Ενδιαφέρουσα θέαση – τολμηρή ακρόαση στο «BEDTIME STORIES». Eίδαμε & Σχολιάζουμε…
Είναι ωραίο να συναντάς φρέσκιες ματιές στο θέατρο πάνω σε πράγματα «από καιρό ειπωμένα»… Άλλωστε υπάρχει κάτι που δεν έχει ειπωθεί; Το θέμα είναι ο τρόπος που το επικοινωνείς κάθε φορά, δίνοντάς του έναν καινούργιο, διαφορετικό αέρα… Και μέσα από αυτόν, διαφαίνονται το ταλέντο, η φαντασία, η ανάγκη αναζήτησης, το ψάξιμο για «κάτι άλλο» που προσθέτει συνεχώς λιθαράκια… Κάπως έτσι εισπράξαμε την παράσταση «Bedtimestories» σε κείμενο του Γιώργου Ηλιόπουλου και σκηνοθεσία του Αντώνη Σιώπκα, που παρακολουθήσαμε στο θέατρο Σοφούλη και παράλληλα με τα ποικίλα συναισθήματα που μοιραστήκαμε από κείμενο και ερμηνείες, ικανοποιήθηκαν οι αισθήσεις μας από το ενδιαφέρον σκηνοθετικό αποτέλεσμα.
Μια σπονδυλωτή παράσταση, αποτελούμενη από 5 μονολόγους με κοινό παρονομαστή το σεξ σε εντελώς διαφορετικές εκδοχές, συνδεδεμένοι μεταξύ τους με μουσική και χορό- προσαρμοσμένα στο κλίμα κάθε κειμένου. Πέντε προσωπικές και ιδιαίτερες ιστορίες από ήρωες αναγνωρίσιμους στην καθημερινότητα, που άλλοτε με τολμηρό χιούμορ, άλλοτε προκλητικά κι άλλοτε συγκινητικά ή τραγικά, αφηγούνται στιγμές της ζωής τους καταθέτοντας βαθύτερες σκέψεις και αισθήματα, όπου το κομμάτι «σεξ» διαδραματίζει κυρίαρχο ρόλο. Είτε ως μέσο για την εξέλιξη της καριέρας ενός στελέχους, είτε ως επικερδές εμπόριο για έναν προαγωγό, είτε ως ανεκπλήρωτος πόθος ή ακόμα ως μέσο για τον έλεγχο της κακοποιημένης συζύγου ή και ως τραύμα απρόβλεπτο και τραγικό… Αφηγήσεις απόλυτα ρεαλιστικές, αποκαλυπτικές με κρυμμένα απωθημένα και υπόγεια πίκρα, τις οποίες συνόδευε κάθε φορά η κατάλληλη μουσική και αντίστοιχα χορευτικά νούμερα από μπαλέτο μέχρι μοντέρνος χορός.
Στην ενδιαφέρουσα παράσταση (+) αξίζει να ξεκινήσουμε τα θετικά της στοιχεία από τη σκηνοθεσία του Αντώνη Σιώπκα, καθώς είναι το κομμάτι που έδωσε φρεσκάδα, καλλιτεχνική οπτική και «χαρακτήρα» στα δρώμενα συνολικά. Με πρώτο στίγμα μια ευφάνταστη έναρξη όπου ηθοποιοί και χορεύτριες δέθηκαν αρμονικά, ενώ το «μοιραίο» κρεβάτι- συμβολικό του σεξ, χωρίς άλλο σκηνικό περισπασμό, αναδείχθηκε ως όφειλε σε κυρίαρχο σημείο αναφοράς και γύρω του / πάνω του εκτυλίχθηκαν οι ερωτικές αφηγήσεις, χωρίς τίποτα το «άσεμνο», κάθε άλλο. Διότι αυτό που αποδόθηκε ήταν ένας ιδιαίτερος συνδυασμός ευαισθησίας και ωμότητας. Οι οποίες αφηγήσεις δεν υπήρξαν καθόλου στατικές, αντίθετα απέκτησαν όγκο με κάποια εύστοχα ευρήματα, όπως χρήση «διαλόγου» από ηχογραφημένες φωνές, περιστασιακές προβολές, συμμετοχή των χορευτριών στη δραματοποίηση, αξιοποίηση φωτισμού, μουσικής, κινησιολογίας…
Η σκηνοθετική προσέγγιση δικαιώθηκε επίσης στο επιτυχημένο δέσιμο μεταξύ των πέντε διαφορετικών σκηνών- τιτλοδοτημένων με προβολή- όπου χωρίς χάσματα και με συνεχή ροή διαδεχόταν η μία την άλλη με ενδιάμεση χορευτική- μουσική γέφυρα, απόλυτα ταιριαστή κάθε φορά με το συναίσθημα και την ατμόσφαιρα της ιστορίας και με μεγάλη γκάμα από ακούσματα και είδη χορού. Εναλλάσσοντας τον έντονο ροκ ρυθμό και τη μοντέρνα χορογραφία με τρυφερές μελωδίες και ανάλογες χορευτικές φιγούρες, σε ένα αποτέλεσμα απολαυστικό και ξεχωριστό που κρατούσε σταθερό το ενδιαφέρον του θεατή. Και κρατώντας ως επίλογο- κορύφωση τον πιο δυνατό θεματικά μονόλογο με απρόβλεπτο φινάλε, ενώ στη διάρκεια αναδείχθηκαν ισοδύναμα και μοιρασμένα, αντιφατικά συναισθήματα. Από την ευφορία του γέλιου ή το σαρκασμό, μέχρι την τρυφερότητα, τη συγκίνηση, την τραγικότητα,,,
Αξιοπρεπέστατες θα χαρακτηρίζαμε όλες τις ερμηνείες των 5 ηθοποιών, παρά τις μικρές αδυναμίες σε λεπτομέρειες «ακριβείας» όσον αφορά στην πειστικότητα. Ωστόσο ο καθένας απέδωσε σε μεγάλο βαθμό τον χαρακτήρα του ρόλου, μεταφέροντας με αμεσότητα το συναίσθημα και με τις απαιτούμενες δόσεις σαρκαστικού χιούμορ, κυνισμού, πάθους, αλλά και συγκινητικής τρυφεράδας ή τραγικότητας, παρότι σε στιγμές θα προτιμούσαμε έναν «τόνο» λιγότερη υπερβολή. Σε όλους διακρίναμε σκηνική άνεση, σωστή εκφραστικότητα, καθαρή άρθρωση, επαγγελματισμό. Εξαιρετικές επίσης οι 5 χορεύτριες, που σε όλα τα είδη χορού ανταποκρίθηκαν με επιτυχία ως δεμένο και συγχρονισμένο σύνολο, πάνω σε εύστοχες για κάθε περίσταση χορογραφίες.
