DORIAN GRAY και… ΔΕΝ πιστεύαμε στα μάτια και τα αυτιά μας για τη παράσταση ΝΤΡΟΠΗ. Είδαμε & Σχολιάζουμε!!!
Πηγαίνοντας στη συγκεκριμένη παράσταση γνωρίζαμε βέβαια ότι ο πρωταγωνιστής της με τα ελάχιστα δείγματα γραφής, δεν έχει πείσει περί του ερμηνευτικού του ταλέντου, ωστόσο ελπίζαμε ότι μετά την πάροδο κάποιων χρόνων και τη διαφημισμένη «εκπαίδευση» στην αλλοδαπή, ίσως έχει ωριμάσει υποκριτικά. Από την άλλη, πρόκειται για εξαιρετικό έργο της παγκόσμιας δραματουργίας που πάντα θα γοητεύει, πόσω μάλλον όταν διαβάζεις για μια πρωτοπόρα, μοντέρνα εκδοχή και λοιπά ελκυστικά παραπλανητικά… Για να μην το κουράζουμε όμως, το βασικό συναίσθημα που εισπράττεις βλέποντας την παράσταση Dorian Gray του Όσκαρ Ουάιλντ σε σκηνοθεσία του Εμμανουήλ Μανιού και με πρωταγωνιστή τον Άνθιμο Ανανιάδη στο θέατρο BlackBox, είναι η ΝΤΡΟΠΗ και όχι μόνο! Έτσι απερίφραστα. Που κάποιοι τόλμησαν να κακοποιήσουν χωρίς την παραμικρή αιδώ ένα σπουδαίο κλασικό έργο. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή…
Περίπου 25 θεατές σε ένα παγωμένο χώρο που ούτε γι αστείο αποχωριζόσουν το παλτό και το κασκώλ, περιμέναμε αδικαιολόγητα περί τα 20 λεπτά για την έναρξη. Ώσπου κάποια στιγμή ξεκινά η πλοκή, εμφανώς διαφοροποιημένη, με τον ζωγράφο Μπάζιλ του πορτραίτου να έχει μετατραπεί σε φωτογράφο, τον φίλο του τον Χένρυ σε ατζέντη και τον Ντόριαν σε φωτομοντέλο. Η υπόθεση παραπέμπει στο μύθο του Φάουστ, καθώς ο ωραιοπαθής Ντόριαν, θαυμάζοντας το πορτραίτο – φωτογραφία που φιλοτέχνησε για χάρη του ο γοητευμένος από την ομορφιά του φωτογράφος, εύχεται να μη χάσει ποτέ το κάλλος του και αντί γι αυτόν να γερνάει το πορτραίτο. Στο μεταξύ ο ατζέντης τον μυεί στην θεωρία του «ηδονισμού» που πρεσβεύει και τον παρασύρει σε κάθε είδους ακολασία για την τέρψη των αισθήσεων, όπου ο έκλυτος Ντόριαν θα πληγώσει με τον έρωτα και την προδοσία του μια νεαρή ηθοποιό, οδηγώντας την στην αυτοκτονία, Το άψογο πορτραίτο του θα αρχίσει να ασχημαίνει αποτυπώνοντας τις ρωγμές της ψυχής του και τη φθορά του χρόνου και ο αναλλοίωτος Ντόριαν σε στιγμή κρίσης θα εκδικηθεί σκοτώνοντας το φωτογράφο και παλεύοντας μέχρι το τέλος να βρει ισορροπία και γαλήνη, ανάμεσα στον σκοτεινό, έκφυλο εαυτό του και το alter ego φωτεινό του κομμάτι που ζητά μεταμέλεια…
Στην ανεκδιήγητη παράσταση (–), που ειλικρινά δεν ξέρεις από πού να αρχίσεις να απαριθμείς όσα συνέβαλαν στην ντροπή, ας ξεκινήσουμε από τη διασκευή, ρωτώντας αρχικά την Μαριλένα Παναγιωτοπούλου που την επιμελήθηκε:
Είναι σίγουρο ότι διαβάσατε ΟΛΟ το πρωτότυπο ή απλά το ξεφυλλίσατε: Πιστεύετε ότι ο θεατής που δεν γνωρίζει το αυθεντικό κείμενο, θα εισπράξει από τη διασκευή σας όσα θέλησε να πει ο Ουάιλντ μέσα από αυτό το εμβληματικό έργο; Αν απαντήσετε θετικά, απλά… η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά! Διότι ο μεν θεατής που το γνωρίζει, θυμώνει για την κακοποίηση, ενώ αυτός που το αγνοεί, εισπράττει ένα περίεργο συνονθύλευμα με λίγο από κουτσουρεμένο Ουάιλντ, λίγο από σαπουνόπερα του συρμού, λίγο από ατυχές θρίλερ, ως απίστευτος αχταρμάς, που είναι αμφίβολο αν κατανοεί – όχι τα βαθύτερα νοήματα, αλλά ακόμη και τη στοιχειώδη πλοκή του έργου. Και δεν αναφέρομαι στην μεταφορά χαρακτήρων στο σήμερα με αλλαγή ιδιοτήτων – φωτογράφος, μοντέλο, ατζέντης- που σε μια σύγχρονη εκδοχή θα μπορούσε να θεωρηθεί επιτυχής με τον συμβολισμό παρόντα, αλλά στην επεξεργασία του συνόλου. Διότι η «συρραφή» των αποσπασμάτων υπήρξε εντελώς άτεχνη, χωρίς εσωτερική δομή και συνοχή, χωρίς καθαρό ειρμό και αληθοφάνεια, παραλείποντας κομβικά σημεία- μεταξύ των οποίων και το εμβληματικό φινάλε, με συνέπεια μια θολούρα και λογικά κενά στην εξέλιξη, προσθέτοντας παράλληλα ένα είδος «μοντερνιάς», που απέναντι στο βαθύ στοχασμό του συγγραφέα, φάνταζε ως προσβολή! Και εδώ σταματώ…
Ο Εμμανουήλ Μανιός, χαρακτηρίζει ο ίδιος τη σκηνοθεσία του «πρωτοποριακή και άχρονη, ένα graphic – novel πορτραίτο σε μια νέο- νουάρ φουτουριστική εκδοχή». Προφανώς έχει δικαίωμα να πιστεύει ό,τι επιθυμεί και να το στολίσει με όσες περικοκλάδες διαθέτει η ντόπια χλωρίδα, ωστόσο ως θεατές εισπράξαμε ένα ατυχέστατο εγχείρημα, από τα σπάνια του είδους. Με ρυθμό αποτυχημένης πρόβας, όπου θαρρείς ο καθένας με το πάσο του και όταν θυμόταν πηγαινοερχόταν στη σκηνή… με στιγμιότυπα γεμάτα αμηχανία ή αφύσικη υπερβολή και συχνά ξεκρέμαστα… με μπόλικες προβολές άνευ ουσίας ως παραπανίσιο «φουτουριστικό» γέμισμα… με ηθοποιούς σχεδόν αφημένους στην τύχη τους να αυτοσχεδιάσουν πού να σταθούν και τι να κάνουν… με χάσματα αδικαιολόγητα, ερασιτεχνισμούς, ανέμπνευστη προσέγγιση του γκροτέσκο… με τραγική απουσία συναισθήματος… με μια φωτογραφία που από το πουθενά γίνεται «πίνακας» τοποθετημένος σε καβαλέτο… με δύο πανομοιότυπες επαναλήψεις τραγουδιστικών ερμηνειών μετά λικνίσματος… Ειλικρινά ψάξαμε φιλότιμα την «πρωτοπορία» και το «άχρονο» της υπόθεσης, αλλά το μόνο που βρήκαμε ήταν ελλείψεις: ταλέντου, φαντασίας, στίγματος, αισθητικής, αλήθειας. Εκτός αν έτσι ορίζεται για κάποιους ένα χαοτικό σύνολο άνευ ειρμού και ταυτότητας με εμβόλιμες δηθενιές…
Κι ερχόμαστε στην «τραγωδία» που ακούει στο όνομα Άνθιμος Ανανιάδης, τολμώντας να υποδυθεί έναν κορυφαίο κλασικό ρόλο – περίπου αντίστοιχο του Φάουστ. Και εδώ τα λόγια αδυνατούν να περιγράψουν το επί σκηνής «κατασκεύασμα» που δεν τολμάς να παραλληλίσεις με ερασιτέχνες, νιώθοντας να τους προσβάλεις. Προσωπικά δεν θυμάμαι να έχω συναντήσει τόσο άτεχνη – ατάλαντη ερμηνεία, σε βαθμό να μη πιστεύεις στα μάτια και τα αυτιά σου! Από κάποιον που απλά περιέφερε το γυμνασμένο κορμί του φροντίζοντας να το επιδεικνύει αναιτιολόγητα κάθε τόσο – ημίγυμνο ζωντανά, ολοτσίτσιδο κινηματογραφικά… που δεν ήξερε τί να κάνει τα αμήχανα και άτσαλα