Είδε και σχολιάζει η Άννια Κανακάρη
.
Μια ιδιαίτερα αξιόλογη μουσικο-θεατρική παράσταση, πλημμυρισμένη από την αγαπημένη ποιοτική μουσική αλλά και τον μεστό νοημάτων ποιητικό λόγο του Μίκη Θεοδωράκη, παρακολουθήσαμε στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης. Πρόκειται για την «Όμορφη Πόλη», σε σκηνοθεσία του Γιώργου Βάλαρη. Ένα έργο εμπνευσμένο από την ομώνυμη παράσταση του 1962, που ορθώς δεν την αναβιώνει, αλλά αποδίδει μια σύγχρονη εκδοχή της, κατορθώνοντας να παρουσιάσει μέσα από ένα σύμπλεγμα αφήγησης και μουσικής την ιστορία της χώρας μας, όπως την βίωσε και την απέδωσε με την ποίηση και τα τραγούδια του ο σπουδαίος καλλιτέχνης.
Η παράσταση, βασικός άξονας της οποίας είναι η μουσική, αποτελείται από οκτώ ενότητες, κάθε μια με τη δική της θεματολογία, με τραγούδια και ποιήματα ανάλογου περιεχομένου, που χτίζουν αριστοτεχνικά, κάθε μια με τη σειρά της ένα κομμάτι Ελλάδας. Έρωτας, ξενιτειά, ρωμιοσύνη, αντίσταση, θάνατος… μιλούν στις ψυχές, συγκινούν και ξεσηκώνουν. Επιλεγμένα ποιήματα του Θεοδωράκη πλέκουν το χρονικό μιας άλλης εποχής, ενώ τα τραγούδια του, ως χορικά αρχαίας τραγωδίας, αρμονικά συνυφασμένα, προσδίδουν συναίσθημα, χρώμα και φωνή στο αποτύπωμα ενός ταλαιπωρημένου λαού. Έργα πολύτιμα, τεράστια παρακαταθήκη για τον ελληνικό πολιτισμό που πάντα άγγιζαν και θα αγγίζουν το ελληνικό κοινό. Στίχοι περιγραφικοί, γεμάτοι νόημα, σταγόνες ιστορίας που ντύθηκαν με μουσική. Νότες που,χρόνια τώρα, μας πότισαν μελωδίες και κατοικούν μέσα μας.
Πρώτη επιλογή του σκηνοθέτη ο «Έρωτας». Τι πιο όμορφο από το να ξεκινήσει το ταξίδι που σχεδίασε ο Γιώργος Βάλαρης, με μια περιπλάνηση στα μονοπάτια του; Ποιήματα και τραγούδια αφιερωμένα στην αγάπη, που αγγίζουν ευαίσθητες χορδές, μουσικές που παρασύρουν το κοινό, λέξεις διαλεγμένες μία προς μία πουαναδίδουν συναισθήματα. Και φυσικά πρώτο τραγούδι η «Όμορφη Πόλη», που έδωσε το όνομά του στην παράσταση και δικαιωματικά σημαίνει την έναρξη και την λήξη της. Ακολουθούν μία προς μία οι επόμενες ενότητες. Άλλες νοσταλγικές και λυπηρές:φέρνουν στο νου θύμησες πολέμου, φτώχειας, αποξένωσης, χωρισμού και άλλες πιο επαναστατικές: δίνουν θάρρος μέσα στην απελπισία, ορθώνουν ανάστημα, δίνουν έδαφος για αναγέννηση, για ελπίδα, μεταφέροντας ταυτόχρονα το μήνυμα του δημιουργού στον Έλληνα: «Αυτό που ήσουν κάποτε θα γίνεις ξανά»…
Όλα τα παραπάνω μεταφέρει με επιτυχία στη σκηνή ο Γιώργος Βάλαρης, ο σκηνοθέτης που εμπνεύστηκε, οραματίστηκε και κατόρθωσε με αφοσίωση και πολύ δουλειά να ξαναχτίσει την παλιά Όμορφη Πόλη,δίνοντας της τον αέρα του σύγχρονου και του επίκαιρου. Η σκηνοθεσία του, αρκετά ευρηματική. Επέλεξε ποιητικά έργα του Μίκη Θεοδωράκη όπως και εξαιρετικά τραγούδια του και τα συνέδεσε μεταξύ τους, με κείμενα που έγραψε εκτός των άλλων και ο ίδιος αλλά και ο Στέλιος Παπαδόπουλος, φτιάχνοντας με τον τρόπο αυτό ένα ζωντανό έργο, με συνέχεια και οντότητα, με κίνηση και συνεχή ροή. Στην πρόκληση που αντιμετώπισε, να δώσει σε έργα μιας άλλης εποχής τη φρέσκια και μοντέρνα αίσθηση του σήμερα, ανταποκρίθηκε με δεξιοτεχνία. «Γέμισε» τη σκηνή με μουσικούς, τραγουδιστές, ηθοποιούς, χορευτές, που εκτελούσαν ο καθένας το ρόλο του με απόλυτο σεβασμό στις λοιπές παρουσίες, μεταφέροντας ένα κλίμα συντροφικότητας και ευγενούς συνύπαρξης. Παράλληλα προσέδωσε ένα καλό ρυθμό καθώς και μια ευχάριστη ατμόσφαιρα που παρ΄όλο που σε αρκετά σημεία πραγματεύονταν ζοφερά ζητήματα, άφηνε τελικά μια νότα αισιοδοξίας. Στο πρώτο μέρος της παράστασης ακολούθησε αυστηρά τις εναλλαγές κειμένου/αφήγησης και τραγουδιού, ενώ στο δεύτερο μέρος άφησε τη μουσική να κυριαρχήσει, μετατρέποντας τη σκηνή σε μια μεγάλη παρέα που διασκέδαζε και τραγουδούσε, συνεπαίρνοντας και το κοινό, με προτροπές των ηθοποιών, στο αυθόρμητο και πηγαίο γλέντι τους.