Από άποψη σκηνικού, παρότι δεν υπήρχε τίποτα πέραν ενός κρεβατιού, θεωρούμε πως οτιδήποτε επιπλέον θα ήταν παραπανίσιο, ενώ αντίθετα τα κοστούμια – ειδικά των χορευτριών ήταν αρκετά και σωστά ενταγμένα στο κλίμα κάθε μονολόγου. Επίσης βρήκαμε «ενεργούς» και επιτυχημένους τους φωτισμούς και έντονη τη συμμετοχή της μουσικής με ποικίλες επιλογές, από ροκ και «ανεβαστικές» μέχρι κλασική μουσική, τρυφερές μελωδίες, Πιάφ κλπ. σε ωραίο συνταίριασμα.
Αφήσαμε τελευταίο το κείμενο, καθώς συνδυάζει δυνατά, αλλά και αδύναμα στοιχεία, παρότι στο εναρκτήριο βίντεο ο συγγραφέας του Γιώργος Ηλιόπουλος μίλησε με τα θερμότερα λόγια. Και πράγματι ένα ενδιαφέρον χαρακτηριστικό είναι ο κοινός θεματικός άξονας των 5 μονολόγων που αφορά στο σεξ, δικαιώνοντας απόλυτα τον τίτλο, και μάλιστα ιδωμένο μέσα από ιδιαίτερες και σκληρές, τραυματικές οπτικές. Δυνατό στοιχείο είναι επίσης ο συνδυασμός σαρκασμού και πίκρας– η οποία μένει σταθερά ως επίγευση όλων των ιστοριών- και η χρήση μιας εντελώς ωμής γλώσσας, που παρά τις ακραίες εκφράσεις δεν εκπίπτει στη φτηνή βωμολοχία, εντάσσεται «οργανικά» στο χαρακτήρα των ηρώων. Όσον αφορά στις 5 επιλεγμένες θεματολογίες, διαφάνηκε ένα βαθύτερο σκάψιμο σε ψυχολογικό επίπεδο και μια αναζήτηση «αιτιών», ανατρέχοντας σε παλιά κρυμμένα τραύματα…
Ωστόσο οι αδυναμίες (–) αφορούν στον τρόπο προσέγγισης κάποιων θεμάτων συγγραφικά, διότι πέρα από τον τελευταίο μονόλογο που υπήρξε πραγματικά εμπνευσμένος κι απρόσμενα αποκαλυπτικός ή τον τραγικό με τίτλο «Η υπόσχεση» που ξέφευγε από τα τετριμμένα, οι υπόλοιποι τρεις καταπιάστηκαν με κλισέ στερεότυπα που αναπτύχθηκαν μάλλον προβλέψιμα και συμβατικά, χωρίς να προσθέσουν κάτι καινούργιο ή ενδιαφέρον στα ήδη «από καιρό ειπωμένα» και πάνω- κάτω με παρόμοιο τρόπο. Ο οποίος εν προκειμένω φλέρταρε συχνά με την υπερβολή, ενίοτε τη φλυαρία και σε κάποια σημεία η πίκρα άγγιξε τον μελοδραματισμό, ενώ εισπράξαμε σε στιγμές ένα «επί τούτου» τράβηγμα για την πρόκληση προσοχής, που ήταν περιττό.
Καταλήγοντας (=) πρόκειται για μια παράσταση με ενδιαφέρουσα και διαφορετική σκηνοθετική οπτική, καλές ερμηνείες, δυνατά όσο και σκληρά σημεία μέσα στο κείμενο, που σίγουρα δεν αφήνουν αδιάφορο τον θεατή…
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
6 ΣΤΑ 10
Αναλυτικές πληροφορίες ΕΔΩ
#Κουλτουρόσουπα #kulturosupa #Θεατρομανία #ΕίδαμεΚαιΣχολιάζουμε #ΠίτσαΣτασινοπούλου #ΘέατροΣοφούλη #BedtimeStories #ΓιώργοςΗλιόπουλος #ΑντώνηςΣιώπκας
Φωτογραφικό υλικό
