όνομα του.
Εν ολίγοις:
Μια παράσταση τρύπα στο νερό και καλά θα κάνουν τα διάφορα ιδρύματα να εξετάζουν τους καλούς σκοπούς και που στέλνουν τον κοσμάκη. Αυτό δεν είναι εμπορική επιχείρηση που πουλά πλυντήρια και τηλεοράσεις, εδώ είναι ψυχαγωγία. Ακούτε; Ψυχαγωγία.
Βαθμολογία:
2 στα 10
-Πληροφορίες για την παράσταση θα βρείτε ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