Ασφαλώς ο συνδυασμός των παραπάνω με το πλήθος των σπουδαίων ηθοποιών που συμμετείχαν στην παράσταση, αποτέλεσε εγγύηση επιτυχίας. Πραγματικά εξαίσιες οι εμφανίσεις του Γιώργου Κιμούλη και του Κώστα Καζάκου, που ξεχώρισαν με την αυθεντικότητα, τις μεστές ερμηνείες και τη σιγουριά της εμπειρίας τους.
Εξαιρετική η Λήδα Πρωτοψάλτη που συγκίνησε στις απαγγελίες της και ιδιαίτερα στο ρόλο της μάνας. Πολύ καλοί ερμηνευτικά οι Πέγκυ Σταθακοπούλου, Κωνσταντίνος Καζάκος, Γιώργος Βάλαρης, Ελισάβετ Μουτάφη, Αιμίλιος Ράφτης και Ακης Σιδέρης, που απέδωσαν με ευαισθησία και σεβασμό στον δημιουργό τα κείμενα του Θεοδωράκη.
Ιδιαίτερη στιγμή της παράστασης η απαγγελία του ποιήματος «5 στρατιώτες» από τον Γιώργο Κιμούλη, όρθιο στην σκηνή με τα χέρια ανοιχτά και υποβασταζόμενο σε δύο ξύλα που κρατούσαν χορευτές. Συγκινητική επίσης, κατά την έναρξη, η απαγγελία από τον ίδιο ηθοποιό του κειμένου για την Όμορφη Πόλη, που πολύ χαρακτηριστικά καταλήγει: «Η Όμορφη πόλη . . . είναι δίπλα μας, είναι μέσα μας, είναι… ο άνθρωπος».
Εξαιρετικές και σε κάποια τραγούδια συγκλονιστικές οι ερμηνείες του Γιάννη Κότσιρα και του Δημήτρη Μπάση, οι οποίοι ανέλαβαν το μουσικό κομμάτι της παράστασης, ξεσήκωσαν το κοινό και καταχειροκροτήθηκαν. Πολύ καλή και η Σαλίνα Γαβαλά, με δυναμισμό και ένταση στα τραγούδια που ερμήνευσε, καθιστώντας εμφανείς και τις υποκριτικές της ικανότητες, κυρίως στη σύγχρονη ροκ διασκευή του «Είμαστε δυο», που κέρδισε το κοινό. Ανάμεσα στα τριάντα έξι συνολικά τραγούδια που ακούστηκαν και τα πολύ αγαπημένα «Αν θυμηθείς στο όνειρό μου», «Φεγγάρι μάγια μου ΄κανες», «Στρώσε το στρώμα σου», «Της δικαιοσύνης», «Βρέχει στη φτωχογειτονιά» και «Μέρα Μαγιού μου μίσεψες».
Το σκηνικό της παράστασης ήταν γενικά λιτό και σκοτεινό. Στην ίδια φιλοσοφία ήταν και τα κοστούμια, κατά βάση μαύρα, που προσέδιδαν ομοιομορφία και ισορροπία στη σκηνή. Παρ’ όλη όμως τη μίνιμαλ αισθητική που κυριαρχούσε, η χρήση της τεχνολογίας κατέστησε το θέαμα ιδιαίτερα προοδευτικό. Αξιοποιήθηκαν εντέχνως οι δυνατότητες των σύγχρονων μέσων, με την χρήση μιας μεγάλης οθόνης στο πίσω μέρος της σκηνής που μετέδιδε εικόνες, κινούμενες και μη, στίχους από τα ποιήματα που ακούγονταν, αλλά και βίντεο των συντελεστών να απαγγέλουν. Λίγο πιο μπροστά, μια σύνθεση αλά «κινέζικο τάνγκραμ» έπαιζε τον ρόλο δευτερεύουσας οθόνης, όπου μεταδίδονταν τμήματα από ό,τι προβάλλονταν στην κύρια οθόνη, σαν χαμένα κομμάτια ενός παζλ. Το αποτέλεσμα έδωσε άλλη διάσταση στην παράσταση και την απογείωσε τουλάχιστον από άποψη εικόνας.