χέρια… που δεν καταλάβαινες ούτε τα μισά του λόγια από την χείριστη άρθρωση και εκφορά του λόγου… που το παγωμένο σαν μάσκα πρόσωπο δεν έβγαζε το παραμικρό και στις εντάσεις έμοιαζε καρικατούρα από κόμικ συγχέοντας την οργή με τον τσαμπουκά… που αντί να ερμηνεύει έναν τραγικό ρόλο διχασμένου, πόζαρε στημένα ρεμβάζοντας στο ταβάνι με μορφασμούς, έχοντας προφανώς μπερδέψει τον προσφιλή (του) ρόλο του μοντέλου με τον κολασμένο ήρωα του Ουάιλντ, ο οποίος σίγουρα «σαλτάρισε» και η τύχη του αγνοείται… Δεν έχει νόημα να συνεχίσω, μόνο μένει η απορία για το επίπεδο αυτογνωσίας του ίδιου (κρίμα τα πεταμένα λεφτά της Αμερικής) και το κριτήριο όσων τον επέλεξαν ως Ντόριαν, θεωρώντας τον στείρο ναρκισσισμό αρκετό για ένα ρόλο υψηλών απαιτήσεων. Πώς είναι δυνατόν να είδαν «αυτό» που είδαμε και το πλάσαραν ενώπιον κοινού και έναντι 14ευρου αντιτίμου;;;;
Και αν εξαιρέσουμε τον ατζέντη Χένρυ που ξεχώρισε με τον επαγγελματισμό του και είδαμε σωστή θεατρική ερμηνεία με σωστή θεατρική φωνή, ομολογούμε ότι και οι υπόλοιποι αποδείχθηκαν αδύναμοι υποκριτικά στα όρια του ερασιτεχνισμού, εκτός κλίματος και κυρίως συναισθήματος, μη καταφέρνοντας να μεταδώσουν ούτε στο ελάχιστο την ποιότητα των χαρακτήρων. Στο ίδιο πνεύμα κινήθηκαν και τα ετερόκλητα/ ανομοιογενή κοστούμια, που προκειμένου να υπηρετήσουν το «άχρονο» κατέληξαν χωρίς ταυτότητα και αισθητική.
Μόνα θετικά (+) στοιχεία της παράστασης, οι φωτισμοί της που ανταποκρίθηκαν ικανοποιητικά στη δημιουργία σκοτεινής ατμόσφαιρας, καθώς και η υποβλητική μουσική ως υπόκρουση ή αυτόνομη με μοντέρνα ακούσματα που έδεσαν αρμονικά. Επιτυχημένο, έξυπνο και μοντέρνο θα χαρακτηρίζαμε το λειτουργικό σκηνικό των διαφορετικών επιπέδων με τις σωστές σημειολογικά «γωνιές» και χαρακτηριστικές λεπτομέρειες, που με μια εμπνευσμένη σκηνοθεσία θα μπορούσε να αξιοποιηθεί πολύ πιο εύστοχα.
Κι αν ρωτάτε για το… interactive after hour party – show με live electronic Dj sets και λοιπά φανταχτερά που αναφέρει το δελτίο τύπου για Παρασκευή και Σάββατο, δεν ξέρω για Σάββατο, αλλά τη συγκεκριμένη Παρασκευή, οι 25 νοματαίοι με τα ξυλιασμένα από τη παγωνιά πόδια, αφού χειροκροτήσαμε χλιαρά από φιλότιμο και ανάγκη… θέρμανσης, ήσυχα και σιωπηλά αποχωρήσαμε στη μιάμισυ ώρα προς… ανασυγκρότηση, κι όσοι πιθανόν περίμεναν πάρτυ (στον πάγο), έμειναν με την όρεξη. Ίσως μια άλλη φορά…
Εν κατακλείδι (=) θαρρώ τα είπαμε όλα και έτερον ουδέν…Αν και οφείλουμε να σημειώσουμε τη… χρηστική εν μέσω παγετού πλευρά της παράστασης, καθώς μας «άναψε τα αίματα» και της το αναγνωρίζουμε! Έτσι, για να ξορκίσουμε κάπως τη ντροπή, το θυμό και τη θλίψη…
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
0 ΣΤΑ 10
#Κουλτουρόσουπα #kulturosupa #Θεατρομανία #ΕίδαμεΚαιΣχολιάζουμε #ΠιτσαΣτασινοπούλου #BlackBox #DorianGray #ΌσκαρΟυάιλντ #ΕμμανουήλΜανιός #ΆνθιμοςΑνανιάδης
Φωτογραφικό υλικό