Υψηλού επιπέδου και γούστου ο φωτισμός από τον καταξιωμένο στο είδος του Γιώργο Τέλλο, που έχει επανειλημμένα δώσει αξιόλογα δείγματα της δουλειάς του στο θέατρο και όχι μόνο. Ίσως ο καλύτερος φωτισμός που είδαμε φέτος σε παραστάσεις της πόλης μας. Στο γενικά σκούρο σκηνικό που επικρατούσε, κατόρθωσε να δώσει ζωή, κίνηση και χρώμα, να επισημάνει ή όχι δρώμενα και συναισθήματα, να δώσει ένταση, να προβάλει πρόσωπα και καταστάσεις με επαγγελματισμό υψηλού επιπέδου. Πραγματικά αξιέπαινη δουλειά.
Αρμονικά «δεμένη» με την όλη καλλιτεχνική σύλληψη η παρουσία της ομάδας των χορευτών, που με μια προσεγμένη και καλοδουλεμένη σύγχρονη χορογραφία, γέμισαν και ζωντάνεψαν τη σκηνή. Πολύ καλή και η μουσική ένδυση της παράστασης από την «Λαϊκή Ορχήστρα Μίκης Θεοδωράκης» που επί σκηνής απέδωσε με εξαιρετικές εκτελέσεις τα τραγούδια που ακούστηκαν. Ιδιαίτερα αισθητή η παρουσία της στο δεύτερο μέρος, όπου μουσικοί σηκώθηκαν από τις θέσεις τους στα πλάγια της σκηνής και έπαιξαν όρθιοι, ως μια μεγάλη παρέα με τους ηθοποιούς και τους τραγουδιστές.
Συμπερασματικά, η «Όμορφη Πόλη», είναι ένα άρτιο καλλιτεχνικό δημιούργημα, μια –μουσική-κατά βάση και λιγότερο –θεατρική-παράσταση, με υπέροχα τραγούδια, πολύ καλές ερμηνείες από αγαπημένους ερμηνευτές και συγκινητικές απαγγελίες από καταξιωμένους ηθοποιούς. Ένα θέαμα με ποιοτικό ήχο, πρωτοποριακό σκηνικό, άψογη ζωντανή μουσική, εντυπωσιακούς φωτισμούς και σύγχρονη χορογραφία, που αναμφίβολα αξίζει να δει κανείς.
.
Μια ωδή στον σπουδαίο μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη και ταυτόχρονα ένα μουσικό ταξίδι στην ιστορία της Ελλάδας, που καταλήγει με ένα αισιόδοξο μελωδικό μήνυμα σύμπνοιας και αλληλεγγύης.
-k-
.
ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ
«ΌΜΟΡΦΗ ΠΟΛΗ» του Μίκη Θεοδωράκη.
Μουσικοθεατρικό
Πραγματεύεται θέματα της ανθρώπινης ύπαρξης και της ελληνικής κοινωνίας – ο έρωτας, η ξενιτιά, ο θάνατος, η ρωμιοσύνη – και με τα γνήσια λαϊκά και διαχρονικά τραγούδια του μεγάλου μας συνθέτη που γαλούχησαν γενιές και γενιές παρουσιάζεται ένα μοντέρνο εικαστικό-οπτικοακουστικό θέαμα, με σύγχρονη χορογραφία και video artminimal αισθητική.
Σκηνοθεσία: Γιώργος Βάλαρης.
Ερμηνεύουν: Κώστας Καζάκος, Γιώργος Κιμούλης, Πέγκυ Σταθακοπούλου, Κωνσταντίνος Καζάκος, Ελισάβετ Μουτάφη, Γιώργος Βάλαρης, Αιμίλιος Ράφτης, Άκης Σιδέρης, Λήδα Πρωτοψάλτη.
Ήμερες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη 5 στις 20:00, Πέμπτη 6 στις 18:00 & 21:00, Σάββατο 8 στις 18:00 και 21:00 και Κυριακή 9 Φεβρουαρίου, 18:00 και 21:00
Δείτε & αυτά:
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 15/5/2019 έως 14/05/2020 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 10α -επετειακά- Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2020.
& αυτά:
–Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα, κλικ
εδώ.
–Τι παίζουν οι κινηματογράφοι στη Θεσσαλονίκη, κλικ εδώ.
–Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
.
–Κερδίστε προσκλήσεις – Βιβλία, κλικ εδώ.
.
Ακολουθήστε μας στα social media
Φωτογραφικό υλικό
